วิญญาณร้ายรัก (Yaoi/BL)

“เค พี่ขอคุยด้วยหน่อยสิ”

      นีนี่เปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานของเค และเรียกเขาไปพบที่ร้านกาแฟใกล้ๆ กับบริษัท

       ทั้งสองนั่งคุยกันที่มุมเงียบๆ มุมหนึ่งของร้าน

“พี่รู้เรื่องหมดแล้วนะ”

       พอเคได้ยินนีนี่พูดแบบนั้นเขาก็ถึงกับหน้าถอดสี

“พี่นีนี่หมายถึงอะไรครับ”

“เจบอกเลิกพี่ พี่รู้ว่าเจไม่ได้ชอบพี่ตั้งแต่แรก ที่คบกันเพราะผู้ใหญ่เป็นคนจัดการ”

       นีนี่ลุกจากเก้าอี้ ก่อนไปเธอหันมาพูดกับเขาอีกครั้ง

“ถ้าเคปรับปรุงตัว พี่อาจจะให้โอกาสก็ได้นะ”

        เคนั่งทบทวนสิ่งที่ตนเองทำ เขาเข้าใจผิดพี่ชายมาตลอด

        พอสำนึกได้เคก็รีบไปที่ห้องทำงานของพ่อ

“พ่อครับ โปรเจกต์นั่นผมเป็นคนทำพังเอง”

“แกว่าอะไรนะ? ไหนแก...”

“ผมเป็นคนทำพลาด แต่โยนให้พี่เจรับผิดชอบ”

        พ่อนิ่งอึ้งกับคำสารภาพของลูกชาย เขารู้สึกผิดที่ว่าเจวันนั้น โดยไม่ได้ถามอะไรเลย

         เคคุยกับพ่อเสร็จ เขาก็มาหาพี่ชายพร้อมกับกล่องของขวัญ เขายืนเก้ๆ กังๆ จนเจต้องเอ่ยถาม

“มีอะไร”

“ย้อนหลัง” เควางของลงที่โต๊ะพร้อมกับทำท่าทางรีบออกจากห้อง เขาจับที่ลูกบิดประตูแล้วเอ่ยออกมาเสียงเบา

“ขอโทษ”

        ภูอยู่ข้างเจตลอด ได้ยินและเห็นแบบนั้นก็เอ่ยขึ้น

“น้องชายคุณนี่ แปลกคนนะ เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย”

       เจอมยิ้ม เขาคิดว่าคงมีอะไรบางอย่าง ทำให้น้องชายเข้าใจเขาถูกขึ้น

       เลิกงานเจพาภูมาที่ร้านวาดภาพ

“คุณพาผมมาที่นี่ทำไม?”

ผมพามาสเก็ตภาพเหมือน เผื่อใช้ตามหาคนที่รู้จักคุณ

         เจให้ภูบอกลักษณะหน้าตาตนเอง เพื่อที่เขาจะบอกต่อกับช่างวาดรูป

         เจยกรูปที่วาดเสร็จแล้วขึ้นมาดู เป็นภาพชายหนุ่มหน้าหวาน แม้ในภาพไม่ยิ้ม แต่ใบหน้ากับเหมือนมีรอยยิ้มประดับอยู่

“ผมว่า...ตัวจริงผมหล่อกว่านั้นนะ” 

“ขอบคุณครับ” เจกล่าวขอบคุณช่างภาพก่อนจะมาขึ้นรถ

“ผมไม่กลับนะ มีที่ที่อยากไป”

         ภูเอ่ยจบเขาก็หายตัวไปจากรถ ที่ภูจะไปคือสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้า เขาอยากไปที่นั่น เผื่อจำอะไรขึ้นมาได้อีก

         เจกลับมาถึงบ้านพร้อมรูปในมือ เขาเห็นน้องสาวกับแม่เลี้ยงนั่งดูทีวีที่ห้องรับแขกเลยเดินเข้าไปถาม

“คุณน้าเคยเห็นคนนี้หรือป่าวครับ”

         พอภูกางรูปให้แม่เลี้ยงกับน้องสาวดู ทั้งสองคนหันมองหน้ากันพร้อมกับกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่

“ไม่เคย! ไม่เคยเห็นหรอกใครที่ไหนก็ไม่รู้”

“พี่เจไปเอารูปนี้มาจากไหนคะ”  เฟถามเสียงสั่นเครือ

“เอ่อ...คนรู้จักพี่เขาให้ช่วยตามหา”

“อ๋อ...เหรอคะ”

        ขณะที่เจกำลังพูดคุยกับแม่เลี้ยงและน้องสาว ภูก็หายตัวมายังกลางห้อง

“ผมกลับมาแล้ว! ...”

        ทันทีที่ภูมองเห็นหน้าน้องสาวของเค ภาพเหตุการณ์หลายอย่างก็ผุดขึ้นมา วุ่นวาย สับสน ไม่รู้ลำดับก่อนหลัง จนเขารู้สึกปวดหัว

        เจที่เหมือนจะได้ยินเสียงภู แต่อยู่ดีๆ ก็เงียบหายไป เขาจึงรีบมาที่ห้องนอนของตัวเอง เพื่อเรียกหา

“ภู! ภู!”

        เมื่อภูได้ยินเสียงเรียก เขาก็ปรากฏกายขึ้นตรงหน้าเจ

        ทั้งสองทำหน้าตกใจ เพราะภูได้ยินเสียงของเจ และเจก็มองเห็นตัวเขา

“ความจำคุณกลับมาแล้วใช่มั้ย...”

“ใช่...”

         แต่แทนที่เจจะยิ้มออกมา เขากลับตาแดงก่ำ

         ครั้งแรกที่เจเห็นหน้าภู เขาคิดว่า คนนี้เหรอที่เขาช่วย...คนนี้เหรอที่คอยอยู่เคียงข้าง...และคนนี้เหรอที่กำลังจะจากเขาไปเหมือนกับพ่อแม่...

“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะเจ”

         ภูเอ่ยก่อนที่ร่างจะค่อยๆ หายไป เขาไปโดยที่ยังไม่ได้บอกอะไรกับเจ แม้กระทั่งว่าเขาเป็นใคร ทิ้งไว้แต่เพียงรูปวาดและความรู้สึกร้าวในหัวใจของเจ

         ตั้งแต่วันที่ภูหายไป เจก็ไม่เคยยิ้มอีกเลย ทุกวันหลังเลิกงานเขาจะตระเวนไปตามที่ต่างๆ ที่เคยพาภูไป ไม่ว่าจะมองเห็นใครก็มักจะปรากฏเป็นหน้าภูที่เขามองเห็นเป็นครั้งสุดท้าย และเผลอเรียกทุกครั้ง

“ภู!”

“เอ่อ...ขอโทษครับ”

         ด้วยความอยากรู้ว่าภูเป็นใคร เจจึงเอารูปวาดไปที่สำนักงานนักสืบให้ช่วยตามหา

“ผู้ชายในภาพเขาชื่อเอฟครับ มาจากสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้า พออายุได้ 18 ปี เขาก็ออกจากที่นั่นมาทำงานเป็นพนักงานส่งพัสดุ เห็นว่าเป็นคนตั้งใจทำงานและขยันมาก เลยไม่ค่อยมีเวลากลับไปเยี่ยมที่สถานสงเคราะห์ แต่ส่งเงินไปให้ทุกเดือน และตอนนี้เงินก็ยังถูกส่งไปที่นั่นในนามของเขา”

“ขอบคุณมากนะครับ”

“ยินดีครับ”

          นักสืบรายงานเรื่องราวทั้งหมดหลังจากที่พวกเขาสืบได้ ทำให้เจยิ่งสงสัย...