ภูผาคอยตะวัน : My Sweet Sunshine [แต่จบแล้ว]

นิยายแต่งจบออกเป็น eBook แล้วค่ะ

บทที่ 2

"ภูผา" 

ในที่สุดเขาก็ตอบข้ามไหล่มาสั้น ๆ 

"ฉัน.....ร้อยตะวันนะคะ" 

เกือบจะตะโกนแล้ว เพราะเมื่อพูดจบชายหนุ่มก็ก้าวเดินออกไปเลย ที่น่าโมโหก็คือเขาไม่ได้หันกลับมามองดูเธออีกเลยด้วยซ้ำ!! ในตอนที่หญิงสาวเขย่งยืดร่างร้องบอกชื่อตัวเองออกไป ไม่นานนักเขาก็กลืนหายไปกับหมู่นักศึกษาร่วมรั้วมหาวิทยาลัยเดียวกัน ในขณะที่ร้อยตะวันรู้สึก 'เหวอ' ไปนิด ๆ และยังคงนั่งเกาะพวงมาลัยรถ เอียงคอมองตามชายรุ่นพี่ที่เดินหายไปกับหมู่ชนหนุ่มสาวนั่นอย่างครุ่นคิด

อิตานี่นิ!...เป็นคนอย่างไงเนี่ย? …

จะหยิ่ง หรือจะเป็นคนมีน้ำใจ …. เอาให้แน่สักอย่างซิ!! 

……………..

"พี่ภูผา .. รุ่นพี่ปีสาม คณะสถาปัตย์นั้นแน่ ๆ เลย .. นี่! ตะวันไม่รู้จักพี่เค้าหรอ?  อ้อ!!...ลืมไป.. ลูกสาวคนสวยของเจ้าสัวใหญ่ที่มีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ ล้อมหน้าล้อมหลังมากมายอย่างตะวันเนี้ย แค่ลำพังจะหลบหลีกคนพวกนั้นก็หมดเวลาจะสนใจใคร ๆ เค้าแล้วสิ" กวินถามเอง~ตอบเอง... เรียบร้อย 

"อวยมาเลยจ๊ะ...อวยมาเลย เราชอบฟัง" ประชดด้วยหางเสียงทั้งขุ่น...ทั้งเย็น เพราะไม่ชอบให้ใครมาพูดเรื่องผู้ชายที่มาล้อมหน้าล้อมหลังเอาเสียเลย ต่อให้เป็นแม้กระทั่งเพื่อนที่รักกันมากอย่างกวินก็ตาม!!

"อ๊ะ...ฟังต่อสิ! ... เด๋วปั๊ด … งอลยันลูกบวชเลยนิ!" 

เพื่อนตัวดีได้ทีกวน 'มะโห'

"ถ้าต้องงอนกันนานขนาดนั้น งั้นเรามาจดทะเบียนหย่าขาดจากการเป็นเพื่อนกันวันนี้เลยเอาไหม?"   ดูท่าเพื่อนสาวจะมี 'มะโห' จริง ๆ แฮะ เขาเลยต้องรีบรอมชอม "น่า...นะ! ฟังเหอะ...ฟังหน่อย เราอยากเล่าอะ" ยังไม่วายเอาไม้แหย่รังแตนเล่นก่อนเล่าต่อพร้อมทำเสียงราวกับการออกมาอ่านเลคเชอร์หน้าชั้นเรียน

"พี่เค้าอะนะ..เรียนเก่งมากกกกกกกกกก มากขนาดติดอันดับเกียรตินิยม สอบได้ทุนของมหาวิทยาลัยทุกปี เป็นที่รักใคร่..ชาบู ๆ ของรุ่นน้อง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ... รุ่นน้องทั้งสาวสวย หมวยน่ารัก และได้กลิ่นว่าจะมีอีกหนึ่งสาวไฮโซที่ค่อนข้างเอาแต่ใจ ...อารมณ์ร้ายยยยย...แต่น่ายักษ์นางหนึ่งก็ทำท่าจะสนอกสนใจรอยื่นใบสมัครเป็นสาวกแฟนคลับเพิ่มอีกหนึ่งนาง"   คนเล่าดูท่าจะปลื้มจนออกนอกหน้าจนร้อยตะวันทำท่าจะปาสมุดกองใหญ่ใส่หน้าเขานั่นแหละ จึงได้รีบเก็บกิริยาสำรวมแต่หน้าทะเล้นพูดเสริมต่อได้อีก

"เห็นหน้าหล่อ ๆ ดุ ๆ โหด ๆ แบบนั้นน่ะมีน้ำใจมาก ๆ เชียวล่ะ เป็นที่รักของน้อง ๆ ทุกคนในคณะเขาเลยนะจะบอกให้ ... อีกอย่างวัน ๆ พี่เขาก็จะเอาแต่เรียนแหละ ได้ยินว่าฐานะทางบ้านไม่ค่อยดี และที่สำคัญ....ก็คือ" กวินเว้นไว้อย่างมีเลศนัย "...ไม่เคยเห็นว่าพี่เค้าจะสนใจผู้หญิงคนไหนเป็นพิเศษเลยสักคน... ข้อมูลนี้เราแถมพิเศษนะจ๊ะ... เผื่อว่าตะวันอยากจะรู้" ประโยคสุดท้ายเพื่อนหนุ่มหันมายิ้ม ทำหน้ารู้ทันใส่หญิงสาว

"บ้าสิ!.." ร้อยตะวันเอ็ดเอาเบา ๆ แก้เขินเพราะปรากฏรอยระเรื่อแดง ๆ ที่วงแก้มนวล 

"เราแค่อยากรู้ว่าพี่เค้าเป็นใคร ทำไมเราเรียนที่นี่มาจะครบปีแล้วถึงได้ไม่เคยเห็นหน้าพี่เค้ามาก่อนเลยน่ะ" พูดได้ไม่เต็มเสียงเท่าไร

"ไม่แปลกหรอกน่า...." กวินลากเสียงรู้ทันอีก 

ก็ทำไมจะไม่รู้ล่ะ! ตั้งแต่เล็กจนโตมาด้วยกันนั้นมันนานเท่าชีวิตของกันและกันได้เลย และร้อยตะวันเคยถามถึงเรื่องของผู้ชายคนไหนหรือเล่า

"ก็พี่เค้ากับตะวันมันคนละสังคมกันอยู่แล้วนี่! เค้าน่ะมันดอกฟ้า..ส่วนตะวันมันก็แค่หมาวัด เชอะ! ริอาจปองของสูงนะคะหล่อน" กวินดัดเสียงจิก ๆ กัด ๆ เลียนแบบอาจารย์สอนวรรณกรรมร่วมสมัย ในสมัยที่พวกเธอเรียนมัธยมปลายมาด้วยกัน 'ชัดเป๊ะ' ผลคือ ... โดนร้อยตะวัน 'ซัดเผี๊ยะ' เข้าให้ที่ต้นแขนเบา ๆ 

หญิงสาวที่ถึงแม้จะชักเริ่มอารมณ์เสียแต่ก็ยังไม่วายหลุดขำความล้นของเพื่อนรักอยู่ดี 

"มัวแต่ล้อเล่นอยู่ได้....ตกลงเราจะได้รู้ไหมว่าเขาเป็นใคร?"

"ใจเย็น ๆ ซิจ๊ะทูนหัว... ก็แค่แปลกใจน่ะ ปกติเราไม่เคยเห็นว่าตะวันจะสนใจใครเป็นพิเศษเลยนี่นา แต่ถ้าหากเกิดสนใจพี่เค้าขึ้นมาจริง ๆ เราขอเตือนด้วยความรักและเคารพเลยนะเพื่อน!! ถึงแม้พี่เค้าจะเป็นคนที่มีน้ำใจ คอยช่วยเหลือน้อง ๆ ก็จริง แต่หัวใจพี่แกก็สมชื่อ 'ภูผา' ของเค้าเลยนะ .. ไม่งั้นพวกสาวน้อยสวยมาก ~ สาวมากสวยน้อยทั้งหลาย ที่แอบและไม่แอบไปลดแลกแจกแถมขนมจีบคงไม่แอบเรียกพี่เค้าลับหลังว่า 'ภูผาน้ำแข็ง' หรอกน่ะ!"

"ผู้หญิงจีบเยอะเลยหร๊อ!?" ร้อยตะวันทำเสียงสูง 

ไม่เชื่ออะ!! … นายดุนั่นนะ?!?

"เราเชื่อแล้วซิว่าพี่เค้าอะ ต้องอยู่ในระดับเฟริสท์คลาสและต้องเข้าขั้น rare item จริง ๆ ด้วย เพราะไม่งั้นแล้ว มีหรือ ที่คนอย่างร้อยตะวันจะหันไปมองเห็นออร่าได้น่ะ"

"กะลังจะบอกว่าเราเป็นคนเรื่องมาก..และเลือกมากอยู่ใช่ปะ!? สารภาพ สารรูป สารคลิปมา ... แล้วเราจะยอมลดโทษให้กึ่งหนึ่ง" ข่มขู่เพื่อนเบ้ฮึ่ม

"โอ้ย!...ไม่นะ! ..เปล่าเล้ยยย.. ม่ายเคย kissssssss" กวินลากเสียงได้สูงปรี๊ด

"พูดถูกต้องแล้วที่ไม่เคยคิสส์กะเราอะ"

เจ้าตัวยกมือเรียวขาวขึ้นมาโบกอวด ๆ

"เอาล่ะ! อย่าชวนเรานอกเรื่อง.. บอกเลย! เราไม่ได้มองเพราะเขาหล่อนะ... แต่เป็นเพราะพี่เค้ามีน้ำใจดีต่างหากล่ะ" ยอมรับก็ได้นะว่าเขาหล่อ... แต่นั่นมันไม่ใช่ประเด็นนี่นา!!

"จ้า ๆ แหม่! เรารึอุตส่าห์ชมว่าตาถึง โกรธจริงโกรธจังทำไมเนี้ย?" เจ้าตัวดีรีบปาดเหงื่อ ... ( _ _)" 

เป็นเวรกรรมของเขาจริง ๆ ที่ต้องตกเป็นเบี้ยล่างให้ยัยคนนี้ตลอดตั้งแต่เล็กจนโตเลย!! 

"เราแค่อยากไฮไลท์ไว้ให้ตะวันระวังจิ๊สส์เดียว" 

เจ้าตัวยิ้มประจบ 

"หมายความว่าไง?" ร้อยตะวันสงสัย

"อ๊าว!..ก็พี่เค้าอะ.. ทั้งเย็นชา ไร้อารมณ์ และก็คงรวมถึงความรู้สึกไปด้วยเลยกะละมังมั้ง .. แถมยังมีข่าวคลุกวงในมาว่า ... (ทำท่ายื่นหน้ามาส่งเสียงกระซิบกระซาบ) พี่ภูผาเคยมีผู้หญิงรุ่นน้องสวย ๆ รวย ๆ ตั้งหลายคนให้ความสนใจแล้วก็อยากจะพิชิตหัวใจปีนไปปักธงบนยอดผาน้ำแข็งของพี่เค้าตั้งหลายนาง (พยักหน้ายืนยันคำพูดตัวเองหงึกหงัก) สุดท้ายก็…ติดดอย..เป็นน้อง..เม่า... แถมต้องน้ำตาเช็ดหัวเข่ากลับไปทุกรายเลยน่ะซิ" พูดได้คร่อกแถมร่ายได้เกือบเป็นบทกลอนไร้สัมผัส

♡ นิยายแต่งจบ กดอ่านฉบับสมบูรณ์ได้ที่ eBook นะคะ สู้ๆ ♡