กัปตันร้ายพ่ายรัก

 
บทที่ 2
 
"แม่คะ" พลอยไพลินเอ่ยเสียงเรียกนางเดือนเพ็ญมารดาของตนไม่ดังมากนัก เนื่องจากเป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว ซึ่งพลอยไพลินซึ่งมีหน้าที่ที่จะต้องตรวจดูความเรียบร้อยภายในคฤหาสน์หลังนี้
"อั๊ย ยายพลอย ตกใจหมดนึกว่าใคร"
"แม่ไปไหนมาทั้งวันจ๊ะ กลับมาซะดึกดื่น" พลอยไพลินถามแม่ด้วยความสงสัย เนื่องจากช่วงสองถึงสามเดือนมานี้ เธอมักจะสังเกตว่าแม่ของเธอมักจะแอบหายไปบ่อยๆ บางทีก็กลับบ้านมืดค่ำ ซึ่งคุณผู้หญิงก็เคยถามกับเธอหลายครั้งแล้วว่าแม่ของเธอมีปัญหาอะไรหรือเปล่า ซึ่งเธอเองก็ตอบไม่ได้เพราะเวลาถามถึงเรื่องนี้ทีไรแม่ของเธอมักจะบ่ายเบี่ยงอยู่เสมอ หรือถ้าบางทีเธอถามหลายครั้งแม่เธอก็จะทำทีเป็นโมโหกลบเกลื่อน
"เอ๊ะ แกนี่ คนกลับมาเหนื่อยๆ แทนที่จะได้พัก นี่อะไรชอบมาถามนู้นถามนี่อยู่เรื่อย" 
"ก็ช่วงนี้หนูเห็นแม่กลับบ้านดึกบ่อยๆ  หนูเป็นห่วงนี่คะ แม่มีปัญหาอะไรหรือเปล่า" นางเดือนเพ็ญเห็นสีหน้าและแววตาของลูกสาวแล้วจึงตัดสินใจได้ว่านางควรจะบอกลูกสาวของตนให้รับรู้
"เข้าไปคุยกันในห้อง" นางเดือนเพ็ญพูดแค่นั้นแล้วก็เดินนำพลอยไพลินเข้าไปในห้องตนเอง
ห้องที่นางเดือนเพ็ญอาศัยอยู่นั้นเคยเป็นห้องพักรับรองแขกของชั้นล่างมาก่อน ซึ่งห้องดังกล่าวนี้อยู่โซนขวามือทางด้านหลังของคฤหาสน์
เมื่อเข้ามาในห้องปิดประตูเรียบร้อยแล้วนางเดือนเพ็ญก็ได้เอ่ยบอกบุตรสาวตนมาแบบไม่มีปี่มีขรุ่ย
"แม่ติดหนี้ที่บ่อนคาสิโนสิบล้าน"
"คะ แม่ว่าอะไรนะคะ" พลอยไพลินถึงกับต้องถามย้ำอีกครั้งเพราะไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
"ฉันบอกว่าฉันเป็นหนี้ที่บ่อนคาสิโนสิบล้านรูเบิล" หลังจากนางเดือนเพ็ญพูดเสร็จทั้งสองคนก็นิ่งเงียบไป จนกระทั่งพลอยไพลินตั้งสติได้เลยเอ่ยถามแม่เสียงแผ่ว
"ทำไมแม่ทำแบบนี้คะ แม่จำไม่ได้เหรอที่เราต้องหนีมาอยู่รัสเซียนี่เพราะอะไร ถ้าคุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายไม่ช่วยพวกเราเอาไว้ ป่านนี้พวกเราก็คง..." พลอยไพลินไม่สามารถพูดต่อได้เพราะก้อนสะอื้นขึ้นมาจุกที่ลำคอเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เลวร้ายสมัยที่ยังอาศัยอยู่ที่ประเทศไทยเพราะพ่อเลี้ยงติดการพนันอย่างหนักถึงขั้นจะเอาลูกเลี้ยงอย่างเธอไปขัดดอกให้พวกเจ้าหนี้หัวงู แต่เธอและแม่ของเธอไม่ยอม เธอจำได้ไม่ลืม คืนนั้นพ่อเลี้ยงของเธอตบตีทำร้ายร่างกายเธอกับแม่ของเธอเพื่อที่จะลากเธอไปขัดดอกที่บ่อนบ่อนหนึ่ง แต่เธอและแม่ไม่ยอม เธอกับแม่เรียกได้ว่าสู้สุดใจขาดดิ้น จนกระทั่งเธอคว้ากระทะในครัวแล้วฟาดไปเต็มแรงตอนที่เห็นพ่อเลี้ยงกำลังจะบีบคอแม่ของเธออยู่ เธอเห็นพ่อเลี้ยงของเธอเลือดออกเต็มหัว เธอและแม่จึงลนลานไปหากระเป๋าเงิน โทรศัพท์มือถือ รวมถึงเอกสารสำคัญต่างๆ คว้ามาแล้วพากันวิ่งออกนอนบ้านรวมถึงพากันร้องให้คนช่วยอย่างกับคนบ้า เพราะว่าตกใจกลัวกับเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้นกันอย่างมาก เธอกับแม่วิ่งไปตะโกนไปรวมถึงกดโทรศัพท์หาคุณตำรวจ 191 ไปด้วยมืออันสั่นเทา 

ปี๊น ปี๊น ปี๊นนนนน
เสียงรถบีบแตรแล้วปราดเข้ามาจอดขวางหน้าเราสองคนแม่ลูกไว้ ทำให้เราทั้งคู่หยุดวิ่งแล้วก็มองไปรอบๆ ทำให้รู้ว่าตอนนี้เราพากันวิ่งมาถึงถนนใหญ่กันแล้ว พลอยไพลินนึกทึ่งที่เธอและแม่ของเธอพากันวิ่งมากันได้ไกลขนาดนี้ เพราะบ้านที่แม่และเธออาศัยอยู่นั้น อยู่ลึกเข้าไปในซอยจากถนนใหญ่ประมาณเกือบหนึ่งกิโลเมตร 
"หนูพลอย" คุณกรองแก้วหรือที่เอเรียกว่าคุณผู้หญิงในปัจจุบันเปิดประตูรถลงมาเรียกเธอ
"คุณป้า!!!" พลอยไพลินเอ่ยเรียกคนที่เธอเคยช่วยเหลือไว้ด้วยเสียงดัง เพราะทั้งตกใจ ประหลาดใจ รวมถึงดีใจ
"มีเรื่องอะไรหนู ใจเย็นๆ"
"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยหนูกับแม่ด้วย ค่ะ พ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยง หนู เขา"
พลอยไพลินพูดแทบไม่รู้เรื่องเพราะทั้งเหนื่อยทั้งตกใจ
"มาๆ หนูกับแม่ไปขึ้นรถกันก่อนแล้วค่อยๆ เล่านะ" คุณกรองแก้วจับมือสั่นๆ ของเธอและของแม่เธอให้ตามไปขึ้นรถ
"อยู่กับพวกเราแล้วไม่มีใครทำอะไรหนูกับแม่ได้แล้ว ใจเย็นๆ นะ" คุณอีวานพูดเสริมขึ้นมาอีกหลังจากที่ขึ้นมานั่งบนรถกันแล้ว ก็สั่งให้คนขับรถขับไปยังโรงแรม อีโวก้า โฮเต็ล ซึ่งเป็นโรงแรมระดับห้าดาวในเครือของสายการบินอีโวก้า แอร์ไลน์ของรัสเซียที่มีสาขาย่อยในประเทศไทย
หลังจากที่พลอยไพลินและแม่ได้เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้คุณกรองแก้วและคุณอีวานฟังแล้วทั้งสองคนก็เสนอความช่วยเหลือให้พลอยไพลินและแม่ไปอยู่ด้วยกันที่รัสเซีย เพราะพลอยไพลินก็เคยช่วยคุณกรองแก้วไว้ไม่ให้ถูกรถชนเมื่อหลายวันก่อน คุณกรองแก้วเลยอยากตอบแทน รวมถึงรู้สึกถูกชะตากับสาวน้อยหน้าใสคนนี้จึงตัดสินใจชวนกลับไปอยู่ด้วยกัน ซึ่งคุณอีวานผู้ซึ่งตามใจภรรยาแทบทุกอย่างก็ไม่ขัดข้องอะไร

"แม่ แม่ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้" นางเดือนเพ็ญเอ่ยได้ไม่เต็มเสียงนัก "แม่คิดว่าจะได้ ตอนแรกแม่ก็ได้ แม่เลยเล่นต่อ พอเล่นต่อมาเรื่อยๆ มันก็ได้บ้างเสียบ้าง จนมาช่วงสองเดือนหลังนี้ที่แม่เสียอย่างเดียว"
"แม่ไปเล่นคาสิโนที่ไหนคะ ในเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กไม่มีคาสิโนนี่คะ เขาห้ามมีคาสิโน"
"คือแม่..."
"แม่ไปเล่นคาสิโนเถื่อนเหรอคะ" พลอยไพลินถามแม่ตาโต
"..." นางเดือนเพ็ญไม่ได้ตอบออกไป แต่ความเงียบก็ทำให้พลอยไพลินเข้าใจว่าสิ่งที่ตนคิดนั้นเป็นจริง
"แล้วเราจะทำยังไงกันคะแม่ เป็นหนี้เขาตั้งสิบล้าน"
"ลูกต้องช่วยแม่นะพลอย"
"แม่จะให้หนูช่วยแม่ยังไงคะ ตอนนี้หนูก็พึ่งเรียนจบ ภาษารัสเซียก็ยังได้แบบงูๆ ปลาๆ หนูจะไปทำงานที่ไหนที่ได้เงินเยอะๆ ตอนนี้ได้คะ" พลอยไพลินถามแม่เสียงเครียด
นางเดือนเพ็ญมองหน้าลูกสาวแล้วกลั้นใจตอบออกไป "ลูกก็ไปขอร้องให้คุณแดเนียลช่วยสิลูก"
"ทำไมแม่พูดถึงคุณแดเนียลคะ หนูกับเขาแทบจะไม่ได้คุยกันเลยด้วยซ้ำนะคะ...หรือว่าแม่ แม่คิดจะให้หนู..." พลอยไพลินถามแม่น้ำตาคลอ
"..."

เงียบ เงียบอีกแล้ว แม่เงียบก็แปลว่าแม่อยากให้เธอไปทำในสิ่งที่เธอคิดจริงๆ แล้วแบบนี้จะต่างอะไรกับที่พ่อเลี้ยงคิดจะเอาตัวเธอไปขัดดอกกับพวกเจ้าหนี้หัวงูเมื่อก่อน พลอยไพลินคิดในใจอย่างขมขื่น