บ้านคณินธร

ยี่สิบนาทีผ่านไป

เมื่อนิชาเดินออกมาจากห้องน้ำคณินธรก็หลับไปแล้ว แต่เขายังไม่ได้เปลี่ยนชุดนอนแถมยังหลับในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนไม่ได้นอนราบกับเตียง ดังนั้นนิชาจึงเข้าไปช่วยพยุงร่างของคณินธรให้นอนลง

*สงสัยว่าคงจะเพลียมากสินะหลับสนิทเชียว เสื้อผ้าก็ยังไม่ได้เปลี่ยนเลย เราจะทำยังไงดีละเนี่ย นอนในชุดชื้นๆ แบบนี้คงไม่ดีแน่ วันนี้ป้าอุ่นเหนื่อยมาทั้งวันแล้วเราไม่อยากรบกวนป้าอุ่นอีก ทำยังไงดีละ*

เอาวะนิชาหลับหูหลับตาเปลี่ยนๆ ไปเถอะน่าไม่มีอะไรหรอก

เมื่อคิดได้ดังนั้นนิชาก็ค่อยๆ ถอดเสื้อของคณินออกอย่างเบามือเพราะเธอกลัวว่าคณินธรจะตื่นตอนที่เธอกำลังเปลี่ยนชุดให้เขาแล้วเธอจะทำตัวไม่ถูก เมื่อเปลี่ยนเสื้อเสร็จนิชาก็มีปัญหาใหม่

*เราจะเปลี่ยนกางเกงให้เขายังไงดีนะ...คิดออกแล้ว*

เมื่อคิดได้ดังนั้นนิชาก็ใช้ผ้าห่มคลุมร่างกายส่วนล่างของคณินธรเอาไว้ก่อนที่เธอจะค่อยๆ ล้วงมือเข้าไปใต้ผ้าห่มอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้มือของเธอไปสัมผัสกับสิ่งที่เธอไม่อยากจะเห็นแต่เหตุก็เกิดขึ้นจนได้เมื่อเธอดึงกางเกงไม่ขึ้นเพราะท่านอนหงายของคณินธรเป็นอุปสรรคเธอจึงต้องพลิกร่างของคณินธรให้นอนตะแคงเพื่อดึงกางเกงขึ้นมาทีละด้าน ด้านหนึ่งผ่านไปเรียบร้อยแต่ในขณะที่นิชากำลังจะดึงกางเกงอีกด้านหนึ่งนั้นร่างของคณินธรกลับพลิกกลับไปนอนในท่านอนหงายเหมือนเดิมทำให้นิชาเสียหลักล้มลงไปนอนทับอยู่บนร่างของคณินธรพอดิบพอดี นิชารีบพยุงร่างบางของเธอให้ลุกขึ้นแต่ไม่สำเร็จเพราะคณินธรกอดร่างบางของเธอไว้ไม่ให้ลุกขึ้น

*คุณคณิน...นี่คุณไม่ได้หลับหรือค่ะ*

*หลับสิ...แต่ว่าหลับไม่สนิทเพราะมีใครก็ไม่รู้มาคอยก่อกวนความสงบ*

*คุณแกล้งฉัน...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ*

นิชาพูดพร้อมกับทุบกำปั้นน้อยๆ ของเธอลงบนอกกว้างของคณินธรแต่ไม่แรงนัก

*คุณอย่าขยับสิ ถ้าคุณขยับมากละก็ผมอาจจะเกิดอารมณ์ก็ได้นะ*

*อารมณ์อะไรของคุณ...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ*

*ผมขอนอนแบบนี้สักพักเถอะนะ*

*คนฉวยโอกาส ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ*

*ผมไม่ปล่อย*

*ถ้าคุณไม่ปล่อยฉันจะตะโกนเรียกป้าอุ่นเดี๋ยวนี้ละ*

*เชิญ*

*ป้า...อื้อ*

คณินธรใช้ริมฝีปากของเขาจุมพิตไปที่ริมฝีปากบางของนิชาอย่างรวดเร็วทำให้นิชาอึ้งกับการกระทำของเขาจนพูดอะไรไม่ออกไปเลย

*คุณไม่เรียกป้าอุ่นแล้วเหรอ*

คณินพูดพร้อมกับอมยิ้มไปด้วยเพราะเขารู้ดีว่านิชาไม่กล้าเรียกป้าอุ่นแน่นอน

*สนุกมากไหมค่ะที่แกล้งฉันได้*

นิชาพูดพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย

*นิชา...ทำไมคุณถึงร้องไห้...*

คณินธรพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้นิชา ก่อนที่เขาจะปล่อยนิชาให้เป็นอิสระแต่โดยดี

*คุณอย่าทำแบบนี้อีกนะค่ะ...ถ้าคุณไม่ได้รู้สึกกับฉันแบบคนรักกัน*

*แต่ว่าเรา....แต่งงานกันแล้วนะ…เรื่องแบบนี้มันธรรมดามากเลยนะ*

*สำหรับคนรักกันค่ะ...ไม่ใช่ฉันกับคุณ คุณพักผ่อนเถอะค่ะ ฉันขอตัวไปหาอะตอมก่อน*

*โธ่เว้ย!*

คณินรู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมากที่นิชาไม่เข้าใจความรู้สึกของเขาบ้างเลย

เย็นวันนั้น

*คุณนิทำอะไรอยู่ค่ะ*

*นิกำลังทำอาหารให้คนป่วยนะค่ะ*

*แหม! เหมือนคู่ข้าวใหม่ปลามันจริงๆ เลยนะค่ะ*

*ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ นิก็ทำแบบนี้ประจำอยู่แล้วนี่ค่ะ*

นิชาพูดพร้อมกับฝืนยิ้มให้ป้าอุ่นเพราะเธอไม่ต้องการให้ป้าอุ่นรู้ว่าเธอกับคณินธรมีปัญหากัน

*อะตอมละค่ะ ไม่ลงมาทานอาหารเย็นหรือค่ะ*

*คุณนิไม่ต้องเป็นห่วงคุณหนูหรอกค่ะเดี๋ยวป้าดูแลคุณหนูเอง วันนี้คุณนิดูแลคุณคณินคนเดียวก็เหนื่อยพอแล้วละค่ะ*

*เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ...ป้าอุ่นเรียกนิว่านิใช่ไหมค่ะ ปกติป้าอุ่นไม่เคย…*

*คุณนิคือคนในครอบครัวแล้วนะค่ะ จะให้ป้าเรียกคุณครูได้ยังไงค่ะ ส่วนคุณหนู....ต่อไปก็ต้องเรียกคุณนิว่าแม่เหมือนกัน*

*คงไม่ต้องถึงขั้นนั้นหรอกค่ะ…นิไม่อยากให้อะตอมรู้สึกว่านิมาแทนที่แม่ของเขา*

*คุณหนูไม่คิดแบบนั้นหรอกค่ะ คุณหนูอยากจะเรียกคุณนิว่าแม่มาตั้งนานแล้ว*

*จริงหรือค่ะ*

*ค่ะ*

*ทำไมละค่ะ*

*เพราะคุณหนูเสียแม่ไปตั้งแต่อายุยังน้อย คุณหนูก็เลยต้องการความรักจากแม่มาโดยตลอดค่ะ*

*น่าสงสารอะตอมนะค่ะ*

*ค่ะ...คุณหนูน่าสงสารมาก แต่หลังจากนี้ไปคุณหนูจะมีแต่ความสุขแล้วละคะ*

*นิก็หวังให้เป็นแบบนั้นค่ะ*