เซน

บทที่2

 

รถยนต์ญี่ปุ่นสีขาวเคลื่อนเข้าจอดใต้ร่มเงาไม้สูงที่ปลูกประดับบริเวณหน้าหอพัก เซนก้าวลงจากรถ มองเห็นโยชิที่ยืนรอตรงบันไดทางเข้าหออยู่แล้ว

วันนี้โยชิอยู่ในลุคไม่คุ้นตา ในชุดกางเกงยีนสามส่วนชายรุ่ยกับเสื้อยืดขาวสกรีนลายวินเทจ ดูเซอร์ๆสบายๆ บังเอิญคล้ายกับเซนที่มาในชุดเสื้อยืดขาวล้วนกับกางเกงยีนลีวายทรงกระบอกเล็กแต่งขาด

ยืนอยู่ด้วยกันให้อารมณ์เสื้อคู่ 

“ กูคุยกับพี่ดาวคนดูแลหอไว้ละ เดี๋ยวขึ้นไปดูห้องกันเลย ”

“ โอเค ”

หอพักสูงโอ่โถง ด้านหน้ามีบริเวณสวนหย่อมเล็กๆที่จัดแต่งไม้ประดับไม้ใบไว้ ทั้งแบบกระถางแขวนพวกใบเฟิร์นระย้าและกระถางประดับริมทาง และโต๊ะพี่รปภ.นั่งอยู่ตรงทางเข้าตัวอาคาร

“ แล้วพี่โยอยู่ห้องอะไร ”

“ ห้อง811 อยู่ชั้น8 ”

“ พี่ครับ ชั้น8มีห้องว่างมั้ยครับ ”

“ มีจ้ะ จะไปดูชั้น8ใช่มั้ย ”

“ ครับ ”

“ ทำไมวะ ” โยหัวคิ้วชนกัน

“ ก็อยากอยู่ใกล้ๆ ไม่ได้เหรอ ”

“ เยอะไปปะมึง เดี๋ยวพวกที่กองก็ได้มาวุ่นวายห้องกูสิวะเนี่ย ”

“ เอ๊า แล้วจะเป็นอะไรล่ะ ”

“ หรือว่าพี่โยมีซัมติง?...มึงเป็นคนชั่วใช่มั้ย ”

เซนโอบเอวโยชิ กระซิบและหัวเราะเบาๆ  

อีกฝ่ายอมยิ้มขำอย่างเดียว

ภายในห้อง816 แปลนห้องถูกจัดอย่างเรียบง่าย

เข้าไปเป็นห้องนั่งเล่นมีโต๊ะทำงานให้แบบแพคคู่ มีโซฟารับแขกและตู้เย็นให้  มีผนังกั้นห้องนอนให้เป็นสัดส่วน 

ภายในห้องนอนมีตู้เสื้อผ้า โต๊ะเครื่องแป้งแบบบิวท์อิน สามารถเลือกได้ว่าจะเอาเตียงเดี่ยวหรือเตียงคู่ เฟอร์นิเจอร์และสภาพภายในห้องใหม่กริบ

พี่ดาวเปิดผ้าม่านหนาหนักสีทองมีลายทอ พร้อมกับเปิดประตูกระจกบานเลื่อนที่ออกสู่ระเบียง ทำให้ทั้งห้องสว่างโปร่งขึ้น

เมื่อก้าวออกมาที่ระเบียง

บรรยากาศและทิวทัศน์ด้านหลังมันทำให้เซนรู้สึกตื่นตาและเบิกบานใจ ผืนหญ้าเขียวขจี พื้นที่เปิดโล่งมองเห็นท้องฟ้ากว้างไม่มีตึกสูงมาบดบังแบบในตัวเมือง มองไปไกลลิบๆเป็นแนวต้นไม้แสดงอาณาเขต ทางซ้ายมือเป็นคลองส่งน้ำหรือคลองขุดที่มีต้นยูคาลิปตัสปลูกไว้เป็นแนวยาว

ยูคาลิปตัสไหวโอนตามแรงลม ผิวน้ำในคลองต้องแสงแดดส่องประกายระยิบ  เซนรู้สึกว่ามันคุ้มมากที่จับพลัดจับผลูมาเช่าหอพักแห่งนี้

เมื่อจัดการเรื่องทำสัญญาเช่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว โยชิก็โทรบอกทางกองให้เข้ามาเซตฉากได้เลย

ระหว่างที่ทางกองยังไม่มา ทั้งคู่ก็ออกมาหาอะไรกินกันตามที่โยชิรับปากไว้ว่าจะเลี้ยงข้าว เขาให้เซนซ้อนมอเตอร์ไซด์ขี่ออกมาแถวหน้าม.

แต่พอเริ่มสั่งอาหาร ทีมจัดฉากก็โทรมาบอกว่าถึงหอพักกันแล้ว  ก็เลยต้องสั่งใส่กล่องเพื่อกลับมาดูแลห้องและอำนวยความสะดวกเรื่องการเข้าออกหอและคุยกับพี่ยาม

ระหว่างที่ทีมงานทำงานกันในห้อง เซนหยิบข้าวกล่องมาเปิด

“  จะกินแล้วเหรอ ”  โยชิถาม

“ อืม หิวแล้ว เซนไม่ได้กินข้าวเช้ามา ” ว่าพลางแกะช้อนออกจากซอง

เซนนั่งบนโซฟาที่รายรอบด้วยข้าวของกองระเกะระกะ กับรุ่นพี่ปี4 ที่กำลังจัดโน่น ยกนี่กันวุ่นวาย

“ ยกไปกินที่ห้องกูก็ได้ ตรงนี้น่าจะไม่ค่อยสะดวก ”

 เซนแปลกใจนิดๆที่จู่ๆโยชิชวนไปห้อง ทั้งที่ดูเป็นคนหวงห้องนักหนา

“ เอาไง หรืออยากจะกินตรงนี้ ”

“  ไปห้องพี่โยสิ อยากเห็น ”

เซนทำหน้าทะเล้นรีบเก็บกล่องข้าว

 

โยเปิดผ้าม่านให้ทั้งห้องสว่างไสว เขาหยิบขวดน้ำเย็นมาส่งให้

แปลนห้องเป็นแบบเดียวกับห้องเซน ทุกอย่างก็เรียบร้อยดี อาจจะมีรกบ้างตรงโต๊ะทำงาน ที่เต็มไปด้วยกองหนังสือกับอุปกรณ์คอม วางระเกะระกะ

“ ห้องก็ไม่ได้รกขนาดนั้น ที่ไม่อยากให้ใช้ห้องมันเป็นข้ออ้างรึเปล่าว้า ”

“ เปล่า ”

โยนั่งลงบนเก้าอี้ทำงาน ลงมือกินข้าวหน้าเนื้อของเขา

“ กูไม่ค่อยชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวายในพื้นที่ส่วนตัว ”  เขาพูดเสียงเรียบ

“ เหรอ แล้วเคยให้ใครเข้าห้องบ้าง อย่างพี่วินนี่เคยเข้ามาอยู่แล้วใช่ปะ ”

“ อืม....แล้วก็ ใครอีก...จำไม่ได้ว่ะ แต่น้อยอะถ้าไม่จำเป็นจริงๆนะก็จะไม่ค่อยให้ใครเข้ามา ”

“  หืม..ตอบเลี่ยงได้ดี ”  คนน้องยิ้มปนขำ

“ อะไร? ”

“  แล้วแฟนล่ะ ” เซนถามยิ้มๆพร้อมตักข้าวราดผัดฉ่าทะเลเข้าปาก

“ ยังไม่มี ”  เขาตอบหน้านิ่งๆ

“ อ้าว..เ.หร.อ ” เซนดูจะผิดคาด

“ แล้วพอเลิกเรียน พี่โยทำอะไร? กลับห้องเหรอ ”

“ อืม ก็ มีงานมีกิจกรรมให้ทำเยอะแยะนะ ออกกองก็บ่อย ว่างๆก็ไปหาถ่ายรูปบ้าง ”

“ แล้วมีไปเที่ยวผับไปปาร์ตี้บ้างปะ ”

“ ไม่ค่อย อันนั้นไม่ใช่แนวเลย ”

“ เหรอ ทำไมอะ?...ไม่ชอบคนเยอะๆอย่างงี้เหรอ ”

“ ก็ใช่ เข้าไปอยู่ในนั้นแล้วมันปวดหัว สำหรับกู มันไม่ใช่การพักผ่อนว่ะ ”

เซนพยักหน้า โยสังเกตว่าในสายตาของเซน มันดูมีความคิดอะไรซ่อนอยู่เสมอ

“ สัมภาษณ์กูซะเยอะ แล้วมึงล่ะ ”

“ อะไรล่ะ ” เขาหลบตา

“ ก็ถามเหมือนที่มึงถามกูไง ”

“ จำไม่ได้ ” เซนยิ้มกลบแกลื่อน

“ แน่ะ!  เห็นมั้ย...แค่นี้ก็พอจะรู้แล้วว ว่าใครกันแน่ที่มีมันซัมติง มึงว่ากูเป็นคนชั่วใช่มั้ย มึงนี่แหละตัวดีเลย เซนน มึงเนี่ยยย ”

โยชิชี้หน้าต่อว่าต่อขาน เซนโบกมือปฏิเสธ เขาพูดอะไรไม่ออกหัวเราะอย่างเดียว

พอถูกย้อนเรื่องเข้าตัวเอง เซนดูตื่นตัวอย่างเห็นได้ชัด ท่าทีสบายๆก่อนหน้าก็หายไป

“ มันไม่ใช่ อย่างนั้นน ”

“ งั้นตอบมา มึงเรียนเสร็จแล้วไปไหนต่อครับ ” โยอมยิ้มทำท่าสัมภาษณ์

เซนนิ่งไปอึดใจ “ ก็มาถ่ายหนังสั้นนี่ไง กับไปทำงาน ”

“ แล้วไปปาร์ตี้บ้างมั้ยครับ ”

“ อะ อันนั้นไปบ่อยเลยครับ ” เซนพูดเสียงค่อย ซ่อนรอยยิ้มขำ

“ อ้าวเหรอ? จริงดิ ผิดคาดเว้ย นึกว่าจะนิ่งๆเรียบร้อยๆ สายปาร์ตี้เหรอเนี่ย ”

“ แต่หลังๆนี่ก็น้อยลงละนะ ตั้งแต่มาเรียนเนี่ย ”

“ น้อยนี่คือยังไง ทุกเสาร์อาทิตย์เหรอ ”

“ ก็ ประมาณนั้นได้ ”

“ แล้วถ้าเยอะๆล่ะ ”

“ ก็ออกทุกคืนอยู่จนผับปิด บางทีมีไปต่อด้วย ”

“ โห มึงไม่เหนื่อยมั่งเหรอ มันสนุกขนาดนั้นเลยเหรอวะ ”

“ ก็สนุกดี เพลินดี พอกลับมา หัวถึงหมอนก็หลับไปเลย ”

โยชินึกภาพตาม ถึงบ้านเซนที่เขาเคยไป ถ้าเซนต้องอยู่ที่นั่นคนเดียวมันก็ไม่แปลกที่เขาจะอยากออกไปเที่ยวมากกว่าอยู่ลำพังวังเวงแบบนั้น

จู่ๆอารมณ์สงสารเห็นใจก็พลุ่งขึ้นมาซะอย่างนั้น

“ แต่ตอนนี้ก็เที่ยวน้อยลงแล้วใช่มั้ย ”

“ ช่าย น้อยลงแล้ว ”

“ อืม ก็ดีละ...แล้วมีแฟนรึยังครับ ”

“ ไม่มี ”

“ กูไม่เชื่อครับ สีหน้ามึงล่อกแล่กมาก ไอ้เซน ”

“ โอ้ยยย พอแล้ว ก็พี่โยจับผิดเซนอ้ะ ”

เขาโวยวายหน้าแดง เส้นเลือดเส้นเอ็นขึ้นหมด

“ โอเคๆ ”   โยหัวเราะตาหยี รู้สึกว่าตานี้เขาเป็นผู้ชนะ

“ แล้วคิดว่าจะได้มาอยู่มั้ย หอเนี่ย ” โยชิถาม

“ ตอบยาก แต่ว่าอยากมาอยู่นะ ”

“ สรุป นี่มึงเช่าเพื่อให้ถ่ายหนังที่แท้ทรู ถูกปะ ป๋าว่ะ ”  โยชิพูดแบบล้อๆ

“ แล้วไม่ดีเหรอไง..ฮะ? ที่ห้องตัวเองไม่ต้องโดนใช้ถ่ายน่ะ  จริงๆพี่โยน่าจะต้องขอบคุณเซนรึเปล่าวะ ” เซนทำเป็นใส่อารมณ์แต่สีหน้าเปื้อนยิ้ม

“ ทวงบุญคุณกูซะอีก ก็เลี้ยงข้าวแล้วนี่ไง ”

“ แล้วถ้าเซน ขอให้ช่วยทำงานส่งอาจารย์พี่โยต้องช่วยเซนด้วยนะ ”

เขาทำเสียงเล็กเสียงน้อยอย่างเด็กอ้อน

“  มากไปละมึง ”

“ น้า นะ  พี่โยต้องช่วยเซนด้วย เพราะเดี๋ยวเซนจะมีถ่ายซีรีย์ บวงสรวงกันอาทิตย์หน้า เซนต้องขาดเรียนด้วย  เซนหยุดเรียนได้แต่เซนหยุดงานไม่ได้นะ ”

เขาพูดจริงจัง ทำเอาโยเงียบไปอึดใจ

“ เออ..ไว้ค่อยว่ากัน ”

“ จริงนะ ”

คนน้องยิ้มกว้าง แววตาสุกใสเป็นประกาย

“ ขอบคุณล่วงหน้าเลยละกัน ขอบคุณครับ ”

เซนยกมือไหว้

มันทำให้ความรู้สึกบางอย่างที่ถูกสะกิดไว้ก่อนหน้า ท้นอยู่ภายในใจ จนเขาพูดอะไรไม่ออก และไม่อยากให้คนน้องสังเกตเห็น ถ้ามันออกมาทางสีหน้าเขาคงเสียฟอร์ม

“ ไหว้อย่างเดียวไม่ได้ มากราบตักพี่นี่ ”   โยตบต้นขารัวๆ

เซนเลิกคิ้ว อมยิ้มแล้วลุกจากโซฟาอย่างมั่นอกมั่นใจ

“ ได้ ”

ไม่พูดพร่ำทำเพลง เซนคุกเข่าลง

คนพี่หน้าเหวอรีบลุก ยึดแขนคนน้องไว้ทั้งสองข้าง

“ ไม่ต้อง กูพูดเล่น ลงทุนเล่นใหญ่ไปอีก ”

“ เอ๊า? ”  เซนลุกขึ้นยืน

“ เอาเหอะๆ เอาเป็นว่าถ้ากูช่วยอะไรได้ ก็จะช่วยละกัน ”

โยพูดโดยไม่มองหน้าสบตาคนน้อง 

“ งั้น กอดขอบคุณแทนละกัน ”

“ ไม่ต้องๆ ”

เซนตรงเข้ากอดร่างสูงนั้นเบาๆแล้วปล่อย  ถึงโยชิจะทำดึงดันแต่ก็ไม่รุนแรงแบบทุกครั้ง

“ เซน มึงนี่นะ ถ้าไม่กอดอีกก็จะขอบคุณมาก กูขอร้องได้มั้ยวะ ”

โยลากเก้าอี้ของเขาลงนั่ง

“ กูไหว้ล่ะ ทำใจไม่ได้จริงๆ อายคนชิบหาย ”

“ ไม่รู้ ”  คนน้องลงนั่ง

“ อะไรของมึง ”

“ ไม่รับปาก ความจริงนี่ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ช่วยให้พี่โยชินกับบทนะ ”

“ มั่วละ มันใช่เหรอ ”

“ ใช่สิ เวลาถ่ายหนังเซนต้องกอด จูบ ทำอะไรๆมากกว่านี้ต่อหน้าสายตาเป็นสิบๆคู่....ฝึกไว้จะได้ชิน ”

“ นั่นมันไม่เหมือนกันปะวะ ”

“ มันก็เป็นการฝึกไง ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน แคร์ทำไม ”

“ แต่กูแคร์ และก็กูไงที่เดือดร้อน ” โยชิโวย

“ แต่เซนชอบ ” 

พูดแบบยิ้มซ่อนเล่ห์กับสายตาคู่นั้นที่มองมา คนฟังชะงักไปนิดนึง

“ อะไรของมึง ”

“ ชอบที่พี่โยเดือดร้อนไง  มันสนุกดี ” เซนหัวเราะ

เซนเก็บรวมรวมกล่องข้าวทั้งของตัวเองและโยไปทิ้งขยะที่ระเบียง  แล้วเลยยืนรับลมอยู่ตรงนั้น

“ ชอบหลังห้องอะ บรรยากาศโคตรดีเลย ลมเย็นดีด้วย ”

“ เออ เวลาตากผ้าต้องหนีบดีๆไม่งั้นปลิวตกประจำ ”

โยชิบอก พลางทำอะไรของเขาอยู่ภายในห้อง

เซนเอามือถือมาเก็บภาพ เก็บบรรยากาศโดยรอบ ลงIG storyอย่างเพลิดเพลิน

ร่างเล็กขยับไปทางขวา เขย่งปลายเท้าชะโงกตัวออกไปจนลำตัวโผล่พ้นขอบระเบียง ตั้งท่าจะถ่ายรูป

จู่ๆโยชิก็มาดึงไหล่เขาเอาไว้

“ ทำอะไรวะ ”

เซนตกใจเพราะกำลังมีสมาธิ เขาหันมาเจอคนพี่ตีหน้าดุขรึม

“ อันตรายเข้ามา ”

“ เปล่า เซนแค่จะถ่ายรูปห้องเซนจากระเบียงห้องนี้ดู ”

 “ โผล่ออกไปซะขนาดนั้น เดี๋ยวเกิดหลุดมือไปล่ะมึงนี่ชั้น8นะ ”

“ หมายถึงโทรศัพท์ ”

“ ก็คนด้วยแหละ ”

“ ครับๆ ”

“ ....ดีจังเนาะ มีคนเป็นห่วง ” เซนทำเสียงแบบล้อเลียน

“ เปล่า ตกไปตายกูเดือดร้อนดิ ห้องกูอะ ”

เซนยังถ่ายรูปต่ออีกนิด โยชิยังคงยืนคุมอยู่ตรงระเบียงไม่เข้าห้องไป  เซนเลยชวนถ่ายรูปคู่กันไปหลายรูป

น่าแปลกที่คำพูดคล้ายทีเล่นทีจริงของเซน มันทำให้โยชิเก็บมาคิดอยู่เสมอ ‘ ดีจังมีคนเป็นห่วง ’ คำพูดดูทะเล้นในแวบแรก แต่แล้วเขากลับคิดว่ามันอาจจะหมายความตามที่พูดจริงๆก็ได้

‘ เซนหยุดเรียนได้ แต่เซนหยุดงานไม่ได้ ’

คำนี้สะท้อนภาพอะไรหลายๆอย่างของเซนในมุมที่เขาไม่เคยเห็นได้ดี

ภาพของเซน สำหรับเขามันเปลี่ยนไปจากตอนแรกที่เจอ เซนเป็นเด็กที่ดูดีไปหมด ทั้งหน้าตาบุคลิก การแต่งตัว สุภาพ การวางตัวดี

ในความคิดของโยชิ คนที่เข้าวงการแต่เด็กก็ต้องมีครอบครัวคอยดูแลอย่างเต็มที่ ชีวิตที่มีพร้อม แรกๆเขามองเซนเป็นคุณหนูที่ชีวิตมีแต่แง่งาม

แต่มาตอนนี้เซนกลายเป็นพระเอกดราม่า ต้องต่อสู้ชีวิตมาโดยลำพังหลังจากแม่เสีย เขาจินตนาการไม่ได้ทั้งหมดแต่ก็คิดว่ามันไม่ใช่ง่ายๆที่จะอยู่ได้อย่างเซน 

โยชิเป็นลูกคนสุดท้องที่อายุห่างจากพี่สาวและพี่ชาย พ่อแม่มีเขาตอนอายุเยอะ สำหรับเขาก็เลยเป็นพ่อแม่ที่ค่อนข้างจะหัวโบราณ จุกจิกกับเขาจนอยากออกมาใช้ชีวิตอยู่ตามลำพัง  เขาออกจากชลบุรีมาเรียนในกรุงเทพฯ หารายได้พิเศษจากงานกราฟฟิกบ้าง แต่รายได้หลักที่ทำให้มีชิวิตรอดจนปี4 ก็มาจากทางบ้านส่งเสีย

ถึงจะออกมาอยู่หอ ใช้ชีวิตตามลำพังในกรุงเทพ แต่สำนึกรู้ก็ยังคงมีบ้าน มีครอบครัวที่รอการกลับไปของเขาอยู่เสมอ ซึ่งมันต่างกับเซน

 

 

 

วันฟิตติ้ง เป็นวันลองชุดของซีรีย์เรื่องใหม่ ซึ่งจะใช้เวลากันทั้งวัน ซีรีย์วายเรื่องนี้เซนเล่นคู่กับ ออดี้ นักแสดงวัยเดียวกับเซน ที่มีเอกลักษณ์ตรงรอยยิ้ม ทั้งคู่เคยมีผลงานร่วมกันมาแล้ว มีแฟนคลับติดตามผลงานอยู่อย่างต่อเนื่อง ช่วงที่ผ่านมาก็มีถ่ายแบบ ออกงานคู่ร่วมกันบ้าง

ออดี้ เมื่อมองผาดๆใบหน้าของเขาฉายแววกวน ดูเป็นเด็กหนุ่มที่ซ่อนความร้ายบนความหล่อนั้น แต่เมื่อไหร่ที่ออดี้ยิ้ม ดวงหน้านั้นกลับสดใส ยิ้มตาหยีเห็นฟันสวย ดูมีออร่าแห่งความสนุกสดใสในวัยหนุ่ม ซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของเขา

ผิดกับเซน ตรงที่เซนจะมีเค้าความซึ้งปนโศก ซ่อนในดวงตาในรอยยิ้มมากกว่า  แววตาสีหน้าของเซนมันแปรเปลี่ยนไปได้หลายรูปแบบ โดยปกติแววตาของเซนมักจะดูมีนัยบางอย่างแฝงเร้นให้น่าค้นหาเสมอ

จบงานฟิตติ้ง พี่บีผู้จัดการสาว วัยใกล้เลขสาม ชวนเซนออกไปหามื้อเย็นกินในห้างไม่ไกลจากออฟฟิตนัก  มื้อนี้มีเซน พี่บี ออดี้และว่าน พี่บีดูแลดาราน้องๆในสังกัดอยู่หลายคน

ว่านนักแสดงน้องใหม่ที่แคสมารับบทเพื่อนพระเอก ซึ่งเป็นเพื่อนกับออดี้ในชีวิตจริงด้วย  

ว่านเป็นรุ่นน้องเซนแต่ดูโตเกินวัย ด้วยหุ่นสูงโครงร่างแข็งแกร่งแบบคนออกกำลังอยู่เสมอ ผิวขาว ใบหน้าคม  ดูเป็นคนสนุกสนานขี้เล่น

เมื่อมาถึงร้านอาหารไทยในสไตล์เรียบหรูแห่งหนึ่งในห้าง ทั้งหมดเลือกนั่งมุมส่วนตัวในร้าน

เซนนั่งลงข้างพี่บี ออดี้กับว่านนั่งด้วยกัน เป็นบรรยากาศสบายๆหลังเลิกงาน

“ เออ  คืนวันอาทิตย์ที่ 30  พี่บีกับเซนว่างมั้ยจะชวนมาปาร์ตี้วันเกิด ”

ออดี้พูดขึ้นระหว่างทานอาหาร

“ วันเกิดเหรอ จัดที่ไหน ”  พี่บีถามอย่างสนอกสนใจ

“  จัดร้านเพื่อนผมครับ อยู่เส้นเกษตร นวมินทร์ จัดผับส่วนตัวให้เลย  อยากให้มากันนนะ จัดเล็กๆ ชวนเฉพาะเพื่อน ซึ่งเพื่อน ก็มีไม่กี่คนหรอก ”  

ออดี้หัวเราะ

“ เราไม่คบใครหรือไม่มีใครคบ ” พี่บีแซว

“ น่าจะอย่างหลัง ที่คบอยู่นี่ก็ไม่รู้หลงมาไง ” 

แซวกันไปมาเรียกเสียงหัวเราะสนุกสนาน

“ เซนไปได้ปะ ” พี่บีหันมาถาม

“ น่าจะได้ อาจจะไปดึกหน่อย หัวค่ำอาจจะติดงานที่มหาลัย แล้วพี่บีล่ะ ”

“ พี่ไม่ติดอะไรนะ ถ้าเซนไปพี่จะได้ไปพร้อมเซน....แล้วว่านล่ะ ไปอยู่แล้วสิ ”

“ ครับ แน่นอน ”  ว่านยิ้มกว้าง

“ ว่านคุยน้อยจัง ตอนอยู่ที่ตึกก็เห็นคุยเห็นเล่นไปทั่วเลยนี่ หรือเรายังไม่สนิทกันเลยคุยน้อยล่ะเนี่ย ”  พี่บีว่า

สองหนุ่มเพื่อนซี้หันมาสบตากันแล้วยิ้มแปลกๆ

“ คุย จริงๆมันคุยเก่งกว่าผมอีก ” ออดี้ว่า

“ อ้าวเหรอ แต่มานี่ยังไม่เห็นคุยเท่าไหร่เลย รึว่าหิวข้าว ” พี่บีว่า

“ ยังไงวะ หิวแล้วเหี่ยวหด พูดไม่ออก อย่างงี้เหรอ คนนะไม่ใช่ไอ้นั่น ”

เซนทำให้ทุกคนขำ คนถูกแซวรีบยกมือยกไม้ปฏิเสธ

“ เอาจริงๆมั้ยพี่บี เซน ”  ออดี้พูด

“ อะไรๆ ว่ามา ” พี่บีซัก

เซนเงยหน้ามาตั้งใจฟัง ออดี้กับว่านส่งสายตากันไปมาแปลกๆ

“  ออดี้ ในเย็นเพื่อน ” ในที่สุดหนุ่มหน้าคมก็เอ่ยปากปรามเพื่อน

“ โอ๊ะ..โอเค ไม่ดีกว่า เดี๋ยวว่านมันด่าเอา ” กลับคำเฉย

“ อ้าว? ไม่ได้ดิ ปูมาขนาดนี้แล้ว ต้องพูดแล้วนะ พี่อยากรู้ สัญญาจะปิดเป็นความลับให้ ”

“ หืมม ถ้าพูดตรงนี้ก็ไม่ต้องปิดแล้ว ”

“ เฮ้ย! ออดี้ ”  ว่านตกใจแทบจะอุดปากเพื่อน

“ เดี๋ยว....งั้นแสดงว่ามันเกี่ยวกับพี่ กับเซน สิถ้างั้น ”

สองคนนั่นมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

“ พูดมาเถอะ พี่กับเซนทำไม บอกมา ให้มันจบที่ตรงนี้ พูดมา เซนก็อยากรู้ใช่ปะเซน”  พี่บีคาดคั้น โดยมีว่านร้อนรนอยู่ตรงหน้า

“ ไม่รู้.. ”

เซนว่าถ้าเจ้าตัวจะร้อนรนขนาดนี้ก็ไม่อยากไปก้าวก่าย แต่ความพยายามอย่างไม่ลดละของพี่บีนี่สิ

“ อะๆ บอกก็ได้ ”  ว่านสรุป

“ นั่นแหละ บอกมา ”

แล้วจู่ๆสายตาว่านก็จับจ้องมาทางเซน  จนในที่สุด สองมือว่านก็เสยผมแทบจะถลกหนังหัวตัวเองออกมา

“  พูดไม่ได้เขินว่ะ ออดี้มึง ” เขาแทบจะเอาหน้ามุดโต๊ะ

“  คืองี้ ไอ้ว่านมันช....มัน..เป็นแฟนคลับเซนมานานแล้ว ”

“  โห...เขินน น่ารักกกกอ่า ”  พี่บีเขินใหญ่หันมองเซนมองว่านไปมา

“  นั่นแหละ มันก็เลยเขินเวลาอยู่ต่อหน้าเซน  ”

เซนทำหน้าไม่ถูกได้แต่อมยิ้ม เขาเองก็เขินไม่น้อยเหมือนกัน

ส่วนว่านดูจะเป็นเอามากไม่เงยหน้าขึ้นมาเลย

“ ดูๆๆ ว่านลุกมานั่งดีๆได้แล้วจะเขินอะไรขนาดนั้น ” พี่บีว่า

“ ลุกมาได้แล้ว เซนให้อภัยแล้ว ” เซนแกล้งแซวบ้าง

ว่านถึงได้ลุกมานั่งดีๆ แล้วหางตาเขาก็เหลือบมาทางเซน ก่อนจะหลบไป

“ ไหน ขอสัมภาษณ์เซนหน่อย รู้สึกยังไงบ้างคะที่มีคนมาสารภาพว่าชื่นชอบเราตรงหน้าแบบนี้ ”

“ ไม่รู้ ก็ดี..รู้สึกแปลกดี ”  เซนตอบแบบไม่มองใคร

“ เรามีอะไรจะพูดถึงแฟนบอยคนนี้ของเราหน่อยมั้ย ”

“ ก็..ขอบคุณที่ชื่นชอบนะครับ ”

ว่านอายกันจนหน้าแดง เซนก็วางหน้าไม่ค่อยถูกจะยิ้มหรือจะเขิน ส่วนออดี้ก็ขำชิบหาย

“ แล้วชอบเค้ามั้ย แล้วจะแต่งเมื่อไหร่ ”

“  พี่บี อย่าแกล้งได้มั้ย เลิกขยี้ได้แล้วน่ะ ” เซนหันไปต่อว่าหน้ายุ่งสลับเขิน

เซนรู้สึกแปลกๆตั้งแต่ตอนฟิตติ้ง ระหว่างทำงานจะมีคนคอยเก็บภาพ เก็บบรรยากาศ ถ่ายรูปถ่ายคลิปอยู่ตลอดงาน แต่เซนสังเกตว่าถูกว่านมองอยู่บ่อยครั้ง ถ้าหันไปอีกฝ่ายก็มันจะเลื่อนหลบมองไปทางอื่นเนียนๆ

ก็ถือว่าเซอร์ไพรส์นิดๆเหมือนกัน

หลังจากเซนขับรถมาส่งทุกคนที่ตึกแล้ว ก็มุ่งหน้าสู่จุดหมายใหม่

เสียงเพลงในรถฟังสบายเซนร้องคลอตาม

แจ้งเตือนในโทรศัพท์ก็เด้งมาอัพเดทตลอด

เพราะคลิปกับรูปที่ถ่ายกันตอนฟิตติ้ง มีทั้งที่โปรโมทจริงจัง กับแอบถ่ายตอนเซนเล่นหยอกกับออดี้ดูน่ารักเป็นธรรมชาติ ถูกเผยแพร่สู่โซเชียล เรียกกระแสได้รวดเร็ว

ชีวิตช่วงนี้ของเขาจัดว่าเริ่มเข้าที่เข้าทาง ลงตัวกว่าก่อนหน้านี้มากๆ

แบบนี้ใช่มั้ยที่เค้าเรียกว่า  Lucky in game  Lucky in love

 

โทรศัพท์เซนดัง มีสายเรียกเข้า

“ ฮาโหล ขับรถอยู่ ”

“ ถึงไหนแล้ว ” หล่อนถามเสียงสะบัดเล็กๆ

“ กำลังไป อยู่แถวรัชดา ” เซนตอบอย่างใจเย็น

“ มาถึงแล้วจะไปเลยมั้ย เมเสร็จเรียบร้อยนานละ ”

“ ไม่อะ จะขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อน เมหิวป่าวให้เซนแวะซื้ออะไรติดขึ้นไปมั้ย ”

“ ไม่อะค่ะ หนูรอพี่อย่างเดียวเลยค่ะ พี่รีบๆมาเถอะค่ะ ”  สาวเมดูอารมณ์ดีขึ้น

“ หนูหิวพี่ ถูกปะ ”

แล้วเซนก็หัวเราะจนหน้าแดงเอง

ฝั่งหญิงสาวก็หวีดหวาม ต่างก็ได้ยินเสียงหัวเราะของกันและกัน กับหัวใจที่เต้นแรง

“ โอเค เดี๋ยวเจอกันนะจ๊ะ ”

“ โอเคค่ะ ”

รถยนต์ถูกเร่งความเร็วเมื่อไฟเขียวสว่างวาบ เพลงรักจังหวะสนุกสนานดังขึ้น เด็กหนุ่มร้องคลอตามอย่างอารมณ์ดี