(Yaoi/BL) คำสำคัญ

เร รวี (พระอาทิตย์)

         ผมไม่ได้บอกอะไรกับไอซ์ เพราะคิดว่าเรื่องนี้เป็นปัญหาของผม ไม่ควรลากใครเข้ามาปวดหัวด้วย พอไอซ์ไปสักพัก เฟรชก็ยังไม่กลับมา จะโทรถามก็ปิดเครื่อง ผมเลยเดินไปตามทางที่มันเดินไปซื้อน้ำ เจอแก้วโกโก้ปั่นตกอยู่ ผมนึกเอะใจขึ้นมาทันทีว่าเฟรชอาจเห็นผมกอดกับไอซ์ และเข้าใจผิด

         ผมเดินหาเฟรชตามถนนก็ไม่เจอ โทรถามเพื่อนทุกคน มันก็ไม่ได้ติดต่อใครเลย หรือมันอาจจะกลับห้อง ผมขับรถเฟรชมาที่คอนโด กุญแจถูกล็อคจากข้างนอกแสดงว่ามันไม่ได้กลับ ผมโทรหาพี่ฟร้องค์เพราะเขาสนิทกันมาก พี่เขาบอกว่าอยู่กับเฟรช ยังไม่อยากให้ผมคุย แต่ผมก็สบายใจอย่างน้อยมันก็ปลอดภัย

          ตอนเช้าผมเห็นพี่ฟร้องค์เดินมาส่งเฟรชที่หน้าตึก สีหน้ามันไม่ค่อยดี คงเสียใจกับสิ่งที่เห็น ผมเดินไปหาเพื่อจะบอกว่ามันกำลังเข้าใจผิด มันก็เดินหนีผม ผมตามไปที่ห้องเรียนทำสายตาอ้อนวอนเพื่อขออธิบาย มันก็ทำเฉยชา ไม่สนใจ ไม่แม้แต่จะมองสักนิด หรือเฟรชจะเกลียดผมเข้าแล้วจริงๆ

          ผมผ่านไปได้ยินเฟรชกำลังโทรหาใครบางคนอยู่หน้าห้องน้ำ

         “พี่ฟร้องค์ ช่วยมารับเฟรชหน่อยครับ”

         “กุญแจรถอยู่กับเร ผมไม่อยากยุ่งกับมัน”

         “ผมจะรออยู่ที่เดิมนะครับ”

           ผมกลับมาย้อนคิดอยู่ที่ระเบียงห้อง คนที่ทำให้เฟรชมีความสุขอาจจะเป็นพี่ฟร้องค์ไม่ใช่ผม อะไรหลายๆอย่างที่เราผ่านมาด้วยกัน มันอาจจะกลายเป็นแค่ความทรงจำดีๆ วันที่7 มิถุนายนที่เคยมีความหมายสำคัญ อาจกลายเป็นแค่วันที่ไร้ค่า คำว่าไม่อยากยุ่งกับผมของเฟรช ทำให้ผมรู้สึกว่าเราอาจต้องแยกกัน จนกลายเป็นคนแปลกหน้าที่รู้จักกันดี

           ผมทำให้เฟรชถอยจากผม ทำให้มันไม่อยากกลับมา ไม่อยากเจอหน้า ผมมาอยู่ห้องเฟรชแต่กลับทำให้เฟรชต้องไปอยู่ที่อื่น ผมต่างหากที่ควรเป็นฝ่ายไป

           ผมเก็บของกลับมาอยู่ที่บ้านตามข้อเสนอของพ่อ และเพื่อให้เฟรชได้กลับห้องของตัวเอง

           “ป้าจันครับ คุณพ่ออยู่ไหมครับ” ผมวางกระเป๋าพร้อมกับเอ่ยถามป้าจัน

           “คุณพ่อออกไปทำงาน ยังไม่กลับเลยค่ะ คุณเรทานอะไรมาหรือยัง เดี๋ยวป้าไปเตรียมอาหารให้”

           ป้าจันทำท่าจะเดินเข้าครัวผมเลยรีบพูดดักไว้

          “ไม่เป็นไรครับ ผมไม่หิว”

          “ป้าจันครับ ผมมีเรื่องอยากให้ช่วย ผมอยากรู้ว่าคุณพ่อได้รูปพวกนั้นมาจากไหน”

          “ป้าเป็นคนหยิบมาจากตู้จดหมายให้คุณผู้ชายเอง ป้าขอโทษนะคะ ป้าก็ไม่รู้ว่าข้างในเป็นอะไร พอคุณผู้ชายเปิดออกมา ก็ทำหน้าโมโหใหญ่ สั่งป้าไปหยิบโทรศัพท์มาโทรหาคุณเร” ป้าจันเดินกลับมาคุยกับผม

           “ป้าจันไม่ผิดหรอกครับ ผมอยากรู้ว่าใครเป็นคนส่งมา ป้าจันช่วยหน่อยได้ไหมครับ”

           ป้าจันเข้าไปในห้องทำงานของพ่อผม หยิบซองจดหมายออกมา ที่ซองไม่ได้จ่าหน้าผู้ส่ง มีแต่ชื่อผู้รับ แสดงว่าคนคนนี้รู้จักพ่อผมและบ้านผมเป็นอย่างดี ผมคิดว่าคนนั้นต้องเป็นคนเอาซองจดหมายมาสอดไว้ที่ตู้จดหมายหน้าบ้านของผมด้วยตัวเอง เพราะว่าไม่มีตราประทับของไปรษณีย์

          “พรุ่งนี้เช้าเราไปขอดูกล้องวงจรปิดกับรปภ.หน้าหมู่บ้านกันครับ” ผมชวนป้าจัน

           “คุณเรมีเรียนไม่ใช่เหรอคะ?”

           “ไม่เป็นไรครับ ผมขาดเรียนได้ เรื่องนี้อย่าให้คุณพ่อรู้นะครับ” ผมกำชับป้าจันเพราะไม่อยากทะเลาะกับพ่ออีก

            พอได้ยินเสียงรถของพ่อกลับมา พ่อก็เรียกป้าจันไปหาทันที

            “มันย้ายมาหรือยัง”

            “มาแล้วค่ะ”

            “ฝากดูมันด้วยนะจัน ฉันอยากให้มันมีครอบครัวที่สมบูรณ์”

            “แต่...คุณผู้ชายคะ”

            “ไม่ต้องพูดหรอก ฉันรู้ว่าจันต้องเข้าข้างมัน เรื่องมหาวิทยาลัยใหม่ ฉันกำลังให้คนจัดการ บอกมันเตรียมตัวไว้ด้วย”

            ผมแอบฟังพ่อคุยกับป้าจัน พ่อผมเป็นนักธุรกิจที่วางแผนชีวิตผมมาตลอด ที่ผมชอบทำตัวร่าเริง เฟรนลี่ เพราะอยากจะชดเชยสิ่งที่ผมขาดเวลาอยู่ที่บ้าน

           พ่อออกไปทำงานแต่เช้าไม่รู้ว่าเพราะไม่อยากเจอหน้าผม หรือติดงาน

           ต้น: ไอ้เร มึงไม่มาเรียนเหรอ

           เร: กูไม่สบาย

           ต้น: ให้พวกกูไปหาไหมวะ

           เร: ไม่เป็นไร

           ต้น: โอเคๆ หายไวๆมึง

           ต้น: เอกับจี้ฝากบอกว่าอย่าพึ่งตายนะ ยังไม่มีชุดดำไปงานศพ

           เร: กวน...

           ต้นไลน์มาถาม ถ้าปกติผมก็คงด่าพวกมันยาวกว่านี้ แต่วันนี้ไม่มีอารมณ์เล่น และไม่อยากให้มันถามมากเลยบอกไปว่าไม่สบาย

           ผมคิดว่าคนที่ส่งรูปมาต้องเป็นคนที่ผมรู้จัก และรู้จักผม เพราะไม่งั้นคงไม่ตามผมกับเฟรชไปถึงคอนโด และไม่ทำเรื่องแบบนี้ ไม่รู้ว่าเผลอไป  สร้างปัญหาให้ใครตอนไหน ทั้งที่ผมก็ดีกับทุกคนมาตลอด

           บ้านของผมมีกล้องวงจรปิดแต่มองไม่เห็นบริเวณตู้จดหมาย ผมกับป้าจันเลยต้องไปขอดูกล้องหน้าหมู่บ้าน ถ้าเห็นภาพคนที่ผมรู้จักเข้าออกหมู่บ้าน ทั้งที่ไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่ คนนั้นแหละน่าสงสัยที่สุด แต่รปภ.ไม่ยอมให้เราดู บอกว่าเป็นเรื่องของนโยบายความปลอดภัย ถ้าผมอยากดูจริงๆต้องมีใบแจ้งความ ถ้าแจ้งความก็ต้องบอกความเดือดร้อนที่ได้รับ ผมไม่สามารถทำเรื่องนี้ให้เป็นเรื่องใหญ่กว่านี้ได้ เพราะแทนที่จะหาตัวคนส่งรูป อาจจะกลายเป็นว่าทำให้ครอบครัวเฟรชรู้เรื่องเร็วขึ้น

          “ไม่เป็นไรนะคะ เราหาวิธีใหม่ก็ได้ ป้าจะช่วยคุณเรเอง” ป้าจันปลอบใจผมที่กำลังเดินคอตกเข้าบ้าน

          “ขอโทษนะครับที่ทำให้ป้าจันต้องลำบากไปด้วย” ผมหันมองป้าจันด้วยความรู้สึกผิด

         “พูดอะไรอย่างนั้นล่ะคะ ป้ารักคุณเรเหมือนลูกแท้ๆของป้านะ”

         “ผมก็รักป้าจันครับ” ผมโผเข้ากอดป้าจัน พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างหมดหวัง

          สามีป้าจันเสียไปตั้งแต่ป้ายังสาว ป้าจันไม่มีลูก มีแต่พวกเรา ผมรู้สึกโชคดีที่ครอบครัวเรามีป้าจัน

          วันนี้ผมเหนื่อยกับอะไรหลายๆอย่าง และมีอีกเรื่องของวันนี้ที่ผมยังต้องทำ

           เร: เฟรช ขอโทษนะที่ทำให้มึงไม่อยากกลับห้อง ตอนนี้กูย้ายออกแล้ว มึงกลับมาได้แล้วนะ