(Yaoi/BL) คำสำคัญ
เขียนโดย 
TJทีเจ
วันที่ 1 มิถุนายน พ.ศ. 2563 เวลา 01.15 น.
แก้ไขเมื่อ 2 มิถุนายน พ.ศ. 2563 00.19 น. โดย เจ้าของนิยาย
3) ตัววุ่นวาย!!
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเร รวี (พระอาทิตย์)
ตอนนี้ในหัวของผมมีแต่เรื่องเฟรชวนเวียนเต็มไปหมด ทั้งเรื่องเมื่อวาน สายตาที่มันมองพี่ฟร้องค์ รอยยิ้มที่มันยิ้มให้เค้า ทั้งหมดนั้นมันเคยเป็นของผม ถ้าไม่ติดว่าเราปิดบังความสัมพันธ์ ผมคงเดินไปดึงแขนมันออกมาจากตรงนั้น แล้วประกาศบอกใครต่อใครว่ามันเป็นของผม แต่ผมทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะไม่อยากให้ชีวิตของเรายากขึ้น แค่นี้ผมก็เครียดพอแล้ว
ตกดึกไลน์นัดกัน บอกฝันดีกันอีก ทีกับผมถามว่าจะกินไร มันตอบแค่อะไรก็ได้ แต่มันไปช่วยเขาเลือกของ ไม่เคยบอกฝันดีผม ตื่นยังต้องให้ปลุก ผมจะไม่อะไรขนาดนี้ ถ้าคนนั้นไม่ใช่พี่ฟร้องค์ มันดูไม่ออกจริงๆหรือไงว่าพี่เขาคิดอะไรกับมันอยู่ แต่คนภายนอกเขาดูรู้ ผมไม่ได้คิดมากนะ แต่ผมรักมาก
ดูมันทำกับผม กลับบ้านไม่ชวนก็ว่าแย่แล้ว แต่นี่ไม่บอกผมสักคำ หายไปกับพี่ฟร้องค์ตั้งแต่เลิกเรียน ผมเห็นว่าดึกแล้วยังไม่กลับ ผมเป็นห่วงไลน์ตามถึงได้รู้ ถ้าตัดเรื่องหึงออกไป ผมก็กลัวว่ามันจะเป็นอันตราย จะถูกโจรปล้น ถูกจับตัว หรือประสบอุบัติเหตุหรือเปล่า ผมคิดไปต่างๆนานา ความรู้สึกที่นั่งไม่ติดเป็นยังไงผมก็พึ่งรู้วันนี้แหละ พอรู้ว่ามันกลับบ้าน ผมก็สบายใจ แต่ก็อดที่จะน้อยใจไม่ได้
วันนี้ผมมาถึงมหาลัยเร็ว เพราะเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ หน้าตาเลยดูไม่สดใส
“เฮ้ย!วันนี้ไอ้เรมาเร็วเว้ย!” ต้นเดินมากับเอและจี้ชี้มาหาผม ที่นั่งอยู่โต๊ะหินอ่อน
“หน้าตาห่อเหี่ยวเชียวเพื่อนกู อกหักมารึไง” ต้นพูดพร้อมกับเอามือมาจับไหล่ผม
ผมไม่ทันได้ตอบอะไร จี้ก็พูดขึ้นและหันไปมองไอซ์ที่กำลังเดินมาหาพวกเรา
“คนดามใจเดินมานู้นแล้ว”
ถึงเพื่อนจะชอบแชวผมกับไอซ์ แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เพราะพวกมันก็เป็นแบบนี้ประจำเวลาผมคุยกับผู้หญิง
ไอซ์จัดได้ว่าเป็นคนที่สุภาพเรียบร้อยที่สุดในกลุ่ม ไม่รู้ว่าไอซ์คิดผิดหรือจำใจที่ต้องมาอยู่กลุ่มเรา ทั้งคำพูด การวางตัว เรียบร้อยจนเวลาที่คุยกับไอซ์พวกเราเลยต้องสุภาพไปด้วย แถมยังหน้าตาดี เรียนเก่ง ชอบทำอาหาร ผมว่าถ้าไอซ์ย้ายมาเร็วกว่านี้ผมคงไม่ได้เป็นหัวหน้าห้องแน่ ไอซ์ย้ายมาเรียนที่นี่เพราะใกล้บ้านใหม่ เท่าที่ไอซ์เคยให้ดูรูปอย่าเรียกว่าบ้านเลย เรียกว่าคฤหาสน์จะเหมาะกว่า
“ไอ้เร เพื่อนรักมึงไปไหนวะ” เอหันมาถามผม
“นั่นไงพูดถึงก็มาเลย” ต้นหันไปพยักหน้าให้เฟรชก่อนจะพูดต่อ
“ตายยากจริงๆนะมึง”
เฟรชเดินถือกล่องใส่อาหารมา 3 กล่อง วางลงบนโต๊ะ
“แม่กูทำมาฝากทุกคน” ถึงเฟรชจะบอกแบบนั้นแต่ข้างในมีแต่ของโปรดของผม ผมก็พอจะเดารู้ว่ามันเอามาง้อผม
ถ้าทำแค่นี้แล้วผมหายงอน ก็ดูจะง่ายเกินไปแค่เอาของกินมาล่อ ขอเล่นตัวอีกสักหน่อย
ผมไม่พูดอะไรลุกเดินหนีเข้าห้องเรียน เพื่อนที่กำลังกระดี๊กระด๊ากับของกินตรงหน้า ถึงกับต้องชะงักมองตามผมงงๆ แต่ก็อดนึกเสียดายไม่ได้ เพราะฝีมือทำอาหารของแม่เฟรชอร่อยมากจริงๆ ผมได้กินประจำเวลาไปบ้านมัน
ไอซ์ที่เดินตามหลังผมมาเอ่ยถาม
“เรมีปัญหาอะไรกับเฟรชรึป่าว”
“ไม่มีอะไร”
“จริงเหรอ เราสังเกตตั้งแต่วันก่อนไม่เห็นคุยกันเลย”
ผมแอบตกใจนิดหน่อยที่ไอซ์สังเกตเราสองคนขนาดนั้น
“เรดูหน้าเครียดๆ มีอะไรคุยกับไอซ์ได้นะ ไอซ์ยินดีรับฟัง”
“ไม่มีอะไรพอดีเมื่อคืนเราแค่นอนไม่ค่อยหลับ”
“งั้นพรุ่งนี้ไอซ์เอาอาหารเสริมมาให้ ตัวนี้ดีมาก ไอซ์กินทุกวัน นอนหลับสบายมากเลยล่ะ” ไอซ์ส่งยิ้มให้ผม
ถ้าเป็นตอนเด็ก ลุคสาวผมสั้นนี่แหละสเปคผมเลย แต่ตอนนี้ผมมีแฟนแล้ว แฟนที่แอบทำหน้าหงอยตอนผมแกล้งเมินอาหารของมัน
“ไม่เป็นไร เรเกรงใจ” ไอซ์เป็นเพื่อนที่ดีกับผมมาก ดูจะใส่ใจผม มากกว่าคนที่ผมอยากให้ใส่ใจ
วันนี้ผมดูเงียบผิดปกติ เพื่อนๆก็เลยไม่กล้าเข้าหา แต่ไอ้เฟรชมันดูร่าเริง สงสัยเมื่อคืนคงมีความสุขมาก
“พี่ฟร้องค์ฝากมาบอกว่าพรุ่งนี้ 6 โมงเช้า เจอกันที่หน้ามูลนิธิเด็กกำพร้า พวกพี่เขาจะไปรออยู่ที่นั่น”
เฟรชพูดขึ้นดังๆคงหวังให้ผมได้ยินด้วย แต่ผมก็ไม่ได้หันไปมอง
“อย่าสายนะพวกมึง“ เฟรชตะโกนย้ำกับเพื่อนที่กำลังลุกเดินจากเก้าอี้
“มึงบอกตัวเองไอ้เฟรช มึงกับไอ้เรช้าตลอด” ต้นหันมาแขวะเฟรชกับผม
วันนี้ทั้งวันผมเรียนไม่รู้เรื่องเลย เพราะเมื่อคืนนอนไม่พอ ตอนเรียนเลยง่วงแบบสุดๆ
กลับถึงห้องไอ้เฟรชมันก็เปิดเกมส์เล่น นี่มันรู้จริงๆใช่ไหมว่าผมงอนอยู่ ผมเลยนั่งลงข้างมันเผื่อมันจะพูดอะไรบ้าง
“เป็นอะไร ยังโกรธกูอยู่หรอ”
“ไม่ได้โกรธ” ผมไม่ได้โกรธจริงๆแค่น้อยใจ
“แล้วทำหน้าแบบนั้นทำไม” มันคงหมายถึงหน้าตาบอกบุญไม่รับของผม
“มึงแค่กลับบ้านไม่บอกสักคำ ของฝากกูก็ให้เพื่อนกินจนหมด เป็นใครเค้าก็ไม่โกรธหรอก”
“นี่...เลิกประชดแล้วมาช่วยกูเล่นด่านนี้หน่อยสิ กูเล่นนานแล้ว ไม่ผ่านซักที” มันหันมายิ้มแล้วยื่นเกมส์ให้ผม
“มึงก็เล่นเองดิ” ผมทำท่าทางรำคาญ ที่จริงก็วางฟอร์มไปงั้น
“ก็กูเล่นไม่ผ่าน...ช่วยหน่อย...เร็ว...ช่วยกูเล่นหน่อย...มันยาก” แค่มันโน้มหัวมาซบไหล่ แล้วทำเสียงอ้อนๆผมก็แพ้แล้ว จริงๆแค่รอยยิ้มของมันผมก็ใจอ่อนแล้ว
“เอ้อ! ไหน? ง่ายๆแค่นี้เอง” ผมรับเกมส์จากมือเฟรชมาเล่นก่อนที่มันจะทำเสียงชื่นชม
“ก็มึงเก่งอ่ะ”
มันคือวิธีการง้อในแบบของเฟรช และทุกครั้งก็ได้ผล ผมกำลังงอนมันเรื่องอะไรอยู่ ผมลืมไปหมดเลย
เป็นเช้าวันเสาร์ที่สดใส อาจจะเพราะผมคืนดีกับเฟรช หรือเพราะได้มาทำบุญ
ผมกำลังหันหลังเดินเข้ามูลนิธิ เพื่อนก็แอบซุบซิบกันเรื่องผม
“ช่วงนี้ไอ้เรมันเป็นอะไรวะ อารมณ์ขึ้นๆลงๆ” ต้นเอ่ยถามเฟรชเบาๆ
“ไม่ได้เป็นไรหรอก อากาศคงร้อน” เฟรชตอบเพื่อนหน้านิ่งๆ ก่อนที่ต้นจะพูดต่อพร้อมกับแหงนหน้ามองฟ้า
“เหรอ! กูก็ว่าไม่ค่อยร้อนนะช่วงนี้”
“แต่กูว่าร้อน! ร้อนรุ่ม...ก็มึงดูสิ เพื่อนพี่ฟร้องค์งานดีๆทั้งนั้นเลย” เอพูดด้วยท่าทางกระดี๊กระด๊า จีบปากจีบคอ
“กูเห็นด้วย!” จี้พูดก่อนที่ต้นจะส่ายหัวเดินตามผมมา มันคงคิดว่าพวกนี้เห็นผู้ชายเป็นไม่ได้ และผมก็คิดเหมือนมัน
“รีบมาได้แล้ว!” ผมตะโกนเรียกเพื่อน
กลุ่มเพื่อนพี่ฟร้องค์และพวกผมลงมือทำอาหารเลี้ยงน้องๆ ทำกิจกรรม เล่นเกมส์ร่วมกัน น้องดูมีความสุขมาก ผมก็มีความสุขด้วยเช่นกัน ถ้ามีโอกาสก็อยากกลับมาทำกิจกรรมดีๆแบบนี้อีก
“เหนื่อยไหมเร” ไอซ์ยื่นแก้วน้ำมาให้ผม ด้วยสีหน้าแววตาที่มีความสุขไม่ต่างจากผม
“ไม่เลย ขอบใจนะ”
ผมรับน้ำกับไอซ์มาดื่ม ตาก็เหลือบไปเห็นพี่ฟร้องค์กับเฟรชกำลังป้อนขนมน้องคนหนึ่งอยู่ ผมจะไม่รู้สึกอะไรถ้าไอ้ต้นที่เดินมายืนข้างผมไม่พูดขึ้นว่า
“ถ้าไอ้เฟรชเป็นผู้หญิง กูนึกว่าพ่อแม่ลูก”
เท่านั้นแหละครับ!ผมก็เดินเข้าไปจับไหล่เฟรชให้ถอยออกมา แล้วเข้าไปแทนที่
“คนสวย...อร่อยไหมครับ พี่เรมีของเล่นมาให้ด้วยนะ”
ผมยื่นของเล่นให้น้องและเงยหน้าหันไปยิ้มร้ายใส่เฟรช มันขมวดคิ้วส่งกลับมาให้ผม มันคงมองแผนการของผมออก ถ้าแยกไอ้เฟรชออกจากพี่ฟร้องค์ไม่ได้ ก็แค่เอาตัวเองเข้าไปเสียบแทน วันนั้นทั้งวันผมเลยตามวอแวพี่ฟร้องค์จนเพื่อนๆพากันทำหน้างง มีแต่ไอ้เฟรชที่หันมาส่ายหัวกับผม ผมคิดว่าพี่ฟร้องค์คงจะแปลกใจไม่น้อย ก็ผมเล่นตามติดซะขนาดนี้
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
