(Yaoi/BL) คำสำคัญ

เร รวี (พระอาทิตย์)

           หลังจากที่ผมส่งไลน์หาเฟรช ผมก็ไม่กล้ามองโทรศัพท์อีกเลย ไม่รู้ว่ามันอ่านหรือยัง ผมนอนคิดทั้งคืน ถ้าผมต้องย้ายมหาลัย ผมควรเลิกยุ่งกับเฟรช หรือเราค่อยๆห่างกันตั้งแต่ตอนนี้เลยดีไหม ผมอาจจะไม่เหลือใคร แต่เฟรชยังมีพี่ฟร้องค์

           ผมขึ้นแท็กซี่มามหาลัย พอเจอหน้าเฟรชในหัวของผมก็สับสนไปหมด ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นกำลังคิดโง่ๆอะไรอยู่ ถึงได้ตัดสินใจเฉยชาใส่เฟรช ทั้งที่ดูเหมือนเฟรชกำลังรอฟังบางอย่างจากผม

           เลิกเรียนผมกำลังจะเรียกแท็กซี่กลับบ้าน พี่ฟร้องค์ก็บีบแตรรถเรียกผม

          “เร! พี่ขอคุยด้วยหน่อยสิ”

           ผมขึ้นไปนั่งบนรถพี่ฟร้องค์เงียบๆ ก่อนที่พี่เขาจะพูดขึ้น

          “พี่รู้เรื่องของเรกับเฟรชแล้ว”

          “เฟรชบอกพี่เหรอครับ” ผมทำหน้าตกใจเล็กน้อย

          “เปล่าหรอก เรต่างหากที่บอกพี่” พี่ฟร้องค์ยิ้มให้ผม

          “ผมเหรอครับ!” 

          “ขี้หึงขนาดนั้น ปิดใครไม่ได้หรอก” พอพี่เขาพูดแบบนั้นผมก็นึกได้ทันทีว่าทำอะไรไว้บ้าง

           “เรทำน้องชายพี่เสียใจมากเลยรู้ไหม”

          “น้องชาย!” ผมทำเสียงตกใจ เพราะก่อนหน้านี้คิดว่าพี่ฟร้องค์ชอบเฟรช

          “ใช่! เรารักกันแบบพี่น้อง” พี่ฟร้องค์ทำหน้ายืนยันก่อนจะพูดต่อ 

          “แผลที่เรเป็นคนทำ เรก็ต้องเป็นคนรักษา ถ้ายังทำให้น้องพี่เจ็บอีก พี่จะมาเอาน้องพี่คืน” พอพี่เขาพูดจบก็ไปส่งผมที่บ้าน

            ผมนั่งคิดตามคำพูดของพี่ฟร้องค์มาตลอดทางจนถึงตอนนี้ ผมทำอะไรกับเฟรชลงไปบ้าง ผมทำให้เฟรชเข้าใจผิด แถมยังย้ายออกมาโดยไม่บอกก่อน ผมทำลายความรู้สึกของคนที่ผมรักและรักผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า 

            ผมตั้งใจว่าเช้านี้จะหาโอกาสคุยกับเฟรชให้ได้ แต่ก็ไม่มีโอกาสสักทีจนถึงเลิกเรียน ผมล้วงโทรศัพท์มือถือเพื่อจะโทรถามเฟรชว่ากลับหรือยัง แต่มือถือผมดันแบตหมด ผมเห็นต้นเดินมาพอดี เลยตะโกนเรียก

           “ต้น!ต้น! กูขอยืมโทรศัพท์หน่อย จะโทรหาไอ้เฟรช มือถือกูแบตหมด”

            ต้นยื่นโทรศัพท์ให้ผม พอผมรับมามือก็กดไปโดนแกลเลอรี่รูป สิ่งที่ผมเห็นคือรูปที่ผมกำลังตามหาคนส่งอยู่

          “ไอ้ต้น!!” ผมกำมือแน่น ตอนนี้รู้สึกโมโหมาก

          “อะไรวะ” ต้นทำหน้าตาไม่รู้เรื่อง

           “มึงเป็นคนทำเหรอ” ผมทั้งโกรธ ทั้งเสียใจที่ถูกเพื่อนหักหลัง

           “กูทำอะไร” ต้นเริ่มหน้าถอดสี 

           “มึงเป็นคนส่งรูปกูกับเฟรชให้ครอบครัวกูใช่ไหม!”

           “กู...” ต้นเสียงสั่น คงเห็นว่าผมกำลังโกรธมาก

          “กู...กูขอโทษ กูผิดไปแล้ว ไอ้เรกูไม่ได้ตั้งใจ”

           ผมจับคอเสื้อต้นทำท่าจะต่อย   เฟรช เอ ไอซ์ และจี้ก็วิ่งมา

            “มีเรื่องอะไรกันวะ!” เฟรชวิ่งเข้ามาจับแขนผมไว้

            ผมยื่นโทรศัพท์ให้เฟรชดู

           “ไอ้ต้นมึงเป็นคนทำเหรอ! มึงเป็นคนส่งรูปให้พ่อแม่กูเหรอ!” เฟรชพูดด้วยสีหน้าตกใจ

           ผมก็ตกใจที่รู้ว่าครอบครัวเฟรชเห็นรูปพวกนี้แล้ว

           “มันส่งไปบ้านมึงด้วยเหรอ วันที่พ่อมึงเรียกไปหาคือเรื่องนี้?” เฟรชหันมาถามผม

           ผมเห็นเฟรชน้ำตาคลอมันคงทั้งตกใจ และเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น ผมพยักหน้าตอบกลับก่อนที่เฟรชจะพูดต่อ

          “ทำไมมึงไม่บอกกู”

          “กูไม่อยากให้มึงเครียด” 

           “แต่กูเป็นแฟนมึงนะเร มีปัญหาก็ต้องช่วยกันแก้สิว่ะ ถ้ามึงเก็บไว้คนเดียว มึงจะมีกูไว้ทำไม!”

           เฟรชพูดแบบนั้นทำให้ผมรู้สึกตัวว่าผมได้ทำพลาดไปอีกอย่าง

           ต้นกลัวความผิดทำท่าลุกลี้ลุกลนถอยหลังออกไปที่ถนนขณะที่รถกำลังวิ่งมาพอดี  เฟรชเห็นว่าต้นกำลังจะถูกรถชนเลยรีบวิ่งไปผลัก ทำให้เฟรชถูกรถชนแทน

           “เฟรช!!!”  ผมตะโกนด้วยความตกใจ

            ผมพยุงเฟรชที่นอนนิ่งอยู่กับพื้น มีเลือดออกที่หัว พวกเพื่อนๆรีบพากันโทรเรียกรถพยาบาล ส่วนต้นร้องไห้ทำอะไรไม่ถูก

            “เฟรช มึงอย่าเป็นอะไรนะ มึงอยากฟังอะไร มึงลืมตาขึ้นมาสิ กูจะบอกมึงหมดเลย” ผมร้องไห้ฟูมฟายอยู่แบบนั้นจนรถโรงพยาบาลมาถึง

            เฟรชถูกส่งตัวเข้าห้องไอซียู ผมโทรตามพ่อแม่เฟรช พวกท่านตกใจมาก และกำลังรีบมาที่โรงพยาบาล

            “มึงทำแบบนี้ทำไมวะ” ผมที่ใบหน้ามีแต่คราบน้ำตาหันไปถามต้น

           “กูแค่อยากสั่งสอนมึง” ไอ้ต้นที่นั่งกอดเข่าหันมาตอบผม

           “สั่งสอนกู!” ผมรู้สึกอึ้งกับคำแก้ตัวของมัน

           “ใช่! กูอยากให้มึงรับรู้ความเจ็บปวดของกู  กูแอบรักไอซ์ตั้งแต่วันแรกที่ไอซ์ย้ายมาเรียนที่นี่ แต่เพราะมีมึงไอซ์เลยไม่เคยสนใจกู ทีแรกกูแค่จะหาข้อเสียของมึงให้ได้มากๆ เพื่อจะทำให้ไอซ์เลิกชอบมึง แต่กูไปเจอมึงอยู่กับเฟรช กูตั้งใจจะบอกแค่ไอซ์กับพ่อมึง แต่วันนั้นกูเห็นมึงกอดกับไอซ์  กูเสียใจมากเลยส่งไปที่บ้านเฟรชด้วย”

            “กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ กูแค่อยากให้ครอบครัวมึงทะเลาะกัน กูขอโทษนะไอ้เร”  ต้นสารภาพทั้งน้ำตา

              ผมช็อกกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงหน้า ผมไม่คิดเลยว่าเพื่อนจะทำกันขนาดนี้

              “ไอ้ต้น ถ้ามึงชอบไอซ์ทำไมไม่บอกไปตรงๆ  มึงทำแบบนี้ ไอซ์เค้าไม่มีทางรู้หรอกว่ามึงชอบเค้า ถึงรู้เค้าก็อาจจะเกลียดมึงก็ได้”  ผมพยายามทำใจเย็นคุยกับต้น 

             “เร ไอซ์ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกว่าไอซ์รู้เรื่องเรกับเฟรช  ไอซ์ไม่อยากให้ทั้งสองคนไม่สบายใจ เพราะเห็นว่าเหมือนเรกับเฟรชจะไม่อยากให้ใครรู้” ไอซ์ยื่นมือมาจับแขนผม 

             “ไอ้เร พวกกูก็ขอโทษนะเว้ย ที่ไม่ได้บอกว่าพวกกูก็รู้เรื่องมึงคบกับเฟรช ที่จริงวันนั้นกูก็ไปกับไอ้ต้นด้วย มันหลอกพวกกูว่าลืมของไว้ที่มึง ให้ไปเอาเป็นเพื่อน แล้วพวกกูก็เห็น...แต่พวกกูไม่ได้ถ่ายรูปนะ! ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบถ่ายตอนไหน” เออธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้ผมฟัง ก่อนหันไปมองต้นที่กำลังร้องไห้กอดเข่าสำนึกผิดอยู่

             “กูขอโทษนะเร กูเห็นว่าพวกมึงไม่อยากบอกใคร ก็เลยทำเป็นไม่รู้เรื่อง”  จี้พูดกับผมด้วยแววตาที่รู้สึกผิด

              ผมไม่คิดเลยว่าสิ่งที่ผมปิดบัง จะเป็นสิ่งที่ทุกคนรู้อยู่แล้ว ผมทำทั้งหมดนี้เพื่ออะไร ผมกำลังทำลายช่วงเวลาที่พวกเราควรจะมีความสุขอยู่หรือเปล่า

              พอพ่อแม่เฟรชมาถึงหมอก็ออกมาจากห้องไอซียู ทุกคนรีบเดินเข้าไปหาคุณหมอทันที