เธอ...ของฉันคนเดียว

6 ทุกคนตื่นมาตอนเช้า บางคน เริ่มเป็นหวัดไอ อากาศตอนกลางคืน หนาวเย็นมาก

ฉันตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัว ปวดตัว คอแห้ง ลุกจากใต้โขด หินที่อาศัยนอนหลับ ร่วมกับเพื่อนของฉัน เดินออกมา

น้ำเริ่มลดระดับลงจากชายฝั่ง ใสขึ้น ไม่ค่อยเห็นสีน้ำตาลของดินโคลน โชคยังดี ที่น้ำป่าครั้งนี้มีไม่มาก ไม่งั้นคงได้ตายกันหมดแน่

ไม่ซิ ไม่ตายหมด อย่างน้อย ก็ยังต้องเหลือคนมีชีวิตอยู่คนหนึ่ง ก็ซุปเปอร์แมนของฉันไง

เอ่ยถึงโจโฉ โจโฉก็มา "อิ๋ว เป็นยังไงบ้าง เมื่อคืนได้ยินเขาบอกว่าเธอฟื้นแล้ว  ไม่เป็นอะไร เลยไม่ได้มาเยี่ยม เพราะต้องคอยดูแลจัดที่ทางให้คนอื่น หาที่นอน แบ่งสรรปันส่วน เสื้อผ้าอาหาร น้ำกิน ของมันไม่พอ ถูกน้ำซัด หายไปตั้งแยะ" พระเอกของฉันทักทายยาวเหยียด

ฉันหันไปมอง ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ของเขา ก้าวเข้าไปยืนข้างหน้า อ้าแขนออก โอบกอดเขาไว้

"อะ อะ อิ๋ว เออะ เออะ เออ..." นายอลงกรณ์พูดจาตะกุกตะกัก "มะ มะ ไม่สบายอะไรหรือเปล่า"

"ขอบคุณนะ ขอบคุณพี่มากๆเลย" ฉันซบหน้ากับทรวงอกแข็งแรงของเขา น้ำตาไหล ซับน้ำตากับอกเสื้อเขา ฉันรู้สึกตื้นตันในใจ

เขายืนนิ่งตัวแข็งเหมือนหุ่น ปล่อยให้ ฉันโอบกอดเขาไว้ สักครู่ค่อยๆยกมือขึ้นมา ลูบผม ของฉันเบาๆ

"จ๊ะ ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ จำไม่ได้เหรอ ก็เธอว่า ฉันเป็นหนี้เธออยู่ไม่ใช่เหรอ ฉัน ไม่มีทางปล่อยให้เธอ เป็นอะไรไปอยู่แล้ว"

อบอุ่นใจจังเลย มีความสุขที่สุดเลย อยากจะอยู่อย่างนี้ตลอดไป ฉันต่างหากที่เป็นหนี้เธอ ไม่ใช่ ไม่สิ ไม่ใช่หนี้ชีวิต แต่ชีวิต ฉันเป็นของเธอต่างหาก

เสียงกระแอมกระไอดังขึ้นไปทั่ว รอบๆตัวฉันกับเขา ฉันทำเป็น ไม่ได้ยินจนมีเสียงตะโกนดังขึ้น

"นายอลงกรณ์ นายอลงกรณ์ อยู่ไหน!" คุณครูพละโผล่ออกมาจากป่าไม่ไกลนัก พอเห็นฉาก สวีทหวานแหววนี้ คุณครูก็กระแอมไอถี่เร็ว พร้อมกับขากเสลดออกมาดังลั่น

ถึงตอนนี้ ฉันจึงยอมคลายวงแขนจากเขา ยิ้มอายๆ หน้าแดงซ่าน ก้มหน้างุด เดินกลับ ไปหาเพื่อนของฉัน ที่พึ่งจะสลึมสลือ ยกตัวขึ้นจากท่านอน

"มีอะไรครับ คุณครู" นายอลงกรณ์เดินตรงไปหาคุณครูพละ

"ป่ามันรกทึบมาก เมื่อกี้ครูพาพวกนักเรียนชาย ไปช่วยกันดูว่า ทางกลับอยู่ตรงไหน แต่ป่ามันดูเหมือนๆกันไปหมด ไม่รู้พวกเรามุดออกมาจากรูไหนกันแน่ ดูจนหมดปัญญา พอดีคุณครู คนสวยคนนี้แกถามว่า คนเก่งฟ้าประทาน ของโรงเรียนวิทยานุสรณ์ อยู่ไหนล่ะ เลยนึกขึ้นได้ว่า ยังมีเธออยู่ จะกลัวอะไร"

นายอลงกรณ์เหลียวหน้า เหลือบดู คุณครูสาวสวยที่ยืน อยู่ข้างๆคุณครูพละ กวาดตาทั่วเรือนร่างเธอ อย่างรวดเร็ว ร้อง "อื้อฮือ"  

ความบ้ากามของนายอลงกรณ์ ไม่เคย น้อยหน้ากว่าใคร เขายืนอยู่แถวหน้าเสมอ สายตาเขาจ้องดูหน้าอกหน้าใจของคุณครูสาวที่สวมเสื้อรัดติ้ว จนแน่วนิ่ง

คุณครูพละกระแอมไอ และขากเสลดดังลั่นขึ้นอีกครั้ง รีบเอาตัวเข้ามาบังครูสาวเอาไว้ ยื่นหน้า มากระซิบบอกนายอลงกรณ์
"ครูจองโว้ย...คนนี้"

สุดหล่อยิ้มแห้งๆ "ตามนั้น ครับ" จาก นั้นก็กล่าวต่อ "เรื่องเดินทางกลับ คุณครู สบายใจได้ครับ รพินทร์ ไพรวัลย์ จากเรื่องเพชรพระอุมา เป็นปู่ทวดของผม ส่วนแงซายนายจอมจักรา ก็เป็นตาทวดของผม" นายอลงกรณ์ คุยโขมงเป็นการใหญ่

ครูสาวยื่นหน้าออกมาจากด้านหลัง ของคุณครูพละ หัวเราะก๊าก "ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า...เธอนี่ญาติเยอะ แม่เยอะจริงๆนะ" นายอั้มหัวเราะแฮะๆ "ในจินตนาการครับ"

"เข้าป่าล่าสัตว์ เป็นงานถนัดของผมครับ ผูกห้าง นั่งดักสัตว์ ผมทำเป็นประจำ เสือ สิงห์ กระทิง แรด ผมเคยปล้ำ กับมันด้วยมือเปล่ามาแล้ว ป่าทั่วทั้งเขตแดน ดงพญาเย็น อเมซอน ผมตะลุยจนปรุไปหมด อ่าาา... งูอนาคอนด้าเป็นเพื่อนซี้ของผมเอง นอกจากนี้......" นายอลงกรณ์คุยโม้ไม่ยอมหยุด

"เฮ้ยยย!!" คุณครูสาวกับคุณครูพละ พร้อมใจกัน ตวาดแว๊ด "หยุดพล่าม ได้แล้ว เตรียมตัวนำทาง ครูจะไปบอกคนอื่นๆ ให้เตรียมตัวกลับ บ้านกัน"

นายอลงกรณ์หัวเราะ ฮิ ฮิ เดินอมยิ้ม เข้าไปในป่าข้างๆ

ฉันและเพื่อนๆ ไม่มีข้าวของให้เก็บมากนัก เป้ของฉันถูกน้ำซัดหายไปหมด ฉันเสียดายก็แต่เครื่องสำอางของฉัน แต่ช่างมันเถอะ เก็บชีวิตกลับมาได้ ก็โชคดีหนักหนาแล้ว

ครูพละเดินตะโกนโหวกเหวกวง ให้พวกเรารวมกลุ่มกัน เพิ่งรวมกลุ่มกันได้เสร็จ พอดีนายอลงกรณ์ กับกลุ่มลูกสมุนของเขา เดินออกมาจากป่าพอดี

มาถึงเขาตะโกน "เอาล่ะครับ เดี๋ยวผมจะนำทางพวกเรากลับบ้านกัน ระหว่างเดินทาง ใครไม่ไหวให้ส่งสัญญาณเลย จะมีหน่วยสวัสดิการ ออกไปช่วยเหลือนะครับ"
เขาผายมือไปทางกลุ่มลูกสมุน พวกเขาพากัน โบกไม้โบกมือให้พวกเรา

ครูพละเป่านกหวีดในมือ "เอาเดินทางได้"