ภูผาคอยตะวัน : My Sweet Sunshine [แต่จบแล้ว]

เขียนโดย พร่างพระพาย

วันที่ 26 กันยายน พ.ศ. 2563 เวลา 20.00 น.

15 ตอน

0 วิจารณ์

12.11K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2563 05.20 น. โดย เจ้าของนิยาย

5) ก็แค่อยากทำความรู้จักตามประสา

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

นิยายแต่งจบออกเป็น eBook แล้วค่ะ

"เค้าเป็นเกย์?" หญิงสาวหลุดสงสัย

"บ้าหรอ!!..."

คราวนี้เพื่อนหนุ่มหันมาขว้างค้อนแบบสาว ๆ เอาบ้าง

"ถ้าเป็นก็ดีน่ะสิ" กวินพูดต่อแกล้งทำตาลอย "แต่ตะวันก็รู้นิ..ว่า 'ผีย่อมเห็นผี' ถ้าพี่เค้าเป็นเกย์จริงเราก็คงไม่ปล่อยให้โสดจนมาเจอกะแม่มดอย่างตะวันแน่นอนเลย!"

"แล้ว 'ผี' ที่นอกจากจะชอบ 'ผิดผี' แล้วเคยมอง 'ผีผิด' บ้างไหม?"

อยากให้แน่ใจจริง ๆ

"ก็...ไม่...ใช่...ทุกครั้ง...มั๊ง?" เพื่อนรักชักสับสน..

"แหม...มันดูยากนะ .. อย่าลืมซิ! เดี๋ยวนี้มีเพศสภาพ LGBT ให้เลือกเข้าร่วมตั้งสามสิบกว่ากลุ่มแล้วนะ ตะวันเลือกกลุ่มตัวเองได้ยังอะ คิดยังว่าจะเข้าไปอยู่กลุ่มไหน"

"ถามทำไม จะมาอยู่กลุ่มเดียวกับเราหรือไง?" ปรายตามอง สงสัย

"คงไม่หรอก" นายจอมกวนเฉไฉตัดจบ

เพราะพอยัดข้อมูลเสร็จชายหนุ่มก็เอื้อมมือเรียวสวยยิ่งกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก บรรจงคีบขนมจีบนก ของว่างแสนสวยฝีมือคุณนินาภรรยาประมุขของบ้านนี้ที่เด็กนำเข้ามาเสริฟ ใส่เข้าปากทั้งขนม ทั้งผักเคียงทั้งตะลิงปลิงเคี้ยวตุ้ยอย่างเอร็ดอร่อยแต่ก็ยังจะไม่วายบ่นหา

"ไม่พูดเยอะนะ เดี๋ยวขนมติดคอ … ว่าแล้วก็..แหม่... คิดถึงช่อม่วงคุณป้านินาจังอะ!!"

"มีสิ!! คุณแม่กำลังทำอยู่ แต่ไม่ทันคนตะกละที่พอรู้ว่าคุณแม่เราลงมือทำขนมเอง ก็รีบพุ่งมาหายังกะมีโดรนยักษ์ส่วนตัวหย่อนมาลงบนหลังคาบ้านเราได้อย่างไรอย่างนั้น"

เจ้าของบ้านปรายตาแขวะเพื่อนอีกรอบก่อนหันไปยืนกอดอก พิงเสาศาลากลางสวนสวย ๆ ที่เป็นอีกหนึ่งอณาจักรของคุณนินาที่อยู่ภายในคฤหาสน์หลังใหญ่โอ่อ่า ซึ่งทั้งครอบครัวนี้เรียกว่าบ้านอย่างครุ่นคิด

เป็นอีกครั้งหนึ่งแล้วที่เธอสงสัยว่าจะมีหรือที่ 'ภูผา' ชายหนุ่มผู้ที่แทบจะตรงกันข้ามกับเธอทุกอย่าง .. จะ 'ไม่มีหัวใจ' จริง ๆ

………………..

"พี่ภู... รอเดี๋ยวซิคะ!"

ชายหนุ่มผิวเข้มเจ้าของชื่อหันมามองหญิงสาวตัวปัญหาอย่างเย็นชา ..

เขาไม่ได้ตอบรับ แต่หันกลับไปก้าวยาว..เดินต่อไป จนร้อยตะวันเกือบโมโหจนแทบจะเผลอกระแทกเท้าแรง ๆ เพื่อเป็นการระบายอารมณ์ แต่ติดตรงที่เธอไม่เคยทำกิริยาเช่นนี้มาก่อน และมารดาก็เคยพร่ำสอนมาว่านั่นเป็นกิริยาที่ไม่ดี .... ซึ่งเธอไม่ควรทำ!!

ร้อยตะวันไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจึงเย็นชาได้มากมายขนาดนี้...

นี่! เขาคิดว่าตัวเองเป็นสาวโบราณที่ต้องสงบเสงี่ยมหวงเนื้อหวงนวลไว้ใช่ไหมนี่? …

แล้วที่เธอต้องมาคอยตามตื้อกันอยู่ทุกวันนี้ก็ไม่ใช่เพราะจะมาตามจีบเขาเหมือนสาว ๆ คนอื่นของเขาเสียหน่อย!? …

ก็แค่อยากทำความรู้จักตามประสาคนถูก 'ชะตา' กันต่างหากล่ะ?!? o///o" แหมมมมม …

ความจริงแล้วเธอไม่ควรใส่ใจชายคนนี้ตั้งแต่วันแรกที่หอบซื้อน้ำ ซื้อขนมไปฝากเพื่อที่จะไปขอบคุณเขาถึงคณะด้วยซ้ำ พอไปถึงที่ นอกจากรุ่นพี่จอมเล่นตัวคนนี้จะไม่รับแล้ว ... เขายังมองถุงขนมในมือเธออย่างเย็นชากว่าน้ำแข็งขั้วโลกเสียอีก...

ถึงจะไม่ชอบกินขนม แต่ก็แค่รับเอาไว้เป็นการตอบรับไมตรี .. แค่นี้! ทำไม่ได้หรือไงเนี่ย .. เธอไม่เข้าใจ

แล้ว...จู่ ๆ เขาโกรธอะไรเธอหรือเปล่า

หรือเขาไม่ชอบขนมที่เธอซื้อมา .. ก็ไม่รู้นี่นาว่าเขาชอบกินอะไร

เอ๋? .. หรือว่าเขาอาจจะชอบหนังสือมากกว่า .. แล้วเธอต้องซื้อหนังสืออะไรล่ะ?

ร้อยตะวันขมวดคื้วมุ่น...คิดวุ่นวายอยู่ในใจคนเดียว พอเริ่มรู้ตัวว่าจะฟุ้งซ่านไปทำไมกัน หันมา..อ้าว!.. ตัวต้นเหตุที่เดินหายไปนู้นแล้ว!! ..แต่ตอนนี้ที่เธอโมโหหนัก ๆ เลยก็คือ …

เธอเป็นบ้าอะไร?...

ทำไมต้องมาคอยวิ่งตามเขาหัวซุกหัวซุนขนาดนี้กันนะ..

ไม่เข้าใจตัวเองจริง ๆ !!

คงเป็นเพราะไอ้เจ้านิสัยเอาแต่ใจแบบแฝงๆ ของเธอแน่ ๆ เลย .. ร้อยตะวันสรุปตัวเอง

คงต้องเป็นอย่างนั้น .. เพราะโดยธรรมชาติเกิดมาเธอเคยโดนใครขัดใจกันบ้างล่ะ

บิดาเธอน่ะหรือ? .. อย่าหวังเลย!! เพราะใจดีสุด ๆ และเมื่อยามที่จะห้ามหรือจำเป็นต้องขัดใจ ผู้บิดาจะต้องมีเหตุผลที่ดีมาบอกต่อเธอทุกครั้งไป

มารดาผู้น่ารักอ่อนหวานน่ะหรือ ก็อาจจะตามใจน้อยกว่าผู้เป็นบิดาอยู่หน่อยเดียว หากแต่ทุกคำขัดก็ยังต้องมีเหตุผลมาอธิบายเสมอ

แต่อิตาบ้า! ผู้ชายตัวดำคนนี้นี่อะไรน่ะ! .. นอกจากจะไม่พูดไม่อธิบายอะไรแล้วยังจะทำท่าว่าเธอเป็นเพียง ‘ลมฟ้าอากาศ’ หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพียงฝุ่นผงกลางสายลม...ที่ปลิวไปปลิวมาผ่านหน้าเขาเท่านั้น... ใช่ไหม?

เอาล่ะ!!...เธอก็อยากจะรู้เหมือนกันนั่นแหละว่า ..

'ฝุ่นผงชิ้นเล็ก ๆ อย่างเธอจะสามารถปลิวเข้าไป 'กระแทก' ตาเขาได้เมื่อไหร่!'

และภาพชินตา ที่ชาวมหาลัยส่วนใหญ่ในหนึ่งปีหลังการศึกษาปีสุดท้ายของชายหนุ่ม ที่หลายคนจะเห็นก็คือภาพหญิงสาวผูกเปียหลวม ๆ ที่เดินเอามือไพล่หลังเดินตามผู้ชายตัวโต ๆ ที่สุดท้าย ก็ต้องรับเอาหอบตำราเรียนของหญิงสาวมาถือให้อย่างเสียไม่ได้ด้วยใบหน้าตึง ๆ โกรธ ๆ จนแม้แต่เพื่อนสนิทกันก็ยังจะมิกล้าเข้าใกล้ไปแหย่พ่อฤๅษีตาไฟคนนั้นเล่นสักเท่าไรเลย …

เพราะเขามักจะเดินนำหน้าไปไม่พูดไม่จา ... และอาจด้วยเพราะใบหน้าที่มีคิ้วเข้ม ๆ ขมวดบอกความหงุดหงิดปนอยู่เป็นนิจในพักหลัง ๆ .. ก็ตั้งแต่ที่ร้อยตะวันก้าวเข้ามานั่นแหละ ทำให้สาวน้อย...หนุ่มน้อยทั้งหลายที่พวกเขารู้จักไม่มีใครกล้าจะวิพากษ์วิจารณ์ใด ๆ ทั้งสิ้น ..

ตอน 4

สารบัญ

ตอน 6