SOMEDAY | โลกกว้างใหญ่ฉันได้พบเธอ

บทที่ 4 - ใกล้เข้ามา
 


          อากาศปลายเดือนพฤศจิกายนค่อนข้างหนาวเย็น หลี่เวยกระชับเสื้อคลุมพลางมองออกไปรอบๆ วันนี้เป็นวันที่เธอเดินทางกลับมาถึง เมือง C เพื่อนสนิทของเธอ ‘เมิ่งเหยา’ ยืนยันว่าจะมารับให้ได้ ที่นอกหน้าต่างอาคารสนามบินมีดวงจันทร์กลมโตส่องสว่างทะลุม่านเมฆ แต่ไม่อาจเทียบกับไฟนีออนภายในตัวอาคารได้เลย


          “เวยเวย! ” จู่ๆ เสียงเรียกก็ดังขึ้นข้างหู ทำให้ร่างบางตกใจจนสะดุ้ง


          ไง เจ้ากระต่ายน้อย


          เมิ่งเหยามักมาพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ซุกซนสดใส


          “เสียงดัง” หลี่เวยเอ่ยทัก


          “หายไปเที่ยวตั้งนาน ไม่คิดถึงกันบ้างเลย ไหนดูสิ มีของฝากอะไรบ้าง”


          “กลับก่อนค่อยว่ากัน” หลี่เวยชะโงกตัวไปด้านหน้า ดึงสายลากกระเป๋าเดินทางขึ้นมา และลุกขึ้น


          เมิ่งเหยายิ้มแย้มในขณะที่กลั้นหัวเราะไปด้วย


          เฮ้อ ยังคงถนอมคำพูดไม่เคยเปลี่ยน


          แต่พูดน้อยแบบนี้ก็ดี ถึงจะเหมาะเป็นเพื่อนสนิทพูดไม่หยุดแบบเธอ!


 


          เมิ่งเหยาจำได้ว่าสมัยเด็กๆ หลี่เวยไม่ได้เงียบขรึมแบบนี้ แต่หลังจากที่คุณพ่อคุณแม่ของหลี่เวยประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไปอย่างกะทันหัน บรรยากาศซุกซนรอบตัวเด็กหญิงก็ดูเหมือนจะหายไป รอยยิ้มที่สดใสก็แทบไม่มีมาให้เห็น แต่หลังจากที่เริ่มจับปากกาเป็นนักเขียนตอนอายุสิบหก หลี่เวยก็ร่าเริงขึ้นมาก เมื่อไหร่ก็ตามที่เป็นเรื่องเกี่ยวข้องกับหนังสือ เธอก็จะมีชีวิตชีวาราวกับสับสวิตช์อย่างไรอย่างนั้น


          เพราะเหตุนี้หลังจากเรียนจบ พวกเธอจึงเปิดร้านหนังสือกึ่งคาเฟ่ขึ้นมา ทำธุรกิจเกี่ยวกับการซื้อขายหนังสือเก่า ทั้งรับซื้อและขายหนังสือทางอินเทอร์เน็ต ใครจะไปเชื่อว่าในยุคที่ทุกอย่างอยู่บนออนไลน์ ยังมีกลุ่มคนที่ยังนิยมซื้อหนังสือเป็นเล่มๆ อยู่ด้วย ทั้งหนังสือที่ตีพิมพ์เป็นครั้งแรก หนังสือหายาก หนังสือแปลยอดนิยมที่เป็นปกเก่าไม่ผลิตเพิ่มแล้ว หนังสือรวมภาพถ่าย นิตยสาร หนังสือเกี่ยวกับศิลปะ ปรัชญา และประวัติศาสตร์ รวมไปถึงหนังสือการ์ตูน บรรดาหนังสือจำนวนมากวางเรียงกันเป็นตั้งสูงๆ จากพื้นจรดเพดาน แทบไม่มีที่เหลือให้วางของอย่างอื่นเลย เมิ่งเหยาไม่ค่อยรู้เรื่องหนังสือเก่าสักเท่าไหร่ ดีที่หนังสือของทางร้านนิยมซื้อขายกันทางอินเทอร์เน็ต ถึงแม้จะมีคนเข้ามาที่ร้านบ้าง แต่มักเลือกสินค้ากันเองแบบเงียบๆ มากกว่า


 


          เวลานี้รถแล่นเข้าสู่ตัวเมือง แสงไฟจากข้างทางส่องเข้ามาในตัวรถทำให้เห็นเป็นเงา หลี่เวยนั่งนิ่งพิงเบาะรถข้างคนขับ สายตามองไปยังทิวทัศน์ข้างถนนอันคุ้นเคย หลังจากเลี้ยวรถตรงสี่แยกด้านหน้าก็ใกล้ถึงที่หมาย


          เสียงของเมิ่งเหยาเอ่ยทำลายบรรยากาศอันเงียบสงบ “นี่! ตกลงเธอได้ไปที่นั่นหรือเปล่า”


          หลี่เวยยังคงนั่งนิ่ง ไม่หันกลับมาด้วยซ้ำ


          ผ่านไปครู่ใหญ่จึงมีเสียง “อืม” ตอบกลับมา


          “แล้วเป็นยังไง มีเรื่องดีๆ เข้ามาบ้างหรือยัง” เมิ่งเหยาขยับตัวยิ้มถามด้วยความกระตือรือร้น


          หลี่เวยนิ่งคิด ชั่วขณะหนึ่งเงาร่างของชายหนุ่มชุดดำคนนั้นก็วาบเข้ามาในห้วงความคิด ก่อนที่หญิงสาวจะส่ายศีรษะเบาๆ


          เมิ่งเหยาถามอย่างอดไม่ได้ “เธอคิดอะไรอยู่! อย่าบอกว่ามีจริงๆ นะ”


          “อาเหยา ฉันไปทำงาน เธอนี่ชอบพูดจาเลอะเทอะ” เสียงของหลี่เวยพูดเหมือนกำลังขบขัน


          “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ เสียดายหน้าตาสวยๆ ของเธอชะมัด”


          หลี่เวยทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่เพื่อนสนิทพูด


 


          เมื่อถึงที่จอดรถอพาร์ทเม้นท์ใจกลางเมือง หลี่เวยเหลือบมองนาฬิกาเห็นว่าเกือบสี่ทุ่มเข้าไปแล้ว จึงอดหันหน้าถามเมิ่งเหยาไม่ได้


          “เธอกินอะไรแล้วหรือยัง”


          “ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก! เธอก็รีบเข้าไปได้แล้ว และก็อย่าลืม พรุ่งนี้แต่งตัวสวยๆ นะ” เมิ่งเหยาขยิบตา


          หลี่เวยตอบเสียงแผ่ว “รู้แล้ว ขอบคุณมากนะที่มาส่ง”


          “เพื่อนกันไม่ต้องพูดว่าขอบคุณหรอก”


          แปะ


          ฝนหยดหนึ่งตกลงมา หลี่เวยจึงเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มืดมิด “ฝนตกแล้ว ขับรถกลับดีๆ นะ”


 


          เมือง C ตั้งอยู่ริมแม่น้ำ กลางดึกเมื่อคืนวานมีฝนตกจนถึงรุ่งเช้าทำให้ทั่วทั้งเมืองเหมือนอยู่ท่ามกลางหมอกชื้นเย็นจัด และดูเหมือนว่าบรรยากาศจะครึ้มๆ แบบนี้ไปทั้งวัน ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ส่งผลอะไรกับบรรยากาศคึกคักในสถานีตำรวจนครบาลแห่งนี้


ทันทีที่กริ่งเลิกงานส่งเสียงดังขึ้น ชายหนุ่มก็เก็บกระเป๋าพลางลุกขึ้น ถึงแม้ว่านี้จะเป็นวันแรกที่ย้ายเข้ามาทำงานที่นี่ แต่เพราะเขามีธุระจึงคิดจะบอกลาทุกคนในกอง


          “ผู้กองอวี้! ทำงานวันแรกควรจะเลี้ยงอาหารพี่น้องสักหน่อยไม่ใช่หรือครับ” โม่ไป๋เอ่ยทักชายหนุ่มรุ่นพี่ด้วยความสนิทสนม


          อวี้ชิงหยวน “ก็ไม่ใช่นายหรือไงที่ลากฉันออกไป อีกอย่างก็ฉันโทรสั่งอาหารเลี้ยงทุกคนเรียบร้อยแล้ว และนายคงไม่ได้กิน”


          โม่ไป๋รู้สึกอ่อนใจนิดๆ ที่รูมเมทรุ่นพี่ของเขาช่างไม่มีอารมณ์ขันเอาซะเลย


          “ยอมแล้วๆ พี่อย่าทำหน้าตึงอย่างนี้สิ ผ่อนคลายบ้างไม่ได้หรือไง” โม่ไป๋อดบ่นเบาๆ ไม่ได้


          “ฉันให้เวลานาย 2 นาที” อวี้ชิงหยวนตบหัวไหล่รุ่นน้องเบาๆ และเดินออกไป


          โม่ไป๋หุบปากทันที รีบเก็บของและเริ่มออกวิ่ง


 


          อีกสักครู่พวกเขาต้องไปร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำที่ภัตตาคารอาหารฝั่งเศสที่ตั้งอยู่ในอาคารสุดหรูของเมือง ไม่รู้ว่าใครเป็นคนออกความคิดกันแน่ นัดรูมเมทนักเรียนโรงเรียนตำรวจเพื่อทานอาหารฝรั่งเศสเนี่ยนะ แทนที่จะเป็นร้านบะหมี่โต้รุ่งที่มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ให้เติมไม่อั้นดูจะเหมาะมากกว่า โม่ไป๋แอบคิดในใจ


          โชคดีที่อวี้ชิงหยวนกลับมาที่เมือง C ได้ทันพอดี หลังจากที่ไปรับใช้ประชาชนที่ชายแดนมานานหลายปี ตอนนี้ถึงกับเป็นผู้กองหนุ่มไฟแรง ส่วนเขาก็ทำงานรับคำสั่งผู้บังคับบัญชาไปวันๆ ไม่ใช่ว่าเขาไม่รักความก้าวหน้าจนไม่ออกไปเผชิญโลกกว้างอะไรหรอกนะ แต่เขาแค่พอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ต่างหากล่ะ


 


          “พี่ไม่เปลี่ยนชุดหน่อยหรือไง ร้านอาหารฝรั่งเศสเชียวนะ! ” โม่ไป๋ที่แต่งกายเต็มยศเอ่ยถาม


          คนหนึ่งอยู่ในชุดสูทเรียบเนี้ยบ ส่วนอีกคน อืม เสื้อแจ็คเก็ตดำ ยีนดำ มันจะไม่ประหลาดไปหน่อยเหรอ อย่างกับว่าไปกันคนละงาน


          “นายต่างหาก แน่ใจนะว่าชุดนี้” อวี้ชิงหยวนหัวเราะเบาๆ


          โม่ไป๋พูดไม่ออก


          หวังว่าเขาคงไม่ถูกหลอกมาหรอกนะ ..
 


----------
 


จบบทที่ 4