พิษรักรสจูบคุณแวมไพร์

ตอนที่ 11 จูบแรก!
 
 
 
 
ที่ด้านนอกอาณาเขต
 
ควีเห็นซูยองบาดเจ็บหนัก หัวแตกเลือดออกทั่วใบหน้า แค่เห็นเพียงแว็บเดียวก็รู้สึกเจ็บปวด เหมือนมีเหล็กแหลมมาทิ่มที่หัวใจ บาดแผลของซูยอง ทำให้เขายิ่งโกรธขาดสติ
 
และเพียงแค่เสี้ยววิ
 
ควีคว้าคอคนที่ยืนคร่อมซูยองก่อนเป็นคนแรก บีบคอด้วยแขนข้างเดียวแล้วยกลอยขึ้นเหนือหัว จนโจรอีกสองคนตกใจ ปล่อยมือจากที่จับซูยองอยู่ แล้วมองตามตาค้าง
 
“แก กร๊อกกกก” ควีขบกรามคำราม
 
ยิ่งควีเห็นเสื้อผ้าของซูยองขาดลุ่ยก็ยิ่งเคือง จึงอัดเข้าที่ช่องท้องโจรดังพลั่ก แล้วจับเหวี่ยงไปฟาดกับต้นไม้อย่างแรง
 
“โคร่มมมมม”
 
ส่วนโจร 2 คนที่ยืนอึ้งอยู่ พอเริ่มมีสติ ก็หยิบท่อนไม้ขึ้นมากะจะฟาดควี แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรแค่ขยับได้เพียงนิดเดียว ในเสี้ยววินาทีถัดมา ควีก็จับโจรทั้ง 2 คนเหวี่ยงซัดกระเด็นลอยจนตกลงมาขาหักแขนหัก และในขณะนั้น หน้าของควีก็เริ่มไหม้ไปเรื่อยๆ เพราะโดนแดดเผา แต่เขาก็ไม่มีทีท่าที่จะกลัวแดดเลยซักนิดเดียว
 
ในจังหวะที่ควีกำลังจะตามไปซ้ำพวกโจรให้ตาย เขาก็ได้ยินเสียงเล็กๆ ของซูยองเรียกเอาไว้ เขาจึงหันมาหาซูยองเลิกสนใจพวกมันทันที
 
“ควี” เสียงซูยองเรียกควีอย่างอ่อนแรง
 
ควีรีบอุ้มซูยองกลับถ้ำ แล้วรักษาด้วยการกรีดเลือดตัวเองใส่ที่แผลของเธอ เลือดของควีมีฤทธิ์รักษาทำให้แผลหายและไม่เป็นแวมไพร์ เพราะการจะกายร่างเป็นแวมไพร์ได้นั้น ซูยองต้องเข้าขั้นตาย หรือได้กินเลือดแวมไพร์สดๆ ก่อนที่หัวใจจะหยุดเต้น
 
ระหว่างที่ซูยองนอนฟื้นตัวรอแขนหายหัก ถึงกระดูดจะสมานแผลด้วยเลือดควีทันที แต่ร่างทุกส่วนยังบอบช้ำมากทำให้เธอ แทบจะขยับตัวไม่ได้
 
ยิ่งเห็นนางบาดเจ็บก็ยิ่งเสียใจ
 
ควีมองมาที่แขนของเล็กๆ ของซูยอง ที่เต็มไปด้วยรอยช้ำและรอยข่วนจากการต่อสู้ ขาเล็กๆ ขาวๆ ก็มีแต่เลือดซิบจางๆ ท้องของนางเขียวช้ำ บางส่วนเจ็บหนักช้ำจนเป็นสีม่วงผสมสีเลือดหมู ควีเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดคราบเลือดให้ซูยองอย่างแผ่วเบา เขาเช็ดที่หน้าของเธอก่อน และเลื่อนลงมาเช็ดที่แขนกับขา แล้วห่มเธอด้วยผ้าคลุมของควี แทนเสื้อผ้าที่ขาดลุ่ย
 
“ไอ้พวกสารเลว อย่าให้เจออีกนะจะฆ่าซะให้หมด” ควีเอ่ยขึ้นอย่างขุ่นเคืองนัยตาโกรธแค้น
 
 
 
 
(หลังจากซูยองสลบไปนาน)
 
 
 
เจ็บจัง รู้สึกน่วมไปทั้งตัวเลย เอ๊ะ! นี่เรากำลังสู้กับไอ้พวกนั้นอยู่นี่หว่า แต่เหมือนจะจำได้ว่าเห็นคุณควีกำลังทุ่มพวกมันไป หรือเปล่านะ? ทำไมภาพที่เห็นเหมือนไม่ใช่การต่อสู้ของคนกับคนเลย หรือเราตาฟาดไปเอง?
 
คนเราสามารถจับใครเหวี่ยงไปได้ไกลขนาดนั้นเชียวหรือ?
 
ซูยองยังคงเจ็บหนัก ลืมตายังไม่ขึ้น เห็นแต่ภาพเงาลางๆ จากการแง้มตามานิดเดียว เธอรู้สึกว่าควีเอาผ้าอุ่นๆ มาเช็ดให้ที่หน้า และตัว ถึงเธออยากจะขอบคุณ แต่ก็ไม่มีแรงพูดขนาดนั้น แล้วสักพักเธอก็หลับไปอีก
 
พอเธอรู้สึกตัวขึ้นมาอีกที ก็ได้ยินเสียงเหมือนควีกำลังบดอะไรซักอย่าง เวลาผ่านไปไม่นานก็รู้สึกเหมือนมีใครเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วความรู้สึกนุ่มๆ อุ่นๆ ก็แทรกเข้ามาที่ริมฝีปาก พร้อมกับมีน้ำหวานๆ ซึมเข้าปากไป
 
เอ๊ะ!
นี่เรา!!
กำลังโดนจูบอยู่ใช่ไหม?
ไม่นะ นี่มัน …
 
!!! จูบแรกของเราซะด้วย!!!
 
 
 
 
 
โปรดติดตามตอนต่อไป …