ขอ เพียง รัก

ฉันกลับมาถึงบ้านด้วยใจที่เต้นระรัวในมือถือกระดาษข้อความที่พี่แอลได้ให้ไว้ ในกระดาษมีลายมือพี่แอลที่เขียนเบอร์โทรของตัวเองและมีข้อความสั้นๆที่เขียนไว้ว่า 'โทรมานะ'        แค่เพียงข้อความสั้นๆก็ทำให้ใจของฉันเต้นระรัวและยิ้มไม่หุบ  ให้ตายเหอะนี่ฉันไม่ได้ฝันไปจริงๆใช่ไหมคนที่ทั้งเก่งและหน้าตาดีอย่างพี่เขาจะชายตามองฉันด้วย

“รินกินข้าวลูก” เสียงม่าม๊า ปลุกฉันจากภวังที่พี่แอลขุดหลุมให้ฉันเดินตกลงไปอย่างง่ายดาย ไม่ได้นะฉันจะออกไปกินข้าวทั้งๆที่ไม่มีสติแบบนี้ไม่ได้นะตั้งสติรินต้องตั้งสติ ฉันนับ หนึ่งถึงสิบในใจเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง แต่นับถึงสิบแล้วฉันก็ยังทำไม่ได้อ่ะ ฉันกระโดดขึ้นเตียงและมุดไปในผ้าห่ม

“รินจะกินข้าวไหมห๊ะ” ม๊าเริ่มหงุดหงิดที่เรียกฉันแต่ไม่มีเสียงตอบกลับไป

“ม๊ากินก่อนเลย หนูมีการบ้านเยอะต้องรีบทำค่ะ” ฉันตอบกลับไปเพื่อให้ม๊าได้รับรู้และเพื่อตัดบทไม่ต้องออกไปตอนนี้เพราะแค่ข้อความในกระดาษก็ทำฉันอิ่มอกอิ่มใจมากแล้ว ฟินนค่ะ สติมาค่ะน้ำรินต้องโทรแล้วก่อนจะดึกไปมากกว่านี่การบ้านก็ยังไม่ได้ทำซักตัวพรุ่งนี้ต้องส่งภาษาไทยใหนจะภาษาอังกฤษอีก ฉันหยิบโทรสัพเล็กๆของตัวเองขึ้นมาแล้วกดตัวเลขตามกระดาษ และฉันก็กำลังจะกดปุ่มเขียวเพื่อโทรออกฉันกลั้นหายใจฮึบบ ไม่กล้าอ่ะฉันกดลบแล้ววางโทรสัพลง โทรไปแล้วจะให้พูดว่ายังไงอ่ะ แล้วถ้าพี่เขาลำคาญหละไม่สิๆต้องลองก่อนไม่ลองไม่รู้นะใช่ๆไม่ลองไม่รู้ ฉันกดเบอร์พี่เขาอีกครั้งและหลับตาจิ้มโทรออก โทรออกแล้ววฉันวางโทรสัพแล้วดูหน้าจอนั้นผ่านไปไม่นานก็ขึ้นเป็นตัวเลขฉันหยิบโทรสัพขึ้นมาแนบหูและได้ยินเสียง

“กรุณาฝากข้อความหลังจากได้ยินเสียงสัญญาณ”

อ้าวไหงกลายเป็นฝากข้อความเสียงละหมดกันที่ตื่นเต้นเมื่อกี้ ฉันกดวางสายแล้ววางโทรสัพไว้บนโต๊ะคงยุ่งอยู่ละมั้งเลยรับสายไม่ได้ฉันนั่งหน้าหงอยอยู่สักพักก็ไปอาบน้ำและแอบๆออกไปหาอะไรกินความอิ่มเอมเมื่อตอนเย็นทำฉันหิวแทนแล้วหละ ฉันเอาของกินเข้ามาในห้องกะว่าจะทำการบ้านไปกินไปเพื่อให้สลัดความคิดถึงพี่เขา ฉันที่นั่งเขียนการบ้านพลางมองดูนาฬิกาที่บอกเวลาสามทุ่มนี่ก็เริ่มดึกแล้วนะ ทำไมพี่เขาไม่โทรกลับมาสักทีละ วิชาแรกผ่านไปพร้อมกับข้าวที่ฉันแอบตักมาเมื่อกี้นี้ ฉันเริ่มทำวิชาที่สองกะว่าถ้าทำเสรจแล้วพี่เขายังไม่โทรมาฉันจะลองโทรไปอีกรอบละกันฉันนั่งเขียนการบ้านไปได้สักพัก เสียงโทรสัพก็ดังขึ้น จะใช่พี่เขาไหมนะฉันคิด เสียงโทรสัพดังขึ้นอีกครั้งฉันคว้ามันขึ้นมาด้วยใจที่เต้นรัวพลางคิดในใจว่าจะใช่พี่เขารึเปล่านะ และเมื่อดูชื่อสายที่โทรเข้ามา ใช่ใช่พี่เขาทำไงดี ทำไงดีริน ต้องรับสินะใช่ๆต้องรีบรับก่อนที่สายจะตัดไป

“ฮัลโหล”

ปลายสายพูดขึ้นเสียงนี้ใช่แน่ๆแก พี่แอลอ่ะพี่แอลโทรมา ใจฉันเต้นระรัวสั่นระริก

“ต้องการพูดสายกับใครรึเปล่าครับ”

“ฮัลโหล ค่ะพี่แอลใช่ไหมคะ”

ฉันตอบกลับไปเสียงสั่น เขาจะจำเสียงฉันได้ไหมนะ

“ครับนั้นใครหรอ”

อ่า ก็นะพี่เขาจะไปจำได้ไงเล่าน้ำรินคิดไปเรื่อยอ่ะ

“อ่อรินเองค่ะพี่”

“อ่อน้องริน โทษทีนะเมื่อกี้พี่ช่วยงานที่บ้านอยู่หนะเลยไม่ได้รับสาย”

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ”

“ไม่คิดเลยนะว่าน้องจะโทรมาจริงๆ”

“ตอนแรกก็ไม่กล้าหรอกค่ะพี่ แหะๆ”

“ทำอะไรอยู่เหรอ”

“ทำการบ้านอยู่ค่ะพี่ แล้วพี่หละ”

“พี่ก็คุยกับน้องอยู่ไงครับ”

พี่แอลตอบกลับมาเสียงอ่อยๆได้ยินแบบนั้นฉันยิ้มและเริ่มอยู่นิ่งไม่ได้ต้องลุกจากเก้าอี้ไปยังเตียงของตัวเอง พี่เขาพูดเพราะอ่ะแก ลงท้ายด้วยครับตลอดเลยชายในฝันนน ฉันเงียบไม่ตอบอะไรกลับไปเพราะมัวนอนบิดเขิลกลัวความสุภาพของพี่เขา

“น้องริน เงียบเลยเป็นอะไรรึปล่าว”

“อ่อ ปะปล่าวค่ะ พี่แอลกินข้าวแล้วยังคะ พี่ต้องกินเยอะๆนร้าเดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีแรงซ้อม”

“กินแล้วครับ รินก็กินข้าวด้วยนะผอมมากเลยเดี๋ยวไม่มีแรงวิ่งเวลาโดนทำโทษ5555” พี่แอลตอบกลับพร้อมกับแซวที่ฉันชอบโดนลงโทษให้วิ่งบ่อยๆ นี่แสดงว่าฉันก็อยู่ในสายตาพี่เขาเหมือนกันนะ

“5555รู้ด้วยว่าโดนลงโทษบ่อย แอบมองรินหรอ”

ฉันพูดแซวกลับไปหวังคำตอบจังว่าจะใช่

“เปล่าไม่ได้แอบมองซะหน่อย”

อ่าวก็นะคนโดนทำโทษก็มีตั้งเยอะนิไม่ใช่เราคนเดียวซะหน่อยเนอะ

“พี่มองเราอยู่ตลอดนั้นหละ”

พี่แอลพูดต่อประโยค อ๊ายยยยยยยยยย อยากจะกรีดร้องลั่นบ้านฉันเงียบอีกครั้งเพราะกำลังบิดตัวม้วนตัววอยู่ เขิลหนิฉันเขิลล

“5555เงียบอีกแล้วพี่ทำเราไม่สบายใจรึเปล่า”

“ไม่เลยค่ะพี่....คือหนูเขิลอยู่”

“หนูเขิลพี่ งี้พี่ก็จีบได้ดิ”

“ฮะจีบ จีบหนู หนูเนี่ยนะ พี่นี่ตัวท๊อปเลยนะพี่”ฉันเผลอหลุดพูดอะไรตามใจตัวเองไปปากพล่อยจริงๆเราฉันตีปากตัวเอง สองสามครั้งพี่เขาจะหาว่าฉันไม่มีมารยาทรึเปล่านะ แต่มันก็จริงนี่นา พี่เขาจะจีบฉันจริงๆหรอ

“ใช่ครับหนูนั้นละ ไม่กวนเวลาหนูทำการบ้านละ อย่านอนดึกนะครับ พรุ่งนี้เช้าจะได้มาไวๆให้พี่ได้จีบหนูต่อ”

ฉันที่นั่งเขิลอยู่ยิ่งเขิลเข้าไปใหญ่ราวกับฉันกำลังจะกลายเป็นผ้าห่มไปอีกผืนนฉันบิดตัวไปมาอีกครั้งและเงียบไปเป็นครั้งที่สาม

“เขิลหละสิ ฝันดีครับน้องน้ำริน”

“ค่ะพี่ ฝันดีนะคะ”

ฉันตอบกลับไปเสี่ยงสั่นและวางสายจากพี่เขากลับมาอยู่ในโลกที่เป็นสีชมพูของตัวเองและมุดผ้าห่มอะไรมันจะเหลือเชื่อขนาดนี้ เหมือนฝันที่เป็นจริงอ่ะ ที่พี่เขาจะมาสนใจคนอย่างฉัน ไม่มีใครแกล้งฉันจริงๆใช่ไหมหรือถึงแกล้งก็ไม่โกรธอ่ะเพราะตอนนี้ฉัน มี ความ สุข มากๆ แอร๊ยยพี่แอลลลลลลลลลลลลฉันเด้งตัวขึ้นทำสติให้อยู่กับเนื้อกับตัวและรีบทำการบ้าน เสร็จแล้วจะได้รีบเขียนไดอารี่ของฉันต่อ ให้ฉันได้บรรยายถึงความสุขที่ฉันเจอเถอะ อย่างน้อยมันก็จะเป็นเรื่องราวที่เวลาฉันกลับมาอ่านฉันก็จะมีความสุขและยิ้มไปกับมันทุกครั้ง โอ้ย อยากให้ถึงพรุ่งนี้ไวๆจังเลย แล้วฉันจะทำหน้ายังไงเวลาเจอพี่เขาหละ โอ้ยยไม่คิดแล้วให้เป็นเรื่องของวันพรุ่งนี้ละกันนะ มีความสุขจังเลยค่ะคุณ~