เธอ...ของฉันคนเดียว

5 ข้อสอบทำไม ถึงได้ยากขนาดนี้เนี่ย ปกติ ฉันก็เรียนเก่งอยู่นะ แต่ทำไม ทำได้ช้ามากเลย จะหมดเวลาอยู่แล้ว เพิ่งทำได้ 5 ข้อเอง เหลืออีกตั้ง 95 ข้อที่ยังไม่ได้ทำ ตายแน่! คราวนี้ เสียงกริ่งหมดเวลาดังแล้ว อุ๊ยตาย! สอบตกแน่เลยคราวนี้ ต้องรีบกามั่วๆไป ผิด ถูก ยังไงไม่สนแล้ว ฉันขยับมือทั้งสองข้าง พลิกกระดาษตลาดข้อสอบ กาคำตอบ อย่างบ้าคลั่ง!

"ได้สติแล้ว โอ้...สวรรค์ ตื่นได้แล้วเหรอ" เสียงใสปนสะอื้น ตั้งขึ้นในหูของฉัน สองมือของฉันที่แกว่งไปมา ในความฝันหยุดลง

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น มืดมืด ไม่มองไม่เห็นอะไรเลย ฉันยังฝันอยู่เลยเหรอ เมื่อกี้ฝันเรื่องทำข้อสอบไม่ทันอยู่เลย ทำไมเปลี่ยนมาเป็นเรื่องอื่นแล้วล่ะ

ตาค่อยๆเริ่มชินกับความมืด เห็นเงาลางๆ นั่งสะอื้นให้อยู่ข้างฉัน "คะ...คะ...ใครน่ะ" คอแห้งไปหมด ฉันตะกุกตะกัก "น้ำ...ขอน้ำ"

"ฉันเองไง กี้ นี่ไง เปีย" กี้ส่งเสียงสะอื้น เปียยื่นส่งน้ำมาที่ปากของฉัน พร้อมกับ ค่อยๆพยุงฉันขึ้นมาดื่มน้ำ

"คุณพระคุณเจ้าคุ้มครอง ขวัญเอยขวัญมา" เปียเลียนแบบผู้เฒ่าผู้แก่ที่บ้าน ปลอบโยนฉัน ฉันอบอุ่นใจจนบอกไม่ถูก ส่งสายตาตื้นตันไปยังทั้งสอง ถึงตอนนี้จะมืดมองไม่ค่อยเห็น แต่ฉัน ยังมองเห็นประกายตาที่ตื่นเต้น ยินดีของทั้งสองได้

ตอนนี้ฉันไม่เห็นสองหนุ่ม ที่ตามประกบเพื่อนของฉันแล้ว "ฮือฮือ... ฉันนึกว่าฉันจะต้องตายไปแล้วเสียอีก ฮือฮือ" ฉันพูดไปน้ำตาก็ไหลไป

"โชคยังดี ที่ครั้งนี้ทางโรงเรียน ให้นายอลงกรณ์มาด้วย ไม่งั้นคงได้มีคนตายเพิ่มแน่" เปียถอนหายใจ

ถึงตอนนี้ ฉันค่อยเรียก ความทรงจำกลับมาได้ทั้งหมด

ฉันทำไมรอดมาได้ แล้วตอนนี้ เราอยู่ที่ไหนกัน กลับมา ที่โรงเรียนแล้วเหรอ

"เกิดอะไรขึ้น ฉันจำได้ว่า ฉันถูกน้ำซัด พาไป กำลังจะจมน้ำ อยู่ๆก็เห็นนายอลงกรณ์ วิ่งมาทางฉัน แต่แล้วก็วิ่งเลยหายไป"

"เขานั่นแหละ เขาช่วยเธอเอาไว้" กี้เล่าแจ้งแถลงไข

เรื่องมีอยู่ว่า นายอลงกรณ์ขึงเชือกเสร็จ ก็ลงมาคอยดักฉันไว้ เขากอดฉันไว้ เป็นเวลาเดียวกับที่ฉัน คอพับคออ่อนสลบไป ด้วยรูปร่างที่แบบบางของฉัน เขาพาฉันขึ้นฝั่งได้อย่างง่ายดาย จากนั้น เขาก็ยังย้อนกลับไปในน้ำ ลงไปช่วยคนอื่นๆ อีกร่วม 10 คน ที่ไหลมาตามน้ำด้วยกับฉัน นอกจากเขา แล้ว ครูพละ และนักเรียนชาย ที่แข็งแรงคนอื่น ก็ได้ไต่ไปตามเส้นเชือก ที่นายอลงกรณ์ขึงไว้ ไปช่วยกันลำเลียง ช่วยคนขึ้นจากน้ำ

พวกเราพากันกลับมายังที่ที่เราใช้หยุดพักกันครั้งแรก สำรวจผู้คนที่ขาดหายไป กับ ข้าวของที่ถูกน้ำพัดพาไป มีคนหายไป 3 คน เป็นนักเรียนหญิง อีกโรงเรียนหนึ่ง 1 คน ครูสาวของโรงเรียนเรา 1 คน อีกคนก็คือมัคคุเทศก์นำทาง

กว่าจะจัดแจงอะไรต่อมิอะไรให้เข้าที่เข้าทาง ฟ้าก็เริ่มมืดค่ำลง จะกลับ กันออกไปก็กลัวหลงทาง จึงได้พักกันอยู่ตรงนี้เอง จนถึงตอนนี้ ก็ดึกแล้ว

"ป่านนี้ทางบ้านพวกเราคงตกใจกันใหญ่ เพราะพวกเราไม่ได้บอกว่าจะค้างคืน ไม่คิดว่าพวกเราจะต้องมาติดกันอยู่ที่นี่" กี้บอก

"แล้วเราจะออกจากที่นี่กันยังไง มีใครรู้จักทางเลย บุกป่าฝ่าดงมา ตามมัคคุเทศก์กันทั้งนั้น ตอนนี้มัคคุเทศก์ก็ สงสัยจะจมน้ำตายไปแล้ว" เปีย คร่ำครวญหวนไห้

ฉันกลับเป็นฝ่ายปลอบโยนเพื่อนทั้งสอง "ไม่ต้องกลัวหรอก ตราบเท่าที่พวกเรามี พี่อลงกรณ์อยู่ด้วย ยังไงๆ เขาต้องพาพวกเรากลับไปได้แน่" ฉัน เปลี่ยนเป็นเรียก จากนายอลงกรณ์ เป็นพี่อลงกรณ์ไปแล้ว

ปกติทุกๆคน เมื่อพูดถึงยอดมนุษย์ ประจำโรงเรียนของเรา จะเป็น ครูใหญ่ ครูเล็ก นักเรียน ทั้งเพื่อนรุ่นพี่รุ่นน้อง เรียกเขาว่านายอลงกรณ์กันหมด แม้แต่ รุ่นน้องประถม 4 ประถม 5 เวลา กล่าวขวัญถึงเขา ก็ยังเรียกเขาว่า นายอลงกรณ์ กันจนติดปาก แต่วันนี้ และวันต่อๆไป ฉันจะไม่เรียกเขาว่า นายอลงกรณ์ อีกแล้ว เขาจะเป็น พี่อลงกรณ์ พระเอกที่รักของฉันตลอดไป

เขาช่วยชีวิตของฉันไว้ ฉันจะเป็น ของเขาคนเดียวตลอดไป

เปียกับกี้สบตากัน รู้สึกถึงความผิดปกติ ในการเรียกหาของฉันได้ในทันที

"เธอแน่ใจแล้วเหรอ" กี้จ้องตาฉัน เอ่ยถามยิ้มๆ

"นั่นสิแน่ใจแล้วเหรอ" เปีย พูดยิ้มๆ เหมือนกัน    

ฉันไม่ทันสังเกตรอยยิ้ม ที่มีเลศนัยของเพื่อนทั้งสอง "สบายใจได้ พี่เขาสบายมากอยู่แล้ว เรื่องหลงทาง อย่างนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นกับเขาหรอก"

"มั่นใจขนาดนั้นเลยหรือ" กี้ย้ำ

ฉันเริ่มสังเกตเห็นรอยยิ้มชั่วร้ายที่ทั้งสองคนเผยออกมา "ทำไม เธอไม่เชื่อมั่น ในตัวพี่เขาเหรอ"

"เชื่อซิ เชื่ออยู่แล้ว ใครไม่ เชื่อมั่นในตัวนายอลงกรณ์ก็บ้าเต็มทน" กี้ยิ้มพลางตอบมา "แต่ที่ถามว่าแน่ใจแล้วเหรอ ฉันหมายถึง ว่า เธอแน่ใจแล้วหรือ ที่จะเปลี่ยนจาก นายอลงกรณ์ เป็น พี่อลงกรณ์ ต่างหาก"

ฉันหน้าแดงร้อนผ่าว โชคดีที่มืดค่ำแล้ว ไม่มีใครเห็นหน้าฉัน

ฉันเชิดหน้า ยืดอกเล็กๆของฉันขึ้น "ฉันแน่ใจ แน่ใจ 100% ฉันขอมอบหัวใจของฉัน ให้กับพี่อลงกรณ์คนเดียว สาบานว่าจะรักเขาคนเดียว"

ฉันไม่ลังเลที่จะประกาศความในใจ ของฉันให้เพื่อนสนิททั้งสองได้รับรู้

กี้เปลี่ยนสีหน้าจากยิ้มแย้ม ยั่วเย้าเป็น เคร่งครึม จริงจัง "แต่เธอจะรู้ได้ยังไง ว่าเขาจะรักเธอคนเดียวเหมือนกัน คนที่จ้องจะแย่งเขาตั้งเยอะ แค่ดาวโรงเรียน 2 ก็สวยกินขาดพวกเราแล้ว"

"ฉันไม่ได้หมายความว่า จะให้เขามารักฉันคนเดียว ไม่ว่าเขาจะรักฉันหรือไม่ แต่ฉันจะรักเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น" ฉันพูดออกมา เพื่อให้เพื่อนได้เข้าใจ

เปียเข้ามาโอบไหล่ฉัน ลูบหัวฉันอย่างแผ่วเบา "อย่าเพิ่งมาปฏิญาณตนอะไรตอนนี้ ฉันเป็นห่วงเธอนะ กลัวเธอจะเสียใจ ผู้หญิงรอบตัวเขามันมากเกินไปจริงๆ เอาแค่มีความสุขกันไปตามประสา FC ก็พอ"

ไม่!! ฉันตะโกนในใจดังๆ ฉันรักเขา เข้าแล้ว รักมากๆเลยด้วย อะไรจะเกิดขึ้น ต่อให้ฟ้าถล่ม แผ่นดินทลาย ฉันก็ขอสาบานว่า จะไม่เปลี่ยนใจรักจากเขาไป..................พี่อลงกรณ์ที่รัก