บ้านคณินธร

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

*วันนี้ทำไมคุณครูดูมีความสุขจังเลยครับ*

*ครูจะบอกอะตอมยังไงดีละ*

เราจะบอกอะตอมได้ยังละว่าเราแกล้งพ่อของเขาให้อยู่กับคนที่เขาไม่ชอบ เอ๊ะ! หรือว่าชอบนะ แต่สายตาดุเราขนาดนั้นคงจะไม่ชอบเท่าไหร่

ฮะฮะฮะ

*ครูขำอะไรหรือครับ*

*เปล่าๆ ครูคิดถึงเรื่องตลกนิดหน่อยนะ*

*ตลกมากไหม มานี่เลย*

*ว้าย! คุณคณิน คุณจะทำอะไรฉัน*

คณินธรดึงร่างบางของนิชาให้ลุกขึ้นยืนก่อนที่เขาจะอุ้มร่างบางขึ้นพาดบ่าแล้วพาเธอเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นทันที

*อะตอม ช่วยครูด้วย*

*ผมว่าคุณพ่อคงมีเรื่องจะคุยกับคุณครูจริงๆ ผมขอทำการบ้านต่อดีกว่าครับ โชคดีนะครับคุณครู*

*อะตอม ช่วยครูด้วย*

เมื่อเดินเข้ามาในห้องทำงานคณินธรก็ปล่อยร่างบางของนิชาให้นั่งลงบนโซฟาก่อนที่เขาจะใช้มือทั้งสองข้างท้าวมือลงบนพนักพิงเพื่อล็อคร่างบางของนิชาเอาไว้ ไม่ให้เธอหนีไปไหนได้ นิชาไม่อยากอยู่ใกล้ชิดกับคณินธรเธอจึงเอนหลังจนชิดติดกับพนักพิงเลยทีเดียว

*คุณคณิน คุณทำแบบนี้ทำไมค่ะ*

*แล้วคุณละทำแบบนั้นทำไม…ผมส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือจากคุณแต่คุณกลับไม่สนใจ*

*ฉันไม่รู้ ฉันนึกว่าคุณกำลังบอกว่าให้ฉันไปเร็วๆ เพราะว่าต้องการจะอยู่กับคุณสินีตามลำพัง*

*คุณแกล้งผม*

*เปล๊า!*

นิชาปฏิเสธเสียงสูง

*ฉันไม่ได้แกล้งคุณ...แล้วคุณก็ช่วยถอยออกไปหน่อยได้ไหมค่ะ ฉันอึดอัด*

ที่นิชาพูดแบบนั้นเพราะคณินธรแกล้งยื่นใบหน้าของเขาให้เข้ามาใกล้กับใบหน้าของเธอ แต่คำพูดของนิชาไม่เป็นผล นิชาจึงใช้มือบางของเธอดันหน้าอกของคณินเอาไว้แทน

*คุณรู้สึกอึดอัดก็ดีแล้ว คุณจะได้รู้ว่าตอนนั้นผมรู้สึกยังไง การที่เราต้องอยู่ใกล้ชิดกับคนเราที่ไม่ได้ชอบมันเป็นยังไง คุณเข้าใจแล้วใช่ไหม*

*ค่ะ ค่ะ ค่ะ...ฉันเข้าใจแล้วค่ะ คราวนี้คุณปล่อยฉันได้หรือยัง เดี๋ยวใครเข้ามาเห็นเข้าจะเข้าใจผิดได้นะค่ะ*

ที่นิชาพูดแบบนั้นก็คงไม่ผิดเพราะถ้าใครไม่รู้ก็คงคิดว่าทั้งสองคนกำลังจะพลอดรักกันเป็นแน่

*เชิญ...*

ถึงแม้ว่าคณินธรจะเบี่ยงตัวหลบนิชาแต่เขายังคงยืนอยู่ใกล้ๆ กับร่างบางไม่ได้เดินห่างไปไหน

*ทำไมคุณยังไม่ไปอีกละหรือว่าคุณไม่อยากไป*

ฉันอยากไปแต่ว่าฉันลุกไม่สะดวกต่างหากเล่า

นิชาคิดในใจไม่ได้พูดออกไป

*ไม่ใช่นะ ฉันกำลังจะลุกเดี๋ยวนี้ละ*

พูดจบนิชาก็รีบลุกจากโซฟาทันที แต่เพราะว่าเธอลุกขึ้นเร็วเกินไปประกอบกับขาด้านที่เจ็บยังรับน้ำหนักตัวได้ไม่ดีนิชาจึงทิ้งน้ำหนักตัวของเธอไปทางขาด้านที่ไม่เจ็บและมีผลทำให้ร่างบางของนิชานั้นเสียหลักเซล้มไปหาร่างของคณินธรโดยไม่ได้ตั้งใจ

*ว้ายย!*

คณินธรไม่ทันระวังตัวเขาจึงล้มลงไปนอนกองอยู่ที่พื้นด้วย โดยมีร่างบางของนิชาทาบทับอยู่ด้านบนร่างของเขาและริมฝีปากของทั้งสองคนก็ประกบกับแบบพอดิบพอดีอีกด้วย

นิชาตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนทำอะไรไม่ถูก ต่างฝ่ายต่างรู้สึกเหมือนถูกไฟฟ้าช็อต จึงนิ่งอยู่ชั่วขณะหนึ่งก่อนที่คณินธรจะตั้งสติได้ก่อน เขาจึงผลักร่างบางของนิชาออกจากร่างของเขาอย่างรวดเร็ว

*เอ่อ! ฉันขอโทษค่ะ ฉัน...*

*คุณไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ผมผิดเอง ผมจะพาคุณกลับห้อง*

*ค่ะ*

คณินธรอุ้มร่างบางของนิชามาส่งที่ห้องนอนของเธอโดยมีสายตาคู่หนึ่งแอบมองทั้งสองคนอยู่ในมุมมืด