บ้านคณินธร

ณ โรงแรมในตัวเมือง

งานวันเกิดของอะตอมถูกจัดอย่างยิ่งใหญ่ แขกในงานมีจำนวนไม่ต่ำกว่าร้อยคน รอบๆ บริเวณงานถูกตกแต่งอย่างสวยงามด้วยดอกกุหลาบสีขาวทั้งหมดไม่เว้นแม้แต่ซุ้มประตูทางเข้างานด้วย

*นี่เธอถ้าใครไม่รู้เขาคงคิดว่ามางานแต่งงานมากกว่างานวันเกิดนะเธอ*

*จริงด้วย*

สองสาวพนักงานโรงแรมพูดคุยกันเดินผ่านหน้านิชาไป เมื่อนิชามองเข้าไปภายในงานเธอก็คิดเช่นเดียวกันกับพนักงานสาวสองคนนั้น

นี่เรามาผิดงานหรือเปล่านะ

วันนี้นิชามาในชุดเดรสสั้นเข้ารูปสีครีมตามที่อะตอมขอร้องให้เธอใส่ จริงๆ แล้วเธอไม่อยากใส่มาแต่กลัวอะตอมเสียใจเธอจึงใส่มาจนได้

*คุณนิ*

*เมื่อหันไปตามเสียงเรียกนิชาก็พบว่าหมออัคพลกำลังเดินมาหาเธอด้วยความรีบร้อน*

*คุณหมอ...ไม่ได้พบกันนานเลยนะค่ะ...*

*โล่งอกไปที หวังว่าคงจะทันเวลานะ*

หมออัคพูดบ่นกับตัวเองเสียงไม่ดังมากนิชาจึงได้ยินไม่ค่อยถนัดนักเธอจึงเอ่ยถามหมออัคพลออกไป

*หมออัคพูดว่าอะไรนะค่ะ*

*เปล่าครับเปล่า ผมแค่นดีใจแทนอตอมนะครับ*

*อ๋อ! ค่ะ*

วันนี้ทำไมหมออัคถึงทำตัวแปลกๆ นะ

นิชาคิดในใจ

*เชิญเข้างานดีกว่าครับเดี๋ยวผมจะพาคุณเข้าไปในงานเอง*

*ค่ะ*

ถ้าเราได้พบหน้าเขาเราจะทำหน้ายังไงดีนะ ไม่เป็นไรนิชาเข้มแข็งไว้ เธอต้องทำได้

นิชาเดินคิดไปตลอดทางทำให้เธอไม่ได้มองรอบๆ ตัวว่าตอนนี้เธอกำลังเดินอยู่ที่ไหน เมื่อรู้ตัวอีกทีเธอก็อยู่บนเวทีเรียบร้อยแล้ว

*เอ๊ะ!  นี่มันบนเวทีนี่นา แล้วเราขึ้นมายืนบนนี้ได้ยังไงนะแล้วหมออัคละ รีบลงไปดีกว่าเรา แขกในงานเริ่มจ้องมองมาที่เราแล้วด้วย*

*นิชา*

เสียงที่ไม่ได้ยินมานานหลายเดือนแต่เธอก็ยังจดจำได้ดีว่าเป็นเสียงของเขา คณินธร เสียงของเขาทำให้นิชาก้าวขาไม่ออก เธอทำได้เพียงแค่หยุดยืนนิ่งอยู่กับที่จนกระทั่งเจ้าของเสียงเดินเข้ามาประชิดตัวของเธอ เธอจึงได้สติและเริ่มขยับตัวได้

*คุณอย่าเข้ามาใกล้ฉัน*

นิชาพูดพร้อมกับถอยหลังไปหนึ่งก้าว

*นิชาผมขอโทษสำหรับทุกเรื่องที่ผมทำร้ายจิตใจคุณ ผมเห็นแก่ตัวจนลืมนึกถึงความรู้สึกของคุณ ผมรู้ว่าความผิดของผมไม่น่าให้อภัย แต่ผมอยากให้คุณรู้เอาไว้ว่า...ที่ผมทำลงไปทุกอย่างก็เพราะว่าผมรักคุณ ...คุณจะให้อภัยผมได้ไหมนิชา*

พูดจบคณินธรก็ทำหน้าเศร้า

ลูกไม้เดียวกันเลยนะพ่อลูกคู่นี้ ถ้าบอกว่าไม่ใช่พ่อลูกกันนี่ใครเขาจะเชื่อ แบบนี้ต้องแกล้งให้ตกใจสักหน่อย

นิชาแอบต่อว่าคณินธรในใจ

*ไม่ค่ะ คุณปล่อยให้ฉันรอนานเกินไป ตลอดระยะเวลาหลายเดือนที่ผ่านมาคุณทำให้ฉันคิดว่าคุณไม่เคยรักฉันเลย ฉันเสียใจมากนะค่ะ*

*นิชา...*   

*ทำไมคุณถึงไม่สารภาพให้เร็วกว่านี้ค่ะ ตอนนี้มันสายไปแล้วละค่ะ*

เมื่อได้ยินคำพูดของนิชาแขกในงานต่างพูดถกเถียงกันไปต่างๆ นานา

*นิชาผมรักคุณจริงๆ นะ ในหัวใจของผมตอนนี้มีแค่คุณคนเดียวเท่านั้น*

*ฮะฮะฮะ ฉันแกล้งคุณต่อไปไม่ไหวแล้ว เวลาคุณทำหน้าเศร้านี่มันตลกจริงๆ เลย*

*นิชา...คุณหลอกผมเหรอ*

*เป็นยังไงค่ะความรู้สึกเวลาโดนหลอก...รู้สึกยังไงบ้างค่ะ เสียใจมากใช่ไหมค่ะ ตอนนี้เราหายกันแล้วนะค่ะ*

*นิชา...คุณพูดแบบนี้หมายความว่าคุณหายโกรธผมแล้วใช่ไหม...*

*เฮ้อ! ทำไมฉันจะต้องมารักผู้ชายปากแข็ง ปากร้ายและก็แสนเย็นชาอย่างคุณด้วยนะ…ฉันนี่ช่างเป็นคนโง่จริงๆ เลย*

*คุณไม่ได้เป็นคนโง่ แต่คุณเป็นคนฉลาดที่เลือกผมเป็นคู่ชีวิตของคุณต่างหากละ*

คณินธรพูดพร้อมกับดึงร่าบางของนิชาเข้ามากอดไว้ในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของเขา ซึ่งเป็นอ้อมกอดที่นิชารู้สึกว่าอบอุ่นที่สุด

*คนหลงตัวเอง...คุณคณินปล่อยฉันได้แล้วค่ะ คนมองกันใหญ่แล้ว*

*ไม่เป็นไรหรอก...เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวยืนกอดกันในงานแต่งงานของตัวเองไม่ใช่เรื่องแปลกสักหน่อย*

*อะไรนะค่ะ...งานแต่ง*

ในขณะที่นิชากำลังยืนงงอยู่นั้นอะตอมก็นำช่อบูเก้กุหลาบขาวมาส่งให้กับคณินธร คณินธรรับมาส่งให้กับนิชา นิชารับมาไว้ในมืออย่างงงๆ ก่อนจะมีอาการเขินตามมาติดๆ ภาพตรงหน้าทำให้แขกในงานต่างปรบมือกันอย่างพร้อมเพรียงเพื่อแสดงความยินดีกับบ่าวสาว

*ต้องขอโทษแขกผู้มีเกียรติทุกท่านที่ทำให้ต้องรอนานนะครับ เพราะว่างานแต่งงานในวันนี้อาจจะแปลกไปสักหน่อย เนื่องจากเจ้าสาวไม่รู้ตัวมาก่อนว่าจะต้องมาเป็นเจ้าสาวในวันนี้ ส่วนเจ้าบ่าวก็ต้องลุ้นว่าเจ้าสาวจะตอบรับหรือไม่ แต่เหตุการณ์ลุ้นระทึกก็ได้ผ่านพ้นไปด้วยดี ผมจึงขอเริ่มพิธีการในตอนนี้เลยนะครับ*

อัคพลรีบพูดเข้าพิธีการเพราะกลัวว่านิชาจะเปลี่ยนใจ

*คุณทั้งสองคนยินดีจะที่จะร่วมทุกข์ร่วมสุขกันไปจนแก่เฒ่าหรือไม่ครับ*

หมออัคพลกล่าว

*รวบรัดแบบนี้เลยหรือค่ะ*

*ต้องรวบรัดแบบนี้ละครับเพราะว่าเราเลยเวลามามากแล้วครับ เกรงใจแขกในงานนะครับ*

อัคพลพูดยิ้มๆ

*ค่ะ...ฉันยินดีค่ะ*

*ผมขอให้สัญญากับทุกท่านว่าผมจะดูแลภรรยาของผมด้วยความรักตลอดไปครับ*

เมื่อคณินธรพูดจบลง แขกในงานทุกคนต่างปรบมือพร้อมกับส่งเสียงแสดงยินดีให้กับคู่บ่าวสาว ทางด้านคุณพิไลก็แอบยืนน้ำตาซึมอยูข้างเวทีโดยมีอะตอมน้องชายสุดที่รักของนิชาคอยปลอบอยู่ข้างๆ

*วันนี้เป็นวันที่พี่นิชาเขามีความสุขที่สุดนะครับ...แม่จะร้องไห้ทำไม*

*แม่ร้องไห้เพราะแม่ดีใจมากต่างหากละ*

*ครับ..ผมเข้าใจแล้วครับ*

ทางด้านหมออัคพลกับสินี

*เป็นยังไงบ้างคุณผมทำหน้าที่ได้ดีไหม*

*ดีที่สุดเลย แต่คุณไม่ต้องแต่งตัวหล่อขนาดนี้ก็ได้นะฉันเบื่อพวกผู้หญิงที่ชอบอ่อยคนที่มี่เจ้าของแล้ว*

*ผมว่าคุณคิดมากเกินไปแล้ว ผมมีลูกแล้วนะ ผมต้องรักแม่ของลูกสิ*

*ก็ไม่แน่หรอกนะคุณอาจจะแอบนอกในฉันอยู่ก็ได้พวกพยาบาลของคุณสาวๆ สวยๆ ทั้งนั้น*

*แต่ผมรักคุณคนเดียว*

ปากหวานนักนะแบบนี้ต้องมีรางวัล

*รางวัลอะไร*

*เดี๋ยวกลับถึงบ้านก็รู้เอง*

*ตกลงเรากลับบ้านกันเลย*

*คุณจะบ้าหรือไงงานยังไม่เลิกเลย*

*ไม่เห็นจะเป็นไรเลยตอนนี้เจ้าคณินมันกำลังมีความสุขมันลืมพวกเราแล้วละ*

*เอาอย่างนั้นเหรอ*

*อืม*

*ก็ได้*

*แต่ถึงยังไงเราก็ควรจะบอกเจ้าของงานก่อนนะค่ะ*

*ตกลง*

หมออัคพลกับสินีจึงเดินตรงเข้าไปหาคณินธรกับนิชาที่กำลังยืนคุยกับแขกในงานอยู่

*พี่คณินค่ะ...สินีกับหมอขอตัวกลับก่อนนะค่ะเป็นห่วงตาหนูนะค่ะ*

*อืม!ได้สิ*

*ยินดีด้วยนะค่ะครูนิชา ขอให้ครูนิชากับพี่คณินมีความสุขมากๆ นะค่ะ แล้วก็มีหลานให้สินีอุ้มเร็วๆ ด้วยนะค่ะ*

*สินีคุณพูดถูกใจผมจริงๆ เลย*

อัคพลพูดเสริมภรรยา

*สองคนนี้รู้สึกว่าตั้งแต่มีลูกด้วยกันแล้วนิสัยจะเหมือนกันเข้าไปทุกทีแล้วนะ...กลับบ้านไปได้แล้วไป*

*ไปค่ะหมอกลับบ้านกัน...พี่คณินเขามีภรรยาแล้ว เขาไม่ต้องการพวกเราแล้ว*

*ถูกต้องเลยครับคุณภรรยา*

*ไอ้อัคถ้าแกไม่อยากโดนเตะละก็ รีบกลับบ้านไปเดี๋ยวนี้เลย*

คณินธรพูดพร้อมกับทำท่าทางเหมือนจะเตะหมออัคคพลจริงๆ  ทำให้หมออัคพลกลัว เขาจึงรีบดึงข้อมือสินีแล้วรีบวิ่งหนีออกไปจากงานทันที

*ไปแล้ว ไปแล้ว...ฉันไปแล้ว*

*หมออัคพลนี่ตลกดีนะคะ*

*ห้ามชมผู้ชายอื่นต่อหน้าผมนะ*

*นี่คุณ...*

นิชาพูดได้แค่คณินธรก็ประทับริมฝีปากบางของเขาลงบนริมฝีปากนุ่มของนิชาอย่างนุ่มนวลเขาค่อยๆ เรียกร้องให้นิชาคล้อยตามไปกับจุมพิตอันแสนหวานที่เขาเป็นผู้มอบให้กับเธอ

หนึ่งปีผ่านไป

บ้านคณินธรได้ต้อนรับสมาชิกใหม่

*อะตอมชอบน้องสาวไหมครับ*

*ชอบครับ ต่อไปผมจะเป็นคนปกป้องน้องเองครับ*

*ขอบใจมากนะอะตอมที่ช่วยแม่เลี้ยงน้อง*

*ครับ*

*ลูกหลับแล้วเราไปเดินเล่นกันดีกว่า*

*จะดีหรือค่ะ*

*อะตอมจะไปด้วยไหม*

*ไม่ครับ...คุณพ่อไปกับคุณแม่เถอะครับผมจะดูน้องให้เองครับ*

*ติดน้องมากกว่าแม่แล้วนะเรา ช่างเป็นพี่ชายที่แสนดีจริงๆ*

*นิชาคุณรู้อะไรไหมตั้งแต่วันแรกที่คุณเดินเข้ามาในบ้านหลังนี้ คุณก็ทำให้บ้านหลังนี้เปลี่ยนแปลงไป บ้านที่เคยเงียบเหงา กลับมีเสียงหัวเราะก็เพราะคุณ บ้านที่ดูมืดมนกลับมาดุสดใสก็เพราะคุณ คุณมาช่วยเติมเต็มในสิ่งที่ผมขาด คุณทำให้ชีวิตของผมกับอะตอมมีสีสันและมีความสุขมากจริงๆ ขอบคุณนะนิชา คุณทำให้บ้านของผมเป็นบ้านที่อบอุ่นและน่าอยู่มากขึ้นจริงๆ*

*ชมมากเดี๋ยวฉันก็ลอยหรอกค่ะ*

*ผมจะกอดคุณเอาไว้ให้แน่นๆ เลย ดูสิว่าคุณจะลอยหนีผมไปได้ไหม*

*คุณคณินฉันหายใจไม่ออกปล่อยได้แล้วค่ะ*

*อะแฮ่ม...ผมยังนั่งอยู่ตรงนี้นะครับจะสวีทกันก็ช่วยกลับไปที่ห้องของตัวเองด้วยครับ*

*เด็กคนนี้นี่ชักจะแก่แดดใหญ่แล้วนะเรา มานี่เลยมาให้พ่อทำโทษเสียดีๆ*

*เบาๆ สิค่ะคุณคณินเดี๋ยวลูกตื่น หยุดวิ่งไล่กันได้แล้วค่ะ*

พูดจบนิชาก็วิ่งไล่ตามคณินธรไปอีกคน

บัดนี้บ้านคณินธรที่ดูเศร้า เงียบเหงา วังเวง ในความคิดของนิชาได้เปลี่ยนไปแล้ว คงเหลือไว้แต่บ้านที่สวยงามน่าอยู่และแสนอบอุ่นเท่านั้น

                                                                            .............จบบริบูรณ์.............

 

                                                                           

 

                                                    บ้านที่น่าอยู่สำหรับคุณคือบ้านแบบไหนค่ะ ลองหาคำตอบกันดูนะค่ะ       

    จบแล้วค่ะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านมาจนถึงตอนจบนะค่ะ ขอให้ทุกคนมีความสุข ดูแลสุขภาพกันด้วยนะค่ะ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ