(Yaoi/BL) คำสำคัญ

เฟรช ศศิ (พระจันทร์)
 
        เรเมินอาหารของผม ทำผมรู้สึกแย่ไม่น้อย เพราะผมกับแม่ตั้งใจทำมาก ถึงจะบอกว่าผมตั้งใจ แต่ก็เป็นแค่ลูกมือ ผมไม่ค่อยถนัดทำอาหารแต่ก็อุตส่าห์พยายาม มันยังแสบไปก่อกวนพี่ฟร้องค์ ไม่รู้ว่าวันนั้นมันจะได้บุญกับเขาไหม
 
        ๗ มิถุนายน Anniversary...
      “เฟรช วันนี้วันอะไร” เรนั่งอยู่หน้าโต๊ะคอมฯหันมาถามผมที่อาบน้ำพึ่งเสร็จ และกำลังเดินออกจากห้องน้ำ
      “วันอาทิตย์” ผมจำได้ว่าวันนี้เป็นวันครบรอบ แต่ผมแค่แกล้งลืม เพราะผมมีเซอร์ไพรส์ ถึงเรจะชอบบอกว่าผมไม่ใส่ใจ แต่ที่จริงผมแค่ไม่ค่อยแสดงออก
      “มา เดี๋ยวเช็ดผมให้” เรเดินมาหยิบผ้าจากมือผม
      “วันนี้กลับบ้านนะ ญาติมาเยี่ยม แม่กูโทรตาม” ผมรีบตัดจบก่อนที่มันจะเตือนความจำผม
      “กูไปด้วย”
      “มึงจะไปทำไม ไม่ต้องไปหรอกมีแต่คนแก่ๆ น่าเบื่อจะตาย”
     “โอเค! ไม่อยากให้ไปก็ไม่ไป” มันเอาผ้าขยี้หัวผมแรงขึ้น มันคงไม่พอใจ แต่ก็เป็นไปตามแผนของผม
     “กูเจ็บ!” ผมอุทาน
      เรผลักหัวผมเบาๆและเดินกลับไปนั่งทำหน้างอที่โต๊ะคอมฯอย่างเดิม
 
       ผมกลับบ้านจริง แต่ผมมาขอให้คุณแม่สอนทำเค้ก
       “นึกยังไงอยากทำเค้กเองล่ะลูก คราวที่แล้วทำอาหารเกือบโดนมีดบาดไม่เข็ดหรือไง” คุณแม่เดินมาจับหัวผมด้วยความเอ็นดู
        “มาช่วยพ่อจัดสวนใหม่ดีกว่า!” พ่อผมกำลังจัดสวนหน้าบ้านตะโกนเรียก
        “ผมอยากทำครับ” ผมสื่อแววตาให้แม่เห็นว่าผมอยากทำเพื่อใครสักคน คนที่ทำให้ผมรู้สึกโชคดีจนไม่รู้จะขอบคุณยังไง
       “ใครกันนะ...ทำให้ลูกแม่ทุ่มเทได้ขนาดนี้ ต้องเป็นสาวๆแน่เลย...” แม่ผมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พลางเอามือลูบหัวผม สัมผัสจากแม่ยังคงอบอุ่น และรู้สึกปลอดภัยเสมอ
       “นี่! จะหาแฟนทั้งทีต้องให้สวยเหมือนเมียพ่อนะ!”
        ผมแอบคิดเล่นๆในใจ ถ้าไม่สวยเหมือนเมียพ่อ แต่หล่อเหมือนพ่อได้ไหมครับ
        “ที่ลูกหล่อขนาดนี้ ฝีมือพ่อล้วนๆนะเนี่ย” พ่อผมทำงานเป็นวิศวกรออกแบบโครงสร้าง คงกำลังจะบอกว่าภูมิใจที่ออกแบบได้ยันหน้าตาลูก ซึ่งไม่ได้เกี่ยวกันเลย
         พ่อแม่ผมเป็นคนอารมณ์ดี ท่านเลยตั้งชื่อผมว่า เฟรช เพราะอยากให้ผมมีแต่ความสดชื่น และวันที่สดใส
 
         การทำเค้กไม่ง่ายเลย กว่าจะเสร็จก็ทุลักทุเลไม่น้อย มองนาฬิกาอีกทีก็หนึ่งทุ่มแล้ว
        “พ่อแม่! ผมกลับก่อนนะครับ” ผมยกมือไหว้ รีบลุกลี้ลุกลนออกจากบ้าน
       “ไม่ค้างที่นี่เหรอลูก พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ” แม่ตะโกนถามผม
       “ไม่ครับ!!”
        “รีบอะไรขนาดนั้น เจ้าลูกคนนี้” แม่หันมาทำหน้าสงสัยกับพ่อ
        ผมไลน์หาเรก่อนจะออกรถ เผื่อมันคิดว่าผมไม่กลับแล้วหนีเที่ยว มันยิ่งเพื่อนเยอะอยู่ด้วย
 
         เฟรช: มึงอยู่ห้องไหม
         เร: อยู่
         เฟรช: กูกำลังกลับ
         เร: กลับด้วยเหรอ
         เฟรช: กินข้าวยัง
         เร: ยัง
         เฟรช: ส่งสติ๊กเกอร์OK
 
         ผมมาพร้อมกับอาหารและกล่องเค้กที่ผมลงมือทำเองครั้งแรก ผมเปิดประตูห้องเข้ามาได้ยินเสียงเพลงเศร้าเปิดอยู่เบาๆ เห็นเรยืนหันหลังก้มมองดูวิวที่ระเบียง คงกำลังเสียใจที่ผมลืมวันครบรอบ สำหรับเรอะไรที่เป็นเรื่องของเราเรจะใส่ใจ และให้ความสำคัญกับมันเสมอ
         ผมถือเค้กเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเรก่อนจะพูดว่า
        “ขอบคุณที่ดูแลรอยยิ้มของกูมาตลอด กูอยากดูแลรอยยิ้มที่เป็นเสน่ห์ของมึงบ้าง”
       “สุขสันต์วันครบรอบนะ”
        มันคือประโยคบอกรักที่ไม่มีคำว่ารักจากผม
        เรน้ำตาคลอไม่รู้ว่าเพราะเสียใจที่ก่อนหน้านี้ผมแกล้งลืม หรือเพราะดีใจกับการเซอร์ไพรส์ของผม
        เรมองตาผมค่อยๆเผยยิ้มออกมาทำให้ผมรู้ว่าที่จริงแล้วเรดีใจ รอยยิ้มที่มีเสน่ห์แบบนั้นของเร ผมอยากรักษาไว้ให้ได้จริงๆนะ
       “ถ้าไม่เป่า ไฟจะไหม้แล้วนะ” เรามองตากันสักพักก่อนที่ผมจะพูดขึ้นขำๆ
       “ไม่บอกซักคำ ทำกูปวดใจมากรู้รึป่าว” เรอมยิ้มพลางก้มเป่าเค้ก
       “ถ้าบอกก็ไม่เซอร์ไพรซ์ซิ เค้กนี่กูทำเองเลยนะ” ผมทำหน้าตาภูมิใจ
       เรรับเค้กจากมือผมไปวางไว้ที่ราวระเบียง ก่อนจะหันมาสบตาผม
       “ถึงมึงไม่ทำอะไร แค่มีมึงอยู่ตรงนี้ก็ถือว่าเป็นของขวัญที่ดีที่สุดแล้ว” มันคงเป็นประโยคบอกรักที่ไม่มีคำว่ารักจากเร
        เรยื่นมือมาจับที่หน้าของผม เราโน้มตัวเข้าหากัน ทันทีที่ปากนุ่มของเราสัมผัสกัน ผมก็รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว เรค่อยๆใช้ลิ้นสอดเข้ามาในปากผม มืออีกข้างลูบไล้ข้างหลังผม...
         NC
 
        ...ไม่รู้ว่าช่วงเวลานั้นผ่านไปนานเท่าไหร่
         ผมได้ยินเสียงเรกระซิบที่ข้างหู
        “ตื่นได้แล้ว ไม่ไปเรียนรึไง”
         ผมในสภาพตัวว่างเปล่านอนอยู่บนเตียงมีเพียงผ้าห่มคลุมอยู่ ค่อยๆลืมตาขึ้นมา
          เรนอนตะแคง ยิ้มจ้องมาที่ผม
         “เมื่อคืนมึงร้อนแรงมากเลยนะ”
         ได้ยินแบบนั้นหน้าผมก็รู้สึกร้อนขึ้นมาทันที
        “ลุกได้แล้ว เดี๋ยวกูอาบน้ำให้” เรชะโงกหน้ามาหาผมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
        “ไม่ต้อง!” ผมรีบลุกเดินเข้าห้องน้ำ
         สมัยเด็กเราอาบน้ำด้วยกันบ่อย แต่ไม่รู้ทำไมมาตอนนี้กลับรู้สึกเขิน