บ้านคณินธร

เช้าวันใหม่

*สินียังไม่ตื่นหรือครับป้าอุ่น*

*ค่ะ*

*ถ้าอย่างนั้นเรามาทานข้าวกันดีกว่านะอะตอม*

*คณินธรหันไปพูดกับเด็กชายชานนท์*

*ผมขอไปทานข้าวกับคุณครูได้ไหมครับ*

*ทำไมละครับ*

*ผมไม่อยากเจอหน้าน้าสินี*

*ลูกไม่ต้องกลัวน้าสินีหรอกนะพ่ออยู่ด้วยทั้งคน*

*ผมไม่ได้กลัวแต่ผมไม่ชอบ*

*ทำไมละครับ*

*ผมไม่ชอบ ผมไม่ชอบ ผมไม่ชอบ*

เด็กชายพูดพร้อมกับกำช้อนในมือจนแน่น ทำให้คณินธรทราบได้ทันทีว่าอารมณ์ของเขาเริ่มเปลี่ยนแปลงอีกแล้ว คณินธรจึงอนุญาตให้เด็กชายชานนท์ขึ้นไปทานข้าวกับคุณครู

*พ่ออนุญาต ลูกไปทานข้าวกับคุณครูเถอะ*

*ขอบคุณครับ...*

พูดจบเด็กชายชานนท์ก็วิ่งออกจากห้องอาหารไปทันที ถึงแม้ว่าสินีจะพูดทักทายเขาแต่เด็กชายก็ไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย การกระทำของเด็กชายสร้างความไม่พอใจให้กับสินีเป็นอย่างมากแต่เธอก็ไม่ได้แสดงออกมาให้ใครเห็น

*ผมรบกวนป้าอุ่นช่วยจัดอาหารขึ้นไปให้อะตอมด้วยนะครับ*

*ได้ค่ะ*

*อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่คณิน วันนี้อากาศดีจังเลยนะค่ะ*

*……..*

เงียบไม่มีเสียงตอบรับจากคณินธรสินีจึงเปลี่ยนเรื่องพูด

*อะตอมทานอาหารเช้าแล้วหรือค่ะ ทำไมเขาถึงต้องรีบวิ่งออกไปแบบนั้นด้วยค่ะ*

*คุณหนูอะตอมอยากขึ้นไปทานข้าวกับคุณครูนะค่ะ*

ป้าอุ่นเป็นคนตอบคำถามของสินีแทนคณินธร

*อะไรนะ น้าของเขาอยู่ตรงนี้ทั้งคนทำไมเขาถึงต้องไปทานข้าวกับคนอื่นด้วย นี่เขาเห็นคนอื่นดีกว่าน้าของตัวเองอย่างนั้นเหรอ*

*ป้าอุ่นครับผมอิ่มแล้ว ช่วยเก็บสำรับด้วยนะครับ*

*ค่ะ*

*เดี๋ยวสิค่ะพี่คณิน พี่คณินจะไม่ทานเป็นเพื่อนสินีก่อนหรือค่ะ*

*ผมอิ่มแล้วเชิญคุณทานตามสบาย ผมขอตัวก่อน*

พูดจบคณินก็เดินออกจากห้องอาหารไปทันที ปล่อยให้สินีนั่งอารมณ์เสียอยู่ในห้องอาหารเพียงลำพัง

บ่ายวันนั้น

ในขณะที่นิชากำลังสอนอะตอมทำการบ้าน สินีก็เดินเข้ามาก่อกวนในชั่วโมงเรียนของอะตอม

*อะตอมหลานรักมาหลบอยู่ตรงนี้เองหรือจ๊ะ น้าก็นึกว่าหลานหายไปไหน เราไปหาอะไรอร่อยๆ ทานกันดีกว่านะครับ*

*ไม่ ผมไม่ไป*

*เอ่อ! คุณสินีค่ะถึงแม้ว่าฉันจะเป็นคนนอกแต่ฉันก็เป็นครูของอะตอม ฉันขอใช้สิทธินั้นพูดอะไรหน่อยได้ไหมค่ะ*

*ได้...เธออยากจะพูดอะไรละ*

*อะตอมยังเป็นเด็ก ต้องการความรัก และการดูแลเอาใจใส่ คุณไม่ค่อยได้อยู่กับแก แกจึงไม่อยากเข้าใกล้คุณ ฉันหวังว่าคุณจะให้เวลาแกได้ปรับตัวบ้าง...ฉันพูดแค่นี้หวังว่าคุณคงจะเข้าใจนะค่ะ*

*นี่เธอกล้าสอนฉันอย่างนั้นเหรอ*

*ไม่ใช่นะค่ะ ฉันไม่ได้สอนคุณ ฉันแค่อยากให้คุณดูแลเอาใจใส่อะตอมให้มากว่านี้ค่ะ*

ปากร้ายนักนะครูนิชา ฉันจะคอยดูว่าเธอจะอยู่ที่นี่ได้อีกนานแค่ไหน

*ก็ได้ฉันจะดูแลอะตอมเอง...ถ้าอย่างนั้นหลังจากจบชั่วโมงเรียนแล้วฉันขอพาตัวอะตอมไปก็แล้วกันนะ*

*ไม่เอา...ผมไม่ไป*

*อะตอมรังเกียจน้ามากขนาดนี้เลยเหรอ…บอกน้ามาสิ...บอกน้ามา*

สินีพูดพร้อมกับเดินเข้าไปจับแขนอะตอมเขย่าอย่างแรง

*ไม่ไป...ผมไม่ไป*

*พอเถอะค่ะคุณสินี ถ้าคุณยังขืนดื้อดึงอยู่แบบนี้อาการของอะตอมอาจจะแย่ลงก็ได้นะค่ะ*

นิชาพูดพร้อมกับเดินเข้าไปดึงมือของสินีออกจากแขนของเด็กชายชานนนท์ก่อนที่เธอจะกอดปลอบเด็กชายไว้ เพื่อให้อาการของเด็กชายนั้นสงบลง

*ชิ...ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ สักวันฉันจะต้องทำให้อะตอมรักฉันมากกว่าเธอให้ได้...คอยดู*

พูดจบสินีก็เดินออกไปจากตรงนั้นทันที

ขอให้มีวันนั้นนะค่ะ เมื่อถึงเวลาที่ฉันต้องไปจากที่นี่ ฉันจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงอะตอมอีกต่อไป

นิชาคิดในใจไม่ได้พูดออกมา