UNKNOWN

     " คุณเชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติหรือป่าว เชื่อหรือไม่ว่าคนเราสามารถมีพลังพิเศษได้" 

 

เสียงของชายคนหนึ่งพูดขึ้นมา ข่าวใน TV ได้ถ่ายทอดการต่อสู้ของทหารและสิ่งมีชีวิตบ้างอย่าง มันรูปร่างเหมือนมนุษย์และใช้ปืนธรรมดายิงตอบโต้ ทหารจำนวนมากโดนพวกมันยิงจนล้มตายไปหลายคน  ส่วนทหารที่เหลือก็ระดมยิ่งทั้งปืนและระเบิดใส่พวกมัน แต่มันก็ยังลุกขึ้นมาและโจมตีใส่ทหารเหล่านั้นทั้งหมดจนตายทุกคน 

 

     " สิ่งที่คุณเห็นนั้น คือ มนุษย์ มนุษย์ที่มีความสามารถพิเศษ เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ควรมีอยู่บนโลกนี้ พวกเราต้องหาทางจัดการและกำจัดพวกมันให้หมดไป ผมขอเรียกคนเหล่านี้ว่า UNKNOWN "

 

ทหารจำนวนหนึ่งได้นั่งประชุมกันอยู่ในห้องมืด  

 

ตื้ดๆ ตื้ดๆ ตื้ดๆ  เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ชายหนุ่ม เรนจ์ ฟอร์ด ได้ตื่นขึ้นมา ในห้องเล็กๆ เขาปิดนาฬิกาและเดินลงมาจากห้อง 

 

     " ตื่นแล้วหรอลูก ไปล้างหน้าแปลงฟันก่อนไป แล้วมากินข้าวเช้า " 

 

เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งได้พูดกับเขา  โลกตอนนี้ถูกปกครองโดยทหารจำนวนมาก เพราะได้เกิดสงคราม UNKNOWN เมื่อ 13 ปีก่อน ทำให้ประชาชนโดนลูกหลงจากการต่อสู้ของเหล่าตัวประหลาดพวกนั้น ทหารได้ขึ้นมาปกครองบ้านเมือง และออกตามล่าคนที่เป็น UNKNOWN และมีแววที่จะเป็น 

 

     " กินข้าวเสร็จแล้วลูกช่วยไปจ่ายตลาดแทนแม่หน่อยซิ เรนจ์ " 

     " ครับแม่ " 

 

เรนจ์ตอบด้วยน้ำเสียงที่เนือยๆ แม่ของเขาหันมามองแล้วเดินมาหาเขา 

 

     " แม่ขอโทษนะจ๊ะลูก แต่เรามีกันแค่ 2 คน เราก็ต้องช่วยเหลือกันนะ " 

     " ผมเข้าใจครับแม่ ผมขอโทษ " 

     " ดีมาก พ่อเขาต้องภูมิใจในตัวลูกมากๆแน่ "

 

พ่อของเรนจ์ได้เสียชีวิตในสงคราม UNKNOWN เขาเลยอาศัยอยู่กับแม่เพียง 2 คน  เขาเดินออกจากบ้านไปจ่ายตลาด ระหว่างทางเขาได้เจอ คิว เพื่อนสนิทของเขา ที่กำลังเล่นอยู่หน้าบ้าน พวกเขาได้เดินไปตลาดด้วยกัน  

ตอนนี้ข่าวใน TV ได้ประกาศให้ทุกคนอยู่ในบ้านเพื่อหลีกเลี่ยงการพบเจอกับ UNKNOWN คลุ้มคลั่งที่กำลังออกอาละวาดอยู่ แม่ของเรนจ์ได้ยินดังนั้น จึงรีบถอดผ้ากันเปื้อนแล้วเดินออกจากบ้าน แต่ว่าก็มีคนเปิดประตูเข้ามา.. 

กลุ่มทหารได้ออกลาดตระเวน เรนจ์กับคิวที่เดินมาถึงจุดตรวจได้พบกับ โมโด ทหารที่เป็นเพื่อนกับพ่อของเขาเข้า

 

     " ทำไม ถึงกินเหล้ากันละ "

     " รู้ได้ยังไง " 

     " หน้าแดงขนาดนี้ ใครก็ดูออก " 

     " อากาศมันร้อนหรอกน่าา เจ้าเด็กคนนี้ อย่ามากล่าวหานะ ฉันน่ะ ออกจะกล้าหาญ ถ้าพวก UNKNOWN โผลมาแถวนี้ฉันจะกระชากหัวใจมันออกมาเลยคอยดู " 

 

เรนจ์กับคิวมองหน้ากันแล้วขำออกมา เพราะพวกเขารู้ดีว่า โมโด เป็นคนที่ขี้คุยขี้โม้มากๆ  เนื่องด้วยตอนยังเด็ก โมโด ที่พูดว่าเป็นทหารที่รอดจากสงคราม UNKNOWN แล้วฆ่าพวกมันทุกตัวได้   โอ้อวดจนทำให้ใครหลายคนหมั่นไส้  จากนั้นก็ถูกทหารยศสูงจับไปปรับทัศนคติ  แต่ด้วยความช่วยเหลือของพ่อเรนจ์ทำให้เขารอดมาได้  

 

ปัง!! ปัง!! ปัง!! ตูมมม!! 

เสียงปืนและระเบิดดังขึ้น ไม่ห่างจากที่พวกเรนจ์อยู่  ควันไฟที่ลอยขึ้นมา พร้อมกับเพลิงที่รุกไหม้ ตรงนั้นคือบ้านของเรนจ์  

เสียงวิทยุสื่อสารดังขึ้นมา มีรายงานว่า พบตัว UNKNOWN ที่คลุ้มคลั่งแล้ว  โมโด สั่งการมหารทุกคนให้เตรียมรับมือ  เรนจ์ที่เห็นดังนั้นไม่รีรอ วิ่งกลับไปยังบ้านของเขา  การโจมตีของทหาร ทำให้บ้านหลายๆหลังโดนลูกหลงไปด้วย  

 

     " ยอมมอบตัวซะ UNKNOWN บ้าคลั่ง ทางเราได้ล้อมไว้หมดแล้ว " 

 

ทหารนายหนึ่งได้พูดเข้าไปในบ้านที่เพลิงรุกไหม้  เรนจ์ที่วิ่งมาถึง เห็นสภาพบ้านของตัวเอง เขาตกใจและร้องไห้ออกมา 

 

     " คุณแม่ของผม.. ยัง.. อยู่.. ในนั้น.. " 

     " ถอยไปเด็กน้อย ถ้ายังไม่อยากตาย " 

 

ทหารที่อยู่ใกล้ๆเห็นเรนจ์กำลังเดินเข้าไปในที่เกิดเหตุ ก็ดึงตัวเขาออกมา พร้อมเหวี่ยงออกไปให้ห่างจากตรงนั้น  คิว เห็นเพื่อนโดนทำร้ายก็ได้วิ่งเข้าใส่ทหารนายนั้น แต่เขากลับถูกยิงโดยหัวหน้าทหารคนหนึ่ง  เรนจ์ที่เห็นดังนั้นก็ช็อคจนทำตัวไม่ถูก  เขาคลานเข้าไปหาร่างที่จมกองเลือด

 

     " พวกคุณทำแบบนี้ทำไม "

     " พวกแกทำการโจมตีใส่เรา แถมยังฝ่าฝืนคำสั่ง อีกทั้งยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแก่ เป็นมนุษย์กันหรือป่าว " 

 

หัวหน้าทหารคนนั้น จ่อปืนมาที่ เรนจ์  จังหวะนั้นเอง โมโด ได้มาถึงพอดี เขาวิ่งเข้ามาขวางไม่ให้หัวหน้าทหารนั้นยิ่งใส่ เรนจ์ 

 

     " พันตรี ดัชส์ เด็กคนนี้เป็นคนของผมคับ เขาไม่ใช่พวก UNKNOWN ขอร้องช่วย ละเว้นเขาทีคับ " 

 

โมโด พูดจบก็หันมามอง ร่างของ คิว ที่นอนนิ่งอยู่กับพื้น  หัวหน้าทหารเอาปืนลง โมโดจับแขน เรนจ์เดินออกจากตรงนั้น  เรนจ์ได้สติก็ สะบัดมือที่จับแขนของเขาออก  และโวยวายใส่ โมโด ที่ทำตัวไม่ได้เรื่อง  ไม่สามารถช่วยคิวและแม่ของเขาได้  เอาแต่คุเอาแต่คุยโม้ไปวันๆทำอะไรไม่ได้เลย  เขาได้ยินก็นิ่งไปซักพัก 

 

     " นายนะ ควรขอบคุณ คิว นะ ถ้าไม่ได้เขาคนที่จะตายก็คือนาย " 

 

เรนจ์เลือดขึ้นหน้า เขากำหมัดชกไปที่ โมโด แต่โมโดก็หยุดหมัดนั้นไว้ได้

 

     " พูดบ้าๆ เรื่องแบบ.. นี้มันควรจะขอบคุณที่ไหนกัน ฉันแค่ต้องการจะช่วยคุณแม่ก็เท่านั้น คิว นะ ไม่ควรจะตาย ถ้าคุณมีความสามารถพอที่จะปกป้องเขาได้ " 

     " เดี๋ยวก่อน!! แม่ของเธอ ซีน่า อยู่ที่ไหน "

 

เสียงรถถังกำลังเคลื่อนที่มา พร้อมเสียงปืนที่ยิงกราดเข้าไปในบ้านของเรนจ์   ตอนนี้เกิดการตอบโต้จาก  UNKNOWN ที่อยู่ในบ้าน มันใช้ปืนพกยิงกลับมาใส่ทหารที่อยู่หน้าบ้านจำนวนมาก  ระหว่างนั้น เรนจ์ ใช้โอกาสนี้วิ่งหนีจาก โมโด กระโดดข้ามรั้วเข้าไปข้างหลังบ้าน เขาเดินเข้ามาในบ้านเห็นสภาพที่ไฟรุกรามไปทั่วและข้าวของ กระจัดกระจาย  เขาเห็นคุณแม่ที่โดนจับตัวอยู่กับชายแปลกหน้าคนหนึ่ง  ชายคนนั้นหันมาและยิงปืนใส่ขาของ เรนจ์ 

 

     " เรนจ์!! "  แม่ของเขาตะโกนออกมา 

     " นี่สินะ ลูกชายที่คุณบอก " 

 

ชายคนนั้นพูดขึ้นมา เขาปล่อยแม่ของเรนจ์ และเดินมาหาเขา 

 

     " หนุ่มน้อย.. พ่อของเธอนะ เป็นคนที่ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย " 

     " แกพูดะไร ต้องการอะไร " 

     " ต้องการพรากทุกอย่างจากมัน แกคือสิ่งล้ำค่าที่สุดของมัน ฉันจะจัดการแก่และแม่แกซะ "

 

ชายที่เป็น UNKNOWN จอปืนมาที่เขา และยิงไปที่แขน  แม่ของเรนจ์ ใช้มีดแทงเข้าไปกลางหลังของมัน แต่มันกลับหันกลับมา เอาปืนฟาดไปที่หน้าจนกระเด็น จากนั้นก็จัดการยิงซ้ำๆหลายนัดไปที่แม่ของเขา 

ทุกอย่างเงียบสงบภายในหัวของเรนจ์ เขาต้องเห็นแม่ตัวเองตายต่อหน้าต่อตา  ไม่นานนักทหารนายหนึ่งได้พังประตูเข้ามา  เขาคือ พันตรี ดัชส์  เขายิงฉมวกใส่ UNKNOWN คนนั้น จนทะลุตัว  เขากระหน่ำยิงปืนใส่ร่างของมัน จนหมดแม็ก  

 

     " หยุดแค่นั้น โอรอส " 

     " ดัชส์ แก่เองหรอ หึหึ.. อ้าา.. " 

     " เมื่อกี้แก่เพิ่งฆ่าคนไปซินะ " 

 

เมื่อดัชส์ พูดจบ ร่างกายของ UNKNOWN ที่ชื่อ โอรอส ก็เกิดบาดแผล ของการโดนยิงอีกครั้ง ทั้งๆที่ไม่มีใครยิงเขา  

 

     " อ๊าาาาา!! "  เสียงโอรอส ร้องด้วยความเจ็บปวด

     " จบแค่นี้แหละนะ " 

 

พันตรีดัชส์ใช้มีดแทงไปที่หัวใจและ คว้านเอาหัวใจของ โอรอสออกมา   เขาดึงหัวใจของมันเก็บไว้ในโหล  ก่อนจะตายโอรอส ได้พูดบ้างอย่าง

 

     " ไม่ว่าแกทุกคน จะทำอะไร ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก..  จะมีคนเป็นความหวังของมนุษย์.. และจะกำจัดสิ่งแปลกปลอมอย่างพวกเราทั้งหมด...   ตัดสินใจให้ดี.. นึกถึงสิ่งที่เราเคยทำ.. ร่วม.. ก.. " 

 

เขาได้สิ้นลมไป  พันตรีดัชส์ หันมามองร่างของแม่เรนจ์  และเรนจ์ก็ค่อยๆคลานมา หาแม่ของเขา   เรนจ์พูดขอโทษที่ไม่สามารถช่วยแม่ไว้ได้  เขาขอโทษที่โกหกและเก็บความจริงและความรู้สึกต่างๆไว้  เพราะเขาไม่อยากให้แม่เหนื่อย เขาอยากจะให้อนาคตที่เขาคิดไว้มีความสุขกับแม่ 2 คน 

 

     " ไอเด็กนี่ แกเข้ามาได้ไง "  

     " ผมไม่เหลือใครแล้วจากนี้ เพื่อนของผมที่คุณฆ่า แม่ของผม พ่อของผม..  ผม.. ผมนะ..  อยากจะเป็นทหาร เพื่อฆ่า UNKNOWN แต่ร่างกาย.. มัน..  " 

 

พันตรีดัชส์ เดินมาใกล้ๆเรนจ์ 

 

     " แกนี่มันบ้าจริงๆ คงคิดว่าจะมีคนช่วยได้ในเวลาแบบนี้ตอนนี้นะเหรอ  ฉันเตือนแกตั้งแต่ด้านนอก แกยังแอบเข้ามา เพื่อดูแม่ตัวเองตาย  บอกเหตุที่แกควรมีชีวิตอยู่ หรือเหตุผลที่ฉันต้องช่วยแก่หน่อย "

     " เพราะผม.. จะมี.. ชีวิต.. อยากจะมี.. ชีวิต.. เพื่อฆ่า.. พวก UNKNOWN และเปลี่ยน.. แปลงโลก.. นี้!! "

 

เรนจ์ตะโกนพูดใส่ดัชส์ เขาจ้องมองมาที่ ดัชน์ 

 

     " พูดแบบนี้.. กับคนที่เคยฆ่าเพื่อนของแกเนี่ยนะ ไม่ตลกตัวเองบ้างหรอ.. ฮ่าๆๆ แก ไม่แค้นฉันแล้วรึไง " 

     " แน่นอน.. แกก็จะเป็นอีกคน ที่ฉันจะฆ่า!! " 

     

ดัชส์ได้ยินก็ยิมมุมปาก เขารุกขึ้นยืน แล้วหยิบปืนออกมา 

 

     " เท่านั้นแหละ.. จงอยากกลับมามีชีวิต อยู่ด้วยความแค้น " 

 

ดัชน์ใส่กระสุนปืนแล้วยิงใส่เรนจ์ไปที่หน้าผาก  เรนจ์สิ้นใจและตายไปในทันที 

 

ความมืดได้แผ่ไปทั่วร่างกาย  ทุกอย่างมันเงียบสงบ ความตายนั้นช่างเงียบงัน  แต่แล้วแสงสว่างได้ปรากฏขึ้น  

.

.

.

.

.

 

เรนจ์ตื่นขึ้นมายังสถานที่บางอย่าง เขารุกขึ้นและมองไปรอบๆ  สถานที่เหมือนเป็นค่ายบางอย่าง  จากนั้นก็มีผู้หญิงและเด็กผู้หญิงรุ่นราวคราวเดี่ยวกับเขาเดินเข้ามา

 

     " ฟื้นแล้วหรอหนุ่มน้อย " 

     " ผมอยู่ที่ไหน นี่ผมตายรึยัง แล้วคุณเป็นใคร "

     " ฉันเซเฟียร์ และเด็กคนนี้คือ คีร่า ตอนนี้เธออยู่ที่ค่ายพิเศษของเรา " 

     " ค่ายพิเศษ.. อะไรคับ " 

     " ค่ายที่ไว้สำหรับ.. คุ้มครอง UNKNOWN ยังไงละ... เธอนะได้ตายไปแล้ว.. และได้รับพร ในการกลับมามีชีวิตอีกครั้งไงละ  เรนจ์ ฟอร์ด " 

 

เรนจ์ได้ยินดังนั้น ในหัวก็เห็นภาพ ใครบางคนกำลังต่อสู้อยู่แล้ว มีของมีคมล่วงลงมาใส่จำนวนมาก ...