(Yaoi/BL) คำสำคัญ

เร รวี (พระอาทิตย์)

         ผมเข้าใจว่าเฟรชจำวันครบรอบของเราไม่ได้ ผมไม่ได้โกรธมัน แค่รู้สึกน้อยใจ ผมไม่ได้ต้องการเรียกร้องให้มันมาใส่ใจผมอย่างที่ผมใส่ใจมัน เพราะทุกอย่างที่ผมทำคือสิ่งที่ผมอยากทำ ถึงมันจะจำอะไรเกี่ยวกับผมไม่ค่อยได้ แต่ผมอยากให้มันจำวันสำคัญของเราได้บ้าง ตอนที่มันไลน์มาบอกผมว่ากำลังจะกลับ ผมรู้สึกดีใจ ถึงมันจะจำไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ยังมีมันในวันสำคัญของเรา โดยไม่จำเป็นต้องมีอะไรพิเศษก็ได้

         ทุกปีผมจะเป็นคนบอกมันว่าวันนี้คือวันครบรอบ และเราก็ไปกินข้าวด้วยกัน แต่ครั้งนี้ยังไม่ทันบอก มันก็บอกจะกลับบ้าน ผมไม่ได้อยากงอนมันนะ ผมเข้าใจถ้ามันจะกลับไปหาครอบครัว ผมไม่อยากให้มันพะวงเรื่องของผม แต่ผมก็ดันเก็บอาการไม่อยู่

         ตอนที่ผมได้ยินเสียงเฟรชเปิดประตูเข้ามาในห้อง ผมก็คิดว่าจะทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกินขึ้น ทำเหมือนว่าผมไม่ได้กำลังเสียใจอยู่ แต่เพลงเศร้าก็ดังขึ้นมาพอดี

         พอไฟดับ เห็นเฟรชเดินเข้ามาพร้อมกับแสงเทียนและเค้กในมือ ความรู้สึกเสียใจในตอนแรกของผมหายไปจนหมด ผมนึกไม่ถึงว่าเฟรชจะทำเค้กเพื่อมาเซอร์ไพรส์ผม ไม่รู้ว่าตอนนั้นทำไมผมถึงดีใจจนบรรยายความรู้สึกไม่ถูก ผมคิดแค่ว่าไม่ใช่ใครที่ต้องดูแลรอยยิ้มของใคร แต่เราจะดูแลรอยยิ้มของกันและกันตลอดไปต่างหาก

           ปกติผมก็เป็นคนร่าเริง แต่สงสัยวันนี้ผมจะร่าเริงผิดปกติ ก็คงมีแต่เฟรชที่ยังคงเก็บอาการเก่ง ดูนิ่งๆเหมือนเดิม

          “ไอ้เร! วันนี้มึงอารมณ์ดีผิดปกติว่ะ” ต้นมันเดินมาตบไหล่ผม

         “มีอะไรดีๆ บอกพวกกูบ้างซิ” เอพูดเสริม ผมยังไม่ทันตอบ จี้ก็ร้องขึ้น

          “หิวววววว!... รีบไปหาอะไรกินกันเถอะ กูหิวมาก เรียนไม่รู้เรื่องเลยเมื่อกี้”

          “ปกติมึงก็เรียนไม่รู้เรื่องอยู่แล้วป้ะ” เฟรชยิ้มที่มุมปาก พูดกับจี้

         “เออ...จริงว่ะ” ผมได้ยินเสียงจี้ก่อนที่เสียงโทรศัพท์จากพ่อของผมจะดังขึ้น

          “ครับพ่อ”

         “เลิกเรียนแล้วครับ”

         “ตอนนี้เลยเหรอครับ”

         “ครับ”

         “กูต้องกลับบ้าน พ่อกูโทรตาม” พอวางสาย ผมก็หันไปบอกทุกคน

          ผมเดินออกไปแต่ก็ยังได้ยินเสียงเพื่อนๆคุยกัน

         “ชิ่งอีกแล้ว ชิ่งเก่ง” ต้นพูดพร้อมกับหันมองมาทางผม

         “ทำไม มึงจะให้มันเลี้ยงข้าวไง?” เฟรชมองตามหลังผมก่อนหันไปพูดกับต้น

        “ทำไมมึงรู้แผนกูวะ” ต้นทำหน้าลิงหลอกเจ้าถามเฟรช

         “แผนโง่ๆของมึงใครจะไม่รู้” บอกแล้วว่าอย่าให้เฟรชพูดครับ มันอยู่นิ่งๆของมันหล่อที่สุดแล้ว

         “งั้น...มึงต้องเลี้ยงกูแทนแล้วล่ะเพื่อน” ต้นทำหน้าตาขอร้องใส่เฟรช

         “เรื่องอะไร” เฟรชพูดพร้อมกับหันหลังเดินหนี

         “กูเพื่อนสนิทมึงไง...” ต้นทำน้ำเสียงอ้อน มองตามหลังเฟรช

         “อย่างมึงมีเพื่อนก็บุญแล้ว ไม่ต้องมีหรอกเพื่อนสนิท” เออมยิ้มแซวต้น

        “พวกมึงรุมกู จำไว้เลยนะ” ต้นชี้หน้าตอบโต้กลับแบบติดตลก

          ผมกลับมาถึงบ้าน มองเห็นพ่อยืนกอดอกทำหน้าเคร่งเครียด รออยู่ที่ห้องรับแขก ผมกำลังจะยกมือไหว้ พ่อก็โยนแผ่นกระดาษบางอย่างใส่หน้าผม ผมสะดุ้งตกใจเพราะยังไม่ทันตั้งตัว

         “ไอ้ลูกไม่รักดี!!” คำแรกที่ผมได้ยินจากปากพ่อ ผมรู้สึกจุกอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่ผมยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าผมผิดอะไร

         ผมหยิบแผ่นกระดาษพวกนั้นขึ้นมาดู มันคือรูปที่ผมจูบกับเฟรชที่ระเบียงวันนั้น ถึงภาพจะไม่ค่อยชัดแต่ก็พอดูรู้ว่าคือผมกับเฟรช

        “ที่ฉันไม่ยอมมีเมียใหม่ ก็เพราะเป็นห่วงความรู้สึกแก แต่ดูสิ่งที่แกทำ!” คำพูดของพ่อทำผมช็อกหนักไปกว่าเดิม

         แม่ผมเสียตั้งแต่ผมยังเด็ก ผมอยู่กับพ่อและป้าจันที่เป็นทั้งแม่บ้านและพี่เลี้ยง

         “พ่อแม่เฟรชรู้เรื่องนี้ไหม!”

         “ไม่ครับ”

         “ดี! ฉันจะยื่นข้อเสนอให้แก เก็บข้าวของแล้วย้ายออกจากคอนโดเฟรชซะ! แล้วฉันจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อแม่เฟรช และแกก็เตรียมตัวย้ายมหาลัยไว้ด้วย!”

          ผมยังไม่ทันได้อธิบายอะไรพ่อก็หันหลังเดินหนีผม พ่อคงโกรธมาก และรับเรื่องนี้ไม่ได้ พ่อผมเป็นนักธุรกิจ มีหน้าตาทางสังคม พ่อทำงานเก่ง จนไม่มีเวลาให้ผม ไม่ว่าครั้งไหนที่ผมกลับบ้านก็แทบไม่เจอหน้าพ่อเลย

         “คุณเร”

          ความรู้สึกที่บอกไม่ถูกของผม มันเจ็บปวดเหมือนมีใครเอามีดวิ่งมาแทงทั้งที่ยังไม่ได้ตั้งตัว เสียใจที่พ่อไม่เข้าใจ เป็นห่วงเฟรชไม่อยากให้ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้อย่างผม ความรู้สึกของผมสับสนไปหมด พอได้ยินเสียงเรียกจากป้าจัน น้ำตาผมก็ไหลออกมาทันที

         “ไม่เป็นไรนะคะ ป้าอยู่นี่แล้ว”

         ป้าจันเดินเข้ามากอดผมผมนับถือป้าจันเหมือนแม่แท้ๆ ตั้งแต่แม่เสียไปก็มีป้าจันที่คอยดูแลผมแทนแม่มาตลอด

         ผมรู้สึกแปลกใจเหมือนกันที่พ่ออยากเจอผมวันนี้ คิดไว้แล้วว่าไม่น่าจะใช่เรื่องดี แต่ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องร้ายขนาดนี้

          เฟรช: เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า

          เฟรช: ถ้าว่างแล้วโทรหากูด้วย

          เฟรชไลน์หาผม แต่ผมไม่ได้กดเข้าไปอ่าน มองเพียงข้อความที่เด้งขึ้นมาหน้าจอมือถือ เฟรชรู้เรื่องที่บ้านผมดี มันคงสงสัยเหมือนกันที่ผมถูกพ่อเรียกมากะทันหันแบบนี้ ผมไม่พร้อมคุยกับเฟรช เพราะผมยังไม่รู้ว่าควรจะบอกเรื่องนี้กับเฟรชดีไหม รุ่งเช้าพอเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาก็มี 17 สายที่ไม่ได้รับจากเฟรช

          ผมนอนไม่หลับทั้งคืนคิดทบทวนหาทางออกกับเรื่องนี้อยู่ซ้ำๆ และตอนนี้ผมก็อยากรู้ว่าใครเป็นคนถ่ายรูปพวกนั้นส่งมาที่บ้านผม ผมจะแน่ใจได้ยังไงว่ามันจะไม่ส่งไปให้ครอบครัวเฟรช

         “มีอะไรรึเปล่า กูไลน์ไปไม่อ่าน โทรไปปิดเครื่อง” เฟรชลุกเดินจากโต๊ะเรียน เอามือมาวางบนไหล่ พูดกับผมเบาๆ

         “แบตหมด ไม่มีอะไรหรอก พ่อกูแค่คิดถึง” ผมฝืนยิ้มให้เฟรช ผมเลือกที่จะไม่บอกเรื่องนี้กับเฟรช เพราะไม่อยากให้มันต้องมาเครียดเหมือนผม

        “อืม” เฟรชส่งเสียงเบาๆในลำคอแล้วเดินกลับไปนั่งที่เดิม

         ไอซ์ยื่นมือมาจับที่แขนของผม

         “มีอะไรบอกไอซ์ได้นะ”

        “ไม่มีอะไร” ผมทำหน้าฝืนยิ้มอีกครั้งให้กับไอซ์

          ถึงผมจะพยายามทำตัวร่าเริง แต่ด้วยความที่เป็นคนเก็บอาการไม่เก่ง ทำให้ผมทำหน้าเครียดตลอดทั้งวัน

          “รออยู่นี่นะ เดี๋ยวซื้อน้ำมาให้” เฟรชบอกให้ผมรอที่ลานจอดรถของมหาลัย

          เวลานี้นักศึกษาส่วนใหญ่กลับบ้านกันหมดแล้วทำให้มีรถจอดบางตา

          “เร!” ไอซ์เรียกและเดินเข้ามาหาผม

          ผมค่อยๆหันหน้าไปก่อนที่ไอซ์จะพูดต่อ

         “เรมีเรื่องไม่สบายใจใช่ไหม ที่ไอซ์เคยบอกว่ายินดีรับฟัง ตอนนี้ไอซ์ก็ยังอยากรับฟังอยู่นะ”

          ไม่รู้ทำไมพอได้ยินประโยคนั้น ผมก็โผเข้ากอดไอซ์ หรือแค่ในเวลานั้นผมรู้สึกอยากกอดใครสักคน แต่คนที่ผมอยากกอดที่สุดในตอนนี้คือเฟรชนะ