วิญญาณร้ายรัก (Yaoi/BL)

         เจมาที่ทำงานของภู เพื่อสอบถามเกี่ยวกับเขาด้วยตนเอง

“เขาเคยเป็นพนักงานที่นี่ใช่มั้ยครับ”

“ใช่ครับ! เค้าทำงานดีและก็ขยันมาก แต่อยู่ดีๆ ก็ส่งจดหมายลาออกมา”

“ลาออกเหรอครับ!”

“ครับ! ผมยังรู้สึกเสียดาย คนดีแบบเขาหายาก”

        ...เรื่องราวที่มีแต่ปริศนาของภู วนเวียนในหัวของเจตลอด ไม่ว่าอยู่บ้าน หรือแม้แต่ที่ทำงาน

“หัวหน้าคะ ท่านประธานเรียกพบค่ะ”

“ครับ”

       หลังจากที่พนักงานแจ้ง เจก็รีบมาห้องทำงานของพ่อเลี้ยงทันที เพราะเขากำลังอยากพบอยู่เหมือนกัน

“นั่งก่อนสิ”

        เจนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามพ่อเลี้ยงอย่างสุภาพ

“เรื่องที่ฉันว่าแกวันนั้น ต้องขอโทษด้วยนะ”

“ไม่เป็นไรครับ”

“พ่อเลี้ยงครับ ผมมีเรื่องรบกวนถาม”

“ว่ามาสิ”

“พ่อเลี้ยงเคยเห็นคนในรูปนี้มั้ยครับ” เจเอ่ยพร้อมกับยื่นภาพให้พ่อเลี้ยงดู

“ได้ภาพนี้มาจากไหน!” พ่อเลี้ยงทำสีหน้าตกใจ

“คนรู้จักให้ช่วยตามหาครับ อยู่ดีๆ เขาก็หายตัวไป”

“ฉัน...ฉันไม่เคยเห็น”

“งั้นเหรอครับ ขอโทษนะครับที่รบกวน”

        เจสังเกตเห็นว่าพ่อเลี้ยงมีท่าทางแปลกไป แม่เลี้ยงและน้องสาวก็เช่นกัน พอเห็นภาพสีหน้าทุกคนดูตกใจ

        และยังมีอีกคนที่เขาต้องไปถาม

“พี่มาหาผมมีอะไรรึป่าว”

“หรือว่า...จะมาทวงพี่นีนี่คืน ผมไม่ยอมนะบอกก่อน”

“ป่าว แค่มีเรื่องอยากถาม เคยเห็นคนในภาพนี้มั้ย” เจพูดพร้อมกับกางรูปให้น้องชายดู

“ไม่เคยเห็นนะ...ทำไม อย่าบอกนะว่า...”

“ไม่ใช่เรื่องของนาย”

“พี่ดูแปลกๆ นะ ปกติไม่เห็นสนใจใคร...ฮั่นแน่! ...”

         เจทำหน้านิ่งไม่พูดอะไร ก่อนจะรีบลุกจากเก้าอี้ออกจากห้อง เขาคิดว่ามีเคคนเดียวดูปกติที่สุดเมื่อเห็นภาพนี้

         ณ สถานสงเคราะห์เด็กกำพร้า

“ใช่ เขาเคยอยู่ที่นี่มาก่อน เอฟเป็นเด็กดี เวลามาเยี่ยมน้องจะมีของฝากติดไม้ติดมือมาด้วยตลอด”

“พ่อแม่ล่ะครับ?”

“พ่อแม่เขาเสียตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ เอฟไม่มีญาติที่ไหน เลยถูกส่งมาเลี้ยงดูที่นี่”

“มีอะไรกับเอฟรึป่าว”

“ไม่มีครับ ขอบคุณมากนะครับ”

         เจพยายามสืบหาการหายตัวไปของภูมาตลอดหนึ่งสัปดาห์ ตั้งแต่วันที่ภูหายไปต่อหน้าต่อตาเขา แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่มีเบาะแสหรือข้อมูลอะไรเพิ่มเติมเลย จนตอนนี้เริ่มรู้สึกหมดหวัง

         ขณะที่เขายืนคิดอยู่หน้าสถานสงเคราะห์ก็มีเสียงเรียกคุ้นหูดังขึ้น

“เจ...”

          เขาค่อยๆ หันไปทางเสียงเรียก ยืนนิ่งอึ้งไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง คนที่คิดว่าจากไปแล้ว กลับมาปรากฏตัวตรงหน้า

“อะไรกัน ไม่เจอแป๊บเดียวลืมผมซะแล้วเหรอ”

“ภู!...เอฟ เป็นคุณจริงๆ เหรอ?”

“เรียกผมว่าภูเหมือนเดิมก็ได้ ที่จริงแล้วผมชอบชื่อนี้นะ ไม่ใช่เพราะความหมาย แต่เพราะ...คุณเป็นคนตั้ง”

          จบประโยคของภู เจก็โผเข้ากอด เขาดีใจมาก คนที่ไม่คิดว่าจะได้เจออีกแล้วกลับมา

“คุณยังไม่ตายเหรอ แล้วคุณหายไปไหนมา แล้วคุณ...”

“ใจเย็นๆ ค่อยๆ ถามก็ได้ ผมไม่ไปไหนแล้ว จะอยู่ให้คุณถามตลอดไป”

         ...เจนั่งลงข้างภูที่เตียงนอนห้องของเขา

“คุณยังไม่ได้เล่าให้ผมฟังเลยนะ”

“วันนั้น...ผมเลิกงานจะกลับไปเยี่ยมน้องๆ  น้องสาวคุณก็ขับรถชนผม พ่อแม่ของเธอเป็นห่วงอนาคตของลูกสาว เลยจัดการปิดเรื่องนี้ และส่งผมไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ พ่อเลี้ยงของคุณส่งจดหมายลาออกไปที่ทำงานของผม และส่งเงินให้สถานสงเคราะห์ เพื่อไม่ให้ใครสงสัยจนกว่าผมจะหายดี ที่จริงก็เป็นความผิดของผม รีบจนไม่ทันดูรถที่มาจากทางตรง"

"น้องสาวของคุณลงจากรถมาดูผมก่อนที่ผมจะหมดสติ พอเห็นหน้าเธอความทรงจำของผมก็กลับมา"

“แล้วที่คุณเคยบอกเรื่องจดหมายนั่น? ...”

“ทีแรกผมก็คิดว่ากำลังจะได้ไปเกิดใหม่ แต่มีชายหน้าตาน่าเกรงขามสวมชุดขาวมาบอกกับผมว่า จดหมายที่ผมได้รับ ส่งให้ผิดวิญญาณ ข้อความที่ผมควรได้...”

         ถ้าหากเจ้าจำไม่ได้ว่า เจ้าเป็นใคร และตายเพราะอะไร เจ้าก็ไม่สามารถกลับเข้าร่างได้ และต้องกลายเป็นวิญญาณเร่ร่อนไปชั่วกัปชั่วกัลป์...

         เรื่องปาฏิหาริย์ที่เกิดขึ้นกับพวกเขา คนที่เฝ้าตามหากลับมาอยู่ตรงหน้า พร้อมแววตาส่องประกายบ่งบอกการรอคอยกำลังสิ้นสุดลง...

“ผมรัก...ตั้งแต่คุณสัมผัสครั้งแรก ความรู้สึกแบบนั้นไม่เคยได้รับจากที่ไหน...”

         เรือนร่างหนุ่มค่อยๆ แนบชิดติดกัน ส่งผ่านสัมผัสอุ่นร้อนเร้าอารมณ์ เลือดในกายสองชายเร่าร้อน ริมฝีปากบดจูบดูดดื่มร้อนแรง เสียวซ่านด้วยกันทั้งสองฝ่าย...

 NC

.....จบ.....