รักวุ่นวายของนายผีหื่น

☆ ตอนที่ 3 แขกที่ไม่ได้รับเชิญ?

(ย้อนไปเหตุการณ์ก่อนหน้านี้)

.

.

แสงสว่างจ้าในค่ำคืนหนึ่งที่ไม่มีใครรู้ที่มาที่ไป สว่างวาบอัดเข้าที่หน้าของเธอมาเต็มๆ จนทำให้ตาของหญิงสาวพร่ามัวฉลับพลัน เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นลมไปนานแค่ไหน และตอนนี้เธออยู่ที่ใด

.

.

.

.

.

“หลบหน่อยๆ”

“หลีกทางหน่อยค่ะ”

“ระวังรถนะคะ”

เสียงรถเข็นและคนจอแจดังแข่งกันเต็มไปหมด มีใครหลายคนกำลังวิ่งล้อมรอบตัวเรา พวกเขากำลังทำอะไรกันนะ หรือเรากันแน่ที่เป็นอะไรไป???

หลอดไฟบนเพดานเคลื่อนผ่านขนานตัวเราหลอดแล้วหลอดเล่า ไม่สิ เราต่างหากที่เคลื่อนผ่านสิ่งของเหล่านั้น เราได้ยินเสียงล้อกระทบพื้นและเสียงยางเบียดบดกับกระเบื้องในทุกครั้งที่รถเลี้ยว ร่างที่นอนเหยียดตรงเอียงซ้ายขวาไปมาตามแรงเบี่ยง เตียงรถเข็นพาเราไปเรื่อยๆ จนหยุดลงที่หน้าประตูบานใหญ่

และเมื่อประตูเหล็กนั้นเปิดออกตามด้วยเสียงกดปุ่ม ก็เป็นสัญญาณทำให้กลไกเครื่องจักรที่สร้างด้วยเทคโนโลยีมนุษย์ พาเราเคลื่อนมวลขึ้นไปด้านบน นี่เรา กำลังถูกเข็นขึ้นลิฟต์ไปที่ไหนซักที่สินะ

และเมื่อเสียงปิดประตูลิฟต์สิ้นลง เธอก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย

.

.

.

.

.

“มินอาๆ เป็นยังไงบ้างเพื่อน?” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง สอบถามพร้อมกับเข้ามาดูอาการเธอใกล้ๆ เธอผู้นั้นใช้มือแปะเข้าที่หน้าผากเพื่อนรักเพื่อเช็คไข้คร่าวๆ ว่าตัวร้อนไหม

“รู้สึกมึนๆ หน่ะเธอ งงๆ ด้วย ว่าแต่ จอยมีอะไรเหรอทำไมถึงมาบ้านเราได้” มินอากระพริบตาช้าๆ เหมือนคนกำลังงัวเงีย เธอถามกลับและสงสัยในเพื่อนสนิท ว่าอยู่ๆ ทำไมถึงมาหาโดยไม่ได้บอกกล่าว

“แก๊ นี่มันโรงพยาบาล มาบงมาบ้านอะไรอีก คุณพยาบาลเค้าโทรมาแจ้งชั้นจากเบอร์มือถือล่าสุดของเธอนี่ล่ะ”

“แหน่ะๆ ยังมาทำหน้างง ดูดีๆ นี่โรงพยาบาลไงล่ะยะ”

จอยชี้ให้มินอามองดูรอบๆ ให้เต็มสองตา ทั้งประตูที่มีช่องลอดมองออกไปทางเดินด้านหน้าห้อง หน้าต่างสีขาวบานใหญ่และวิวที่ดูไม่คุ้น เพียงมองแวบเดียวเธอก็รู้ตัวทันทีว่านี่ไม่ใช่บ้านของตัวเองแน่นอน

“เออแฮะ! ไม่ใช่ห้องนอนชั้นจริงด้วย”

“แล้วเรามาโรงพยาบาลได้ไงเนี่ย?”

มินอาทำหน้าสงสัยพร้อมกับมองไปที่จอย และเพื่อนผู้ชายของเธอที่นั่งอยู่บนโซฟา

“ชั้นสิต้องถามเธอ ว่าไปทำอีท่าไหน ถึงได้มาเป็นลมจนคนหามส่งโรงพยาบาลกันยะ นี่เธอไม่ยอมกินข้าวอีกแล้วใช่มั้ย ยิ่งเลือดจางๆ อยู่”

จอยขมวดคิ้วพร้อมกับทำเสียงดุเพื่อนรักเบอร์สุด ทั้งโมโหที่เพื่อนไม่ดูแลตัวเอง และก็ห่วงที่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้

“เฮ้ย! ไม่ได้เป็นอะไรมาก ไม่ต้องทำหน้าเศร้าขนาดนั้นหรอกเพื่อน เป็นลมอย่างมากก็แค่หัวโน เดี๋ยวให้น้ำเกลือเสร็จก็กลับบ้านได้แล้วม้าง”

มินอาพยายามบอกให้ไม่ต้องกังวล พร้อมกับเอื้อมมือมาตบบ่าปลอบใจเพื่อนรักเบาๆ

“แปะๆ”

“ดูๆ ไม่เป็นไรซะที่ไหน” จอยจ้องเขม็งมาที่หน้ามินอาแล้วยักคิ้วเหลือบมองไปทางแขนที่มีผ้าพันไว้อย่างหนา

“โอ้ยยยยยยยยยย”

“นี่มันอะไรกันเนี่ยยยย แขนชั้นนนนนนนน” มินอาไล่มองตามสายตาเพื่อนรักไปยังแขนตัวเองถึงได้รู้ตัวว่าบาดเจ็บ

“นางพยาบาลบอกว่าเธอเป็นลมล้มทับแขนตัวเองจนหัก คราวนี้เริ่มเป็นอะไรรึยังยะ?” เพื่อนรักขมวดคิ้วทำหน้าดุขึ้นอีกรอบ

“เฮ้ยยยย บ้าหน่า ไม่เห็นจะจำอะไรได้เลย แว้กกกกก แค่เป็นลมหน่อยเดียว นี่ถึงกับแขนหักเลยเรอะ???”

“แกๆ ชั้นแขนหักๆ ดูสิๆ ฮือๆ กระซิกๆ T_T” มินอาลูบแขนตัวเองด้วยความแผ่วเบา น้ำตาซึมพร้อมกับโอดครวญ

“แหมพอรู้ตัวว่าแขนหักนี่เจ็บเป็นขึ้นมาเชียวนะ” จอยเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับทำหน้าสมน้ำหน้าเพื่อนรักเบาๆ

“ไอ้บ้า ก็เมื่อกี้มันพึ่งตื่น งงๆ อยู่ ใครจะไปคาดคิดว่าตื่นมาแขนจะหัก โธ่ววววววว แขนชั้นๆๆ T_T T_T”

“แว้กๆๆๆ แขนแบบนี้จะพิมพ์วิทยานิพนธ์ยังไงหล่ะเนี่ยยย ต้องแย่แน่ๆๆ”

มินอาพอได้สติก็เริ่มคิดได้ว่า งานที่ต้องทำจะมีปัญหา เธอลนลานจนเผลอโวยเสียงดังแบบไม่รู้ตัว

“แกกกกกกก หยุดร้องได้แล้วเดี๋ยวนางพยาบาลเข้าใจผิดว่าชั้นจะฆาตกรรมแกในห้องปิดตาย” จอยเอามือปิดปากมินอาทันทีเพื่อไม่ให้โวยวายเสียงดัง

“อุ๊บ”

“อู้อี้ๆ” มินอาพยายามพูดให้เสียงรอดนิ้วมือออกมา แต่ไม่ว่าจะพยายามยังไงก็ยังฟังไม่รู้เรื่องอยู่ดี จนจอยต้องยอมเอามือลง ถึงจะฟังออก

“แหมนี่มันห้องปิดตายซะที่ไหนกันยะ ดูการ์ตูนมากไปแล้วเธอ” เมื่อปากพ้นมือเพื่อน ก็เริ่มหาเรื่องแซวกลับทันที

“ว่าแต่! จอยพาใครมาอ่ะ แฟนใหม่เหรอ?” มินอาถามเพื่อนรักพร้อมกับส่งสายตาเจ้าเล่ห์ใส่

“ไหน?”

“ใคร?” จอยทำหน้างง

“นี่ฉันมาคนเดียว แกละเมออะไรอีกเนี่ย?”

จอยหันหลังขวับพร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง เธอสำรวจทุกซอกทุกมุมทันทีที่มินอาทัก

“ก็ผู้ชายที่นั่งข้างหลังอยู่ตรงโซฟาเมื่อกี้นี้ไง”

“หืม!!!!” เพื่อนสนิททำหน้าเลิกลั่กขึ้นมาทันที

“ก็ฉันเห็นผู้ชายใส่เสื้อยีนส์ นั่งอยู่ข้างเตียงตะกี้นี้ ไม่ได้มาพร้อมกันหรอกรึ?”

มินอามองหน้าจอยอย่างสงสัย พร้อมกับชี้ไปทางโซฟาข้างเตียง ที่อยู่ถัดออกไปเพียงเมตรเดียวเท่านั้น

แต่ทว่า…

แค่คำพูดสั้นๆ กลับทำให้เพื่อนสนิทขนลุกเกรียวขึ้นมาทั้งตัว

“เห…..”

!!!!!!!!!!!!!!!!