บ้านคณินธร

เช้าวันใหม่
*สินียังไม่ตื่นหรือครับป้าอุ่น*
*ค่ะ*
*ถ้าอย่างนั้นเรามาทานข้าวกันดีกว่านะอะตอม*
*คณินธรหันไปพูดกับเด็กชายชานนท์*
*ผมขอไปทานข้าวกับคุณครูได้ไหมครับ*
*ทำไมละครับ*
*ผมไม่อยากเจอหน้าน้าสินี*
*ลูกไม่ต้องกลัวน้าสินีหรอกนะพ่ออยู่ด้วยทั้งคน*
*ผมไม่ได้กลัวแต่ผมไม่ชอบ*
*ทำไมละครับ*
*ผมไม่ชอบ ผมไม่ชอบ ผมไม่ชอบ*
เด็กชายพูดพร้อมกับกำช้อนในมือจนแน่น ทำให้คณินธรทราบได้ทันทีว่าอารมณ์ของเขาเริ่มเปลี่ยนแปลงอีกแล้ว คณินธรจึงอนุญาตให้เด็กชายชานนท์ขึ้นไปทานข้าวกับคุณครู
*พ่ออนุญาต ลูกไปทานข้าวกับคุณครูเถอะ*
*ขอบคุณครับ...*
พูดจบเด็กชายชานนท์ก็วิ่งออกจากห้องอาหารไปทันที ถึงแม้ว่าสินีจะพูดทักทายเขาแต่เด็กชายก็ไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย การกระทำของเด็กชายสร้างความไม่พอใจให้กับสินีเป็นอย่างมากแต่เธอก็ไม่ได้แสดงออกมาให้ใครเห็น
*ผมรบกวนป้าอุ่นช่วยจัดอาหารขึ้นไปให้อะตอมด้วยนะครับ*
*ได้ค่ะ*
*อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่คณิน วันนี้อากาศดีจังเลยนะค่ะ*
*……..*
เงียบไม่มีเสียงตอบรับจากคณินธรสินีจึงเปลี่ยนเรื่องพูด
*อะตอมทานอาหารเช้าแล้วหรือค่ะ ทำไมเขาถึงต้องรีบวิ่งออกไปแบบนั้นด้วยค่ะ*
*คุณหนูอะตอมอยากขึ้นไปทานข้าวกับคุณครูนะค่ะ*
ป้าอุ่นเป็นคนตอบคำถามของสินีแทนคณินธร
*อะไรนะ น้าของเขาอยู่ตรงนี้ทั้งคนทำไมเขาถึงต้องไปทานข้าวกับคนอื่นด้วย นี่เขาเห็นคนอื่นดีกว่าน้าของตัวเองอย่างนั้นเหรอ*
*ป้าอุ่นครับผมอิ่มแล้ว ช่วยเก็บสำรับด้วยนะครับ*
*ค่ะ*
*เดี๋ยวสิค่ะพี่คณิน พี่คณินจะไม่ทานเป็นเพื่อนสินีก่อนหรือค่ะ*
*ผมอิ่มแล้วเชิญคุณทานตามสบาย ผมขอตัวก่อน*
พูดจบคณินก็เดินออกจากห้องอาหารไปทันที ปล่อยให้สินีนั่งอารมณ์เสียอยู่ในห้องอาหารเพียงลำพัง
บ่ายวันนั้น
ในขณะที่นิชากำลังสอนอะตอมทำการบ้าน สินีก็เดินเข้ามาก่อกวนในชั่วโมงเรียนของอะตอม
*อะตอมหลานรักมาหลบอยู่ตรงนี้เองหรือจ๊ะ น้าก็นึกว่าหลานหายไปไหน เราไปหาอะไรอร่อยๆ ทานกันดีกว่านะครับ*
*ไม่ ผมไม่ไป*
*เอ่อ! คุณสินีค่ะถึงแม้ว่าฉันจะเป็นคนนอกแต่ฉันก็เป็นครูของอะตอม ฉันขอใช้สิทธินั้นพูดอะไรหน่อยได้ไหมค่ะ*
*ได้...เธออยากจะพูดอะไรละ*
*อะตอมยังเป็นเด็ก ต้องการความรัก และการดูแลเอาใจใส่ คุณไม่ค่อยได้อยู่กับแก แกจึงไม่อยากเข้าใกล้คุณ ฉันหวังว่าคุณจะให้เวลาแกได้ปรับตัวบ้าง...ฉันพูดแค่นี้หวังว่าคุณคงจะเข้าใจนะค่ะ*
*นี่เธอกล้าสอนฉันอย่างนั้นเหรอ*
*ไม่ใช่นะค่ะ ฉันไม่ได้สอนคุณ ฉันแค่อยากให้คุณดูแลเอาใจใส่อะตอมให้มากว่านี้ค่ะ*
ปากร้ายนักนะครูนิชา ฉันจะคอยดูว่าเธอจะอยู่ที่นี่ได้อีกนานแค่ไหน
*ก็ได้ฉันจะดูแลอะตอมเอง...ถ้าอย่างนั้นหลังจากจบชั่วโมงเรียนแล้วฉันขอพาตัวอะตอมไปก็แล้วกันนะ*
*ไม่เอา...ผมไม่ไป*
*อะตอมรังเกียจน้ามากขนาดนี้เลยเหรอ…บอกน้ามาสิ...บอกน้ามา*
สินีพูดพร้อมกับเดินเข้าไปจับแขนอะตอมเขย่าอย่างแรง
*ไม่ไป...ผมไม่ไป*
*พอเถอะค่ะคุณสินี ถ้าคุณยังขืนดื้อดึงอยู่แบบนี้อาการของอะตอมอาจจะแย่ลงก็ได้นะค่ะ*
นิชาพูดพร้อมกับเดินเข้าไปดึงมือของสินีออกจากแขนของเด็กชายชานนนท์ก่อนที่เธอจะกอดปลอบเด็กชายไว้ เพื่อให้อาการของเด็กชายนั้นสงบลง
*ชิ...ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ สักวันฉันจะต้องทำให้อะตอมรักฉันมากกว่าเธอให้ได้...คอยดู*
พูดจบสินีก็เดินออกไปจากตรงนั้นทันที
ขอให้มีวันนั้นนะค่ะ เมื่อถึงเวลาที่ฉันต้องไปจากที่นี่ ฉันจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงอะตอมอีกต่อไป
นิชาคิดในใจไม่ได้พูดออกมา