บ้านคณินธร

ยี่สิบนาทีผ่านไป
หลังจากที่นิชาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วเธอก็เดินตรงมาที่เตียงนอนของคณินธรทันที
*คุณยังไม่ได้ทานอาหารมื้อเย็นใช่ไหมค่ะ คุณอยากทานอะไรค่ะ ฉันจะได้ทำให้คุณทาน*
*ไม่ต้องรบกวนคุณหรอก ผมไม่หิว*
*แต่คุณต้องทานยานะค่ะ*
*คุณไม่ต้องมายุ่งเรื่องของผมจะได้ไหม*
*ฉันก็ไม่ได้อยากจะยุ่งเรื่องของคุณหรอกค่ะ แต่ฉันสงสารอะตอมกลัวอะตอมจะไม่มีพ่อ*
*นี่คุณ...*
*เดี๋ยวฉันมานะค่ะ คุณจะนอนพักผ่อนไปก่อนก็ได้นะค่ะ*
พูดจบนิชาก็เดินออกจากห้องไปทันทีปล่อยให้คณินธรนั่งอารมณ์เสียอยู่เพียงลำพัง
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
เมื่อนิชาเดินถือถาดอาหารกับยาเข้ามาในห้องคณินธรก็นอนหลับอยู่ นิชาต้องการให้คณินธรทานอาหารกับยาและเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนอนเธอจึงวางถาดอาหารลงบนโต๊ะข้างเตียงก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปปลุกคณินธร
*คุณคณินค่ะ คุณคณิน ตื่นมาทานข้าวกับทานยาก่อนเถอะค่ะ*
*นิษาอย่าทิ้งพี่ไป*
คณินธรพูดพร้อมกับจับมือของนิชามากุมไว้
*นิษา พี่ขอโทษ...พี่ช่วยเธอไม่ได้ พี่สัญญาว่าพี่จะดูแลอะตอมอย่างดีถึงแม้ว่าอะตอมจะไม่ใช่ลูกของพี่ก็ตาม*
อะตอมไม่ใช่ลูกของคุณคณินอย่างนั้นเหรอ เป็นไปได้ยังไง แล้วอะตอมรู้เรื่องนี้หรือเปล่านะ อะตอมน่าสงสารจริงๆ เลย
*นิษาอย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้นสิ นิษา...นิษา...*
คณินธรเรียกชื่อของนิษาเสียงดังก่อนที่เขาจะลืมตาตื่นขึ้นมา
*คุณฝันร้ายหรือค่ะ*
*เปล่า...*
*ฉันจะเช็ดตัวให้คุณก่อนทานข้าวนะค่ะ*
*ไม่ต้อง...ผมรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว ผมจะอาบน้ำ*
*คุณคณิน...ทำไมคุณถึงได้ดื้อแบบนี้นะ คุณยังไม่หายดีเลยนะค่ะ...ถ้าไข้ขึ้นอีกรอบคุณจะทำยังไงค่ะ*
*มันเรื่องของผม*
*ได้ ฉันไม่ยุ่งเรื่องของคุณก็ได้ คุณอยากจะทำอะไรก็เชิญ ส่วนอาหารกับยาฉันวางไว้ที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว...คุณจะทานหรือว่าจะทิ้งไปก็เป็นเรื่องของคุณ วันนี้ฉันกลับไปนอนที่ห้องเดิมนะค่ะ*
นิชาพูดแบบนั้นเพราะเธอรู้สึกน้อยใจคณินธรเป็นอย่างมาก เมื่อพูดจบนิชาก็เดินออกจากห้องไปทันที เธอจึงไม่ได้เห็นสีหน้าสำนึกผิดของคณินธร เขารู้สึกผิดที่เขาเผลอพูดจาไม่ดีกับนิชาทั้งๆ ที่เธอช่วยดูแลเขาเป็นอย่างดี
กลางดึกคืนนั้น
คณินธรไข้ขึ้นจริงๆ เพราะเขาฝืนอาบน้ำทำให้ไข้ของเขาสูงขึ้นมาก เขารู้สึกว่าร่างกายของเขานั้นร้อนมากร้อนเหมือนกับมีไฟมาสุมอยู่ในตัวของเขาเลยทีเดียว เขานอนกระสับกระส่ายเพราะพิษไข้อยู่พักใหญ่ก่อนที่เขาจะรู้สึกกระหายน้ำเป็นอย่างมาก เขาจึงพยายามพยุ่งร่างลุกขึ้นเพื่อหยิบแก้วน้ำแต่เขาก็ทำไม่สำเร็จแก้วน้ำตกแตกเสียงดัง นิชารีบวิ่งเข้ามาดูอาการของคณินธรทันที เธอพยุงร่างของคณินธรให้นอนลงบนเตียงก่อนที่เธอจะเดินกลับไปหยิบแผ่นเจลลดไข้ที่ห้องของเธอมาแปะลงบริเวณหน้าผากให้กับคณินธร หลังจากนั้นเธอก็โทรรายงานอาการของคณินธรให้หมออัคพลฟัง คณินธรพยายามห้ามด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาแต่นิชาไม่สนใจ เธอบอกอาการของคณินธรให้หมออัคพลฟังทั้งหมด และเมื่อเธอวางสายจากหมออัคพลแล้ว เธอก็รีบทำตามที่หมออัคพลบอกทันที นิชารีบเช็ดตัวให้คณินธรเพื่อลดไข้อยู่หลายรอบจนไข้ของคณินธรลดลงนิชาจึงหยุดเช็ด ส่วนคณินธรนั้นหลับไปแล้วเพราะความอ่อนเพลีย นิชานั่งมองใบหน้ายามหลับของคณินธรแล้วเธอก็ต้องยิ้มออกมา
*คุณคณิน คุณรู้ไหมว่าฉันอยากจะให้คุณป่วยไปนานๆ เลย คุณจะได้ไม่ต้องมาทำหน้าบึ้งใส่ฉันตลอดเวลา*
นิชานั่งเฝ้าคณินธรอยู่นานพอสมควรก่อนที่เธอจะเดินไปล้มตัวลงนอนในฝั่งของเธอและด้วยความเพลียนิชาจึงหลับสนิทจนถึงเช้า
เช้าวันต่อมา
คณินธรนอนมองใบหน้ายามหลับใหลของนิชาที่กำลังนอนหลับสบายในอ้อมแขนของเขาอยู่นานพอสมควรก่อนที่เขาจะแกล้งนอนหลับเมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังจะลืมตาตื่นขึ้นมา
ตายแล้วนี่เรานอนอยู่ในอ้อมแขนของคุณคณินหรือเนี่ย เราต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
เมื่อคิดได้ดังนั้นนิชาก็ค่อยๆ ขยับร่างบางออกจากอ้อมแขนของคณินธร เมื่อพ้นขีดอันตรายแล้วนิชาก็รีบลุกจากเตียงทันที เพราะนิชากลัวว่าคณินธรจะตื่นขึ้นมาเห็นว่าเธอนอนอยู่กับเขาเมื่อคืนนี้
*ไข้ของเขาลดแล้วหรือยังนะ*
นิชาพูดพร้อมกับเอื้อมมือของเธอไปแตะที่หน้าผากของคณินธรเพื่อดูว่าไข้ของคณินธรนั้นลดลงแล้วหรือยัง เมื่อเธอพบว่าตัวเขาไม่ร้อนแล้วนิชาจึงรีบเดินหนีเข้าห้องน้ำไปทันที คณินธรแอบมองตามร่างบางแล้วเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
ณ ห้องอาหาร
*วันนี้ลมอะไรหอบคุณหมอมาที่นี่ได้ค่ะ คุณหมอไม่ได้มาหาป้าหลายเดือนแล้วนะค่ะ*
*ผมมีเรื่องต้องคิดนิดหน่อยครับแต่ก็ไม่นิดหน่อยนะครับ ต้องคิดมากเลยละครับ*
*คุณหมอพูดเรื่องอะไรค่ะป้างงไปหมดแล้ว สรุปว่าคุณหมอมีเรื่องกลุ้มใจใช่ไหมค่ะ*
*ครับ แต่ผมไม่รู้จะพูดกับใครดี วันนี้ผมคิดว่าผมจะลองมาปรึกษาเจ้าคณินดูครับ*
*ถ้าอย่างนั้นก็ทานอาหารเช้าให้อิ่มก่อนแล้วค่อยขึ้นไปนะค่ะ ป้าไม่อยากให้คุณหมอขึ้นไปเป็น กขค ค่ะ*
*หมายความว่าสองคนนั้น*
*ยังไม่ดีเท่าไหร่ค่ะ...แต่ก็ถือว่าดีขึ้นแล้วละค่ะ เมื่อคืนสองคนนั้นนอนกอดกันด้วยนะค่ะ ป้าเข้าไปเห็นมาค่ะ ป้าเป็นห่วงว่าคุณนิกับคุณคณินจะทะเลาะกันแต่ที่ไหนได้กลับนอนกอดกันกลมเลย ป้าเลยเดินออกมาเงียบๆ ค่ะ ไม่รู้ว่าเช้านี้จะยังนอนกอดกันอยู่หรือเปล่า คุณหมออย่าเพิ่งขึ้นไปเลยนะค่ะ*
*ได้ครับ…ถ้าอย่างนั้นผมขอฝากท้องด้วยนะครับ*
*ด้วยความยินดีค่ะ*
 
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่เข้ามาอ่าน เข้ามาติชมนิยายเรื่องนี้นะค่ะ ทำให้นักเขียนมีกำลังใจในการเขียนนิยายมากๆ เลยค่ะ โปรดช่วยติดตามจนถึงตอนจบด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ