วรัญญู

เขียนโดย Nueng1598507198

วันที่ 27 สิงหาคม พ.ศ. 2563 เวลา 12.58 น.

3 ตอน

0 วิจารณ์

3,570 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 27 สิงหาคม พ.ศ. 2563 13.03 น. โดย เจ้าของนิยาย

1) ตอนที่ 1.

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

"ตายๆสายแน่ๆ"

ฉันบ่นไปวิ่งไปให้ทันเค้ารับน้องที่ใต้ตึกคณะกับเพื่อนสนิทชื่อ เจน แล้วกับใครไม่รู้อีก 4-5 คน

"น้องครับใครมาสายเดินออกไปนั่งแยกกับเพื่อนที่มาสายฝั่งนู้นครับ"

เสียงพี่ปี 2 ตะโกนบอกคนที่มาสาย ซึ่งก็คือพวกฉันเอง(สุดท้ายก็มาไม่ทัน)ฉันคิดในใจ พอนั่งได้ก็กรวดสายตามองรอบๆ จนมาสะดุดกับผู้ชายคนหนึ่งที่ดูเด่นที่สุดในที่นี้ แต่แอ๊ะหน้าตาคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหนฉันเลยหันหลังไปถามยัยเจนที่นั้งต่อแถวอยู่ข้างหลัง

"เจนคนนั้นใครอะ"

ฉันชี้ไปที่ผู้ชายคนนั้นแล้วถามเพื่อนที่นั่งเหงื่อออกอยู่ข้างๆ

"คนไหนว่ะแกยืนอยู่เต็มเลย"

"คนนั้นไงคนสูงๆขาวๆ ใส่เสื้อกาวน์ของคณะแพทย์อะ"

"อ่อ พี่หมอญู ก็คนนี้ไงที่ยัยเก๋ปลื้มนักปลื้มหนา พี่เค้าเรียนอยู่คณะแพทย์ ฮอตมากกก เป็นเดือนด้วยนะแก สถานะโสด แกคงเห็นผ่านๆโทรศัพท์นางเก๋มั้ง "

"อ่าวเรียนแพทย์แล้วมาทำไรคณะบัญชีเราอะ"

ฉันหันหน้ามาถามเจนอีกครั้ง ฉันรู้ว่าเจนต้องรู้คำตอบเพราะมีเรื่องไหนบ้างที่เจนไม่รู้โดยเฉพาะเรื่องของผู้หล่อๆ ไม่ได้ว่าเพื่อนนะแต่มันคือเรื่องจริง^_^

"ก็คงมาช่วยพี่เบียร์คณะเรามั้งเค้าเป็นเพื่อนสนิทกัน เท่าที่ฉันติดตามเขามาเหมือนทั้งสองคนจะเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก หน้าจะโตมาด้วยกัน"

เห็นมั้ยละคุณ เจนรู้จิงๆ เรื่องของผู้หล่อๆนี่ต้องถามนางนางรู้หมด

"น้องครับเงียบ!ไม่คุยกันครับ ก่อนอื่นพี่ขอแนะนำตัวเลยละกัน พี่ชื่อพี่เบียร์นะครับ คนนี้ชื่อพี่เต้ "

พี่เบียร์ชี้ไปทางพี่เต้ที่ผมฟูๆยืนคุมแถวอยู่ทางขวามือ น่าพี่แกโหดมากโหดชนิดที่เดินผ่านหมา หมาก็ไม่กล้ากัดอะ

"ดีครับ"

เสียงพี่เต้พูดขึ้นให้น้องๆรู้ว่าคนไหน

"ส่วนคนที่ยืนถัดจากพี่เต้ชื่อพี่บาส ถัดมานั้นพี่ชาย ถัดมาอีกชื่อพี่ดล อีกคนชื่อพี่กล๊อฟ์ "

เสียงพี่เบียร์ไล่ชื่อไปทีละคนทีละคน

"ดีครับๆๆๆๆ"

เสียงพวกพี่ๆทั้งหลายพูดขึ้นจากพี่เบียร์ขานชื่อ

"ส่วนคนที่อยู่ฝั่งซ้ายคนแรกชื่อพี่ยุ"

พี่เบียร์ชี้ไปที่ผู้หญิงสวยๆ สวยมากอะพี่เขาน่ารักดูอ่อนหวานยิ้มทีนี่ละลายเลย

"ดีจ๊ะพี่ชื่อยุนะ"

พี่ยุพูดแล้วยิ้ม อื้ม..ยิ่งยิ้มยิ่งสวย

"ส่วนไอ้หล่อๆที่ยืนอยู่ข้างพี่ยุชื่อพี่หมอญู อยู่คณะแพทย์เพื่อนพี่เอง ต่อไปนี้น้องๆอาจจะเจอมันบ่อยในคณะเรา"

พอพี่เบียร์พูดจบพี่หมอญู ก็ยกมือขึ้นแล้วยิ้ม แต่ดูออกจะหยิ่งๆ

"เมแกดูดิพี่หมอญูยิ้มโคตรหล่ออะ"

ฉันว่ายัยเก๋บ้าพี่หมอแล้วยัยเจนบ้ากว่าอีก

"โอเคครับพวกพี่น้องๆก็รู้จักแล้ว แต่พวกพี่ยังไม่รู้จักน้องเลย งั้นเรามาแนะนำตัวกันนะส่วนคนที่มาสาย วิ่งรอบตึกคนละ4รอบครับ "

"โหหหหห"

เสียงคนที่มาสายพากันร้อง รวมถึงฉันด้วย แค่วิ่งมาก็เหนื่อยจะแย่ละ ยังจะให้วิ่งรอบตึกอีก ตั้ง4รอบแหนะ ตายๆงานนี้ตายเมจิกา

"ลุกครับน้อง"

เสียงพี่หมอญูบอกพวกเราลุก แล้วเดินพาพวกเราออกมาข้างนอก กลางสนามหญ้าหน้าคณะ

"ตั้งแถวแล้ววิ่งเลยครับ"

พวกเราตั้งแถวแล้วเริ่มวิ่ง ตามคำสั่งของพี่หมอญูผู้หญิงบางคนก็คึกคักจนเกินหน้าเกินตา ขนาดทำโทษนะเนี้ยความนี้อันตรายจริงๆ

"ฉันละยากจะบ้าตาย วันนี้วันไรเนี้ยโอ้ยพระเจ้า"

ฉันวิ่งไปบ่นไป หอบไป สงสัยเมื่อเช้าก้าวเท้าออกจากห้องผิดตอนบ่ายเลยต้องมาเจออะไรแบบนี้

"รอบ2แล้วครับเร็วๆ"

เสียงพี่หมอญูพูดขึ้นตอนที่พวกเราวิ่งผ่านแกรอบที่ 2 น้ำเสียงเหมือนจะให้กำลังใจ แต่ฉันว่าไม่ให้ก็ได้มั่งมันเหมือนตอกย่ำว่า ยังเหลืออีก2รอบนะที่ยังไม่ได้วิ่ง

"แกไหวมั้ย"

เจนถามฉันที่วิ่งอยู่ข้างหน้า ทั้งที่ตัวเองก็เหนื่อยจนจะขาดใจ ฟังจากน้ำเสียงนี้เหนื่อยกว่าฉันอีกมั้งเนี้ย

"ไหวครบ4รอบแล้วปะ ไปนั่งกัน"

"วิ่งเสร็จแล้วมานั้งต่อแถวเพื่อน รอแนะนำตัวต่อเลยครับ"

พี่หมอญูเดินมาบอกพวกฉันที่กำลังจะนั่งพักใต้ต้นไม้ใกล้คณะ เฮ้ยให้นั่งพักสักนิดก็ไม่ได้เนาะ ใจดำที่สุด ตัวเองไม่ได้เหนื่อยเหมือนพวกฉันนิ สั่งเอาๆ คนวิ่งนี้จะขาดใจแล้วพ่อ

"พี่หมอญูค่ะ น่ารักจัง"

ฮื้ม.?เสียงนี้มันเสียงยั้ยเจนเพื่อนฉันนิ ใช่จริงๆด้วยนางเป็นคนพูด ฉันเลยหันไปมองหน้าพี่หมอญู แล้วก็ต้องซ๊อกอีกเพราะน่าพี่แกบูดบึ้งแล้วก็เดินหนีหลังจากที่ยั้ยเจนพูดจบประโยค ชิหล่อตาย

"เจนวันหลังไม่ต้องไปแซวเค้าอีก แมะ!! หล่อตายแค่เพื่อนฉันแซวนิดเดียวน่าบึ้ง"

ฉันเกลียดคนแบบนี้ที่สุดอย่าให้เจออีกนะแม่จะเดินไปเหยียบเท้าให้เท้าขาดไปเลย ยิ่งคิดยิ่งโมโห ....(และนี้ก็คือจุดเริ่มต้นที่ฉันเกลียดพี่หมอญูที่สุด...เกลียดยันเงา!บอกเลย)

#หมอญู

สวัสดีครับ ผมญูหรือที่ใครๆเขาเรียกผมว่าหมอญู ผมเรียนอยู่คณะแพทย์ปี2 แต่ตอนนี้ผมยืนอยู่ที่คณะบัญชีครับ ใครๆหลายคนคงสงสัยสินะว่าผมมาทำอะไรที่นี่ทั้งๆที่ไม่ใช่คณะของตัวเอง เรื่องก็คือผมแพ้เกมบอลเมื่อคืนนี้ครับ ซึ่งของที่พนันคือผมต้องมาช่วยไอ้เบียร์รับน้องในวันนี้ ผมรู้ทำไมมันถึงอยากให้ผมมา คงเพราะยุเพื่อนสนิทไอ้เบียร์ที่มันแอบชอบผมนั้นแหละที่เป็นเหตุ ยุนะมาชอบผม มันเลยจะเป็นพ่อสื่อให้ มันบ้า รักเค้าแต่ไม่บอกเขาแถมไม่แสดงว่ารักให้เขารู้ ทำตัวเป็นพ่อพระช่วยเขาจีบผม ตัวเองทำเป็นแค่แอบชอบ ทั้งๆที่ในใจมันโคตรเศร้า

"น้องครับใครมาสายไปนั้งฝั่งนู้นครับ"

เสียงไอ้เบียร์ตะโกนบอกน้องที่มาสาย ผมเลยหันไปดูน้องๆที่พากันวิ่งมา แล้วบังเอิญสายตาผมก็ไปสดุดกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ใส่กระโปร่งยาวคุมเขาใส่เสื้อตัวใหญ่ๆ มัดผมตึงๆแถมไม่แต่งหน้าไม่เขียนคิ้ว หน้าตาจืดๆ.... แต่ผมมองว่าเธอมีเสน่ห์นะ เธอไม่ได้สวยจนต้องหันมองจนคอเคล็ด แต่เธอน่ารักใสๆ ในแบบที่ผมก็อธิบายไม่ถูกและอีกอย่างสายตาเธอบ่งบอกว่าเธอเป็นคนผ่านโลกมาเยอะ เป็นคนอ่อนม้อมถ่อมตนแต่ไม่อ่อนแอ ถ้าผมมองไม่ผิดผมคิดว่าภาพลักษณ์จืดๆของเธอตอนนี้นั้นไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของเธออย่างแน่นอน วรัญญูคอนเฟิร์ม

ทำไมนะผมมองเธอทีไร หัวใจผมเต้นแรงทุกทีเลยให้ตายสิ

"น้องครับเงียบ!!! ไม่คุยกันครับ ก่อนอื่นพี่ขอแนะนำตัวนะครับ พี่ชื่อพี่เบียร์"

ผมฟังไอ้เบียร์พูดแนะนำชื่อแต่ละคนจนมาถึงชื่อผม

"ส่วนไอ้หล่อๆที่ยืนอยู่ข้างๆพี่ยุ ชื่อพี่หมอญูอยู่คณะแพทย์ เพื่อนพี่เองต่อไปนี้น้องๆอาจจะเจอมันบ่อยในคณะเรานะครับไม่ต้องแปลกใจ" หลังจากเบียร์พูดจบ ผมยกมือขึ้นแล้วยิ้ม ยิ้มให้ทุกคนและเจาะจงเฉพาะน้องหน้าจืดคนนั้น แต่ผมทำไมมีความรู้สึกว่าเขาใช้สายตาโกรธๆมองมาที่ผมละ รึว่าผมคิดมากไปเอง

"ญู รุ่นน้องปีนี้น่ารักดีเนาะ"

ยุหันมาถามผม ผมก็ตอบไปว่า ครับ ผมตอบได้แค่คำนี้จริงๆเพราะผมรู้ว่ายุพยามคุยกับผมเข้าหาผม แต่ผมอึดอัด ผมไม่ชอบ ผมทำได้แค่นี้จริงๆสำหรับความใกล้ชิดในฐานะเพื่อน และผมก็ให้ได้แค่ความเป็นเพื่อนจริงๆ ขณะที่ผมคุยกับยุ ก็เป็นตอนที่ไอ้เบียร์เพื่อนซี้สั่งรุ่นน้องมาสายวิ่งรอบตึกพอดี ผมเลยอาสาเดินไปคุมแทน เพราะหาโอกาสห่างจากยุพอดี

"ลุกครับน้อง "

ขณะที่ผมพูด ผมก็แอบมองน้องหน้าจืดคนนั้นไปด้วย และผมก็ได้รู้อย่างหนึ่งคือเธอไม่พยายามเข้าหาผม ไม่แสดงออกว่าปลื้มผม ทั้งๆที่ผู้หญิงทั้งประเทศอยากได้ผมเป็นแฟนแทบตาย แต่เธอไม่

....................................นี่แหละผู้หญิงที่ผมค้นหา หน้าตื่นเต้นดี.......

ตัวละคร

สารบัญ

ตอน 2