วิญญาณร้ายรัก (Yaoi/BL)

       วิญญาณหนุ่มออกมาเดินตามถนนใกล้กับบริษัทของเจ เพื่อรอให้เขาเลิกงาน และพาไปตามหาความทรงจำในที่ต่างๆ อย่างทุกวัน

       ตอนนี้ภูยังจำอะไรไม่ได้เลย หลายสถานที่มีแต่ความรู้สึกคุ้นเคยแต่กลับนึกอะไรไม่ออก

“แกทำงานประสาอะไร!”

“ผม...”

“แกกำลังจะทำให้บริษัทของฉันเสียหาย!”

“แต่ผม...”

“แกควรจะพิจารณาตัวเองได้แล้ว!”

        พ่อเลี้ยงตะคอกด้วยความโกรธ พร้อมกับโยนแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะทำงานของเจ ก่อนจะเดินออกจากห้องด้วยท่าทางโมโห

        เจทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ เขารู้สึกผิดหวังและเจ็บปวดกับคำพูดของพ่อเลี้ยง ทั้งที่วันนี้เป็นวันเกิดของเขา แต่กลับไม่มีคำอวยพรใดๆ นอกจากคำตำหนิ

        พ่อเลี้ยงออกไปสักพักน้องชายของเขาก็เข้ามา เคนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม กอดอกและจ้องมาที่หน้าของเขา

“ได้ยินว่า...โดนคุณพ่อด่าเหรอ”

“ฝีมือแก?”

“ช่วยไม่ได้นะ พี่อยากแย่งของๆ ผมเอง”

         เคพูดพร้อมกับทำหน้าเยาะเย้ย ก่อนลุกจากเก้าอี้เดินออกจากห้องไป

         ภูกลับมาที่ห้องทำงานของเจ เขาเห็นชายหนุ่มทำสีหน้าเคร่งเครียด จึงยื่นมือมาจับที่ไหล่ ถ่ายทอดความรู้สึกห่วงใยผ่านสัมผัส

“ผมกลับมาแล้ว”

“คุณบอกกับผมได้ทุกเรื่องนะ”

         เจได้ยินและรับรู้ได้ถึงความรู้สึกนั้น จากคิ้วที่ขมวดอยู่ก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง สำหรับเจแล้วภูคือสิ่งที่เขาเชื่อใจที่สุดในตอนนี้

ผมถูกน้องชายใส่ร้ายเรื่องทำให้ลูกค้ายกเลิกงาน แต่ที่ผมเสียใจคือพ่อเลี้ยงไม่ยอมฟังคำอธิบายจากผมเลย

         เขาเล่าเรื่องราวผ่านตัวหนังสือ

“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวก็ดีขึ้น คุณเป็นคนเก่ง”

         เพียงคำพูดและสัมผัสจากมือของภู ทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นอย่างบอกไม่ถูก เขาหลับตานิ่งอยู่แบบนั้นสักพักนีนี่ก็พรวดพราดเข้ามา

“เจ! เลิกงานแล้วเราไปฉลองวันเกิดกัน คราวนี้นีนี่ไม่ให้ปฏิเสธนะ”

“ก็ได้ครับ”

“คุณตอบตกลงรึป่าว!” ภูเอ่ยถามเพราะไม่ได้ยินเสียงตอบของเจ แต่เขากลับนิ่งไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบอะไร

         นีนี่พาเจมาที่โรงแรมหรูชั้นดาดฟ้า บรรยากาศโรแมนติก ล้อมรอบไปด้วยแสงเทียน และเสียงไวโอลิน

“เซอร์ไพรส์!! ชอบมั้ยคะเจ”

“ครับ”

        ทั้งสองนั่งลงบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารหรูหราราคาแพง

        ภูตามมาด้วยเห็นนีนี่ทำหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เขารู้สึกไม่ชอบใจเดินไปแกล้งเตะที่ขาเก้าอี้ของเธอ

“เอ๊ะ!!!”

“เป็นอะไรรึป่าวครับ”

“นีนี่รู้สึกเหมือนมีอะไรชนเก้าอี้...”

“เจทานเถอะค่ะ สงสัยนีนี่คิดไปเอง”

        ภูแอบตลกหัวเราะคิกคัก เจได้ยินก็รู้ทันทีว่าเป็นฝีมือของเขา

“นีนี่ ผมมีบางอย่างอยากบอกคุณ”  ทานอาหารได้สักพักเจก็เอ่ยขึ้น

“อะไรคะ”

“ผมไม่ได้ชอบคุณ ผมรู้สึกผิดถ้าเรายังคบกันต่อไป”

       หญิงสาวนิ่งอึ้ง แววตาค่อยๆ เผยความเศร้า

“นีนี่รู้อยู่แล้วค่ะ นีนี่คิดว่าถ้าทำแบบนี้ไปซักวันเจอาจจะชอบนีนี่บ้าง

“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างครับ น้องชายผมเค้าชอบคุณมากนะ”

        ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนไปเขาหันมาส่งยิ้มพูดกับเธออีกครั้ง

“เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้นะครับ”

         เจคิดว่าถ้าฝืนคบกับนีนี่ต่อไป ยิ่งจะทำให้เขารู้สึกผิดต่อเธอ เพราะถึงยังไงก็ไม่สามารถรักเธอได้ และควรปล่อยเธอไปเจอคนที่เหมาะสม

“คุณใจร้ายมากเลยนะ...”

         ภูพูดยังไม่ทันจบประโยคก็มีเสียงเคาะประตูห้องนอนของเจดังขึ้น

ก๊อก... ก๊อก... ก๊อก...

         เจเดินออกไปเปิดประตู เจอหญิงสาวร่างบางยืนถือกล่องบางอย่างอยู่ในมือ นั่นคือเฟน้องสาวของเขาเอง

“สุขสันต์วันเกิดค่ะพี่เจ มีความสุขมากๆ นะคะ”

         หญิงสาวยื่นกล่องของขวัญให้กับเขา เป็นของขวัญชิ้นแรกและชิ้นเดียวที่เขาได้รับในวันเกิดทุกๆ ปี ตั้งแต่แม่จากไป

“ขอบใจนะเด็กน้อย” เจยื่นมือไปลูบหัวน้องสาวเขาเบาๆ อย่างเอ็นดู

“เฟไม่เด็กแล้วนะคะ โตแล้วเห็นป่าว”

        เฟหมุนตัวเพื่อให้พี่ชายมองเห็นว่าตนเองโตแล้ว พร้อมกับส่งยิ้มอย่างสดใส

        ทั้งสองกอดกันก่อนที่เจจะเดินกลับเข้ามาในห้อง

“พรุ่งนี้คุณหยุดใช่มั้ย ไม่ต้องพาผมไปหาความทรงจำ แต่ไปที่ที่คุณอยากไป ผมจะไปกับคุณเอง”

        เจมาที่วัดพร้อมกับภู เป็นวัดที่พ่อแม่ของเขาชอบพามาบ่อยๆ ตั้งแต่เด็ก เวลาไม่สบายใจเขาจะมาที่นี่อยู่เสมอ

“ที่นี่เหรอที่คุณอยากมา แต่ผมเข้าวัดไม่ได้ ผมจะรออยู่ข้างนอกนะ”

         เจพยักหน้าก่อนเดินเข้าไป

         ภูมองไปรอบๆ บริเวณนั้นเขารู้สึกสะดุดตากับสถานที่แห่งหนึ่ง นั่นคือสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้า ภูเดินเข้าไปข้างในพร้อมกับมองไปรอบๆ เขารู้สึกคุ้นเคยกับที่นี่มาก พอหันไปมองแปลงผัก ความทรงจำวัยเด็กก็ผุดขึ้นมา

“นี่! นายพรวนดิน ฉันจะรดน้ำ”

“นายนั่นแหละพรวนดิน ฉันจะรดน้ำเอง”

         ภาพที่ชัดขึ้นมาในหัวก็ค่อยๆ จางหายไป

“หรือว่าเราจะเคยอยู่ที่นี่...”