บ้านคณินธร

ณ ห้องทำงานของคณิน
เมื่อเข้ามาในห้องทำงานของคณิน นิชายังมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอจึงไม่รู้ว่าคณินปล่อยข้อมือบางของเธอให้เป็นอิสระแล้ว นิชาเอาแต่ยืนนิ่งอยู่กลางห้องทำงานของคณินไม่พูดไม่จาและไม่ได้ยินด้วยว่าคณินกำลังพูดอะไรกับเธอ
*ครูนิชา ครูนิชา...นิชา*
*ค่ะ*
*คุณไม่ได้ยินที่ผมพูดเหรอ*
*คุณว่าอะไรนะค่ะ*
*ผมบอกว่าให้คุณนั่งลงผมจะเล่าเรื่องของอะตอมให้คุณฟัง…*
*ค่ะ*
*คุณคงจะตกใจมากสินะ ที่เห็นอะตอมเป็นแบบนั้น*
*ะตอม...เด็กคนนั้น...เอ่อ...ลูกของคุณชื่ออะตอมหรือค่ะ*
*ใช่...ลูกของผมป่วยเป็นโรคซึมเศร้าตั้งแต่แม่ของเขาเสียชีวิตไปเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตั้งแต่นั้นมาเขาไม่ยอมพูดจากับใครอีกเลยนอกจากผม เขาไม่เล่นกับเพื่อนๆ ผมเลยตัดปัญหาโดยการให้เขาเรียนอยู่ที่บ้าน แต่ไม่ว่าผมจะจ้างครูมาสักกี่คนก็ไม่สามารถอยู่ได้เกินสามวันเลยสักคน ผมจึงเลิกคิดที่จะจ้างครูมาสอนเขา โดยผมเป็นคนสอนเขาเอง...จนกระทั่งเมื่อหนึ่งเดือนก่อนเขาตามผมไปที่โรงเรียนและได้พบกับคุณ เขาหัวเราะ นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้เยินเสียงหัวเราะของเขาหลังจากที่แม่เขาเสียชีวิตไป เขาบอกให้ผมจ้างคุณมาสอนเขาแต่ผมก็ยังไม่แน่ใจว่าคุณจะสามารถทำงานนี้ได้ ผมเลยไม่ได้จ้างคุณในทันที จนกระทั่งเมื่อหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาเขาอาละวาดขว้างปาข้าวของพร้อมกับพูดว่าให้ผมจ้างคุณมาสอนเขาไม่อย่างนั้นเขาจะไม่ยอมทานยา ไม่ยอมกินอาหาร ผมไม่รู้จะทำยังไงนอกจากต้องจ้างคุณเท่านั้น...ผมขอโทษที่ไม่ได้บอกคุณเรื่องที่ลูกชายของผมป่วยเป็นโรคซึมเศร้า*
*คุณน่าจะบอกฉันก่อนนะค่ะ...ฉันเลยเข้าใจผิดไปใหญ่*
*คุณเข้าใจผิดเรื่องอะไร*
ก็เข้าใจว่าคุณกับลูกเป็นพวกโรคจิตนะสิ
*ช่างเถอะค่ะ...ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะช่วยคุณดูแลน้องอะตอมเป็นอย่างดีเลยละค่ะ...ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนนะค่ะ*
*เดี๋ยวก่อน...ผมมีอะไรจะให้คุณ*
*อะไรค่ะ*
นิชาพูดพร้อมกับมองตามหลังคณินไป แล้วเธอก็พบว่าเขากำลังหยิบอะไรบางอย่างบนโต๊ะทำงานแล้วเดินกลับมาหาเธอ ของสิ่งนั้นคือกระดาษหนึ่งแผ่นขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก เขาเดินมาหยุดตรงหน้าเธอแล้วส่งกระดาษแผ่นนั้นให้กับเธอ เธอหยิบกระดาษแผ่นนั้นมาดูแล้วเธอก็เข้าใจในทันที
*แผนที่บ้านนี้หรือค่ะ...คุณวาดเองด้วยหรือค่ะ...ขอบคุณค่ะ*
สามวันผ่านไป
นิชายังคงทำหน้าที่ครูได้เป็นอย่างดี แต่คนที่ไม่ยอมดีด้วยเท่าไหร่ก็คงจะเป็นเด็กชายชานนท์นั่นเอง
*ยังโกรธครูไม่หายหรือครับถ้าอย่างนั้นครูให้พรน้องอะตอมหนึ่งข้อ น้องอะตอมอยากได้อะไรครับ*
*ผมอยากได้เครื่องเล่นเกม*
*อะไรนะครับ...*
*ผมอยากได้เครื่องเล่นเกมใหม่*
*อ้าว! วันนั้นครูยังเห็นน้องอะตอมเล่นอยู่เลย เครื่องมันเสียแล้วเหรอครับ
*เปล่า*
*แล้วทำไมถึงอยากได้เครื่องใหม่ละครับ*
*คุณพ่อยึดไป*
*ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวครูไปขอคุณพ่อให้แต่น้องอะตอมต้องตั้งใจเรียนก่อนนะครับ*
*ผมไม่เรียนผมจะเอาเครื่องเล่นเกมใหม่*
*โอเค...เรามาตกลงกัน...น้องอะตอมต้องสัญญากับครูก่อนนะครับว่าถ้าน้องอะตอมได้เครื่องเล่นคืนมาแล้วน้องอะตอมจะตั้งใจเรียนและไม่ดื้อกับคุณครูอีกนะครับ*
*ผมไม่สัญญา...ผมจะเอาเครื่องเล่นเกมใหม่*
พูดจบก็นั่งลงกับพื้นแล้วถีบเท้าไปมาเพื่อแสดงให้นิชาได้รู้ว่าเขากำลังไม่พอใจนิชาที่ไม่ยอมตามใจเขา
*ถ้าอย่างนั้นก็เชิญเรียนเอง แล้วก็เชิญเล่นคนเดียวเหมือนเมื่อก่อนนั่นละดีแล้ว ครูจะได้สบายไม่ต้องมาคอยสอนไม่ต้องมาคอยเล่นเป็นเพื่อนน้องอะตอมอีก สิ้นเดือนครูก็รับเงินเดือนสบายจะตาย*
*ผมจะฟ้องคุณพ่อ*
*พูดพร้อมกับลุกขึ้นจากพื้นทันที*
*เชิญไปฟ้องเลยไม่มีใครเชื่อเด็กเกเรหรอก*
*ผมไม่ใช่เด็กเกเร*
*ถ้าไม่ใช่เด็กเกเรทำไมถึงไม่ยอมเรียนหนังสือ...เอาแต่ร้องอยากจะเล่นเกมอยู่นั่นละ แต่ถ้าอะตอมตั้งใจเรียนกับครูจนจบชั่วโมงนะ ครูจะปล่อยให้น้องอะตอมเล่นเกมในมือถือของครูหนึ่งชั่วโมงเลย สนไหมละ*
เมื่อนิชาพูดจบ เด็กชายชานนท์ก็หยุดยืนอยู่กับที่เพราะเขากำลังใช้ความคิดไตร่ตรองว่าเขาจะยอมทำตามที่ครูนิชาพูดหรือว่าเขาจะไปฟ้องพ่อดี
*ว่ายังไงครับ...ตัดสินใจได้หรือยัง*
เด็กชายชานนท์ไม่ตอบเขาทำเพียงแค่เดินไปนั่งที่โต๊ะเรียนของเขาเท่านั้น
*เก่งมากครับ*
เมื่อนิชาเริ่มสอนเด็กชายชานนท์ ใครคนหนึ่งซึ่งยืนแอบดูทั้งสองคนอยู่ก็เดินจากไปอย่างเงียบๆ