พิษรักรสจูบคุณแวมไพร์

บทที่ 5 – 2/5
ตอนที่ 22 ต่อให้มีอะไรกัน !
 
 
 
 
เสียงคนมาเคาะประตูรัวๆ แต่เช้า
 
“บอกให้เปิดหน่อย”
 
“ปึงๆ ๆๆๆๆ”
 
“บอกให้เปิดประตูยังไงเล่า”
 
คนที่มาตอแยไม่เลิก ก็คือแฟนเก่าซูยองนั่นเอง แทโอรับไม่ได้ที่ซูยองบอกว่ามีคนใหม่แล้ว เขารู้สึกหวงก้างขึ้นมายังไงอย่างนั้น ไม่ยอมรับความจริง ไม่คิดว่าเป็นเพราะตัวเองที่ผิด มาโทษว่าเป็นความผิดของซูยอง
 
“เรากลับมาคืนดีกันเถอะนะ ฉันรักเธอนะซูยอง” แทโอยังไม่หยุดโวยวาย
 
“ปึงๆๆๆ บอกให้เปิดดดดด”
 
“โธ่วโอ้ย ก็บอกแล้วไงว่ามันเป็นความผิดของเธอ คบกันมาตั้งหลายเดือน ยังไม่เคยให้จูบ แฟนกันที่ไหนเขาเป็นแบบนี้” แทโอเริ่มโอดควรหาเรื่องซูยอง
 
“กลับไปได้ละ เสียงเมามากแล้วเนี่ย กลับไปนอนไป๊” ซูยองไม่อยากต่อความ
 
“ถ้าเธอไม่หวงตัวจนเวอร์ ป่านนี้ฉันก็ไม่ต้องไปหาคนอื่นมานอนแก้ขัดหรอก” แทโอยังคงโวยวาย โยนความผิดให้เป็นของซูยอง
 
ซูยองพยายามอดทนอย่างใจเย็น ไม่อยากพูดด้วย แค่รอให้ตำรวจมาช่วยจับไป แต่แทโอก็ยังไม่เลิกโวยวาย จนซูยองทนไม่ไหว
 
“อย่ามาตอแหลหน่อยเลยหน่า คนรักกันเขาไม่ทำกันแบบนี้หรอก เราพูดแต่แรกแล้วนะว่าอยากให้ค่อยเป็นค่อยไป ไม่รีบร้อน ถ้ารอไม่ได้ก็ขอไม่คบ นายยืนยันว่ารอได้และยื้อที่จะคบกัน แต่พอคบกันไม่กี่เดือนก็รอไม่ได้ แล้วทำมาเป็นกระจอกพูดจาโวยวายแบบนี้เหรอ
เรื่องจูบไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่นายไม่เคยทำให้ฉันไว้ใจเลยต่างหาก แล้วทำไมฉันต้องไปจูบกับนายด้วย ต่อให้มีอะไรกัน นายก็ไปนอนกับคนอื่นอยู่ดี เพราะนายมันมักมาก”
 
ซูยองด่าระบายความในใจไปซะยาวเหยียด สิ้นสุดเสียงด่าตำรวจก็มาลากแทโอไปพอดี ซูยองตามไปลงบันทึกประจำวันที่โรงพัก และใช้กฎหมายห้ามไม่ให้แทโอเข้าใกล้อีก
 
“เฮ้ออออ น่ารำคาญชะมัด” ซูยองกลับมาบ้านพร้อมกับทิ้งตัวลงนอนบนเตียง
 
“จะอะไรกันนักกันหนา นี่เหรอคนที่บอกว่ารักเรามากกกก โถๆๆๆๆ บอกว่า พี่จะยอมเราก่อน 500 ปี ถุย…….. เพิ่งจะผ่านไปไม่กี่เดือนก็กลืนน้ำลายตัวเองซะละ ตอนฟังครั้งแรกก็รู้สึกว่าโม้แล้วนะ แต่ไม่นึกว่าจะขี้ฟันขนาดนี้”
 
“เราไม่น่าไปหลงคารมมันเล๊ย ดีนะที่ไม่ไปจูบกับมัน ไม่งั้นจะรู้สึกเสียดายตัวเองกว่านี้อีก ไม่อยากจะมีความทรงจำกากๆ จูบกับคนกากๆ เลยจริงๆ .\ /.”
 
เฮ้อ…. ต้องมาหัวเสียกับผู้ชายห่วยๆ
 
ซูยองนึกย้อนไปถึงเรื่องควี
 
เพราะเจอเรื่องร้ายๆ มา ทำให้เราหลงรักเค้า ต่อให้เขาจะดูรักเรามากแค่ไหน ยังไงก็อดแครงใจสงสัยไม่ได้ ไม่อยากจะเหมารวมหรอกนะ แต่ฮอร์โมนรักมันมีอายุจริงๆ เราห่างกันซักพักคงจะดี ให้เวลาได้ทบทวนตัวเองอีกซักหน่อยดีกว่า
 
ซูยองใช้เวลาเคลียงาน และสร้างผลงานใหม่ของตัวเองอยู่หลายวัน เพื่อจะมาค้นใจตัวเองอีกหน่อย ถึงจะคิดถึงควีมากก็ตาม แต่เธอก็อยากใช้เวลากับตัวเองอีกซักนิด
 
และวันหนึ่งในระหว่างที่ซูยองกำลังอ่านหนังสือ
เธออ่านหนังสือที่ชื่อว่า “เศษเสี้ยวของหัวใจ”
 
 
หากสงสัยในรักที่กำลังเผชิญอยู่
อย่ากลัว แต่จงลองพิสูจน์ให้แน่ใจ
ไม่มีใครตอบได้ดีกว่าตัวคุณเองหรอก
 
ถึงแม้เจอรักแท้แล้วต้องจาก
แต่มันก็คุ้มค่า หากรักนั้นเป็นรักที่ดี
ให้ลองถามหัวใจตัวเองอีกครั้ง
ว่าได้พบกับรักนั้นแล้วจริงๆ หรือไม่
 
 
 
 
ภาพความทรงจำที่มีควีย้อนขึ้นมา
 
ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาช่วยซูยองขึ้นจากน้ำ ช่วยเธอจากโจรป่า ดูแลเธอไม่เคยห่าง ยอมให้เธอกลับบ้าน ให้สิทธิ์ซูยองตัดสินใจเอง ถึงควีดูท่าจะอยากรั้งแค่ไหน แต่เค้าก็ยอมที่จะเป็นฝ่ายรอเสมอ
 
ซูยองอ่านบทความนี้จบ ก็จับสร้อยคอที่ควีให้ขึ้นมาเบาๆ พร้อมกับลุกขึ้นมาเก็บของจัดกระเป๋าทันที
 
เราไม่รู้ว่าอนาคตจะเจออะไร สิ่งที่ทำจะถูกไหม แต่ก็ดีกว่าหนีใจตัวเองไปเรื่อยๆ ไม่มีประโยชน์อะไร
 
ซูยองตัดสินใจกลับไปหาควี โดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยว่า
 
แฟนเก่ากากๆ นั้น
 
กำลังวางแผนอะไรบางอย่าง !!!
 
 
 
 
 
โปรดติดตามตอนต่อไป …