บ้านคณินธร

เย็นวันนั้น                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             ก๊อก ก๊อก ก๊อก

*ค่ะ*

*คุณครูค่ะคุณท่านเชิญรับประทานอาหารเย็นที่ห้องอาหารค่ะ*

*ค่ะ...แล้วห้องอาหารอยู่ทางไหนละค่ะ*

*เงียบไม่มีเสียงตอบใดๆ กลับมา*

*อย่าบอกนะว่า...มาบอกแล้วก็กลับไปเลย แล้วเราจะหาห้องอาหารเจอไหมเนี่ย สงสัยว่าคงจะเป็นลมตายก่อนที่จะเจอห้องอาหารเป็นแน่...นี่เราคิดถูกหรือเปล่านะที่รับปากมาทำงานที่นี่ สมน้ำหน้าตัวเองจริงๆ อยากได้เงินเดือนเยอะแล้วเป็นยังไงละ ยังกับอยู่บ้านผีสิงเลย คืนนี้เราจะนอนหลับไหมเนี่ย เฮ้อ! คิดแล้วกลุ้ม*

นิชาใช้เวลาเดินหาห้องอาหารอยู่เกือบยี่สิบนาที เธอถึงได้พบกับห้องอาหารของบ้านหลังนี้

*บ้านคุณเป็นเขาวงกรตหรือไงค่ะถึงหาห้องอาหารได้ยากเย็นขนาดนี้*

นิชาพูดประชดคณิน 

*คุณยังไม่คุ้นกับที่นี่เดี๋ยวอยู่ไปสักพักคุณก็ชินไปเอง*

*รวมถึงการพูดจาน้อยคำของคนบ้านนี้ด้วยหรือเปล่าค่ะ**

*ผมว่าคุณล้ำเส้นมากเกินไปแล้วนะ...ที่นี่มีกฎของที่นี่อยู่ ถ้าคุณอยู่ได้ก็ดีไปแต่ถ้าคุณอยู่ไม่ได้ผมก็เสียใจด้วย*

อะไรกัน นี่เรากำลังถูกหลอกให้กระโดดลงเหวอย่างนั้นหรือ

*ผมว่าคุณอย่าไปสนใจคนอื่นเลย ทานข้าวเถอะเดี๋ยวอาหารจะเย็นหมด*

*ฉันไม่หิวค่ะ...ขอตัวก่อนนะค่ะ*

พูดจบนิชาก็เดินออกจากห้องอาหารไปทันทีปล่อยให้คณินนั่งอารมณ์เสียอยู่เพียงลำพัง

*ทำไมถึงได้เป็นคนหัวดื้อแบบนี้นะ*

กลางดึกคืนนั้น

*โอ๊ย! ทำไมถึงนอนไม่หลับสักทีนะ จะได้ไม่ต้องรู้สึกหิวแบบนี้ สมน้ำหน้าตัวเองนักไปโมโหเขาแต่ดันไม่ยอมกินข้าวให้อิ่มเสียก่อน ทำยังไงดีละ คิดสินิชา...คิดสิ...นึกออกแล้ว...เราไปหาของกินในตู้เย็นที่ห้องครัวดีกว่า*

นิชาไม่รอช้ารีบหยิบไฟฉายคู่ใจแล้วเดินลงไปยังชั้นล่างทันที ไม่ถึงสิบนาทีนิชาก็เดินมาถึงห้องครัว

*ดีนะที่ห้องครัวอยู่ใกล้กว่าห้องอาหารไม่อย่างนั้นเราคงเป็นลมตายก่อนที่จะเดินถึงแน่นอน...เฮ้อ! อย่าเพิ่งไปนึกถึงเรื่องอื่นเลยไปหาของกินก่อนดีกว่าเรา…มีอะไรกินบ้างนะ…*

พูดพร้อมกับเอื้อมมือไปเปิดตู้เย็น

*อะไรเนี่ย...ไม่มีของกินเลย...ทำไมในตู้เย็นถึงมีแต่น้ำดื่มละ*

*หาของกินอยู่หรือครับ*

*ใช่..*

เอ๊ะ! เสียงเล็ก ๆ เย็นๆ แบบนี้นี่มันเสียงใครกันนะ นี่เรากำลังพูดกับคนอยู่ใช่ไหม

นิชาทำใจแข็งค่อยๆ หันหน้าไปทางต้นเสียงแต่เธอก็ไม่เห็นใคร

*ไม่นะ...คงไม่ใช่มั้ง*

นิชาพยายามก้าวขาเดินออกจากห้องครัวแต่ดูเหมือนว่าจะทำได้ยากเหลือเกินเพราะมีมือเล็กๆ มือหนึ่งเอื้อมมาดึงชายกระโปรงชุดนอนของเธอเอาไว้

นิชารีบนั่งลงไหว้เจ้าที่เจ้าทางผีบ้านผีเรือนทันที หนูขอโทษค่ะ หนูไม่ได้ขโมยนะค่ะ หนูแค่จะมาหาของทานเท่านั้น

*ครูเป็นอะไรหรือครับ*

*ว้าย! ผี*

นิชาตกใจเพราะเธอมองเห็นเด็กหน้าขาวนั่งอยู่ด้านหน้าของเธอ

*ผีที่ไหนจะมานั่งกินขนมได้ละครับครู*

*ก็หน้าของเธอ*

*อ๋อ! ครูตกใจที่ผมเอาไฟฉายส่องหน้าใช่ไหมครับ ฮะฮะฮะ*

*ไม่ต้องมาหัวเราะเลย…แล้วเธอจะเอาไฟฉายไปส่องที่หน้าทำไม แถมยังทาแป้งซะขาวเว่อร์ขนาดนั้น ครูจะไม่ตกใจได้ยังไงละ*

*ผมอุตส่าห์ใช้ไฟฉายส่องหน้าเพราะกลัวครูจะมองไม่เห็นหน้าผมแต่กลายเป็นว่าผมทำให้ครูนึกว่าผมเป็นผีซะงั้น ฮะฮะฮะ*

*ถ้าอย่างนั้นเสียงที่ครูได้ยินเมื่อครู่นี้ก็เป็นเสียงของเธอใช่ไหม*

*ครับ*

*แล้วทำไมตอนแรกครูถึงมองไม่เห็นเธอ...เธอตั้งใจจะแกล้งครูใช่ไหม*

*ผมเตี้ยกว่าครูเวลาครูมองระดับสายตาของครูครูก็เลยมองไม่เห็นผม แต่พอครูนั่งลงกับพื้นระดับสายตาของครูจะอยู่ตรงกับผมพอดีครูก็เลยมองเห็นผมยังไงละครับ*

จริงด้วย...เด็กคนนี้ฉลาดจริงๆ

*ครูขอโทษเธอก็แล้วกันที่เข้าใจเธอผิด*

*แล้วทำไมเธอถึงรู้ว่าครูลงมาหาของกินละ*

*ก็ผมทำแบบนี้ประจำ*

*อะไรนะ*

*แต่ในตู้เย็นไม่มีของกินอะไรเลยนะ นอกจากน้ำดื่ม*

*คุณพ่อไม่เคยให้เก็บอาหารที่ทำแล้วในตู้เย็นครับ*

*แล้วอาหารที่เหลือละทำยังไง เอาไปทิ้งเหรอ*

*คุณพ่อให้คุณยายอุ่นเอาให้พวกคนงานครับ…ถ้าครูไม่ทานอาหารตามเวลาครูก็จะไม่มีอาหารกินนะครับ นอกจากขนมพวกนี้…ครูอยากทานไหมครับ*

*ไม่ละ...ขอบใจ*

พูดจบนิชาก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นแล้วเดินคอตกออกจากห้องครัวไปทันที แต่เดินไปได้ไม่ไกลเด็กน้อยก็วิ่งตามมาพร้อมกับส่งขนมปังให้นิชาหนึ่งห่อ

*ผมไม่อยากกินอันนี้...ถ้าครูไม่ชอบก็ทิ้งไป*

พูดจบเด็กน้อยก็รีบวิ่งขึ้นชั้นบนไปทันที

*ชิ...เด็กน้อย นะ เด็กน้อย...อุตส่าห์แบ่งขนมที่ตัวเองชอบมาให้เราด้วย*