รักวุ่นวายของนายผีหื่น

☆ ตอนที่ 4 ชายลึกลับที่อยู่ด้านหลัง?
 
“บรื๋ออออ ไอ้บ้า นี่แหน่ะๆ แกก็รู้ว่าเพื่อนกลัวผี ยังจะเอามุกนี้มาหลอกอีกนะ” จอยหยิกแขนเพื่อนข้างที่ไม่ได้บาดเจ็บเบาๆ แต่หลายจุด
 
“โอ้ย! นี่เห็นจริงๆ นะ ไม่ใช่มุก” มินอาพยายามเอี้ยวตัวหลบพร้อมอธิบาย
 
“แหน่ะๆ ยังมาทำตลกหน้าตายอีกนะ พอๆ เดี๋ยวฉันไม่กล้าเดินไปห้องน้ำพอดี ยิ่งปวดฉี่อยู่” จอยเริ่มหน้าถอดสีใจคอไม่ค่อยจะดี
 
“แปลกจังแฮะ หรือว่าเราตาฝาดกันนะ ผู้ชายผมสั้นผิวขาว ถึงจะไม่ได้ตั้งใจมอง แต่ก็น่าจะมองไม่ผิดแน่ๆ”
“ยังๆ ยังอีก ตาฝาดแล้วล่ะแก ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนล่ะ”
 
จอยหยิกแก้มมินอาเบาๆ แถม เพราะเพื่อนไม่หยุดพูดเรื่องผีซักทีจนเธอนึกกลัว
“โอ้ยยย นี่ชั้นเป็นคนป่วยอยู่นะยะ มาทำร้ายคนป่วยได้ไง รีบไปเข้าห้องน้ำเลยไป๊”
 
เพื่อนรักเดินออกจากห้องอย่างไว จนลืมไปว่าในห้องพักพิเศษก็มีห้องน้ำ และจังหวะที่เธอกำลังเปิดประตูอยู่นั้น ก็พบกับนางพยาบาลกำลังรอเพื่อเดินสวนเข้ามาตรวจพอดี ทำให้มินอาเห็นภาพหน้าห้องคนไข้เต็มๆ แวบนึง
 
เอะผู้ชายคนนั้นยังยืนอยู่ที่หน้าประตูหนิ แสดงว่าที่เราเห็น ไม่ได้คิดไปเองจริงๆ ด้วย แต่เขาเป็นใครกันล่ะเนี่ย?
 
“เดี๋ยวคนไข้พักที่โรงพยาบาล 1 คืนนะคะ รอดูอาการสักหน่อย และถ้าอยากตรวจอะไรเพิ่ม ก็แจ้งพนักงานได้เลย วันนี้คนไข้มีญาติมาเฝ้าคืนนี้ไหมคะ?” เสียงหวานๆ ของพยาบาลสาวเอ่ยถาม
 
“อ่อ ไม่มีค่ะ นอนคนเดียวได้สบายมาก แค่แขนหักเอง^^” มินอากล่าวตอบ
 
“ได้ค่ะ มีอะไรก็กดปุ่มสีแดงตรงนี้ เป็นปุ่มเรียกฉุกเฉิน ส่วนน้ำเกลือยังไม่หมดต้องใช้เวลาอีกซักพัก ถ้าหมดแล้วก็กดเรียกให้มาถอดออกได้เลยนะคะ”
 
คุณพยาบาลดูแลตั้งแต่เช็คไข้โดยใช้เครื่องยิงวัดอุณหภูมิที่หู ตรวจความดัน เช็คความเรียบร้อยของสายน้ำเกลือและที่ห้อย เช็คทุกอย่างด้วยความคล่องแคล่วไม่นานก็เสร็จ
 
“ขอบคุณค่า” มินอากล่าวขอบคุณ พร้อมกับมองตามคุณนางพยายาบาลที่กำลังเดินเปิดประตูออกไป เธอหวังว่าจะเห็นชายหนุ่มคนเดิมเพื่อเป็นการตอกย้ำว่าเธอไม่ได้ตาฝาดไป แต่ก็ไม่พบผู้ชายคนนั้นซะแล้ว
.
.
.
.
.
“มินอาอยู่คนเดียวได้แน่นะ ให้ฉันมานอนเป็นเพื่อนไหม?”
จอยเดินมานั่งข้างๆ ถามเพื่อนสนิทด้วยสีหน้าเป็นห่วง
 
“อยู่ได้สิ สบายมากอยู่คนเดียวทุกวันอยู่แล้ว”
“แน่นะเธอ กลัวผีเปล่า?”
จอยทำหน้าซีเรียสน้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวล
 
“ฮ่าๆๆ ไม่กลัวผีสบายใจได้ จอยกลับไปเหอะ เห็นแม่โทรมาตามยิกๆ แค่นี้ก็ขอบใจมากละ เธอรีบมาหาชั้นที่โรงพยาบาลกลางดึกกลางดื่นแบบนี้ แต๊งมากเพื่อน”
 
“ไอ้บ้า แค่นี้เอง เป็นใครก็ต้องมา”
 
จอยพูดพร้อมกับเดินไปหยิบของใส่กระเป๋า เพื่อเตรียมตัวกลับบ้านอย่างเร่งรีบ
 
“ตื๊ดดดดดดดด ตื๊ดดดดดดดดด” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
 
“จอยรีบกลับเห๊อะ แม่โทรมาอีกแล้ว ฝากบอกสวัสดีคุณแม่ด้วยล่ะ”
“เออๆ ฉันไปละนะ ว่าแต่มินอาไม่โทรบอกที่บ้านหน่อยเหรอ?”
 
เพื่อนสนิทหันหน้ามามองด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง ใจจริงแล้วจอยอยากจะมานอนเป็นเพื่อน แต่เธอก็กลัวว่าแม่จะอยู่คนเดียว และมินอาก็ยืนยันหนักแน่นว่าสามารถอยู่คนเดียวได้ เธอจึงตัดใจกลับบ้าน
 
“ไม่ได้เป็นอะไรมากน่ะ พรุ่งนี้ค่อยโทรบอกก็ทัน กลับบ้านดีๆ นะเธอ”
“ได้ๆ พรุ่งนี้จะแวะมาหาใหม่นะ”
 
พอจอยเปิดประตูกำลังจะออกจากห้อง ก็รับสายคุยกับแม่ทันที
 
“ฮัลโหล จอยกำลังกลับแล้วจ้าแม่ และเมื่อกี้มินอาฝากบอกสวัสดี”
“อ่อ มินอาไม่ได้เป็นอะไรมาก เดี๋ยวพรุ่งนี้จอยมาหาใหม่”
.
.
.
.
.
ตอนนี้ก็ยังไม่ดึกเท่าไหร่แฮะ ทำอะไรดีน้า ในนี้มีหนังสืออะไรให้อ่านบ้างไหมน้อ
มินอาสำรวจหนังสือบนโต๊ะข้างๆ เตียงไปเรื่อยๆ เพื่อหาอะไรทำแก้เซ็งระหว่างที่ต้องนอนโรงพยาบาลคนเดียว
มีแต่หนังสือวิธีดูแลแผล กับวิธีตรวจมะเร็งขั้นพื้นฐานของโรงพยาบาล อืมๆ เอ๊ะ นี่มันกุญแจบ้านของจอยหนิ
เพื่อนฉันนี่โก๊ะจริงๆ ยังดีนะที่ไม่ลืมกระเป๋าตังค์ไว้ด้วย แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกมั้ง เดี๋ยวแม่เค้าคงรอเปิดประตูให้หละ
ในระหว่างที่มินอากำลังอ่านหนังสือของทางโรงพยาบาล อยู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนมีคนเดินเข้ามาหา ซึ่งเธอคิดว่าต้องเป็นจอยที่เพิ่งเดินออกไปไม่นานกลับมาเอาของที่ลืมแน่ๆ
 
“แหมขี้ลืมจังนะ เอ้านี่ ชั้นก็นึกว่าเธอจะมาเอาพรุ่งนี้ เลยไม่ได้โทรไปตาม”
 
ในจังหวะที่มินอากำลังก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่ที่เตียงนั้น เธอก็เอื้อมมือไปหยิบพวงกุญแจที่เพื่อนลืม ยื่นไปให้โดยกะระยะจากหางตา เมื่อเห็นว่ามือของอีกฝ่ายเอื้อมมาถึงแล้ว ก็ปล่อยพวงกุญแจคืนให้ทันที
 
แต่ทว่า…
 
! ! ! 
 
[สิ่งที่เธอไม่เคยคาดคิดกลับเกิดขึ้น]
 
วัตถุชิ้นนั้นแทนที่จะไปอยู่ในมือของเพื่อนสนิท แต่กลับกลายเป็นว่าสิ่งที่เธอหยิบยื่นให้นั้น ล่วงทะลุมือโปร่งแสงลงไปกระแทกกับพื้นต่อหน้าต่อตาเธออย่างแรง
 
“เคร้งงงงงงงงงงงงง งงงงง”
 
! ! !
 
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"