พิษรักรสจูบคุณแวมไพร์

ตอนที่ 19 !! รวดเร็วและแผ่วเบา !!

“ข้าอยากกินเจ้าทั้งตัว”

ถึงควีจะกล่าวแบบนั้น แต่น้ำเสียงของเขาไม่ได้บ่งบอกว่าอยากกินจริงๆ เลยแม้แต่น้อย น้ำเสียงและแววตาที่ยั่วยวน บ่งบอกว่าอยากทำอย่างอื่นตามประสาชายหญิงซะมากกว่า

พอพูดประโยคนั้นจบ เขาก็เริ่มโน้มหน้าเข้าที่ข้างคอของซูยอง พร้อมทั้งสูดดมกลิ่นสาวอ่อนๆ ซูยองตกใจ เอามือขึ้นแปะที่บ่าควี แล้วผลักเขาออกไปเบาๆ

ควีเผลยตัวออกมาเล็กน้อย มองหน้าซูยอง พร้อมทั้งโอบกอดเธอหลวมๆ แล้วเขาก็เริ่มจูบซูยองที่หน้าผากอย่างอ่อนโยน ต่อด้วยไล่จูบลงมาที่เปลือกตา และแก้ม ในวินาทีนั้น ซูยองได้แต่มองตาแป๋วทำอะไรไม่ถูก

"O_O"

ซูยองไม่ได้หนีหรือโวยวาย เธอนิ่งเหมือนโดนมนต์สะกด เธอไม่ได้รู้สึกแย่หรือรังเกียจแต่อย่างใด เพราะลึกๆ แล้วเธอก็ต้องการควีเช่นกัน

เมื่อควีจูบที่แก้มชมพูนวลผ่องเสร็จเขาก็หยุด แล้วจ้องมองที่ตาของซูยองแป๊บหนึ่งเพื่อเช็กอาการ เมื่อซูยองดูไม่กลัว เขาก็เริ่มมองไล่มาที่ริมฝีปากของเธอ แล้วเข้าประกบที่ปากซูยองทันที ถึงจะรวดเร็วแต่ก็แผ่วเบา เขาจูบเธออยู่หลายต่อหลายครั้ง ในตอนแรกซูยองไม่ยอมเปิดปากรับจูบเลย

แต่ควีก็ยังจูบต่อ เขาเลื่อนมือขวาขึ้นมาจับที่ท้ายทอยของนาง ส่วนมืออีกข้างโอบหลังเธอเบาๆ เพื่อให้ไม่ให้นางดิ้นหลุดไปไหน แล้วเขาก็เริ่มจูบจากริมฝีปากบน สลับกับจูบและดูดริมฝีปากล่าง จูบจากเบาละมุม แล้วก็เพิ่มความแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเริ่มจูบอย่างดูดดื่ม จูบเน้นๆ มิดปากเล็กๆ ของซูยอง

ณ เวลานั้น ซูยองก็เคลิ้มไปกับฤทธิ์จูบของควี แต่พอได้สติ เธอก็รีบดึงตัวออกมานิดนึงเพื่อหายใจ

“เดี๋ยวก่อนค่ะ > < แฮ่กๆ ” ซูยองหายใจหอบ หัวใจเต้นระรัว เธอเขินมากจนใจแทบระเบิดเพราะไม่เคยจูบใคร

ควีเห็นซูยองเขินก็ยิ้ม แล้วกระซิบเข้าข้างๆ หูว่า

“ไม่ต้องกลัวนะ” พอซูยองเริ่มหายใจคล่องขึ้น ควีก็เริ่มจูบครั้งใหม่ คราวนี้เขาใช้ลิ้นเลียเบาๆ ที่รอบๆ ริมฝีปากของเธอด้วย สลับกับดูดปากเธอเบาๆ เพื่อให้เธอยอมเปิดริมฝีปากออก

ซูยองเผลยปากออกทีละนิด พร้อมกับเกร็งสั่นไปทั้งตัว เมื่อเธอยอมเปิดปากออกเพียงเล็กน้อย เขาก็ไม่รอช้าสอดใส่ลิ้นเข้าไปในทันที ลิ้นของของควีค่อยๆ ล่วงล้ำเข้ามาในเขตปากของเธอ ลิ้นของเขาช่างซุกซนยิ่งนัก ไม่ยอมหยุดนิ่ง ขยับไปพร้อมกับจังหวะเม้มปากตลอดเวลา

เธอไม่คุ้น แต่ก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจ

อารมณ์ทั้งสองพาไป และยิ่งนานอารมณ์ก็ยิ่งขึ้น

ควีกลัวว่าซูยองจะกลัวเลยยังไม่กล้าที่จะทำอย่างอื่น เพราะแค่จูบ เธอก็ระทวยไปทั้งตัว เขาหักห้ามใจตัวเองโดยการจูบที่แก้ม และเปลือกตาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะดึงซูยองมากอดแน่นๆ แทน

“เก็บไว้กินทีหลังดีกว่า” ควีกระซิบแกล้งหยอกซูยองเบาๆ

“บ้า > < ” ซูยองเขินอาย ทุกครั้งที่ควีเย้าแหย่

ในอ้อมกอดของควี

“พรุ่งนี้ฉันคงต้องกลับบ้านก่อนนะ ค้างอยู่ที่ถ้ำนานแล้ว คิดว่าคงต้องกลับไปหาพ่อแม่สักหน่อย” ซูยองกล่าวระหว่างที่นอนคุยกัน

“อืม” เจ้าจะกลับมาอีกมั้ย ?

“กลับมาสิ ต้องกลับมาแน่นอน เอ๊… หรือว่าไม่กลับมาดีน้าาาาา” ซูยองหยอกควีกลับ

“เจ้าจะไม่กลับจริงๆ เหรอ” ควีพลิกตัวขึ้นมานอนคร่อมซูยองแทน

“ว้ายยย แค่ล้อเล่นนิดเดียวเอง” ซูยองยกมือขึ้นกันตัวเอง

“ไม่ทันแล้วหละ” ควีตอบพร้อมก้มลงมาเอามือข้างหนึงจับที่หน้าของเธอเพื่อไม่ให้หันหนีไปไหน ซูยองแอบขัดขืนเบาๆ แต่เขาก็ไม่ยอมลดละ เข้าจุมพิตที่ปากเธอทันที ครั้งนี้ดูดดื่มและรุนแรงกว่าครั้งที่แล้วนิดหน่อย และทั้งสองก็ตกอยู่ในห้วงแห่งอารมณ์อีกครั้ง

เกือบรุ่งสาง

ซูยองหลับไปพักนึง แล้วลุกขึ้นมาจัดของใส่กระเป๋า เก็บเสื้อผ้าเตรียมตัวกลับ

ควีจ้องมองซูยองตลอดเวลา เหมือนอยากจะห้ามไม่ให้ไป แต่ก็ทำไม่ได้ เขาทำได้แค่เพียงเตรียมผลไม้ให้ซูยองเพื่อเก็บไว้กินระหว่างทางกลับบ้าน

“เดี๋ยวข้าจะไปส่งที่สุดเขตชายป่านะ พอพ้นจากตรงนั้นเจ้าเดินข้ามไปนิดเดียวก็จะเจอหมู่บ้านและเจ้าหน้าที่แล้ว”

“ค่ะ ^_^” ซูยองพยักหน้าและยิ้มตอบ

“เจ้ากอดข้าแน่นๆ หละ เดี๋ยวข้าจะพาวิ่งไป” ควีอุ้มซูยองไว้แนบอกด้วยมือข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างคอยปักป้องพวกกิ่งไม้ใบไม้ ที่จะมาโดนนาง เขาวิ่งผ่านป่าไปอย่างรวดเร็วว่องไว และเลือกทางที่โล่งที่สุด คือทางเรียบใกล้ริมแม่น้ำ ต้นไม้จะน้อยหน่อย

พอจวนจะพ้นเขตป่า เขาก็ชะลอความเร็วแล้ววางซูยองลง

“อีกนิดเดียวก็จะถึงแล้ว เราเดินไปกันนะ” ควีอยากอยู่กับซูยองให้นานที่สุด เขาไม่อยากให้นางกลับไป

“จ่ะ” ซูยองจับมือควี แล้วค่อยๆ เดินเคียงข้างกัน

“ตอนกลับมาถ้าเข้าเขตป่ามาแล้วให้เรียกข้านะ ข้าจะรีบไปรับ” ควีบอกซูยอง พร้อมมองหน้านาง

“^ _ ^ งั้นจะกลับมาช่วงหัวค่ำนะคะ รอให้พระอาทิตย์ตกดินก่อน” ซูยองยิ้ม และตอบพร้อมกับมองหน้าควีกลับ

“ถ้าเจ้าทำหน้าแบบนั้นเกิดข้าอดใจไม่ไหว ไม่ยอมให้เจ้ากลับไปทำยังไง?” ควีถามพร้อมมองส่งสายตาลึกซึ้งไปให้

“ยังไม่ทันจากข้าก็คิดถึงเจ้าซะแล้ว” ควีคว้าซูยองเข้ามากอดแนบแน่น

“ไม่เป็นไรน้า เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว” ซูยองกอดตอบพร้อมกับลูบหลังควีเบาๆ

“มีอย่างหนึ่งที่ข้าเตรียมไว้ให้เจ้า” ควียืนอยู่ตรงหน้าซูยอง แล้วหยิบของขึ้นมาหนึ่งสิ่ง พอซูยองมองมาที่มือ ก็เห็นเป็นแสงสว่างรอดออกมาตามง่ามนิ้ว

“ของชิ้นนี้จะทำให้ข้าหาเจ้าเจอ”

“มันคืออะไรเหรอคะ?”

?????

โปรดติดตามตอนต่อไป…