บ้านคณินธร

ณ โรงแรมในตัวเมือง
งานวันเกิดของอะตอมถูกจัดอย่างยิ่งใหญ่ แขกในงานมีจำนวนไม่ต่ำกว่าร้อยคน รอบๆ บริเวณงานถูกตกแต่งอย่างสวยงามด้วยดอกกุหลาบสีขาวทั้งหมดไม่เว้นแม้แต่ซุ้มประตูทางเข้างานด้วย
*นี่เธอถ้าใครไม่รู้เขาคงคิดว่ามางานแต่งงานมากกว่างานวันเกิดนะเธอ*
*จริงด้วย*
สองสาวพนักงานโรงแรมพูดคุยกันเดินผ่านหน้านิชาไป เมื่อนิชามองเข้าไปภายในงานเธอก็คิดเช่นเดียวกันกับพนักงานสาวสองคนนั้น
นี่เรามาผิดงานหรือเปล่านะ
วันนี้นิชามาในชุดเดรสสั้นเข้ารูปสีครีมตามที่อะตอมขอร้องให้เธอใส่ จริงๆ แล้วเธอไม่อยากใส่มาแต่กลัวอะตอมเสียใจเธอจึงใส่มาจนได้
*คุณนิ*
*เมื่อหันไปตามเสียงเรียกนิชาก็พบว่าหมออัคพลกำลังเดินมาหาเธอด้วยความรีบร้อน*
*คุณหมอ...ไม่ได้พบกันนานเลยนะค่ะ...*
*โล่งอกไปที หวังว่าคงจะทันเวลานะ*
หมออัคพูดบ่นกับตัวเองเสียงไม่ดังมากนิชาจึงได้ยินไม่ค่อยถนัดนักเธอจึงเอ่ยถามหมออัคพลออกไป
*หมออัคพูดว่าอะไรนะค่ะ*
*เปล่าครับเปล่า ผมแค่นดีใจแทนอตอมนะครับ*
*อ๋อ! ค่ะ*
วันนี้ทำไมหมออัคถึงทำตัวแปลกๆ นะ
นิชาคิดในใจ
*เชิญเข้างานดีกว่าครับเดี๋ยวผมจะพาคุณเข้าไปในงานเอง*
*ค่ะ*
ถ้าเราได้พบหน้าเขาเราจะทำหน้ายังไงดีนะ ไม่เป็นไรนิชาเข้มแข็งไว้ เธอต้องทำได้
นิชาเดินคิดไปตลอดทางทำให้เธอไม่ได้มองรอบๆ ตัวว่าตอนนี้เธอกำลังเดินอยู่ที่ไหน เมื่อรู้ตัวอีกทีเธอก็อยู่บนเวทีเรียบร้อยแล้ว
*เอ๊ะ!  นี่มันบนเวทีนี่นา แล้วเราขึ้นมายืนบนนี้ได้ยังไงนะแล้วหมออัคละ รีบลงไปดีกว่าเรา แขกในงานเริ่มจ้องมองมาที่เราแล้วด้วย*
*นิชา*
เสียงที่ไม่ได้ยินมานานหลายเดือนแต่เธอก็ยังจดจำได้ดีว่าเป็นเสียงของเขา คณินธร เสียงของเขาทำให้นิชาก้าวขาไม่ออก เธอทำได้เพียงแค่หยุดยืนนิ่งอยู่กับที่จนกระทั่งเจ้าของเสียงเดินเข้ามาประชิดตัวของเธอ เธอจึงได้สติและเริ่มขยับตัวได้
*คุณอย่าเข้ามาใกล้ฉัน*
นิชาพูดพร้อมกับถอยหลังไปหนึ่งก้าว
*นิชาผมขอโทษสำหรับทุกเรื่องที่ผมทำร้ายจิตใจคุณ ผมเห็นแก่ตัวจนลืมนึกถึงความรู้สึกของคุณ ผมรู้ว่าความผิดของผมไม่น่าให้อภัย แต่ผมอยากให้คุณรู้เอาไว้ว่า...ที่ผมทำลงไปทุกอย่างก็เพราะว่าผมรักคุณ ...คุณจะให้อภัยผมได้ไหมนิชา*
พูดจบคณินธรก็ทำหน้าเศร้า
ลูกไม้เดียวกันเลยนะพ่อลูกคู่นี้ ถ้าบอกว่าไม่ใช่พ่อลูกกันนี่ใครเขาจะเชื่อ แบบนี้ต้องแกล้งให้ตกใจสักหน่อย
นิชาแอบต่อว่าคณินธรในใจ
*ไม่ค่ะ คุณปล่อยให้ฉันรอนานเกินไป ตลอดระยะเวลาหลายเดือนที่ผ่านมาคุณทำให้ฉันคิดว่าคุณไม่เคยรักฉันเลย ฉันเสียใจมากนะค่ะ*
*นิชา...*   
*ทำไมคุณถึงไม่สารภาพให้เร็วกว่านี้ค่ะ ตอนนี้มันสายไปแล้วละค่ะ*
เมื่อได้ยินคำพูดของนิชาแขกในงานต่างพูดถกเถียงกันไปต่างๆ นานา
*นิชาผมรักคุณจริงๆ นะ ในหัวใจของผมตอนนี้มีแค่คุณคนเดียวเท่านั้น*
*ฮะฮะฮะ ฉันแกล้งคุณต่อไปไม่ไหวแล้ว เวลาคุณทำหน้าเศร้านี่มันตลกจริงๆ เลย*
*นิชา...คุณหลอกผมเหรอ*
*เป็นยังไงค่ะความรู้สึกเวลาโดนหลอก...รู้สึกยังไงบ้างค่ะ เสียใจมากใช่ไหมค่ะ ตอนนี้เราหายกันแล้วนะค่ะ*
*นิชา...คุณพูดแบบนี้หมายความว่าคุณหายโกรธผมแล้วใช่ไหม...*
*เฮ้อ! ทำไมฉันจะต้องมารักผู้ชายปากแข็ง ปากร้ายและก็แสนเย็นชาอย่างคุณด้วยนะ…ฉันนี่ช่างเป็นคนโง่จริงๆ เลย*
*คุณไม่ได้เป็นคนโง่ แต่คุณเป็นคนฉลาดที่เลือกผมเป็นคู่ชีวิตของคุณต่างหากละ*
คณินธรพูดพร้อมกับดึงร่าบางของนิชาเข้ามากอดไว้ในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของเขา ซึ่งเป็นอ้อมกอดที่นิชารู้สึกว่าอบอุ่นที่สุด
*คนหลงตัวเอง...คุณคณินปล่อยฉันได้แล้วค่ะ คนมองกันใหญ่แล้ว*
*ไม่เป็นไรหรอก...เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวยืนกอดกันในงานแต่งงานของตัวเองไม่ใช่เรื่องแปลกสักหน่อย*
*อะไรนะค่ะ...งานแต่ง*
ในขณะที่นิชากำลังยืนงงอยู่นั้นอะตอมก็นำช่อบูเก้กุหลาบขาวมาส่งให้กับคณินธร คณินธรรับมาส่งให้กับนิชา นิชารับมาไว้ในมืออย่างงงๆ ก่อนจะมีอาการเขินตามมาติดๆ ภาพตรงหน้าทำให้แขกในงานต่างปรบมือกันอย่างพร้อมเพรียงเพื่อแสดงความยินดีกับบ่าวสาว
*ต้องขอโทษแขกผู้มีเกียรติทุกท่านที่ทำให้ต้องรอนานนะครับ เพราะว่างานแต่งงานในวันนี้อาจจะแปลกไปสักหน่อย เนื่องจากเจ้าสาวไม่รู้ตัวมาก่อนว่าจะต้องมาเป็นเจ้าสาวในวันนี้ ส่วนเจ้าบ่าวก็ต้องลุ้นว่าเจ้าสาวจะตอบรับหรือไม่ แต่เหตุการณ์ลุ้นระทึกก็ได้ผ่านพ้นไปด้วยดี ผมจึงขอเริ่มพิธีการในตอนนี้เลยนะครับ*
อัคพลรีบพูดเข้าพิธีการเพราะกลัวว่านิชาจะเปลี่ยนใจ
*คุณทั้งสองคนยินดีจะที่จะร่วมทุกข์ร่วมสุขกันไปจนแก่เฒ่าหรือไม่ครับ*
หมออัคพลกล่าว
*รวบรัดแบบนี้เลยหรือค่ะ*
*ต้องรวบรัดแบบนี้ละครับเพราะว่าเราเลยเวลามามากแล้วครับ เกรงใจแขกในงานนะครับ*
อัคพลพูดยิ้มๆ
*ค่ะ...ฉันยินดีค่ะ*
*ผมขอให้สัญญากับทุกท่านว่าผมจะดูแลภรรยาของผมด้วยความรักตลอดไปครับ*
เมื่อคณินธรพูดจบลง แขกในงานทุกคนต่างปรบมือพร้อมกับส่งเสียงแสดงยินดีให้กับคู่บ่าวสาว ทางด้านคุณพิไลก็แอบยืนน้ำตาซึมอยูข้างเวทีโดยมีอะตอมน้องชายสุดที่รักของนิชาคอยปลอบอยู่ข้างๆ
*วันนี้เป็นวันที่พี่นิชาเขามีความสุขที่สุดนะครับ...แม่จะร้องไห้ทำไม*
*แม่ร้องไห้เพราะแม่ดีใจมากต่างหากละ*
*ครับ..ผมเข้าใจแล้วครับ*
ทางด้านหมออัคพลกับสินี
*เป็นยังไงบ้างคุณผมทำหน้าที่ได้ดีไหม*
*ดีที่สุดเลย แต่คุณไม่ต้องแต่งตัวหล่อขนาดนี้ก็ได้นะฉันเบื่อพวกผู้หญิงที่ชอบอ่อยคนที่มี่เจ้าของแล้ว*
*ผมว่าคุณคิดมากเกินไปแล้ว ผมมีลูกแล้วนะ ผมต้องรักแม่ของลูกสิ*
*ก็ไม่แน่หรอกนะคุณอาจจะแอบนอกในฉันอยู่ก็ได้พวกพยาบาลของคุณสาวๆ สวยๆ ทั้งนั้น*
*แต่ผมรักคุณคนเดียว*
ปากหวานนักนะแบบนี้ต้องมีรางวัล
*รางวัลอะไร*
*เดี๋ยวกลับถึงบ้านก็รู้เอง*
*ตกลงเรากลับบ้านกันเลย*
*คุณจะบ้าหรือไงงานยังไม่เลิกเลย*
*ไม่เห็นจะเป็นไรเลยตอนนี้เจ้าคณินมันกำลังมีความสุขมันลืมพวกเราแล้วละ*
*เอาอย่างนั้นเหรอ*
*อืม*
*ก็ได้*
*แต่ถึงยังไงเราก็ควรจะบอกเจ้าของงานก่อนนะค่ะ*
*ตกลง*
หมออัคพลกับสินีจึงเดินตรงเข้าไปหาคณินธรกับนิชาที่กำลังยืนคุยกับแขกในงานอยู่
*พี่คณินค่ะ...สินีกับหมอขอตัวกลับก่อนนะค่ะเป็นห่วงตาหนูนะค่ะ*
*อืม!ได้สิ*
*ยินดีด้วยนะค่ะครูนิชา ขอให้ครูนิชากับพี่คณินมีความสุขมากๆ นะค่ะ แล้วก็มีหลานให้สินีอุ้มเร็วๆ ด้วยนะค่ะ*
*สินีคุณพูดถูกใจผมจริงๆ เลย*
อัคพลพูดเสริมภรรยา
*สองคนนี้รู้สึกว่าตั้งแต่มีลูกด้วยกันแล้วนิสัยจะเหมือนกันเข้าไปทุกทีแล้วนะ...กลับบ้านไปได้แล้วไป*
*ไปค่ะหมอกลับบ้านกัน...พี่คณินเขามีภรรยาแล้ว เขาไม่ต้องการพวกเราแล้ว*
*ถูกต้องเลยครับคุณภรรยา*
*ไอ้อัคถ้าแกไม่อยากโดนเตะละก็ รีบกลับบ้านไปเดี๋ยวนี้เลย*
คณินธรพูดพร้อมกับทำท่าทางเหมือนจะเตะหมออัคคพลจริงๆ  ทำให้หมออัคพลกลัว เขาจึงรีบดึงข้อมือสินีแล้วรีบวิ่งหนีออกไปจากงานทันที
*ไปแล้ว ไปแล้ว...ฉันไปแล้ว*
*หมออัคพลนี่ตลกดีนะคะ*
*ห้ามชมผู้ชายอื่นต่อหน้าผมนะ*
*นี่คุณ...*
นิชาพูดได้แค่คณินธรก็ประทับริมฝีปากบางของเขาลงบนริมฝีปากนุ่มของนิชาอย่างนุ่มนวลเขาค่อยๆ เรียกร้องให้นิชาคล้อยตามไปกับจุมพิตอันแสนหวานที่เขาเป็นผู้มอบให้กับเธอ
หนึ่งปีผ่านไป
บ้านคณินธรได้ต้อนรับสมาชิกใหม่
*อะตอมชอบน้องสาวไหมครับ*
*ชอบครับ ต่อไปผมจะเป็นคนปกป้องน้องเองครับ*
*ขอบใจมากนะอะตอมที่ช่วยแม่เลี้ยงน้อง*
*ครับ*
*ลูกหลับแล้วเราไปเดินเล่นกันดีกว่า*
*จะดีหรือค่ะ*
*อะตอมจะไปด้วยไหม*
*ไม่ครับ...คุณพ่อไปกับคุณแม่เถอะครับผมจะดูน้องให้เองครับ*
*ติดน้องมากกว่าแม่แล้วนะเรา ช่างเป็นพี่ชายที่แสนดีจริงๆ*
*นิชาคุณรู้อะไรไหมตั้งแต่วันแรกที่คุณเดินเข้ามาในบ้านหลังนี้ คุณก็ทำให้บ้านหลังนี้เปลี่ยนแปลงไป บ้านที่เคยเงียบเหงา กลับมีเสียงหัวเราะก็เพราะคุณ บ้านที่ดูมืดมนกลับมาดุสดใสก็เพราะคุณ คุณมาช่วยเติมเต็มในสิ่งที่ผมขาด คุณทำให้ชีวิตของผมกับอะตอมมีสีสันและมีความสุขมากจริงๆ ขอบคุณนะนิชา คุณทำให้บ้านของผมเป็นบ้านที่อบอุ่นและน่าอยู่มากขึ้นจริงๆ*
*ชมมากเดี๋ยวฉันก็ลอยหรอกค่ะ*
*ผมจะกอดคุณเอาไว้ให้แน่นๆ เลย ดูสิว่าคุณจะลอยหนีผมไปได้ไหม*
*คุณคณินฉันหายใจไม่ออกปล่อยได้แล้วค่ะ*
*อะแฮ่ม...ผมยังนั่งอยู่ตรงนี้นะครับจะสวีทกันก็ช่วยกลับไปที่ห้องของตัวเองด้วยครับ*
*เด็กคนนี้นี่ชักจะแก่แดดใหญ่แล้วนะเรา มานี่เลยมาให้พ่อทำโทษเสียดีๆ*
*เบาๆ สิค่ะคุณคณินเดี๋ยวลูกตื่น หยุดวิ่งไล่กันได้แล้วค่ะ*
พูดจบนิชาก็วิ่งไล่ตามคณินธรไปอีกคน
บัดนี้บ้านคณินธรที่ดูเศร้า เงียบเหงา วังเวง ในความคิดของนิชาได้เปลี่ยนไปแล้ว คงเหลือไว้แต่บ้านที่สวยงามน่าอยู่และแสนอบอุ่นเท่านั้น
                                                                            .............จบบริบูรณ์.............
 
                                                                           
 
                                                    บ้านที่น่าอยู่สำหรับคุณคือบ้านแบบไหนค่ะ ลองหาคำตอบกันดูนะค่ะ       
    จบแล้วค่ะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านมาจนถึงตอนจบนะค่ะ ขอให้ทุกคนมีความสุข ดูแลสุขภาพกันด้วยนะค่ะ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ