UNKNOWN

     " ไม่จริงใช่ไหมครับ.. ผมนะ.. ยังเป็นมนุษย์.. แล้วผมยังเกลียดพวก UNKNOWN ที่สุด.. ไม่จริง "

เรนจ์โวยวายใส่เซเฟียร์ เขาหัวเราะเหมือนกับว่าถูกหยอกล้อ

     " งั้นเธออธิบาย ให้ฉันฟังที.. ว่าเธอที่โดนปืนยิงแสกหน้ามาแล้วยังรอดชีวิตอยู่ได้ เธอรอดมาได้ยังไง  ต่อให้เป็นหมอที่เก่งๆ ที่ช่วยเธอได้ก็ปาฏิหาริย์แล้ว  แถมยังไม่มีแผลที่หน้าผากอีกด้วย "

เรนจ์จับไปที่หัวแล้วก็พบว่าไม่มีรอยผ่าตัดหรือแผลที่โดนกระสุนเลย  เขาเริ่มร้องไห้

     " ไม่จริงน่าา.. ผมนะเหรอ.. มีคนที่ตายมากมาย ทั้งแม่และคิว พวกเขาก็ควรฟื้นมาเหมือนผม ทำไม.. ต้องเป็นผมคนเดียวละ "

     " เพราะเธอนะ มีสิ่งที่ยังค้างคาก่อนตายไงละ "   เรนจ์เช็ดน้ำตาและเงยหน้าขึ้นมาคุยกับเซเฟียร์

     " หมายความว่าไงครับ "

     " เธอก็เป็นเหมือนคนที่ตายตาไม่หลับ เพราะยังมีเรื่องที่ผูกพันหรือค้างคาใจ ที่เธอยังต้องการทำ คนบนฟ้าเขาคงเห็น เลยส่งเธอกลับมาใช้ชีวิตอีกครั้ง " 

เรนจ์เริ่มร้องไห้อีกครั้งและคิดว่าทั้งคิว และ แม่ ก็ต่างตายด้วยการปกป้องเขาทั้งนั้น แต่ดันไม่ฟื้นกลับมา

     " นายนี่ผู้ชายซะป่าว ร้องไห้อยู่ได้ อ่อนแอจริงๆ "

คีร่าที่อยู่ด้วยได้พูดขึ้นเพราะรับไม่ได้กลับการที่เรนจ์ ร้องไห้ และทำตัวอ่อนแอ แล้วก็เดินออกไปจากห้อง เรนจ์ ที่ฟังก็เช็ดน้ำตาและหงุดหงิดกับสิ่งที่ได้ยิน เขาพยายามทำใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขารุกขึ้นจากเตียงเดินลงมาข้างล่าง ทุกอย่างดูเป็นปกติ มีคนอยู่จำนวนหนึ่งและเด็กรุ่นเดียวกับเขากำลังผึกอยู่

     " เอาละ ฉันว่าเธอคงหายดีแล้ว เพราะคนอย่างพวกเราสามารถรักษาอาการบาดเจ็บเองได้ แต่กว่าจะหายก็อยู่ที่การฝึกและอดทนกับบาดแผลนั้นไหวรึเปล่า ตอนนี้ฉันอยากให้เธอบอกความสามารถของเธอมา "

     " ผมยังไม่รู้เลยว่าผมมีพลังอะไรกันแน่ "

     " เราต้องรีบหามันให้เจอโดยเร็วที่สุด เพื่อความปลอดภัยของเธอ "

     " ทำไมละคับ "

     " ความพิเศษที่ได้มา มันต้องแลกด้วยการสูญเสีย  อย่างฉันมีพลังที่บินได้ มีปีกแบบผีเสื้อ และ สามารถปล่อยละอองเกสรออกมาจากมือได้ ใครที่ได้กลิ่นมันจะต้องหลับหรือหมดสติไป แต่เมื่อใช้งาน...   มันส่งผลมาถึงร่างกาย จริงที่เราฟื้นฟูได้ แต่ความเจ็บปวดมันคนละเรื่อง  ปีกของฉันที่ออกมาจากหลังมันจะหลุดทุกครั้งหลังใช้งาน และเนื้อที่กลายเป็นปีกก็หลุดออกจากหลังทำให้เกิดบาดแผล เกสรที่ใช้ก็เหมือนกันมันสร้างโดยการใช้น้ำในร่างกาย ตอนใช้จะทำให้ร่างกายซีดผอมลง "

     " แต่เราแลกมาด้วยความตายแล้วไม่ใช่หรอคับ " 

     " การกลับมามีชีวิต นั้นแหละเราได้แลกกับความตายมาแล้ว พอเรากลับมาโดยที่ไม่ต้องเกิดเป็นเด็ก เราเกิดใหม่และโตในร่างเดิม แต่สิ่งที่ติดมาคือ ความสามารถพิเศษ มันคือสิ่งที่ติดมา เหมือนโปรโมชั่น  แต่ยังไงมันก็คงไม่ให้ใช้ฟรีง่ายๆ ก็ต้องจ่ายค่าบริการ "

เรนจ์ได้ยินก็รู้สึกในใจนิดๆว่า ที่จริงแล้วพวก UNKNOWN ก็มีสิ่งที่น่าเห็นใจ คนที่ต้องการตายแต่กลับมาใช้ชีวิต ที่ลำบากกว่าเดิมเหมือนเป็นบาปที่คิดตาย แต่เขาก็ยังเกลียดพวกมันอยู่ดี   คีร่าเดินเข้ามา ขอให้เรนจ์เป็นคู่มือ และเผื่อว่าจะมีอะไรพิเศษเกิดขึ้นมาบ้าง  เรนจ์นึกถึงคำที่คีร่าบอกเขาในห้อง ว่าเอาแต่ร้องไห้  เขาคิดว่ายังไงคีร่าก็ไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น 

     " อย่าหาว่าฉันรังแกผู้หญิงแล้วกัน "

เขาตัดสินใจสู้กับคีร่า เพื่อสั่งสอนและตามหาพลังพิเศษในตัว เรนจ์ เดินตามคีร่ามาที่ลานกว้าง ทุกคนทยอยออกห่างจากบริเวณนั้น เซเฟียร์บอกกับเขาว่า คีร่ามีความสามารถในการใช้ โซ่ ที่ออกมาจากทุกที่ในร่างกาย ควบคุมให้ตึงและหย่อนได้ดั้งใจนึก  เรนจ์หยิบอาวุธ ที่ว่างอยู่คือขวาน ส่วนคีร่า เอามาแค่ดาบไม้ธรรมดา  เริ่มการต่อสู้ คีร่า พุ่งออกมาจากที่ของตัวเองอย่างรวดเร็ว และใช้ดาบไม้ฟาดไปที่หน้าของเรนจ์  ฟันของเขาหลุดออกจากปากและเลือดได้ไหลออกมาทั้งจมูกและปาก  เรนจ์ไม่ทันตั้งตัวจาการโจมตี คีร่า ก็กระแทกหน้าอกของเรนจ์ด้วยดาบไม้จนกระอักเลือด               เขาตั้งสติและขว้าขวาน ที่หลุดมือตวัดใส่ คีร่า แต่มีโซ่มากันไว้  การพุงตัวของคีร่า คือ การใช้โซ่จากหลังดันตัวให้พุ่งมา เลยทำให้สามารถเคลื่อนที่ได้เร็วขึ้น  เรนจ์เอามือมาจับหน้าอก มองหาวิธีที่จะชนะคีร่าและหาพลังของตัวเอง

ระหว่างนั้นพันตรีดัชส์ ได้เดินมาที่ห้องบางอย่าง ในนั้นมีสมาชิกของคนที่นั่งประชุมเกี่ยวกับ UNKNOWN ทั้งหมด

     " ภารกิจสำเร็จแล้ว พันตรีโอคิ "

     " คุณทำดีมาก พันตรีดัชส์  เอาละ.. และนี้คือ จุดอ่อนเพียงหนึ่งเดียวของ พวก UNKNOWN ที่เราได้รับสืบมา " 

ดัชส์หยิบโหลที่ใส่หัวใจของ โอรอส ออกมา ยื่นให้กับ โอคิ

     " พวกมันจะตายได้ก็เมื่อ ตัดขั้วหัวใจออกมาจากร่าง แล้วเอาไปเผาไฟเพื่อทำลาย "

พันตรีโอคิ โยนขวดโหลเขาไปในกองไฟ ขวดได้ระเบิดจากความร้อน ได้มีเสียงพูดออกมาจากหัวใจนั้น  โอคิ!! หัวใจได้ถูกเผาไหม้จนกลายเป็นธุรี  ทหารยศสูงๆ ที่อยู่ในการประชุมครั้งนี้ ตัดสินใจ อนุมัติหน่วยพิเศษของ โอคิ หน่วยที่ว่า คือ หน่วยกำจัด UNKNOWN WORRIOR SQUAd (UWS.)  ทีมที่รวมทหารที่ผีมือดี ที่เผชิญหน้ากับสงคราม UNKNOWN ทั้งหมดและตามหาสมาชิกใหม่ๆ โอคิและดัชส์ยืนดีใจที่โครงการได้รับอนุมัติ

กลับมาที่การต่อสู้ของเรนจ์ คีร่า ไม่มีรอให้ เรนจ์ ได้รุกขึ้นมาตั้งหลัก โจมตีจากระยะไกลโดยใช้ โซ่ ของเธอ เรนจ์หลบการโจมตีนี้ได้ แต่โซ่ดันดึงกลับมาและตวัดโดนหลัง จนเกิดเป็นแผลใหญ่ การเคลื่อนไหวของเรนจ์เริ่มช้าลง  

     " คนไม่เอาไหนอย่างนาย คนอ่อนแออย่างนาย ไม่ควรจะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้.. ฉันนะ เกลียดคนแบบนี้ที่สุด นายฟื้นกลับมาทำไมกัน "

คีร่า ตะโกนใส่ เรนจ์ และปล่อยโซ่มามัดตัว เรนจ์ ไว้ เขาไม่สามารถหลบการโจมตีครั้งต่อไปของคีร่าได้แน่ๆ  คีร่า ใช้โซ่อีกเส้นโจมตีใส่เรนจ์.. แต่    ผลกระทบจากการใช้พลังก็เกิดขึ้น โซ่ของคีร่า ทุกครั้งที่ใช้จะเกิด สนิม ทำให้ร่างกายหมดสภาพไปพร้อมโซ่  เรนจ์หลุดออกจากพันธนาการ โซ่อีกเส้น ได้พุ่งผ่านไปเกี่ยวกับหอเก็บอาวุธที่มีอาวุธมากมายเก็บไว้ จนพังลงมา ของทุกอย่างกระจัดกระจายตามแรงโซ่ และหล่นมาใส่ตัว เรนจ์และคีร่า  

เรนจ์ใช้แรงเฮือกสุดท้าย กระโดดมาเอาตัวกันของทุกอย่างให้คีร่า  ในตอนนั้นเขาได้นึกถึงภาพที่เขาเห็นตอนที่ฟื้นขึ้นมา จากตอนนั้นที่เห็นเป็นเงาสู้กันและของมีคมตกลงมาใส่  เรนจ์เห็นเป็น คีร่า ที่โดนอาวุธพวกนั้น เรนจ์ที่เอาตัวมาบัง คีร่า อยู่ เหล็กแหลมก็ล่วงได้ตกลงมา  ครูฝึกคนหนึ่ง วิ่งมารับเหล็กแหลมนั้นไว้จนบาดเจ็บ  ทำให้เรนจ์และคีร่ารอดจากสถานการณ์นั้นมา อาการบาดเจ็บทำให้เขาสลบลง

.
.
.
.
.
.
.

เรนจ์ฝันเห็นเด็กคนหนึ่งยืนหันหลังให้เขา คนๆนั้นคือ คิว เขาตะโกนเรียกและวิ่งตามไป แต่พอถึงตัว คิว หันมา ด้วยใบหน้าที่สยดสยองและบีบคอเรนจ์

     " นาย.. มันควรเป็นนาย.. ที่ต้องตาย ฉันไม่น่าร้อนรนแทนแกเลย " 

เรนจ์ดิ้นไปมาอยู่บนที่นอน เซเฟียร์จับตัวเขาและพยายามปลุกให้ตื่น  เขาตื่นขึ้นและร้องด้วยความเจ็บปวดทันที เพราะร่างกายกำลังรักษาตัวเอง หลังของเขา ที่โดนทั้งโซ่และอาวุธต่างๆ แผลเหวอะหวะกำลังคืนสภาพ

     " อ๊าาาาาา!!! "

     " ทนไว้นะ เรนจ์!! "     

เรนจ์ดิ้นทรมานเป็นเวลานาน จนแผลหายดี เขาทรมานเหมือนโดนไฟลนตามร่างกายและเหมือนโดนมีดฟันตลอดเวลา  เขาหันมามองเซเฟียร์

     " ผมรู้แล้วคับ คุณเซเฟียร์ ว่าพลังของผมคืออะไร "

เรนจ์บอกเซเฟียร์ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แต่เขาก็ยังไม่แน่ใจมากนัก และถ้าใช้ก็ยังไม่รู้ว่าผลข้างเคียงที่ทำให้เกิดผลร้ายคืออะไร ไม่นานนัก คีร่า ก็เดินเข้ามาหาเรนจ์ ด้วยร่างกายที่สะบักสะบอม คีร่า มาขอโทษเรื่องที่พูดไม่ดี และ ขอบคูณที่ช่วยเธอไว้   
คีร่า พูดไปพร้อมกับอาการเขิน เพราะไม่เคยพูดขอบคุณผู้ชายมาก่อน  เรนจ์ได้ยินก็ยิ้มให้  

จากนั้นเวลาก็ได้ผ่านไปเป็นเวลา 3 ปี ที่พวกเขาฝึกอยู่ในค่ายพิเศษ เขาและคีร่า อายุ 16 ปี แล้ว พวกเขาได้รับภารกิจให้จัดการศัตรูของมนุษยชาติ และบางอย่างที่พวกเขาเองได้รับรู้มา หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนความคิดของเรนจ์ต่อ UNKNONW  ตอนนี้สิ่งที่พวกเขาต้องทำคือ การเข้าไปอยู่ในหน่วยพิเศษ UWS.