เซน

บทที่3

 

ภายในห้องพัก811 โยชิกำลังยุ่งขิงอยู่กับสรุปข้อมูลวิชาสิ่งแวดดล้อมของรุ่นน้องปี1ที่ชื่อเซน ส่วนวินที่นั่งโต๊ะถัดไปก็กำลังมีสมาธิกับงานตัดต่อของเขา

เจเหลือบมองดูเวลาที่จอคอม

“ เที่ยงคืนละ เดี๋ยวจะกลับสักเที่ยงครึ่ง ” 

“ อืมๆ เป็นไงมั่งวะ ” 

“  ก็ใกล้ละ เหลือซาวด์ประกอบ ของมึงล่ะ ” วินเอียงหน้ามาดูงานที่โยทำอยู่

“ ใกล้ละเหมือนกัน ”

โยชิ นั่งไขว่ห้างพิงพนักเก้าอี้เต็มหลัง วางไอแพดไว้บนตัก เขาครุ่นคิดและมีสมาธิกับงานจริงจัง ทั้งที่ไม่ใช่งานของตัวเอง

วินประหลาดใจมาก ที่รู้ว่าโยชิช่วยเซนทำงานส่งอาจารย์ แม้จะรู้ว่าเพื่อนเขาคนนี้ภายนอกกับภายในต่างกันเยอะ แต่มันก็ไม่ได้ยอมทำอะไรให้ใครเปล่าๆง่ายๆนัก

‘ นึกไงถึงช่วยเซนทำวะเนี่ย ไม่น่าเชื่อ ’

‘ ก็ช่วยๆมันไป มันมาขอร้องให้ช่วย เห็นบอกว่าติดงานฟิตติ้ง....กูแค่แกล้งเล่นบอกให้กราบตัก เซนแม่งก็เล่นใหญ่จะกราบจริงอีก ’

‘ เหรอ....แต่กูว่ามึงโดนเซนป้ายยา ’

‘ เออ กูก็สงสัยอยู่เหมือนกัน ที่ชอบมากอดๆเนี่ย แอบป้ายมั่งรึเปล่าไม่รู้ ’

วินเชื่อว่าโยชิต้องมีเหตุผลอะไรมากกว่านั้นที่ไม่ได้บอกเล่าออกมา ถ้าความสัมพันธ์ของพี่กับน้องกลมเกลียวมันก็ดี  งานที่ทำร่วมกันจะได้ราบรื่น

วินลุกไปเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น แล้วพักนั่งเล่นโทรศัพท์เช็คอะไรๆในโซเชียลเพื่อผ่อนคลายบ้าง

“ อืม นี่ไง น้องเซนลงสตอรี่ที่ไปฟิตติ้งวันนี้ด้วย ”

“ เหรอ ” โยชิสนใจแต่ยังไม่ละจากงาน

เสียงเพลงในผับดังมาจากไอจีสตอรี่นั้น

“ หืม? ”  วินดูประหลาดใจ เลิกคิ้วกับสิ่งที่เห็นในโซเชียล

“ อะไรวะ? ”

วินไม่ตอบ ยังคงจิ้มในมือถือด้วยสีหน้าสงสัย

เมื่อเสียงเพลงในผับดังออกมาจากมือถือวิน  ทำให้โยชิยิ่งอยากรู้ ลุกมาดูด้วยตัวเอง

ภาพที่ปรากฏ

เด็กหนุ่มหน้าหวานที่คุ้นตา แต่อยู่ในภาพที่ไม่คุ้นชิน  เซนกำลังเต้นอยู่ในผับ เสียงเพลงดังกับแสงไฟสลับวับวอม

เด็กหนุ่มสวมหมวกแก๊ปดำปัดไปด้านหลัง กำลังเต้นแนบชิดอยู่กับหญิงสาวแสนเซ็กซี่ ในมือเขามีแก้วเครื่องดื่มสีอำพัน แม้หางตาจะเขาเห็นว่าถูกถ่าย แต่ก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะแคร์

พวกเขาเพิ่งเคยเห็นเซนในมุมนี้ วินกดติดตามไอจีเซนได้ไม่นาน ส่วนโยชิก็ไม่ค่อยสนใจเล่นโซเชียลเท่าไหร่

“ อันนี้คือ..ตอนนี้มันอยู่ที่ผับเหรอ? ” โยถาม

“ อืม...มันอาจจะเกี่ยวกับเรื่องงานรึเปล่า.......นี่ไง วันนี้ทั้งวันก็ลงที่ไปฟิตติ้ง อาจจะเกี่ยวเนื่องกัน..หรือเปล่า ”

วินเลื่อนย้อนกลับไปให้เพื่อนดู 

ช่วงต้นๆของวันเซนลงบรรยากาศการทำงานในสตูดิโอ และภาพที่ทีมงานถ่ายเซนกับออดี้แกล้งเล่นกัน ซบไหล่ซบหลังกัน โยดูจนจบหมดทุกคลิป 

เขารู้สึกมึนชาคล้ายถูกตบกบาล เขาโกรธเพราะถูกหลอกใช้ 

โยชิเริ่มกดติดตามไอจีเซนแล้วเข้าไปดูโพสต์อื่นๆ เขาใช้เวลากับมันอยู่ครู่หนึ่ง 

“ ที่ไปผับ ไม่น่าใช่เรื่องงานอะ ”

“ ใจเย็น..ก็อาจจะเป็นได้ทั้งนั้นนะ ไว้มึงคุยกับเซนมันพรุ่งนี้สิ ”

อีกฝ่ายนั่งเงียบ วินเหลียวมามองดูเพื่อนที่กำลังนั่งจมกับมือถืออยู่ตรงโซฟา

“ มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่เห็นเสมอไปนะเว้ย สถานการณ์มันอาจจะหลากหลาย มึงเข้าใจปะ ”

“ เออ กูก็แค่เสียความรู้สึก ”

แล้วโยชิก็เริ่มระบายสิ่งที่คิดที่รู้สึกออกมา ก็เป็นสิ่งที่วินพอจะนึกเดาและเข้าใจได้ประมาณหนึ่งอยู่แล้ว ปล่อยให้บ่นออกมาเผื่อจะได้รู้สึกดีขึ้น วินอยู่คุยด้วยจนถึงเวลาสมควรก็ขอตัวกลับ

บางครั้งอะไรก็ต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของพรุ่งนี้ไปบ้าง

 

 

บ่ายแก่ใกล้จะห้าโมงเย็น หนุ่มน้อยหน้าหวานในชุดนักศึกษา กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์ตรงม้าหินอ่อน ข้างตึกคณะ  หลังจากโดดคาบเช้าแต่มาโผล่เรียนคาบบ่ายเสร็จแล้ว เซนก็ไลน์ไปนัดเจอโยชิ กะว่าจะติดรถไปหอไปกินข้าวเย็นพร้อมกัน วันนี้เขาตื่นสายมึนๆด้วยเลยขี้เกียจขับรถมา

พิมพ์บอกไปในไลน์ โยชิอ่านไม่ตอบ  รู้สึกแปลกนิดๆเหมือนกัน แต่เขาอาจจะกำลังเรียนหรือยุ่งอยู่ เรียนเสร็จเซนเลยมานั่งเล่นรอข้างตึก

“ ขอโทษนะคะ ”

เสียงหญิงสาวทำให้เซนละสายตาจากโทรศัพท์ นักศึกษาสาวทั้งสามยืนกล้าๆกลัวๆอยู่ตรงหน้าเขา

“ น้องเซนใช่มั้ยคะ ”

“ ใช่ครับ ”

“ คือว่า อยากจะขอถ่ายรูปด้วย จะได้มั้ยคะ ”

หญิงสาวคนเดิมพูดเขินๆ ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มดูน่ารักดี

“ ได้ครับ ”

เซนขยับลุกออกมาถ่ายรูปกับสาวๆ รูปรวมรูปคู่ เซนถ่ายให้อย่างเต็มใจ

“ อยู่คณะอะไรกันครับเนี่ย ”

“ บริหารธุรกิจสาขาคอมธุรกิจค่ะ ”

“ เห็นน้องเซนตั้งหลายทีแล้ว แต่ไม่มีโอกาสไม่กล้าทัก ”

“ ทักได้ครับ ทักได้เลย ”

“ แล้วมานั่งทำอะไรคนเดียวตรงนี้คะเนี่ย ”

“ เซนมารอรุ่นพี่ เดี๋ยวจะออกไปกินข้าวกัน ”

“ ติดตามงานอยู่ตลอดนะ ตามไอจีด้วย เมื่อวานเห็นลงที่ไปผับด้วยอะ ”

“ เออใช่ ไปกับใครอะ แฟนเหรอ ”

“ ออดี้ไม่ไปด้วยเหรอ ”

“ ไปกับเพื่อนๆครับ ออดี้ไม่ได้ไปแยกกันตั้งแต่ที่ฟิตติ้ง ”

พวกรุ่นพี่ทยอยเดินออกมาจากตึก วินโบกมือทักทายเซนอยู่ไม่ไกล

“ เอ่อ รุ่นพี่ลงมากันแล้ว ” เซนว่า

“ อ๋อๆ จะไปแล้วใช่มั้ยอะ ”

“ ช่าย..งั้นเดี๋ยวเซนขอตัวก่อนนะครับ ”

“ โอเคบาย เจอกันอย่าลืมเรานะ ”

“ ได้ครับ ไว้เจอกัน..บาย ”

เซนโบกมือแล้วปลีกตัวมาหาวิน ถึงเพิ่งเห็นว่าโยชิยืนมองเขาอยู่ไม่ไกล ทว่าเมื่อเห็นเซนมองมาเขากลับเดินเลี่ยงไปอีกทาง

“ หวัดดีครับพี่วิน ”

“ ครับ...เดี๋ยวน้องเซนจะซ้อนมอไซค์ไปกับโยใช่ป่าว ”

“ ใช่ครับ พอดีวันนี้เซนไม่ได้ขับรถมา เลยว่าจะรบกวน..แล้วพี่วินล่ะเอารถมารึเปล่า ”

“ อ๋อ เดี๋ยวพี่แยกไปกินข้าวกับพวกโต้งก็ได้ ”

“ แล้วนี่พี่โยชิ เค้าหายไปเอารถใช่มั้ยอะ ”  เซนมองหา

“ คือพี่จะบอกเซนไว้นะ ว่าโยชิมันเห็นที่เซนไปเที่ยวผับเมื่อคืน แล้วมันก็ไม่พอใจมากๆ ”

ดวงหน้าที่กำลังยิ้มสดใส กลับสลดวูบ เซนยืนประมวลภาพเหตุการณ์ต่างๆที่ลงไอจีไว้ 

เมื่อวาน หลังจากเสร็จงานก็มีนัดไปแฮงค์เอาท์ต่อ เขาลืมเรื่องอื่นเสียสนิท มิน่าล่ะโยชิถึงได้ดูตึงๆแปลกๆ

“ จริงด้วย...เซนลืม ” เซนพูดเสียงอ่อย

“ แต่พี่บอกโย ว่าเซนน่าจะไปเพราะเรื่องงานนะ ยังไงก็...ดีๆล่ะ  ”  วินตบไหล่คนนน้อง

“ พี่วิน ....พี่โยมันโกรธเซนมากปะ เบอร์ไหนเนี่ย ”

“ มันก็บ่นๆกับพี่อะนะ ว่าเซนไม่รับผิดชอบงาน เมื่อคืนมันก็นั่งทำงานให้เซนตลอด พอมันเห็นเซนอยู่ในผับมันก็อึ้งๆไปเลย ก็โกรธเลยแหละ แต่วันนี้อาจจะเบาลงแล้วมั้ง ทนๆฟังมันบ่นมันด่าหน่อยละกัน  ”

“ โห พี่วิน จะไปแล้วเหรอ ”  เซนอยากจะรั้งวินไว้เมื่ออีกฝ่ายกำลังจะไป

“ พูดกับมันดีๆ ใจเย็นๆไว้ เดี๋ยวมันก็หาย ”

วินเดินไปกับกลุ่มเพื่อน เซนชักฝ่อที่จะต้องเจอกับโยชิตามลำพัง

แต่แล้วเขาก็เปลี่ยนความคิด สถานการณ์ยุ่งยากกว่านี้เขาก็ผ่านมาแล้ว เซนคิดว่าเขาเข้าใจคนอย่างโยชิ และน่าจะหาวิธีง้อให้หายโกรธได้ เพียงแต่...วิธีไหนนี่สิ

โยชิขี่มอเตอร์ไซค์ปราดมาตรงหน้า  คนน้องส่งยิ้มให้  แต่คนพี่ดึงหน้าตึงดูไร้อารมณ์

“ พี่โยอยากกินอะไร เดี๋ยววันนี้เซนเลี้ยงนะ ”

เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนสดใส แต่อีกฝ่ายไม่ตอบ 

เซนคิดว่าถ้าง้อตรงนี้ความโมโหหิวก็อาจจะมีผลให้อารมณ์ขึ้นง่าย  คิดอีกทีง้อในร้านอาหารน่าจะเข้าท่ากว่า

เซนซ้อนมอเตอร์ไซค์ด้วยใจหวั่นๆ นี่ถ้าไม่ผิดก็คงจะอธิบายไปเลยว่าความจริงคืออะไร ยังไง

หรือว่าจะใช้วิธีโกหกไปเลย?

มันก็ได้อยู่หรอก แต่จริงๆเซนก็รู้สึกผิดในสิ่งที่ทำเหมือนกัน 

ก็คนมันลืมจริงๆนี่หว่า

เรื่องเรียนกับเซน เป็นไม้เบื่อไม้เมามาแต่ไหนแต่ไร มันไม่ใช่วิถีชีวิตของเซนเลยจริงๆ แต่ถ้าเป็นกิจกรรมล่ะก็ทุ่มให้ทั้งกายและใจเต็มร้อยเสมอ

โยชิขับมาจอดหน้าร้านข้าวหมูกรอบขึ้นชื่อของย่านนี้

“ พี่โยจะกินอะไรครับ เซนสั่งให้ ”

“ ข้าวหมูแดงหมูกรอบพิเศษจานครับ แล้วก็ชาเย็นแก้ว ”

พ่อสั่งเองเสร็จสรรพไปแล้ว

ดูท่าว่า แนวยิ้มแย้มโลกสดใสใจดีสู้เสือจะไม่ค่อยได้ผล

“ พี่โยชิ ”

เซนทอดน้ำเสียง เรียกชื่อคนพี่ด้วยแววตาละห้อย คนหน้าตึงถึงได้ปรับโฟกัส หันมามองเด็กน้อยตรงหน้า

“ เซนขอโทษนะ คือเมื่อวาน พอเสร็จงานฟิตติ้งกัน พวกพี่ๆก็ชวนเซนไปต่องานวันเกิดพี่ในกองกันเลย แล้วมันกะทันหัน เซนเลยลืม...”

“ มึงลืม ก็เพราะมันไม่สำคัญมากพอสำหรับมึงไง แต่งานวันเกิดมันน่าจะสำคัญกว่า ”

อาหารถูกยกมาเสิร์ฟ

“ กูกินข้าวละ ยังไม่คุยนะ ”

โยหยิบช้อนส้อมพลางเหลือบมองคนตรงหน้า  สายตายังเฉยชาไม่เปลี่ยน

เซนเริ่มว้าวุ่นใจ แต่ก็ยังเชื่อว่าตัวเองต้องจัดการได้

เมื่อจัดการมื้อเย็นเรียบร้อยแล้ว เซนต้องการจะเลี้ยง โยชิก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร  คนน้องเริ่มรู้สึกว่าบรรยากาศน่าจะดีขึ้น   ก่อนหน้านี้โยชิอาจจะเหนื่อยเพราะเพิ่งเรียนเสร็จรวมๆกับโมโหหิวปนเปกัน 

ถ้ายอมให้เซนเลี้ยงข้าว อารมณ์ก็น่าจะผ่อนคลายลง

พวกเขามาถึงหอโดยไม่ได้พูดคุยอะไรกัน เซนเก็บงำสิ่งที่อยากพูดอยากอธิบายไว้ จนมาถึงห้อง811 คนพี่ไขกุญแจ คนน้องยืนรออยู่ข้างๆ

“ มึงไม่ไปห้องมึงล่ะ ”

“ ก็เซนจะคุยด้วยก่อน เราต้องคุยกันก่อนสิพี่โย ”

เซนพูดด้วยน้ำเสียงแกมบังคับแล้วอ่อนเบาลงในประโยคท้าย

ร่างเล็กแทรกตัวเข้าห้องไปก่อนโดยมีคนพี่มองตาม แล้วหันมาปิดประตู

เซนนั่งลงที่โซฟา ขณะที่โยชิลากเก้าอี้ล้อมานั่ง

“ เซนอยากจะบอกว่า เมื่อคืนเซนไม่ได้อยากไปนักหรอก แต่มันเป็นวันเกิดของพี่ที่สนิทกัน เขาก็คอยช่วยเซนอยู่บ่อยๆทั้งเรื่องงานเรื่องส่วนตัว เซนเป็นเด็กที่ต้องอยู่ในสังคมทำงาน มันจะทำงานเสร็จแล้วแยกตัวกลับเลยทุกครั้ง มันก็ไม่ได้อะพี่โย ”

โยชิเงียบ เหมือนเขาอยู่กับการทบทวนอะไรหลายๆอย่าง

“ ก็พอฟังได้นะ แต่ตอนมึงเต้นกับสาวนี่....กูว่าไม่ใช่ไปเพราะความจำเป็นว่ะ ”

“ โธ่..พี่โย อยู่ในนั้น จะให้เซนทำตัวเหมือนป่วยเหรอ ให้แสดงออกว่าไม่ค่อยเต็มใจมาเหรอ มันก็ต้องกลมกลืนปะ ”

โยชิมองเซนอย่างไม่รู้จะต่อคำว่าอะไร  แล้วก็หันหลังให้

เขาเปิดคอมฯแล้วเริ่มสาละวนกับงานของเขา

เซนลุกมายืนประกบข้าง มือซ้ายเท้าโต๊ะ มือขวาโอบจับพนักเก้าอี้โยชิไว้

“ จะให้เซนทำยังไงถึงจะหายโกรธเนี่ย.....แล้วนี่ พี่โยจะทำอะไรอะ ”

เขาก้มลงมองสิ่งที่อยู่บนจอคอม

“ ทำงานกูดิ  งานตัวเองแทบไม่ได้ทำ ” 

คนน้องมองหน้าคนพี่ ด้วยระยะห่างเพียงแค่นิดเดียว เขาไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายพูดด้วยอารมณ์ไหนกันแน่ น้ำเสียงราบเรียบ คำพูดติดประชดนิดๆ

เซนเอียงหน้าไปเกือบจะบังจอคอม เพื่อค้นหา อยากจะสบตาหาเรื่องอ้อน

แต่คนพี่ไม่ยอมสบตา ทั้งยังเบนตัวหลบ ส่งเสียงรำคาญในลำคอ

เซนจับพนักหมุนให้คนพี่ต้องหันมาเผชิญหน้ากับเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

โยชิไม่ได้ขัดขืน เงยหน้ามาสบตากับคนน้องที่ยืนอยู่ แววตายังคงเฉยชา

ให้ตาย! อะไรที่ทำให้เซนหมั่นเขี้ยวโยชิขึ้นมามากขนาดนี้ 

ทุกครั้งที่ได้เจอได้ใกล้กัน รูปลักษณ์ที่ดูสง่างาม ท่วงท่าและสีหน้าเก๊กๆ  ขัดกับคำพูดกวนๆโพล่งๆทำให้ดูเหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสา มันน่าแกล้งน่าฟัด

แล้วดูตอนนี้ เด็กไร้เดียงสาที่ว่ากำลังงอนตุ๊บป่องเพราะถูกทิ้งให้ทำงานคนเดียว แล้วเขาหนีไปเที่ยวกลางคืน มุมนี้ของโยชิเซนว่ามันน่ารักดี

เซนมองดูแววตาคนตรงหน้า ที่ไม่มีคำพูดจะมาต่อกรอะไรกับเขาอีก

ผิวแก้มขาวใส ผิวกายเนียนละเอียดขาวสว่าง ริมฝีปากสีสวยอย่างธรรมชาติ ในสถานการณ์นี้ถ้าโยชิเป็นผู้หญิง เขาคงจับประกบปากไปแล้ว

บ้าไปแล้ว!!

จู่ๆผิวหน้าเซนก็ร้อนวูบวาบ เลือดหนุ่มในกายพลุ่งพล่าน เซนขบเม้มริมฝีปากอิ่มของตัวเองโดยไม่รู้ตัว

และเหมือนว่าคนพี่จะสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงในแววตาท่าทางของคนน้อง  เขากระดกคิ้ว มองอย่างสงสัย

เสี้ยววินาทีนั้นสติก็กลับมา เซนรู้ตัวเองดีและจะไม่ยอมให้บรรยากาศระหว่างเขากับโยชิเป็นเดดแอร์น่ากระอักกระอ่วน

คนน้องย่อตัวรวบกอดโยชิ ซุกหน้าลงกับไหล่คนพี่

“ เซนขอโทษ หายโกรธเถอะน้า จะให้ทำอะไรก็ได้ยอมทั้งนั้น ”

“ เว้ยย..อะไรของมึงเนี่ย ”

“ หายโกรธเซนรึยัง บอกมาก่อน ”

“ ปล่อย..เล่นเชี่ยไรเนี่ย ”

คนน้องยังไม่ปล่อย ฝั่งคนพี่ก็ทั้งผลักดันให้หลุดจากการเกาะกุมรุงรัง เขาไม่ชอบเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ผู้ชายกอดกันอยู่ในห้องกันสองคน ใครมาเห็นเข้าบรรลัย

“ มึงจะปล่อยดีๆมั้ย ”

เมื่อโยเสียงเข้ม เซนเงยหน้ามามอง

“ กูบอกว่าปล่อย!! ”

โยชิผลักและเหวี่ยงเซนออกให้พ้นตัว จนเกือบหงาย ดีที่เขาตั้งหลักทรงตัวทัน

โยชิลุกขึ้น ต่างฝ่ายต่างมองหน้าด้วยอารมณ์ที่ต่างกันสิ้นเชิง

คนพี่หน้ายับยุ่ง คำว่าบันดาลโทสะคงหนีไม่ไกลจากเขานัก

คนน้องยังอึ้ง งัน กับการกระทำของโยชิ

“ มึงคิดว่าจะใช้มารยากับการแสดง เอาตัวรอดได้ทุกอย่างรึไงวะ มันเฟค....   กูอยากเห็นความจริงใจมากกว่านี้ ”

โยชิ เบนสายตาไปทางอื่น มันเป็นอารมณ์อ่อนไหวอะไรของเขาที่ฟุ้งขึ้นมา ตัวเองก็บอกไม่ถูก ขอบตาร้อนผ่าว เขาโมโหแต่ข้างในมันกลับอ่อนแออย่างประหลาด ราวกับมีความน้อยใจปนเปอยู่ในนั้น

“ แล้วมึงก็เลิกมากอดกูซักที กูบอกว่ากูไม่ชอบ!! ”

สิ้นสุดคำ เด็กหนุ่มคว้ากระเป๋าก้าวออกจากห้องนั้นทันที ผิวหน้าเซนมันชา มือไม้สั่นและร้อนรุ่ม

เซนกลับเข้าห้องตัวเองแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟา มีเพียงเสียงหายใจหอบโยนด้วยความครุ่นเคียด

ตอนนี้ผิวหน้าที่ชากลับร้อนระอุ เขาต้องหาทางทำอะไรสักอย่างที่จะช่วยระบายหรือระงับความพลุ่งพล่านนี้

การกระทำและคำพูดของโยชิยังชัดเจนอยู่ในหัว เขาไม่เคยถูกใครหยาบคายใส่ขนาดนี้มาก่อน ถึงจะเตรียมใจในความปากร้ายของโยชิ แต่ที่ทำกับเขาเมื่อครู่มันแรงไป เซนเกลียดการใช้ความรุนแรงและจะไม่ยอมให้อภัยโยชิแน่นอน!