UNKNOWN

พันตรีดัชส์เดินมาส่งทหารที่มีส่วนร่วมในการก่อตั้ง UWS. 

     " เดินทางปลอดภัยครับท่าน " 

ดัชส์กล่าวลาทหารยศสูงๆทั้งหมก เขาเดินกลับเข้ามายังฐานภายใน พันตรีโอคิที่มองดูอะไรบางอย่างอยู่หันกลับมา

     " จัดการเรื่องที่ฉันบอกไปรึยัง " 

     " ทุกอย่างกำลังดำเนินการ ไม่ต้องเป็นห่วงครับ " 

     " ครั้งนี้.. เราจะต้องชนะ รู้ไหมเพราะอะไร.. "    โอคิมองมาที่ดัชส์ 

     " เพราะมีนายไงน้องชาย " 

จากนั้นเขาก็หยิบขวดโหลที่มีหัวใจออกมา กลับไปที่เหตุการณ์บนรถไฟ คีร่า เมื่อเห็นชายคนนั้น เธอไม่รอช้า พุ่งเข้าใส่เขาทันที แววตาของเธอเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เรนจ์ห้ามเธอไว้ไม่ทัน คีร่า พุ่งมาจากท้ายขบวนมายังที่นั่งของตน และใช้โซ่หุ้มแขนไว้ ต่อยไปที่ชายคนนั้น
แต่ชายคนนั้น กลับกันการโจมตีของ คีร่า ได้  เมื่อคีร่าถูกต่อยเข้าไป จึงเกิดระเบิดขึ้นมา แรงจากการปะทะทำให้คีร่ากระเด็นไป กระแทกกับที่นั่งจนหลังหัก 

     " มีพวก UNKNOWN อยู่บนรถไฟ จัดการพวกมันซะ "

     " ครับ คุณแฟรงค์ "

ลูกน้องอีก 5 คนที่มีปืน กำลังจะยิงไปที่คีร่า ออกัสที่โผล่มาจากความว่างเปล่า ได้งอกแขนและจัดการลูกน้องของแฟรงค์ไปทีละคน
เมื่อถึงตัวแฟรงค์ ออกัส กระโดดเพื่อจะใช้เข่ากระแทกหน้า แฟรงค์ได้ปล่อยระเบิดออกจากฝ่ามือ แรงระเบิดทำให้ผู้โดยสารบางคนโดนลูกหลงไปด้วย เศษซากรถไฟกระเด็นออกจากตัวรถ และมันได้ไปโดนกลไกลสับรางรถไฟ รถไฟได้เปลี่ยนเส้นทาง ไปอีกเลนนึง วิส โผล่ออกมาจับตัวคีร่าและออกัสหายตัวหนีไปจากตรงนั้น

พวกเขาได้มาโผล่ที่ด้านหลังของเรนจ์ แต่ วิส ไม่ได้โผล่มาด้วย ทิ้ง ออกัสกับคีร่าไว้ ทั้งคู่กำลังรักษาตัวเอง ผลกระทบจากการใช้ความสามารถของ ออกัส เมื่อแยกส่วนไหนออกมาและเมื่อได้รับบาดเจ็บก็จะทวีคูณขึ้นไป และส่วนที่งอกออกมาจะทำให้กระดูกส่วนที่งอก ไม่กลับเข้าที่

     " เธอทำอะไรของเธอ อยู่ๆพุ่งออกไป ไม่มีแผนรับมือได้ยังไง "

     " หมอนั่น.. คือ.. คนที่ทำให้ชีวิตและครอบครัวของฉันต้องพินาศ พอฉันเห็นมันความแค้นก็ครอบงำฉัน.. ห้ามตัวเองไม่ได้ "

คีร่าตัดโซ่ที่เป็นสนิมออก เพื่อไม่ให้มันไปถึงในร่างกาย เธอนอนฟื้นฟูหลังที่หัก  วิส  ได้โผล่ออกมาข้างๆ เรนจ์ ในสภาพที่เนื้อตัวเปียกน้ำ

     " นายมองเห็นอะไรบ้างรึเปล่า "

     " ฉันเห็นแล้ว  ตอนนี้พวกเราและคนบนรถไฟอยู่ในอันตราย ฉันไม่รู้ว่าตอนไหน จะเกิดเหตูการณ์นั้นขึ้น แต่ต้องรีบหน่อยแล้ว เพราะเรากำลังวิ่งอยู่อีกเลนนึง " 

     " แล้วพวกเราจะช่วยคนพวกนี้ยังไง พวกเราไม่สามารถช่วยคนขนาดนี้ได้ ช่วยตัวเองยังจะไม่รอดเลย " 

     " ห้ามพูดอย่างนั้นนะ พวกเราเกิดมาอีกครั้งเพื่อชดใช้กรรม ตราบใดที่ฉันยังอยู่ ฉันก็จะช่วยเหลือผู้คนให้มากที่สุด "

เรนจ์พูดด้วยน้ำเสียงดุดัน เขาบอกทุกคนว่า ทุกๆ 500 เมตร จะมีคันโยกสับรางอยู่ เขาจะให้คีร่าเป็นคนไปดึง แล้วตัวเขา ออกัส และ วิส 
จะพาทุกคนไปยังหน้าขบวนรถไฟ  แฟรงค์ที่หัวเสียเพราะเหลือตัวคนเดียว 

     " พวกแกแสบนักนะ จัดการลูกน้องของฉันซะหมดเลย เป็นตัวประหลาดที่ทำตัวเป็นฮีโร่จริงๆนะพวกแก ไหนก็อยากเป็นฮีโร่แล้ว
ลองมาช่วยคนพวกนี้ให้รอดจากฉันหน่อยซิ " 

แฟรงค์ได้ระเบิดพื้นที่ตัวเองยืนอยู่ ผู้โดยสารคนหนึ่งโดนสะเก็ดไฟ ทำให้แขนพองไปข้างนึง  คราวนี้มันรวบร่วมระเบิดไว้ที่ฝ่ามือเพื่อจะระเบิดโบกี้นี้ทิ้ง  โซ่ของคีร่าได้รัดขาไว้และดึงจนแฟรงค์ล้มลง ทุกคนเริ่มทำตามแผนทันที เรนจ์ วิช หายตัวไปพาผู้โดยสารทั้งหมดหนี 
ออกัสกับคีร่าคอยขัดขวาง ไม่ให้แฟรงค์ระเบิดอะไรทิ้งอีก  ต่างฝ่ายต่างทำหน้าที่ของตนเอง 
ออกัสได้จังหวะที่แฟรงค์กำลังบังโซ่ของคีร่าอยู่นั้น เขาก้มตัวลงและแยกขาออกมา ถีบตัวแฟรงค์ไปกระแทกกับหลังคารถไฟ

คีร่าใช้โซ่รัดตัวเอาไว้ทันที แฟรงค์ที่ถูกรัดก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด บนตัวของเขาเกิดแผลพุพองเต็มตัว มันพองจนมีขนาดใหญ่และระเบิดออการเป็นน้ำใสๆร้อนๆ ออกัส ที่อยู่ใกล้โดนน้ำที่ระเบิดออกมา ทำให้เกิดแผลพอง โซ่ของคีร่าค่อยๆคลายออก ทำให้แฟรงค์หลุดมาได้  คีร่าทรุดตัวลงเพราะโซ่ที่เป็นสนิมได้รุกรามมาในร่างกายแล้ว แฟรงค์เดินเข้ามาหาคีร่า สิ่งที่เกิดขึ้นคือผลกระทบจากความสามารถของแฟรงค์  ความร้อนในตัวได้ระเบิดออกมากลายเป็นระเบิด แต่เมื่อใช้แล้วจะทำให้มีตุ่มพุพองเป็นน้ำใสๆขึ้นมา 

     " แค่จัดการพวกแกได้ซักคนก็พอแล้วละ ท่านผู้นั้นคงพอใจแล้ว " 

แฟรงค์รวบรวมแรงระเบิดทั้งหมดไว้ที่ตัวพร้อมกับแผลพุพอง โซ่ของคีร่าไม่สามารถใช้งานได้ เธอไม่อาจหนีออกจากตรงนี้ได้แน่ๆ  แฟรงค์ได้ทิ้งตัวลงใส่คีร่า..

.

.

.

.

.

แต่แล้ว ออกัส ก็ได้กระโดดเข้ามาขวางไว้ ร่างของแฟรงค์เลยลงมาทับตัว ออกัส จนเกิดระเบิดขึ้น   เรนจ์ กับ วิส ที่กำลังเคลื่อนย้ายคนอยู่ได้หันมามอง

     " นายเข้ามาทำไม ออกัส "

     " ฉันบอกเธอแล้วไง ว่าฉัน.. จะปกป้อง.. เธอเอง "

ร่างของออกัสถูกแรงระเบิดและความร้อนจากแผลพุพอง จนเนื้อที่หลังหลุดออกจนเห็นกระดูก  ระเบิดค่อยๆหายไป ร่างของแฟรงค์ก็เช่นกัน
ออกัสทรุดตัวลงบนร่างของคีร่า และเขาก็หยุดหายใจ  แผลที่หลังของเขารักษาตัวเองช้ามาก  เรนจ์ กับ วิส ที่มองอยู่จากข้างหน้า วิ่งมาหา
คีร่า  พวกเขามองดูร่างที่แน่นิ่งบนตัวคีร่าแล้วร้องไห้ออกมา 

เรนจ์รีบตั้งสติ เพราะอีกไม่นานจะเกิดเหตุการณ์ที่เข้านั้นเห็น เขามองไปที่หน้าต่าง และสั่งให้คีร่ารักษาตัวเอง  รถไฟอีกขบวนกำลังแลนมาข้างหน้าพวกเขา  คีร่ากระโดดออกจากรถไฟและดึงกลไกสับรางให้มันแยกทางกลับ รถไฟอีกขบวนที่ส่วนมา วิส วิ่งไปดึงเบรกมือให้รถไฟหยุด คีร่า ได้ทรุดตัวลงตรงที่สับราง เธอนึกถึงตอนที่อยู่ในค่ายฝึก ว่า ออกัสได้แกล้งอะไรเธอไว้บ้าง หลังจากนี้เธอจะได้เจอเขาอีกไหม

วิส แบกร่าง ออกัส ออกมาจากรถไฟ เรนจ์ ได้ไปพูดกับคนบนรถไฟ แต่ไม่มีใครพูดด้วยแถมยังไล่ให้ไปไกลๆ  จากนั้นรถไฟที่วิ่งสวนมาได้แล่นผ่านไป  พวกเขาเดินไปหา คีร่า พยุงตัวคีร่าขึ้นมาและเดินเข้าไปในป่า  ผู้คนที่ถูกช่วยไว้เริ่มสงสัยในตัวของ UNKNOWN สิ่งมีชีวิต
ที่ผิดมนุษย์ที่ช่วยพวกเขาไว้  เรนจ์ที่เดินประคองคีร่าอยู่ได้เห็นภาพรถไฟ ขบวนที่พึ่งแล่นผ่าน ได้ไปชนกลับรถไฟที่กำลังวิ่งมา  เขาหยุดเดินและหันหลังกลับมามอง มันได้เกิดเสียงระเบิดดังขึ้น ควันไฟลอยขึ้นมา พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นยกเว้น เรนจ์ 

เขาทำเป็นไม่สนใจและให้ทุกคนรีบเดินต่อไป  เพราะเขารู้ดี ตั้งแต่ที่ค่ายฝึก เวลาที่เขาเห็นภาพ เขาจะไม่รู้ว่าเกิดขึ้นกับใคร ตอนไหน มันทำให้เขาต้องค่อยเปลี่ยนความเป็นไปได้ที่เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น แต่มันก็ยังเกิดขึ้นทุกครั้งที่เขาช่วยใครไว้  เรนจ์ และคนอื่นๆ เดินลึกเข้าไปในป่า  วิส ว่างร่างของออกัสลง

     " เขาช่วยฉันไว้ "   คีร่าพูดขึ้นมา วิส ทำหน้านิ่งๆแล้วเดินไปหลังต้นไม้

     " เกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาไม่ฟื้นฟูตัวเอง " 

คีร่าพูดเสียงสั่นๆ เธอไม่เคยเปิดใจให้ ออกัส เลย แต่ตอนนี้เธอกลัวที่จะเสียเขาไป  วิส ได้เดินกลับมาพร้อมร่างกายที่เปียกน้ำ เขาเดินมานั่งล้อมตัว ออกัส 

     " ร่างกายเขาไม่สลายไป แต่ก็ไม่รักษาตัวเอง มันเกิดอะไรขึ้น " 

วิส สงสัยเพราะว่าเมื่อ UNKNOWN ตายหรือดับสิ้นไป ร่างกายจะสลายเป็นผงธุรี แต่เขากลับเก็บอาการเสียใจไม่ได้ เพราะ ออกัสเปรียบเสมือนพี่ชายที่คอยดูแลเขามาตลอด เขานึกถึงคำที่ ออกัส เคยพูดไว้ ว่าเขา เป็น UNKNOWN แล้ว เขาจะไม่มีวันตายเด็จขาด เขาเป็นอมตะ เมื่อไหร่ที่อวัยวะขาดไปก็สามารถงอกมาใหม่ได้แล้วรวดเร็วกว่า UNKNOWN คนอื่นๆ  เรนจ์ ก็นึกถึงตอนที่เขานอนอยู่บนเตียงหลังจากสู้กับ
คีร่า  ออกัส เป็นคนแรกๆในค่ายฝึกที่เข้ามาขอหาเขาและขอเป็นเพื่อนกับเขา 

     " เราจะบอกคุณคนนั้นว่ายังไงดี ตอนนี้กำลังรบที่สำคัญคนนึงไม่กลับคืนมาแล้ว "

     " พวกเราจะฝังเขาไว้ที่นี้ ให้เขาได้พักเถอะ " 

วิส พูดตอบ เรนจ์ ไป เขาตัดสินใจจะฝังไว้ในป่าแห่งนี้ และทำภารกิจต่อไป แต่ คีร่า ปฏิเสธและให้เรนจ์ยกเลิกภารกิจ  แล้วกลับไปยังค่ายฝึก
ตอนนี้ คีร่า ได้เปรียบ ออกัส กับพ่อของตัวเอง เธอต้องการพ่อที่ยอมเสียสละตัวเองเพื่อครอบครัว เธอไม่มีทางให้เรนจ์กับวิสฝังร่างออกัส

.

.

.

.
.
พวกเขาเริ่มเถียงกัน ระหว่างเพื่อน และภารกิจ ว่าอะไรสำคัญกว่าและควรต้องทำอะไรต่อไป
ทันใดนั้น มีชายวัยกลางคนได้เดินเข้ามาหาพวกเขา

" ดูเหมือนพวกเธอต้องการความช่วยเหลือนะ "