วรัญญู

 


"สวัสดีวันศุกร์"  นานๆทีฉันจะโพส สเตตัสในเฟสปุ๊ก  ฉันเป็นคนไม่ค่อยเล่นนานๆทีจะโพสหรือคอมเมนต์ใคร  วันนี้ที่โพสคือฉันอารมณ์ดี มีเรียนครึ่งวันแล้วก็จะได้กลับบ้านหาพ่อแม่


 


"ก๊อกๆๆ"  


"เม เสร็จยังเดี๋ยวไปเรียนสาย" เสียงยั้ยเจนตะโกนเรียก ซึ้งเป็นเรื่องปกติที่เจนมารับไปมหาลัย เพราะฉันไม่มีรถ พ่อจะให้เอารถที่บ้านมาแต่ฉันไม่ชอบขับรถในเมืองใหญ่ อาศัยเพื่อนไปก่อนละกัน อนาคตเอาไงค่อยว่ากันอีกที 


 


"เสร็จแล้วๆ  รอแปป"  ฉันรีบจับกระเป๋าและหนังสือรีบออกมาจากห้องทันที ไม่อยากให้เพื่อนรอนาน แค่มารับเกือบทุกวันนี่ก็เกรงใจมากแล้ว


"เร็วหน่อยแก"    


 


  "มาแล้วๆ"  ฉันเปิดประตูไปพูดไป   เช้าๆอะไรก็เร่งรีบ เพราะรถอาจจะติดฝนอาจจะตกก็เป็นได้


 


"ไปค่ะ คุณเพื่อน" ปิดประตูเส็รจก็ชวนเพื่อนเดินออกมา เจนแบ่งหนังสือส่วนหนึ่งไปถือให้ คงสงสารฉันมั่งที่ตัวเล็กๆแต่หอบหนังสือไปเรียนเป็นกอง ปี1 ก็งี้แหละไม่ค่อยจะเห่อเลย จริงๆนะ  


 


"เก๋ละ" ฉันถามหาเพื่อนอีกคนเพราะปกติยั้ยเก๋ชอบขึ้นมาส่องกระจกชั้นล่างของคอนโด นางชอบพูดว่ากระจกในคอนโดฉันสวย ส่องยังไงก็สวย ขนาดนางไม่เขียนคิ้วมา นางยังส่องว่านางสวยได้


 


"รออยู่ในรถ"  เราสองคนเดินไปคุยกันไป โดยที่สองขาพาร่างกายเดินไปที่ลานจอดรถอย่างรู้งาน  แต่ขณะที่เดินไปจะถึงรถยั้ยเจนกับจับตัวฉันให้หยุดเดินเอาสะดื้อๆ 


 


"เมพี่หมอญูอยู่คอนโดเดียวกับแกหรอฉันเห็นเค้าเดินขึ้นคอนโดไปเมื่อกี้"  ยั้ยเจนพูดขึ้นตอนที่เราเปิดประตูรถนั่ง  


 


"ไม่รู้ดิตั้งแต่ฉันอยู่ที่นี่ก็ไม่เคยเห็นพี่หมอญูนะ " ไม่เห็นจริงๆและไม่สนใจที่จะเห็นด้วย คนพันนั้นไม่อยู่ในอุดมคติฉันหรอก เกลียดแล้วอะมันพูดยากที่จะ คิดในเรื่องดีๆของเขา


 


"ไหนๆพี่หมอญูหรอ อยู่ไหนอะ" เก๋ถามขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ไม่ค่อยปลื้มเลย ตานี้สอดส่องจนจะทะลุตึกเข้าไปแล้วมั่ง จะอะไรขนาดนั้นก็แค่หล่อ


 


"ขึ้นคอนโดยั้ยเมไปละเสียใจด้วยจ๊ะ แกไม่มีบุญ  แต่แปลกนะระดับพี่หมอญูไม่น่ามาอยู่คอนโดแบบนี้" 


 


"คอนโดแบบนี้ แบบนี้แล้วยังไงหรอยั้ยเจน! ช่วยอธิบายที" ฉันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงโกรธนิดๆ สายตาฟาดฟันหน่อยๆเอาให้รู้กันว่าฉันไม่ค่อยพอใจ 


 


"ป่าววว คอนโดแกก็ดี แต่ไม่หรูหราอย่าที่คนรวยๆเค้าอยู่กันไง"  


 


"แสดงว่าฉันจน!" 


 


"ป่าว ไม่ได้หมายความแบบนั้น โอ้ย! จะอธิบายยังไงดี คืองี้พี่หมออะเขาเป็นลูกเจ้าสั่วอนงค์ แกรู้จักใช่มั้ยเจ้าสั่วอะ บ้านเขาค้าขายทองมีสาขาอยู่ทุกที่ของประเทศไทย แล้วแบบแกคิดดิ คนที่ขับรถสปอร์ตหลายร้อยล้านจะมาอยู่ทำไมคอนโดที่ไม่ได้หรูหร่าหมาเห่าเท่าฐานะแกอย่างนี้" 


 


"พอๆไม่ต้องอธิบาย ถึงน่าตึกคณะเราแล้ว ลงๆๆ"


สงสัยยั้ยเก๋มันคำราญฉันกัยเจน ก็เล่นเถียงกันตั้งแต่หน้าคอนโดจนถึงวิลัย    


 


 


 


 


11:30 น. ณ.ร้านอาหารชื่อดังในวิลัย


 


"พวกแกกินไร" เก๋ถามพวกฉันขณะที่เดินเข้ามาในร้าน วันนี้คนเยอะแฮะ


 "เตี๋ยวไก่มะระ" ฉันตอบโดยไม่ต้องคิด เพราะเมนูนี้คืออาหารโปรดของฉัน ทุกครั้งที่มากินที่นี่ต้องสั่งทุกครั้งไม่มีครั้งใหนเลยที่ไม่สั่ง


" ส่วนเจนจะกินข้าวมันไก่จ้า" 


"งั้นเก๋กินเตี๋ยวไก่มะระเหมือนเมนะ" 


" เคงั้นเราแยกกัน แล้วไปเจอกันโต๊ะนู้นนะ " 


เจนนี่ชี้ไปโต๊ะมุมซ้ายที่ว่างอยู่แล้วเดินแยกไปโซนข้าวมันไก่  


ส่วนฉันกับเก๋ก็พากันเดินไปโซนเตี๋ยวไก่  พอมาถึงเราก็ต่อคิวเหมือนที่คนอื่นเค้าต่อรออยู่ ฉันอยู่ข้างหน้า ยั้ยเก๋อยู่ข้างหลัง คนต่อไปยังไม่มีใครมาต่อ


" เมๆฉันเห็นพี่หมอญูอะแก  หล่ออะ" นางนี้ก็พูดไปเขย่าแขนฉันไป อะไรจะเขิลขนาดนั้น ถ้ากินหัวฉันได้นี่คงกินจนหลุดไปแล้วมั้ง มีเพื่อนบ้าผู้ชายแบบนี้ไม่ไหว พี่เพลีย


 "แกนี้ก็เข้าคั้นบ้าละเก๋ เก็บอาการหน่อยค่ะ"  ฉันหันมาบอกเก๋ที่ยืนอยู่ข้างหลัง แล้วหันน่าไปดูทางที่เก๋ชี้เมื่อกี้ เห็นพี่หมอญูนั้งอยู่กับเพื่อน ซึ่งเราสบตากันโดยบังเอินแล้วพี่เค้าก็ยิ้มให้     ยิ้ม!พี่เค้าคงไม่ได้ยิ้มให้ฉันหรอกต้องยิ้มให้ยั้ยเก๋แน่ๆ ตาฝาดแน่ ก็ในเมื่อฉันแสดงออกว่าเกลียดขนาดนั้นเค้าคงจะยิ้มให้ฉันหรอก 


"เมๆพี่หมอญูเดินมาทางนี้อะแก" 


"ช่างเขาสิ"   


"คนต่อไปเอาลายย" เสียเฮียอ้วนร้านก๋วยเตี๋ยวถามคิวต่อไป และแล้วคิวนั้นก็คือฉันเอง 


"หมี่ขาวไก่ค่ะเฮีย" 


"ส่วนเก๋เอาเล็กไก่ค่ะเฮีย"


"ผมเอาเหมือนน้องคนแรกเลยเฮีย" เสียงนี่คุ้นๆฉันหันหลังมามองตามเสียงที่ได้ยิน ชัดเลยพี่หมอญูนั้นเองที่พูด แถมชี้นิ้วมาทางฉันด้วย กัดมือสะดีมะบังอาจชี้มาทางฉันชิ


"ดีครับน้อง" ต๊ายตายแล้ว พี่หมอญูขี้แก๊กพูดแล้วยิ้มมาทางฉันกับเก๋ด้วย ฝนตกแน่จ้าวันนี้


"พี่หมอญู หวัดดีค่ะ" เสียงยั้ยเก๋หันไปทักพี่หมอญูที่อยู่ข้างหลังนางอย่างเขิลๆตัวก็บิดไปบิดมา หน้านี่ก้มมองแต่รองเท้าจนนับได้แล้วมั่งว่ามีฝุ่นเกาะติดอยู่ที่รองเท้ากี่เม็ด


"ครับ" 


"เอ้าได้แล้ว" เฮียบอกพวกเรา ฉันกับยั้ยเก๋รีบเข้าไปรับก๋วยเตี๋ยวทันทีเพราะกลัวลุงแกว๊ากกใส่  ไม่อยากได้ยินเดี๋ยวจะกินไม่อร่อย


ทันที่ที่เราได้ก๋วยเตี๋ยวมา เราสองคนก็พากันเดินมาโต๊ะที่เรานัดกับเจนไว้ ซึ่งยั้ยเจนก็นั่งเล่นโทรสับรอเราอยู่ที่โต๊ะก่อนหน้านี้แล้ว


"เจน ฉันเจอพี่หมอญูด้วย" 


"แมะให้ถึงโต๊ะนั่งดีๆก่อนก็ได้แม่คุณ" 


"จิงอะไหนๆ"  เจนพูดเสร็จก็หันไปดูนู้นดูนี่ จนเจอแล้วร้องกริ๊ดๆเบาๆ แถมเพ้อรำพันว่าหล่ออย่างนั้นดูดีอย่างนี้


"พอๆๆเลิกเพ้อได้แล้ว เอาเครื่องปรุงข้างๆแกมาเก๋ ฉันจะกินแล้ว หิว!"  


 


เอาก๋วยเตี๋ยวเข้าปากได้คำสองคำก็รู้สึกว่าเหมือนมีคนมอง เลยหันหลังไปดูตามสัญชาตญาณ จ๊ะเอ๋....... สิ่งที่เห็นคือพี่หมอญูนั่งมองอยู่ แถมยิ้มให้อีกด้วย อะไรเข้าสิงพี่แกรึป่าวถึงได้ยิ้มให้ พี่หมอญูคนนั้นหานไปไหนญูคนนี้ถึงเป็นแบบนี้ 


สรุปฉันก็มองค้อนแล้วทำปากใส่เลยจ้า ถ้าแม่ได้เกลียดยังไงก็เกลียดจ้า ยิ้มให้นี่คงเป็นไปได้ยาก..............