บ้านคณินธร

    ณ บ้านคณินธร
นิชาได้มายืนอยู่ที่หน้าบ้านแต่ไม่น่าจะเรียกว่าบ้านน่าจะเรียกว่าคฤหาสน์มากกว่า เพราะบ้านหลังนี้มีขนาดใหญ่มาก บ้านหลังนี้ปลูกสร้างบนเนื้อที่กว่าสิบไร่ แถมแบบบ้านยังเหมือนกับบ้านของผู้ดีอังกฤษในสมัยโบราณอีกด้วย คนทั่วไปอาจจะชอบบ้านหลังใหญ่ๆ แบบนี้ แต่ยกเว้นนิชา
ทำไมบ้านหลังนี้ถึงได้ดูเศร้าจัง ถึงแม้จะมีต้นไม้ดอกไม้ แต่ก็เหมือนไม่มีชีวิต บรรยากาศรอบตัวก็ดูวังเวงไปหมด ไม่น่าอยู่เลยสักนิดเดียว ถ้าให้เราอยู่คนเดียวละก็ขอลาก่อน
*คุณคือคุณครูของคุณหนูใช่ไหมค่ะ*
*อุ๊ย!...ตกใจหมดเลย...ป้ามาจากทางไหนค่ะ ทำไมถึงได้มาเงียบๆ ล่ะค่ะ*
ป้าแม่บ้านไม่พูดอะไร ทำเพียงแค่เดินนำทางเธอเข้าไปในบ้านเท่านั้น
*คนที่นี่เป็นอะไรกันไปหมดนะ คนเขาพูดด้วยก็ไม่ยอมพูดด้วย ตั้งแต่คนขับรถแล้ว ถามอะไรก็ไม่ตอบ พอมาถึงบ้านป้าแม่บ้านก็ไม่พูดกับเราอีก แต่จะว่าไม่พูดก็ไม่ถูกเพราะเมื่อครู่นี้ป้าแกยังถามเราอยู่เลยว่าเราใช่ครูของคุณหนูหรือเปล่า*
เพราะมัวแต่เดินไปบ่นไป นิชาจึงไม่ได้มองทาง ทำให้เธอชนเข้ากับกำแพงบ้านเต็มๆ
*ฮะ ฮะ ฮะ*
*ใคร ใครกล้ามาหัวเราะเรา โอ๊ย! เจ็บหน้าผากสุดๆ ทำไมเราถึงได้ซุ่มซ่ามแบบนี้นะ*
พอตั้งสติได้นิชาก็มองไปรอบๆ ตัว แต่เธอก็ไม่พบว่ามีใครอยู่แถวนั้น
*นี่เราหูฝาดเหรอ ไม่ใช่นะ หรือว่า...ไม่จริงมั้ง*
เมื่อคิดว่าเธอได้เจอกับสิ่งที่เธอไม่อยากเจอเธอก็รีบวิ่งเข้าบ้านทันทีโดยไม่ทันระวังเธอจึงชนเข้ากับใครคนหนึ่งซึ่งกำลังเดินออกมาจากในบ้านพอดิบพอดี
*เอ๊ะ! ทำไมครั้งนี้เราไม่รู้สึกเจ็บเลยแฮะ แสดงว่าเราไม่ได้ชนกำแพง แล้วเราชนกับอะไรละ*
*คุณชนผมนี่ไง…แล้วคุณก็ช่วยหยุดลูบคลำตัวผมได้แล้ว*
*ว้าย! เราชนคนนี่นา...คุณเป็นคนใช่ไหมค่ะ*
*คุณนี่พูดจาแปลกๆ นะ ถ้าผมไม่ใช่คน แล้วคุณจะลูบคลำตัวผมได้ไหม*
จริงของเขาแฮะ ซวยแล้วยัยนินี่เธอทำอะไรลงไปเนี่ย
เมื่อตั้งสติได้นิชาก็พาร่างของเธอถอยห่างออกมาจากร่างของชายหนุ่มทันที
*ฉันขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ นะค่ะ พอดีฉันรีบเดินมากไปหน่อยเลยไม่ทันระวังตัว*
*……….*
เมื่อชายหนุ่มยังคงเงียบอยู่นิชาจึงชวนเขาคุยต่อ เพื่อทำลายบรรยากาศอันน่าอึดอัดนี้
*เอ่อ! ไม่ทราบว่าคุณคือ...*
*คุณจำผมไม่ได้จริงๆ เหรอ*
เขายอมพูดกับเราแล้ว แต่ทำไมเขาถึงถามเราแบบนี้ละ
*คุณคือใครหรือค่ะ…ฉันเคยพบคุณด้วยหรือค่ะ*
*คุณนี่เป็นปลาทองหรือไง*
*ปลาทอง...นี่คุณว่าฉันความจำสั้นอย่างนั้นเหรอ*
*พอโดนว่านี่เข้าใจเร็วจริงๆ เลยนะ*
*คุณ...คุณบอกมาเลยดีกว่าว่าคุณเป็นใคร...แล้วคุณมาหาเรื่องฉันทำไม*
*ผมนี่นะหาเรื่องคุณ...ตรงไหน*
*ก็ตรงที่คุณว่าฉันเป็นปลาทองไงเล่า*
*พ่อครับ...*
เสียงเด็กน้อยทำให้นิชาต้องหยุดพูดแล้วหันไปมองทางที่เธอได้ยินเสียงเรียกนั้นดังมา
*พ่อเหรอ...ถ้าอย่างนั้นคุณก็คือ...*
ตายแล้วฉัน...นี่เรากำลังว่าเจ้านายของตัวเองอยู่หรือนี่...ทำยังไงดีละ...แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ดีกว่าเรา
*นี่คุณอย่าบอกนะว่าคุณคือ...*
*ผมคณินธร ธาราอินทร์ ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการนะครับครูนิชา*
คณินธร ธาราอินทร์ .ใช่แล้วไม่ผิดตัวแน่ ชื่อและนามสกุลนี้ถูกติดไว้ที่บอร์ดผู้ของผู้บริหาร ซวยแล้วนิชาเอ๋ย
*ค่ะ...ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ…ท่านผู้อำนวยการ*
เมื่อพูดจบนิชาก็ส่งยิ้มแห้งๆ ให้กับคณินธร แล้วเธอก็แอบสำรวจเจ้านายของเธอไปด้วย
วันนั้นที่พบกันเราแทบจะมองไม่เห็นใบหน้าของเขาเลย ได้ยินแค่เพียงเสียงพูดเท่านั้น ไม่คิดเลยว่าท่านผู้อำนวยการของโรงเรียนเราจะหน้าตาที่ดีขนาดนี้ เรานึกว่าผู้อำนวยการจะอายุประมาณห้าสิบเสียอีกที่ไหนได้เขายังดูหนุ่มมากน่าจะอายุประมาณสามสิบปลายๆ หรือไม่ก็ 40 ได้ละมั้ง คิ้วของเขาดกหนาสีดำสนิทแต่หางคิ้วด้านขวาเหมือนมีรอยแผลเป็นยาวประมาณ 3 เซนติเมตร เขาไปโดนอะไรบาดมานะ ดวงตาสีดำสนิทกำลังจ้องมองใบหน้าของเราอย่างไม่วางตาเลยทีเดียว จมูกของเขาก็สวยได้รูป แต่ริมฝีปากบางของเขากำลังยิ้มขันเราอยู่ อันนี้คือสิ่งที่เราไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
*คุณมองหน้าผมพอหรือยังครับ*
*พอแล้วค่ะ...เอ๊ย! ไม่ใช่นะค่ะ...พอดีฉันคิดอะไรเพลินไปหน่อย แล้วฉันก็ไม่ได้มองหน้าท่านด้วย*
*อย่างนั้นหรือ...ไม่เป็นไร...คุณเพิ่งมาเหนื่อยๆ เชิญครูนิชาขึ้นไปพักผ่อนบนห้องรับรองก่อนดีกว่า…ป้าอุ่นรบกวนด้วยนะครับ*
*ค่ะ...*
แล้วป้าแม่บ้านมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันละนี่ โอ๊ย! ไม่ต้องมาคิดให้เสียเวลาแล้วยัยนิชา แค่นี้ยังขายหน้าไม่พอหรือไงนะ รีบเดินตามป้าแม่บ้านไปดีกว่าเรา
*ฉันขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะค่ะ*
*เดี๋ยวก่อนครูนิชา*
เรียกเราทำไมอีกนะ
*ท่านมีอะไรจะสั่งอีกหรือค่ะ*
นิชาหันหน้ากลับมาพูดกับคณิน
*ผมลืมบอกคุณว่า ที่นี่ไม่ใช่โรงเรียนคุณไม่ต้องเรียกผมว่าท่านหรอกนะ*
*แล้วท่านจะให้ฉันเรียกว่าอะไรค่ะ*
*คณิน...คุณคณิน...*
*รับทราบค่ะ…*
*แล้วอีกเรื่องหนึ่งก็คือผมยังไม่ได้แนะนำลูกศิษย์ของคุณให้รู้จักกันเลย*
*สวัสดีครับ...ครูชื่อนิชานะค่ะ ลูกศิษย์ตัวน้อยของครูชื่ออะไรค่ะ*
นิชาเป็นฝ่ายพูดทักทายเด็กชายตัวน้อยขึ้นมาก่อน
*.............*
เงียบ ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากปากของเด็กชายเลยแม้แต่น้อย
*คุณครูถามทำไมไม่ตอบละครับ*
เด็กชายตัวน้อยไม่พูดอะไรเขาทำเพียงแค่กอดขาของบิดาเอาไว้จนแน่นแล้วก็เคลื่อนตัวไปยืนอยู่ด้านหลังของบิดาทันที
*ผมว่าคุณขึ้นไปพักผ่อนก่อนเถอะ แกยังไม่คุ้นเคยกับคุณนะ*
*แต่ดูเหมือนว่าแกอยากจะพูดอะไรกับฉันนะค่ะ*
*ตั้งแต่แม่ของแกเสียชีวิตไปแกก็ไม่กล้าพูดกับใครอีกเลยนอกจากผม*
นี่ภรรยาของเขาเสียชีวิตไปแล้วหรือเนี่ยน่าสงสารลูกของเขาจัง
*ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวไปจัดของที่ห้องพักก่อนนะค่ะ*
*เชิญครับ...*
เด็กน้อยมองตามร่างบางของนิชาไปจนสุดสายตา
*ทำไมถึงไม่พูดกับคุณครูละครับ ลูกอยากให้พ่อจ้างคุณครูไม่ใช่หรือครับ*
*ผมยังไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเธอดี*