พิษรักรสจูบคุณแวมไพร์

ตอนที่ 17 อยากชิม !!!
 
 
 
 
ณ รุ่งเช้า
 
โอ๊ยอยู่ๆ ก็ปวดท้องบิดๆ
ไอ้ความรู้สึกปวดบิดตุบๆ นี้มัน !
เลือดดดด….. !!!
 
ตายละไม่รู้ตัวเลยว่าประจำเดือนมาวันนี้ เราก็ลืมไปซะสนิท ทำยังไงดีหละเนี่ย ต้องแย่แน่ๆ เลย
 
เช้าวันนั้นพอตื่นขึ้นมาซูยองก็รู้ตัวทันทีว่าประจำเดือนมา และเธอกลัวว่ากลิ่นเลือดจะทำให้มีปัญหา ถึงเธอจะรู้สึกดีกับควี และไว้ใจขึ้นมาก แต่อีกใจหนึ่งก็ยังคงนึกกลัว
 
จะทำยังไงดีนะ ฉันจะโดนกินหรือเปล่าเนี่ย กลิ่นเลือดแรงขนาดนี้ ม่ายยยยนะ !!!
 
ซูยองลุกขึ้นออกจากเตียง โดยค่อยๆ ก้าวออกมาให้เบาที่สุด กะว่ายังไงก็ตามต้องออกมาจากตรงนั้นให้ได้ก่อน แต่ก็ไม่รู้จะหนีไปไหน ยังไม่แน่ใจว่าควรหนีกลับไปเลยหรือเปล่า เธอสับสน จึงหาทางซ่อน และเธอก็ตัดสินใจหลบอยู่ตรงสุดทางก่อนจะออกจากเขตภาพลวงตา
 
เรารู้สึกว่าเค้าเป็นแวมไพร์ที่ดีนะ แต่เราจะเชื่อใจสัญชาตญาณเขาได้ไหม เอายังไงดีๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดท้อง > < โอ๊ยยยยยยยยย ปวดจังเลย T_T
 
เมื่อควีสะดุ้งตื่นจากฝัน ไม่เห็นซูยองก็ตกใจ รีบออกตามหาทั่วทั้งถ้ำแต่ก็ไม่พบ ซูยองเห็นควีวิ่งออกมาหน้าถ้ำก็รีบหนีไปหลบหลังพุ่มไม้ทันที เธอยังตัดสินใจไม่ได้ ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถ้าควีได้กลิ่นเลือด
 
และทันใดนั้น ควีคิดว่าซูยองอาจไปเจออันตรายอีก จึงพุ่งตัวออกจากเขตภาพลวงตาไปตามหาทันที โดยไม่คำนึงว่าแสงจะเผาร่าง ทำให้หน้าของเขาโดนเผาไหม้อีกแล้ว
 
ซูยองเห็นควีพุ่งออกไป ก็ตะโกนเรียกด้วยความตกใจ
 
“ควี ! ! !”
 
แต่เธอปวดท้องมากเรียกได้แค่ครั้งเดียว ก็นั่งยองๆ กุมท้องเอาไว้ คล้ายจะเป็นลม และทันทีที่ควีได้ยินเสียงเรียก เขาก็รีบหันกลับมาตามเสียงวกกลับเข้าเขตถ้ำเพื่อมาหาซูยอง
 
“เจ้าเป็นอะไร” ควีถามซูยองด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นนางดูไม่สบายฟุบนั่งกุมท้องอยู่ที่พื้น เขาก็รีบอุ้มเธอเข้าถ้ำไปพักทันที
 
“ฮือๆ T_T” ซูยองก้มหน้า ร้องไห้สะอื้น
 
“เจ้าบาดเจ็บตรงไหน?” ควีวางซูยองเบาๆ ลงที่นั่ง เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
 
“…” ซูยองได้แต่ส่ายหน้า
 
“หรือ… เจ้าอยากกลับบ้านแล้วใช่ไหม เจ้ากลับบ้านได้นะ ข้าจะพาออกไปส่งเอง” ควีลูบหัวปลอบอย่างอ่อนโยน
 
“ฮือๆ ไม่ใช่อย่างนั้น”
 
“ฉัน…” ซูยองอ้ำๆ อึ้งๆ แต่ก็คิดว่ายังไงก็คงต้องบอก งั้นพูดไปเลยตอนนี้เลยจะดีกว่า
 
“คือว่าฉัน… กำลังมีประจำเดือน !!”
 
“……”
 
“ ??? แล้วมันทำไมรึ ” ควีจ้องหน้าสงสัย
 
“ฉันหมายถึงเออ… มีระดู เลือดของผู้หญิงที่จะออกมาประจำเดือนหน่ะ คุณไม่ได้กลิ่นเลือดเหรอ?”
 
“ได้กลิ่นสิ แต่แล้วยังไงกันหละ” ควียังคงไม่เข้าใจ
 
“ฉันกลัวว่าคุณจะกินฉันเพราะได้กลิ่นเลือดหนะสิ > <” ซูยองตอบแบบเขินอาย ผสมกังวัลใจ
 
“^ ^” พอได้ยินดังนัน ควีก็ยิ้มออกทันที
 
“เจ้าเข้าใจผิดแล้ว กลิ่นระดูของหญิงอันเป็นที่รัก ยิ่งทำให้ข้าอยากเสพสังวาดด้วยต่างหาก แต่ไม่ต้องห่วงข้าจะอดใจไว้นะ เพราะเจ้ายังปวดท้องอยู่” ควีจ้องมองซูยองพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์
 
หา ! หญิงอันเป็นที่รัก เราหนะเหรอ !!
สะๆ สังวาด ! มันใช่คำอย่างที่ฉันคิดรึเปล่า
เฮ่ เธอ ก็คิดลามกเกินไปคงไม่หรอกมั้ง > <
 
ซูยองได้แต่ถกเถียงตัวเองในใจ ว่าเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า
 
“ปวดท้องจังมีอะไรในกระเป๋าเหลือๆ บ้างนะ” ซูยองนั่งค้นกระเป๋าเป้ตัวเองอย่างตั้งใจอีกรอบ
 
ยังดีที่เราสำรองผ้าอนามัยไว้ในกระเป๋าเสมอ แต่มีแค่ไม่กี่แผ่นวันต่อไปจะทำยังไงดี…
 
โอ้ยยยยยย ไม่รู้ด้วยละ ปวดท้องจนมึนหัวไปหมด ช่วงนี้คิดเอาตัวรอดวันต่อวันไปก่อนละกัน
 
“เอ๊ะเราพกอันนี้มาด้วยหนิ ของโปรดเราเลย”
 
ซูยองเจอลูกอมในกระเป๋าก็รีบหยิบมาแกะอมทันที กะเพิ่มน้ำตาลในเลือด หวังว่าจะมึนหัวน้อยลง แล้วเธอก็จะหยิบลูกอมอีกห่อไปให้ควีชิม
 
“คุณควี ลองชิมนี่ดูสิ คุณต้องไม่เคยกินแน่ๆ”
 
ซูยองพูดพร้อมกับกำลังหยิบลูกอมอีกชิ้นจากในห่อ แต่ยังไม่ทันที่ซูยองจะได้หยิบ ควีก็คว้ามือเล็กๆ ของซูยองขึ้นมา แล้วค่อยๆ เลียนิ้วของเธอในด้านที่มีเศษลูกอมเปื้อนอยู่แทน
 
“ ! ! ! ”
 
ลิ้นอุ่นๆ ของควีที่กำลังเลียนิ้วเล็กๆ ของซูยอง เขาค่อยๆ ชิมรสหวานจากนิ้วของเธอ แล้วขบเบาๆ ที่ปลายเล็บด้านบน อย่างกับกำลังชิมลูกอมแสนอร่อยที่ไม่ได้กินมานาน
 
“ ! ! ! O _ O ” ซูยองตกใจทำตาโต !!!
 
นั่นเขากำลังทำอะไรหน่ะ
 
แย่ละ หรือกลิ่นเราจะเย้ายวนเกินไป ถ้ามาอยู่ใกล้เขาอาจจะทนไม่ไหว !!!
 
ควีไม่ได้พูดอะไร แต่เขาก็ขยับตัวเข้าใกล้ซูยองทันที
 
หืม ….
 
“ไม่นะฉันยังไม่พร้อม !!!”
 
นี่ฉันจะโดนกิน หรือกำลังจะโดน … XXX
 
ม่ายยยยยย ! ! !
 
 
 
 
 
โปรดติดตามตอนต่อไป…