บ้านคณินธร

เช้ามืดของวันใหม่
*ตื่นได้แล้วคนขี้เซา*
*อุ๊ย! คุณคณิน*
นิชาตกใจก็เพราะคณินธรยื่นใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้กับใบหน้าของเธอมากเกินไป
*คุณตกใจอะไร*
*เปล่าค่ะ คุณปวดหัวหรือเปล่าค่ะ*
*ผมไม่เป็นไรแต่คุณคงเมื่อยแล้ว กลับไปนอนที่ห้องของคุณเถอะ*
*ฉันไม่เป็นไรค่ะ*
*จริงเหรอแต่เมื่อครู่นี้ผมได้ยินคุณละเมอว่าคุณคณินค่ะ ให้ฉันลาหยุดได้ไหมค่ะ ฉันจะนอนพักผ่อนให้สบายไปเลย*
*ไม่จริง...คุณโกหก*
*ก็แล้วแต่คุณว่าจะเชื่อที่ผมพูดหรือไม่*
*คนบ้า*
นิชาพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนแต่เพราะเธอนั่งหลับบอยู่ในท่าเดิมเป็นเวลานานขาของเธอจึงเป็นเหน็บ เมื่อลุกขึ้นอย่างรวดเร็วขาของเธอจึงเสียหลักแล้วร่างบางของเธอก็เซล้มลงไปนั่งบนตักของคณินธรที่กำลังนั่งมองเธออยู่บนโซฟาพอดิบพอดี นิชาพยายามรีบลุกขึ้นแต่คณินธรกลับไม่ปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระ เขากอดเอวบางของเธอเอาไว้อย่างแน่นหนาเลยทีเดียว
*นิชาเราแต่งงานกันเถอะนะ*
*คุณยังไม่สร่างเมาใช่ไหมค่ะถึงได้พูดจาแบบนี้อีกแล้ว*
*เปล่า ผมมีสติดีอยู่ ผมจะพิสูจน์ให้คุณดู*
คณินธรพูดพร้อมกับค่อยๆ ก้มใบหน้าอันคมคายของเขาลงมาหาใบหน้าอันสวยหวานของนิชา แต่ในขณะที่ใบหน้าของทั้งสองคนกำลังจะสัมผัสกันเขาก็ต้องหยุดการกระทำของเขาลงเพียงเท่านั้นเพราะนิชาพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
*อย่าค่ะ…คุณคณิน*
นิชาพูดพร้อมกับเบี่ยงใบหน้าของเธอหลบไปอีกด้านหนึ่ง ดังนั้นคณินธรจึงเปลี่ยนจากการจุมพิตที่ริมฝีปากสวยไปเป็นการจุมพิตที่แก้มนวลของนิชาแทน
*แก้มคุณหอมจัง*
*คุณคณินอย่าแกล้งฉันแบบนี้สิค่ะ...ปล่อยฉันเถอะค่ะ...ฉันขอร้อง*
นิชาพูดโดยไม่มองหน้าคณินธรเพราะความเขินแต่คณินธรกลับคิดไปอีกทางหนึ่ง
*ผมไม่ได้แกล้งคุณ ผมมีสติดีทุกอย่าง แต่คุณกลับทำท่าทางรังเกียจผม...ขนาดหน้าของผมคุณยังไม่อยากจะมองเลย…จริงไหมนิชา*
พูดจบคณินธรก็ปล่อยร่างบางของนิชาลงบนโซฟาแล้วเดินออกไปจากห้องทำงานของเขาทันที เขาจึงไม่ได้ยินคำพูดของนิชา
*คุณคณิน...ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะค่ะ...นี่เราทำอะไรลงไปเนี่ย เราไม่ได้รังเกียจเขาสักหน่อย เราก็แค่เขินเขาเท่านั้นเอง ทำไมคนที่เคยแต่งงานแล้วอย่างเขาถึงไม่เข้าใจหัวอกสาวโสดอย่างเราบ้างเลยนะ*
ณ ห้องอาหาร เวลา 7.30 น.
*ผมว่าวันนี้บรรยากาศในห้องอาหารมันดูแปลกๆ นะครับ*
*อะตอมพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงครับ*
นิชาร้อนตัวจึงรีบพูดขึ้นก่อน ส่วนคณินธรนั้นนั่งรับประทานอาหารตรงหน้าอย่างสบายอารมณ์เหมือนกับคนไม่มีความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้นทำให้นิชารู้สึกหมั่นไส้เขาขึ้นมาได้เหมือนกัน
ชิ...เก็บความรู้สึกเก่งจังเลยนะพ่อคุณ ไม่เห็นช่วยเราพูดอะไรบ้างเลย อยากจะให้อะตอมรู้เรื่องที่เราทะเลาะกันหรือไงยะ
*คืออย่างนี้ครับ เวลาที่เราทานอาหารพร้อมกันสามคนถ้าคุณพ่อไม่คุยกับคุณครูก็ต้องคุยกับผม ส่วนคุณครูถ้าไม่คุยกับคุณพ่อก็ต้องคุยกับผมเหมือนกัน แต่วันนี้ทั้งสองคนกลับตั้งหน้าตั้งตาทานข้าวอย่างเดียวโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรเลยสักคำแบบนี้ไม่เรียกว่าแปลกหรือครับ*
*ไม่แปลกนี่ครับ*
นิชาตอบเสียงสูง ถ้าเป็นคนที่สนิทกับเธอจริงๆ จะรู้เลยว่าเธอกำลังโกหก
*พ่อไปทำงานก่อนนะ*
*อ้าว! จะไปแล้วหรือครับ*
*ใช่พ่อมีธุระต้องไปทำหลายที่อาจจะกลับดึกลูกไม่ต้องรอพ่อทานข้าวเย็นนะ*
*ครับ*
เมื่อคณินธรเดินออกจากห้องอาหารไปแล้วนิชาก็รีบลุกจากโต๊ะอาหารเช่นกัน
*คุณคณินอย่าเพิ่งไปค่ะ*
*คุณครูจะไปทำงานกับคุณพ่อหรือครับ*
*ไม่ใช่ครับ ครูมีเรื่องสำคัญจะต้องคุยกับคุณพ่อของอะตอมครับ...อะตอมทานข้าวคนเดียวได้นะครับ*
*ครับ*
*ครูไปก่อนนะ*
*ครับ*
*คุณคณินรอด้วยค่ะ*
นิชาพูดพร้อมกับรีบวิ่งออกไปจากห้องอาหารทันที แต่เมื่อเธอวิ่งออกไปถึงบริเวณหน้าบ้านรถของคณินธรก็เคลื่อนออกไปเสียแล้ว
*เฮ้อ! อีกนิดเดียวก็จะทันแล้ว ไม่เป็นไรเอาไว้คุยตอนที่เขากลับมาก็ได้ ไม่ว่ายังไงวันนี้เราจะต้องคุยกับเขาให้รู้เรื่องให้ได้*
นิชาพูดกับตัวเอง