Concealing ( กำเนิดเร้นลับ )

“ คุณโจนาธาน   เพิร์จคะ   ได้ยินหรือเปล่าช่วยกระพริบตาให้เรารู้ที ”

 

นี่เป็นเสียงแรกที่ผมได้ยิน

ภายในห้องเต็มไปด้วยแสงสีขาวสว่างจ้า

กับรูปร่างประหลาดที่ดูบิดเบี้ยว

 

ผมจึงหรี่ตาเพื่อหลบจากความเจิดจ้าเสียดแทงการมองเห็น

ดูเหมือนเจ้าของเสียงจะพอใจปฏิกิริยานั้น

เธอจึงพูดต่อไปว่า

 

“ ดีมาก   ต่อไปกระดิกนิ้วมือข้างซ้ายนะคะ ”

 

เสียงราบเรียบไร้ท่วงทำนองหนักเบา

ชวนให้คิดถึงเสียงประกาศในสนามบิน

 

ด้วยแสงไฟที่แยงตาจนทนไม่ไหว

ผมจึงยกสองมือขึ้นบังหน้า

พลางคิดว่าใครก็ได้ช่วยปิดไฟที

 

“ ดูเหมือนสมองจะประมวลผลผิดพลาดแต่ร่างกายสามารถเคลื่อนไหวได้เป็นปรกติ ”

 

เสียงเดิมเอ่ยขึ้นอีก

 

ผิดพลาดกะผีสิ

ผมนึก

ไอ้บ้าที่ไหนเอาไฟส่องตาวะ

 

ครู่ต่อมาทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่เข้าทาง

ม่านตาปรับขยายรับแสงสว่างได้อย่างเหมาะสม

 

ภาพห้องๆ หนึ่งที่ดูไม่คุ้นตาก็ปรากฏให้เห็น

กับชายหนึ่งหญิงสองในชุดสีขาวตัวยาวมิดชิด

และผู้หญิงผมทองปากแดงเล็บแดงคนนั้นเองที่เป็นคนพูดกับผม

 

ในหัวมึนงงไปหมด

ถึงผมจะไม่คุ้นเคยกับที่นี่ก็ใช่จะดูไม่ออก

เพียงแต่ไม่เข้าใจว่าตอนนี้มาอยู่ที่โรงพยาบาลได้อย่างไร

และดูเหมือนผมจะเป็นคนไข้เสียด้วย

บ้าจริงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

 

“ ใจเย็นก่อนคุณเพิร์จตอนนี้คุณปรอดภัยแล้ว ” 

 

คำปลอบโยนของหมอผู้ชาย

ไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นแม้แต่น้อย

 

ผมรู้สึกว่ามีอะไรผิดปรกติ

ในหัวดูว่างเปล่าแปลกๆ

 

“ ตอนนี้รู้สึกอย่างไรบ้างเจ็บปวดตรงไหนหรือเปล่า ”

 

พยาบาลสาวปากแดงเข้มคนนั้นถามอีก

ผมมารู้ทีหลังว่าเธอชื่อคาสซานดร้า

ทำงานในหน่วยงานพิเศษของทางราชการ

แต่ด้วยความที่มีพ่อเป็นเจ้าของโรงพยาบาล

เลยถือโอกาสรับงานพิเศษในบางครั้ง

 

คำถามของเธอเมื่อครู่ไปกระตุ้นอะไรบางอย่าง

หนังหัวของผมตึงขึ้นมาทันทีพร้อมกับอาการปวดตุบๆ

เมื่อยกมือขึ้นจับดูก็พบกับผ้าพันแผลขนาดใหญ่

 

“ ไม่ต้องตกใจขนาดนั้น ”

 

แม่สาวปากแดงคนนั้นหัวเราะชอบใจ

เมื่อเห็นสีหน้าของผม

 

“ แค่พันไว้เก๋ๆ ไปอย่างนั้นเองแผลจริงๆ เท่ามดกัด ”

 

ผมรู้ว่าเธอโกหก

เพราะถ้ามดกัดจริง

มันต้องเป็นโคตรพ่อโคตรแม่มดอย่างแน่นอน

ถึงได้ร้าวไปทั้งหัวราวกับกะโหลกแตก

 

“ เอาหล่ะเรามาเริ่มกันใหม่ ”

 

เธอว่า

 

“ ผมคิดว่าผมโอเคแล้ว ”

 

คำพูดที่สวนออกไปแบบนั้น

ทำเอาหมอและพยาบาลต่างมองหน้ากัน

 

“ ผมต้องเป็นคนตรวจคุณนะครับเพราะฉะนั้นขอความร่วมมือด้วย ”

 

หมอผู้ชายแย้ง

 

“ ถ้าไม่นับหัวที่เกือบแบะทุกอย่างก็ดูน่าพอใจ   หมายถึงก็แค่หัวแตกแต่ส่วนอื่นไม่เป็นไรแล้ว   ผมแน่ใจว่าถ้าปล่อยให้ลุกจากเตียงผมคงวิ่งได้ ”

 

“ น่ายินดีที่ได้ยินแบบนั้นคุณเพิร์จ   นี่คือชื่อของคุณใช่หรือไม่ ”

 

หมอผู้ชายพูด

 

“ ใช่   ผมคือโจนาธาน   เพิร์จ   เกิดอะไรขึ้นกับผมทำไมผมต้องมาอยู่ที่นี่ ”

 

ผมแน่ใจว่านี่คือโรงพยาบาล

แต่สาเหตุที่ผมต้องมานอนพันแผลอยู่บนเตียงกลับนึกไม่ออกเอาเสียเลย

 

“ เหตุการณ์ล่าสุดที่คุณจำได้คืออะไรล่ะ ”

 

หมอหญิงที่เงียบอยู่นานเอ่ยถาม

ผมนั่งนึกอยู่นานสุดท้ายก็มีแต่ความว่างเปล่า

เหมือนหน้ากระดาษสีขาวที่ยังไม่ปนเปื้อนสิ่งใด

ในที่สุดผมก็ส่ายหน้า

 

“ ผมคงโดนดักตีหัวใช่หรือไม่   ทุกอย่างวูบหายไปเฉยๆ มันต้องเป็นแบบนั้นแน่เลย ”

 

คาสซานดร้าจดบางอย่างลงในแฟ้มที่เธอถือ

ด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่น

เธอคงไม่ถูกใจคำตอบของผมนัก

 

“ คุณประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ต่างหากล่ะ   เคราะห์ดีที่ร่างกายไม่กระทบกระเทือนมากนักมีแค่รอยฟกช้ำดำเขียว   แต่เคราะห์ร้ายอยู่ตรงนี้ ”

 

หมอชายคนนั้นเคาะนิ้วชี้ที่ขมับตนเอง

นั่นทำเอาผมใจเสีย

 

“ หมายถึงผมอาจพิการหรือ   ไม่นะผมยังขยับแขนขาได้ดีดูสิ ”

 

ผมขยับตัวไปมา

 

“ การตอบสนองบางอย่างของคุณทำให้เรากังวลใจคุณเพิร์จ   เราต้องการตรวจสอบบางสิ่งบางอย่างเพื่อความแน่ใจ   ดังนั้นตอบคำถามตามความจริงด้วย ”

 

แม่สาวคาสซานดร้าว่า

พร้อมกับเปิดแฟ้มเอกสารไปอีกหน้า