(Yaoi/BL) คำสำคัญ

เฟรช ศศิ (พระจันทร์)

        เลิกเรียนผมโทรขอให้พี่ฟร้องค์มารับกลับบ้าน เพราะยังรู้สึกไม่สบาย จิตใจและร่างกายตอนนี้ ยังไม่พร้อมเผชิญหน้ากับอะไร 

        ตอนเช้าผมรู้สึกดีขึ้น และมาเรียนตามปกติ ใกล้เวลาที่อาจารย์จะเข้าสอนแล้ว แต่เรก็ยังไม่มา มันเป็นอะไรหรือเปล่านะ...

       “ไอ้เฟรช! ไอ้เรไปไหนวะ อาจารย์จะเข้าสอนอยู่แล้ว” ต้นหันมาถามผมเสียงจริงจัง

       “กูจะไปรู้เหรอ” ผมตอบแบบนั้นเพราะผมไม่รู้จริงๆ ตั้งแต่วันนั้นเราก็ยังไม่ได้คุยกันเลย

        “อ้าว! เมื่อก่อนกูเห็นพวกมึงตัวติดกันตลอด ใครไปไหนมาไหนพวกมึงรู้หมด” เอพูดขึ้น

        “ก็นั่นมันเมื่อก่อน” ในหัวของผมคงหมายถึงตอนที่ไอซ์ยังไม่เข้ามา

        “พวกมึงมันยังไงเนี่ย! สลับกันหาย วันก่อนมึงก็หายไปที วันนี้ไอ้เรก็หายอีก”  จี้ทำเสียงสงสัย

        “กูถามจริงๆเถอะ พวกมึงมีปัญหาอะไรกันรึเปล่าวะ”  ต้นถามผมก่อนที่ผมจะตอบกลับด้วยสีหน้านิ่งเฉย

        “ไม่มีอะไร” 

       “กูไลน์ถามเองก็ได้ว่ะ” ต้นพูดพลางก้มลงกดที่โทรศัพท์

        “มันบอกไม่สบายว่ะ” ต้นเงยหน้าบอกพวกเราที่กำลังเฝ้ารอคำตอบอยู่

        “เฮ้ย! ปกติไอ้เรมันแข็งแรงจะตาย มันป่วยจริงๆเหรอ”  จี้ทำหน้าตกใจเหมือนจะไม่เชื่อ

        “มึงจะไม่ให้มันเจ็บป่วยบ้างรึไง” เอหันไปว่าจี้

        “งั้นฝากบอกมันด้วยว่า อย่าพึ่งตายพวกกูยังไม่มีชุดดำไปงานศพ” จี้พูดติดตลก เอก็พยักหน้าเป็นใจ

       “รักเพื่อนจังเลยนะพวกมึงเนี่ย!” ต้นพูดประชดประชัน

         เรไม่มาเรียน เพราะต้องการจะหลบหน้าผม หรือไม่สบายจริงๆ น้อยมากที่เรไม่สบาย ตั้งแต่คบกันมานับครั้งได้ วันนี้ไอซ์ก็ดูเงียบกว่าปกติ หรือไอซ์รู้อยู่แล้วว่าทำไมเรไม่มา  เขาสองคนอาจจะบอกกันแล้ว

         เลิกเรียนพี่ฟร้องค์แวะมารับผมกลับบ้านด้วยกัน 

        “ยังไม่ดีขึ้นเหรอ” พี่ฟร้องค์ยื่นมือมาแตะหน้าผากผมก่อนจะออกรถ

       “ไข้ก็ลดแล้ว ทำไมยังทำหน้าแบบนั้นอยู่อีก” พี่เขาคงหมายถึงหน้ากังวลใจของผม

        “เรบอกว่าไม่สบาย มันไม่ได้มาเรียน” ผมหันไปคุยกับพี่ฟร้องค์ที่กำลังขับรถอยู่

        “เป็นห่วงเค้า... อยากกลับไปดูที่ห้องไหม?”  พี่ฟร้องค์ยิ้มมุมปากใส่ผม

         ผมพยักหน้าเบาๆ ในใจก็เป็นห่วงเรมากอยู่เหมือนกัน

         พี่ฟร้องค์กำลังวนรถกลับ เพื่อจะพาผมไปหาเรที่ห้อง เสียงไลน์ผมก็ดังขึ้น

          เร:  เฟรช ขอโทษนะที่ทำให้มึงไม่อยากกลับห้อง ตอนนี้กูย้ายออกแล้ว มึงกลับมาได้แล้วนะ

         ผมก้มอ่านข้อความที่โทรศัพท์แล้วเงยหน้าบอกพี่ฟร้องค์ พร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมา

         “ไม่ต้องไปแล้วครับ มันไปแล้ว”

         “เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม!” พี่ฟร้องค์รีบจอดรถคุยกับผมด้วยสีหน้าตกใจ

          ผมยื่นโทรศัพท์ให้พี่ฟร้องค์ดูข้อความที่เรส่งมา

         “พี่ว่าเป็นอยู่แบบนี้มีแต่จะแย่ลงนะ ทำไมไม่ลองคุยกับเร ให้เรได้อธิบาย เผื่อว่าที่จริงแล้วอาจจะไม่มีอะไรอย่างที่เฟรชคิดก็ได้ ความเข้าใจผิดกัน ถ้ามันเกิดขึ้นซ้ำๆ เราจะไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายเปลี่ยนไปแค่ไหนแล้ว ถ้าย้อนกลับมาคุยกันทีหลัง บางทีอาจสายเกินไป เพราะต่อให้คุยก็อาจจะจบอยู่ดี อย่าให้ต้องเลิกกันแล้วถึงได้คุย ถ้าไม่อยากเสียไปก็รักษาให้ดีๆ”

         “ที่จริงแล้วพี่ก็รักเฟรชนะ แต่พี่อยากเห็นคนที่พี่รักมีความสุขมากกว่า” พี่ฟร้องค์เอื้อมมือมาจับหัวผม ความหวังดีนี้ผมจะจดจำไปตลอดเลย

           ผมตั้งใจว่าถ้าเรมาเรียน ผมจะคุยกับเรวันนี้เลย อยากรู้เหตุผลที่เรย้ายออกจากคอนโด อยากฟังสิ่งที่มันอยากบอกผมวันนั้น

           ผมเห็นเรเดินลงจากแท็กซี่ เข้ามาในมหาลัย ผมตั้งใจเดินไปหาเร เพื่อบอกว่าผมพร้อมที่จะฟังแล้ว แต่เรก็เดินผ่านหน้าผมไป นี่เป็นครั้งแรกที่เรเฉยชากับผม หรือว่าเรจะเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ 

           ถ้าผมกลับห้อง คงมีแต่ภาพของเราผุดขึ้นมา ผมจึงกลับมาที่บ้าน เห็นพ่อแม่นั่งทำหน้าเครียดที่โซฟาห้องรับแขก ด้วยความเป็นห่วงท่าน ผมเลยเดินเข้าไปถาม

          “มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

           พ่อเลื่อนแผ่นกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะส่งมาให้ผม ผมหยิบขึ้นมาดู เป็นรูปถ่ายผมจูบกับเร ความรู้สึกของผมในตอนนี้ช็อกจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรก่อนดี 

          “พ่อครับ แม่ครับ เฟรช...”

         “นานแค่ไหนแล้ว พวกลูกคบกันมานานแค่ไหนแล้ว” แม่น้ำตาคลอมองมาที่ผม

         “ตั้งแต่มัธยม...” เสียงของผมในตอนนี้แทบจะเปล่งไม่ออก

         “ทำไมลูกไม่เคยบอกแม่! แม่คิดว่าครอบครัวเราคุยกันทุกเรื่องซะอีก!” แม่เริ่มทำเสียงแข็ง 

          มือของพ่อค่อยๆลูบหลัง เพื่อให้แม่เย็นลง

         “ผมกลัวพ่อแม่จะรับเรื่องนี้ไม่ได้” เสียงของผมสั่นเครือ น้ำตาคลอเบ้า

         “พ่อกับแม่รับเรื่องนี้ไม่ได้  เพราะเราเป็นห่วงอนาคตของลูก ลูกจะคบกันได้นานแค่ไหน ทะเลาะกันก็อาจจะเลิกกันเมื่อไหร่ก็ได้ พ่อกับแม่เวลาที่เราทะเลาะกัน เรามีลูกเป็นโซ่ทองคล้องใจ เราถึงให้อภัยกันและอยู่ด้วยกันมาถึงวันนี้ แล้วเฟรชกับเรมีอะไร ถ้าวันไหนที่พ่อแม่ไม่อยู่แล้วเฟรชเลิกกับเร เฟรชจะอยู่กับใคร เฟรชกลับไปคิดเรื่องที่พ่อพูดให้ดีๆนะ” พ่อพูดด้วยน้ำเสียงใจเย็น พูดจบพ่อก็พยุงแม่ที่เหมือนอยู่ในอาการช็อกกับสิ่งที่รับรู้ขึ้นห้องไป

           ผมนั่งลงกุมขมับที่โซฟา น้ำตาที่คลออยู่ก็เอ่อออกมา  นึกถึงคำพูดของพ่อแม่ นึกถึงเรื่องราวระหว่างผมกับเร ทุกข์และสุขที่เราผ่านด้วยกันมา มันจะกลายเป็นแค่ความทรงจำดีๆจริงๆเหรอ...