บ้านคณินธร

ยี่สิบนาทีผ่านไป

หลังจากที่นิชาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วเธอก็เดินตรงมาที่เตียงนอนของคณินธรทันที

*คุณยังไม่ได้ทานอาหารมื้อเย็นใช่ไหมค่ะ คุณอยากทานอะไรค่ะ ฉันจะได้ทำให้คุณทาน*

*ไม่ต้องรบกวนคุณหรอก ผมไม่หิว*

*แต่คุณต้องทานยานะค่ะ*

*คุณไม่ต้องมายุ่งเรื่องของผมจะได้ไหม*

*ฉันก็ไม่ได้อยากจะยุ่งเรื่องของคุณหรอกค่ะ แต่ฉันสงสารอะตอมกลัวอะตอมจะไม่มีพ่อ*

*นี่คุณ...*

*เดี๋ยวฉันมานะค่ะ คุณจะนอนพักผ่อนไปก่อนก็ได้นะค่ะ*

พูดจบนิชาก็เดินออกจากห้องไปทันทีปล่อยให้คณินธรนั่งอารมณ์เสียอยู่เพียงลำพัง

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

เมื่อนิชาเดินถือถาดอาหารกับยาเข้ามาในห้องคณินธรก็นอนหลับอยู่ นิชาต้องการให้คณินธรทานอาหารกับยาและเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนอนเธอจึงวางถาดอาหารลงบนโต๊ะข้างเตียงก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปปลุกคณินธร

*คุณคณินค่ะ คุณคณิน ตื่นมาทานข้าวกับทานยาก่อนเถอะค่ะ*

*นิษาอย่าทิ้งพี่ไป*

คณินธรพูดพร้อมกับจับมือของนิชามากุมไว้

*นิษา พี่ขอโทษ...พี่ช่วยเธอไม่ได้ พี่สัญญาว่าพี่จะดูแลอะตอมอย่างดีถึงแม้ว่าอะตอมจะไม่ใช่ลูกของพี่ก็ตาม*

อะตอมไม่ใช่ลูกของคุณคณินอย่างนั้นเหรอ เป็นไปได้ยังไง แล้วอะตอมรู้เรื่องนี้หรือเปล่านะ อะตอมน่าสงสารจริงๆ เลย

*นิษาอย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้นสิ นิษา...นิษา...*

คณินธรเรียกชื่อของนิษาเสียงดังก่อนที่เขาจะลืมตาตื่นขึ้นมา

*คุณฝันร้ายหรือค่ะ*

*เปล่า...*

*ฉันจะเช็ดตัวให้คุณก่อนทานข้าวนะค่ะ*

*ไม่ต้อง...ผมรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว ผมจะอาบน้ำ*

*คุณคณิน...ทำไมคุณถึงได้ดื้อแบบนี้นะ คุณยังไม่หายดีเลยนะค่ะ...ถ้าไข้ขึ้นอีกรอบคุณจะทำยังไงค่ะ*

*มันเรื่องของผม*

*ได้ ฉันไม่ยุ่งเรื่องของคุณก็ได้ คุณอยากจะทำอะไรก็เชิญ ส่วนอาหารกับยาฉันวางไว้ที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว...คุณจะทานหรือว่าจะทิ้งไปก็เป็นเรื่องของคุณ วันนี้ฉันกลับไปนอนที่ห้องเดิมนะค่ะ*

นิชาพูดแบบนั้นเพราะเธอรู้สึกน้อยใจคณินธรเป็นอย่างมาก เมื่อพูดจบนิชาก็เดินออกจากห้องไปทันที เธอจึงไม่ได้เห็นสีหน้าสำนึกผิดของคณินธร เขารู้สึกผิดที่เขาเผลอพูดจาไม่ดีกับนิชาทั้งๆ ที่เธอช่วยดูแลเขาเป็นอย่างดี

กลางดึกคืนนั้น

คณินธรไข้ขึ้นจริงๆ เพราะเขาฝืนอาบน้ำทำให้ไข้ของเขาสูงขึ้นมาก เขารู้สึกว่าร่างกายของเขานั้นร้อนมากร้อนเหมือนกับมีไฟมาสุมอยู่ในตัวของเขาเลยทีเดียว เขานอนกระสับกระส่ายเพราะพิษไข้อยู่พักใหญ่ก่อนที่เขาจะรู้สึกกระหายน้ำเป็นอย่างมาก เขาจึงพยายามพยุ่งร่างลุกขึ้นเพื่อหยิบแก้วน้ำแต่เขาก็ทำไม่สำเร็จแก้วน้ำตกแตกเสียงดัง นิชารีบวิ่งเข้ามาดูอาการของคณินธรทันที เธอพยุงร่างของคณินธรให้นอนลงบนเตียงก่อนที่เธอจะเดินกลับไปหยิบแผ่นเจลลดไข้ที่ห้องของเธอมาแปะลงบริเวณหน้าผากให้กับคณินธร หลังจากนั้นเธอก็โทรรายงานอาการของคณินธรให้หมออัคพลฟัง คณินธรพยายามห้ามด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาแต่นิชาไม่สนใจ เธอบอกอาการของคณินธรให้หมออัคพลฟังทั้งหมด และเมื่อเธอวางสายจากหมออัคพลแล้ว เธอก็รีบทำตามที่หมออัคพลบอกทันที นิชารีบเช็ดตัวให้คณินธรเพื่อลดไข้อยู่หลายรอบจนไข้ของคณินธรลดลงนิชาจึงหยุดเช็ด ส่วนคณินธรนั้นหลับไปแล้วเพราะความอ่อนเพลีย นิชานั่งมองใบหน้ายามหลับของคณินธรแล้วเธอก็ต้องยิ้มออกมา

*คุณคณิน คุณรู้ไหมว่าฉันอยากจะให้คุณป่วยไปนานๆ เลย คุณจะได้ไม่ต้องมาทำหน้าบึ้งใส่ฉันตลอดเวลา*

นิชานั่งเฝ้าคณินธรอยู่นานพอสมควรก่อนที่เธอจะเดินไปล้มตัวลงนอนในฝั่งของเธอและด้วยความเพลียนิชาจึงหลับสนิทจนถึงเช้า

เช้าวันต่อมา

คณินธรนอนมองใบหน้ายามหลับใหลของนิชาที่กำลังนอนหลับสบายในอ้อมแขนของเขาอยู่นานพอสมควรก่อนที่เขาจะแกล้งนอนหลับเมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังจะลืมตาตื่นขึ้นมา

ตายแล้วนี่เรานอนอยู่ในอ้อมแขนของคุณคณินหรือเนี่ย เราต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

เมื่อคิดได้ดังนั้นนิชาก็ค่อยๆ ขยับร่างบางออกจากอ้อมแขนของคณินธร เมื่อพ้นขีดอันตรายแล้วนิชาก็รีบลุกจากเตียงทันที เพราะนิชากลัวว่าคณินธรจะตื่นขึ้นมาเห็นว่าเธอนอนอยู่กับเขาเมื่อคืนนี้

*ไข้ของเขาลดแล้วหรือยังนะ*

นิชาพูดพร้อมกับเอื้อมมือของเธอไปแตะที่หน้าผากของคณินธรเพื่อดูว่าไข้ของคณินธรนั้นลดลงแล้วหรือยัง เมื่อเธอพบว่าตัวเขาไม่ร้อนแล้วนิชาจึงรีบเดินหนีเข้าห้องน้ำไปทันที คณินธรแอบมองตามร่างบางแล้วเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

ณ ห้องอาหาร

*วันนี้ลมอะไรหอบคุณหมอมาที่นี่ได้ค่ะ คุณหมอไม่ได้มาหาป้าหลายเดือนแล้วนะค่ะ*

*ผมมีเรื่องต้องคิดนิดหน่อยครับแต่ก็ไม่นิดหน่อยนะครับ ต้องคิดมากเลยละครับ*

*คุณหมอพูดเรื่องอะไรค่ะป้างงไปหมดแล้ว สรุปว่าคุณหมอมีเรื่องกลุ้มใจใช่ไหมค่ะ*

*ครับ แต่ผมไม่รู้จะพูดกับใครดี วันนี้ผมคิดว่าผมจะลองมาปรึกษาเจ้าคณินดูครับ*

*ถ้าอย่างนั้นก็ทานอาหารเช้าให้อิ่มก่อนแล้วค่อยขึ้นไปนะค่ะ ป้าไม่อยากให้คุณหมอขึ้นไปเป็น กขค ค่ะ*

*หมายความว่าสองคนนั้น*

*ยังไม่ดีเท่าไหร่ค่ะ...แต่ก็ถือว่าดีขึ้นแล้วละค่ะ เมื่อคืนสองคนนั้นนอนกอดกันด้วยนะค่ะ ป้าเข้าไปเห็นมาค่ะ ป้าเป็นห่วงว่าคุณนิกับคุณคณินจะทะเลาะกันแต่ที่ไหนได้กลับนอนกอดกันกลมเลย ป้าเลยเดินออกมาเงียบๆ ค่ะ ไม่รู้ว่าเช้านี้จะยังนอนกอดกันอยู่หรือเปล่า คุณหมออย่าเพิ่งขึ้นไปเลยนะค่ะ*

*ได้ครับ…ถ้าอย่างนั้นผมขอฝากท้องด้วยนะครับ*

*ด้วยความยินดีค่ะ*

ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่เข้ามาอ่าน เข้ามาติชมนิยายเรื่องนี้นะค่ะ ทำให้นักเขียนมีกำลังใจในการเขียนนิยายมากๆ เลยค่ะ โปรดช่วยติดตามจนถึงตอนจบด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ