ขอ เพียง รัก

“รินเข้าชมรมอะไรกันดีแกคิดได้ยัง” ใช่ค่ะฉันชื่อริน หรือน้ำริน เด็กม.1 ปากบางนิดจมูกที่แม่ให้น้อยกว่าคนอื่นหน่อยสูงก็ไม่มากแต่ความเพ้อฝันของตัวเงอรับรองมีสูงปรี๊ดด จริงๆนี่ก็เข้าเรียนมาหลายวันแล้วแต่เห็นตัวเองเปลี่ยนชุดนักเรียนเปลี่ยนทรงผมเป็นสั้นเต่อ 5555 ตอนประถมอยู่โรงเรียนเล็กคนก็หน้าเดิมๆ รู้จักไปหมดทุกคน แต่ดูที่นี่สิ กว้างขวางและนั้นพี่ๆเข้ากำลังเล่นบาสกันอยู่ อ๊ายยย เรียนโรงเรียนใหญ่มันดีแบบนี้นี่เอง
 “น้ำริน!!!”เพื่อนเรียกพลางตบมือแปะๆอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันสะดุ้งตื่นจากพวังของการส่องผู้ชายของตัวเอง นี่บ้าผู้ชายตั้งแต่เด็กๆเลยนะน้ำริน
“หะ ว่าไงนะลูกโป่ง”
“ฉันถามแกว่าจะเข้าชมรมอะไรเดี๋ยวไกล้ถึงคาบลงเลือกชมรมแล้วนะ”
“ฉันจะเข้าชมรมวงโยธวาธิต” ฉันตอบอย่างมั่นใจว่าตัวเองต้องทำได้คิดดูสิเดินเป็นแถวทุกเช้าได้เฉิดฉายในวงเท่ๆแค่คิดก็สนุกแล้ว
“เล่นเป็นสักอย่างไหมที่จะเข้าไปหนะ” ฉันหัวเราะกับคำถามที่เพื่อนถามมาพร้อมตอบไปอย่างมั่นใจว่า
“ไม่ แต่เดี๋ยวอาจารย์สอนให้แหละ แล้วแกรู้ป่าวว่าถ้าได้เข้าก็จะได้อยู่ใกล้พี่แอลด้วยนะ^_^”
“พี่แอล เเอลใหนอ่ะ”เพื่อนฉันถามอย่างสงสัย โถวไม่ติดตามข่าวสารโรงเรียนเลยลูกโป่งจ๋า
“นี่ พี่แอลนักเป่าฟลุตที่เพิ่งไปแข่งแล้วได้รางวัลกลับมาไงเนี่ย”ฉันว่าพลางเอานิตยสารของโรงเรียนเปิดให้เพื่อนดู
“อ่อพี่แอล  นี่เข้าเพราะพี่เขาไม่ได้เข้าเพราะสนใจดนตรีสินะ”
“นิดนึง” ฉันว่าพลางทำท่า ลูกโป่งส่ายหัวให้กับความบ้าผู้ชายของฉัน แต่แค่ชื่นชมเองนะไม่ได้อยากเป็นแฟนแต่ถ้าได้เป็นแฟนจะดูแลอย่างดีเลยค่ะพี่แอล>_<
 
 คาบชมรม
 
“งั้นแยกกันตรงนี้ละกันนะรินเดี๋ยวเราจะไปเข้าชมรมแบตกันยังไงก็ขอให้อยู่รอดนะจ๊ะเพราะอาจารย์คุมวงโยดุมาก” เออว่ะ อาจารย์สมเกียรตินี่หว่าจะรอดไหมน้ำริน ฮือ แต่ไม่สิเพื่อพี่แอลต้องผ่านไปได้อยู่แล้วได้มองหน้าทุกวันก็ยังดีนะ
“สบายมากผ่านแน่นอน” ถึงจะพูดไปแบบนั้นแต่ในใจก็หวั่นๆอยู่แหละ นั้นอาจารย์สมเกียรติเลยนะน้ำริน ฉันเดินอย่างกล้าๆกลัวๆไปยังห้องวงโย แต่คนเยอะจังนี่คงเป็นผลจากพี่แอลด้วยสินะ เอะหรือว่ามีฉันคิดคนเดียวนะเรื่องผู้ชายหนะ ฉันเดินเข้าไปต่อแถวแล้วหลังจากนั้นก็ยังมีคนอีกเกือบๆสิบคนมาต่อหลังจากฉัน ในระหว่างที่ยืนอยู่ด้านหลังฉันก็ถูกเบียดๆผลักอยู่เรื่อย ฉันหันกลับไปมองก็ได้เห็นรุ่นพี่สวยๆยืนต่อจากฉัน นี่จะมาเป็นนักดนตรีหรอสวยขนาดนี้อ่ะนะหรือส่องชายเหมือนฉัน โถ่วรินเธอนี่คิดอยู่เสมอสินะว่าความบ้าผู้ชายมีอยู่ในตัวผู้หญิงทุกคน 
“มีสองแถวนะนักเรียน ไม่ต้องแย่งไม่ต้องเบียดกัน ท้ายแถวนั้นหนะ เบียดมาข้างหน้าทำไมไปอีกแถวเลย” นั้นสิจะเบียดทำไมกันนะ แล้วเมื่อใกล้ถึงคิวฉัน ฉันก็ได้เห็นคนที่รับลงทะเบียนนั้นพี่แอลนี่นานั้นไง ว่าแล้วไงว่าทำไมพี่ๆผู้หญิงเบียดมาแถวนี้เพราะพี่นี่เอง หน้าหวานๆของพี่เขาเข้ากันกับชุดนักเรียนจริงๆ นั้นพี่เข้ายิ้มนิ โอ้ยใครมียาดมบ้างคะน้ำรินจะเป็นลมกรี๊ด
“น้องคับ น้องคับ” พี่เขาเรียกใครกันนะ ฉันหรอฉันคิดพลางเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว
“น้องจะลงชื่อไหมครับมีคนรอคิวอยู่นะครับ” ฉันพยายามดึงสติตัวเองกลับมาอีกครั้ง รินตื่นสิตื่นก่อนน “อ่อ ค่ะ พี่จะลงเดี๋ยวนี้แหละค่ะ” ฉันพยายามหุบยิ้มของตัวเองและเขียนชื่อตัวเองลงไปให้เร็วที่สุด และเพราะความซุ่มซ่ามเงอะๆงะๆของฉันในระหว่างที่วางปากกาและหันหลังกลับ ฉันก็ดันทำปากกาตกลงพื้นกลิ้งๆไปไกล
“ขอโทษค่ะ จะจะไปเก็บให้เดี๋ยวนี้แหละค่ะ” ยังไม่ทันได้ยินว่าพี่เขาจะพูดอะไรฉันก็รีบวิ่งๆไปเก็บปากกากลับมาคืนไว้ที่เดิม
“ขอโทษค่ะ”ฉันหันหลังกลับพร้อมเดินออกมาอ๊ากน้ำรินทำไมเป็นคนแบบนี้อายๆ อายไม่ไหวแล้วฮือ
“น้องครับเดี๋ยวลงชื่อเสร็จแล้วไปนั่งต่อแถวรอก่อนนะครับครูสมเกียรติมีอะไรจะคุยด้วย
“อ่อค่ะพี่”ฉันก้มหน้างุดๆแล้วตอบกลับไป พร้อมทั้งเดินไปนั่งที่แถว โอยอายเข้าไปใหญ่ต้องมีคนเห็นเยอะแน่ๆเรื่องซุ่มซ่ามเมื่อกี้ ทำไงดีหรือยกเลิกดี ไม่เล่นมันแล้ว ฉันคิดพลางก้มหน้าไม่กล้าสบตากับใครจนเมื่อถึงเวลาที่ครูสมเกียติเข้ามาพบกับพวกเรา นั้นทำให้ฉันต้องสบัดความคิดเมื่อกี้นี่ออกไป จะไม่พลาดแล้วนะน้ำริน
“สวัสดีนักเรียนทุกคน ครูดีใจนะครับที่ปีนี้มีคนสนใจเข้าวงโยของเราเยอะมากนั้นทำให้เราต้องมีการคัดเลือกนักเรียกแยกออกเป็นแผนกเนื่องจากเครื่องดนตรีของเรามีน้อยนะครับ ใครที่เล่นเครื่องดนตรีได้แยกไปรวมกับพี่แอลทางด้านขวามือ ส่วนใครที่ต้องการคัดเลือกตัวเองเป็นคัลเลอร์การ์ดดัมเมเยอร์แยกไปหาพี่ส้มทางด้านซ้ายมือนะครับ ส่วนใครที่เล่นอะไรไม่เป็นเลยแต่มีความสนใจที่จะเล่นเครื่องดนตรีนั่งอยู่กับที่นะครับเดี๋ยวพี่ขิงจะเป็นคนรับช่วงต่อและแยกทุกคนออกเป็นกลุ่มนะครับ และรบกวนไม่ส่งเสียงดังจนเกินไปนะ” แหนะนั้นไงครูสมเกียติเริ่มแผงฤทธิ์แล้วค่ะ จากที่เมื่อกี้ทุกคนเสียงดังคุยกันเจ๊าะแจ๊ะเปลี่ยนเป็นเงียบกริบเหลือแต่เสียงรองเท้ากับเสียงพี่ๆ ใจน้ำรินคนนี้อยากจะเดินไปทางพี่แอลที่รอรับคนที่เล่นเครื่องได้แต่ความสามารถที่มีอยู่น้อยนิดของฉันมันค้ำคอบอกให้ตัวเองอยู่กับที่ซะ
“กลุ่มนี้ เป็นกลุ่มของน้องๆที่เล่นเครื่องไม่ได้เนอะ ทีนี้เดี๋ยวพี่จะให้แยกเป็นกลุ่มที่น้องอยากเล่นเครื่องนะตอนนี้ที่ว่างอยู่จะเป็นอัลโต เทเนอร์แซกโซโฟน ทรัมเป็ด คาริเน็ต ฟลุ๊ต กลอง ทรัมโบน นะคะ แยกเป็นแถวนะเริ่มค่ะ” แน่นอนค่ะเป้าหมายของฉันคืออยู่กลุ่มฟลุ๊ตแน่นอน ฉันคิดพลางยิ้มแบบก้มหน้าแล้วค่อยๆเดินไปทางกลุ่มของฟลุ๊ต พอฉันเงยหน้าเท่านั้นแหละหึมม คนที่อยากเล่นมีอยู่ก่อนแล้ว5คนและถ้าฉันเข้าไปก็จะเป็นคนที่หก โถ่วน้ำริน คงไม่ใช่ฉันคนเดียวและหละที่หมายตาพี่แอลไม่นะไม่ ถึงจะเสี่ยงก็ต้องไปต่อแถวหละเป็นไงเป็นกันวะ
“ปีนี้กลุ่มฟลุ๊ตมาแรงจริงๆด้วย แต่หกคนจะเยอะไปนะ เครื่องก็ไม่พอด้วยยังไงขอความร่วมมือน้องๆสามคนไปอยู่กลุ่มอื่นบ้างนะคะ เครื่องอื่นก็หน้าเล่นน๊าพี่บอกเลย”
แน่นอนค่ะไม่มีใครออกมาหรอก สามคนหน้ามองมาทางสามคนหลัง จ๊ะได้จ๊ะแหมมาก่อนได้ก่อนสินะ ฮืออแต่ไม่เป็นไรอย่างน้อยๆก็วงเดียวกันหนะ เทเนอร์แซกโซโฟนก็ได้คนน้อยสุดไม่โดนดีดแน่นอน
“ทีนี้ก็เท่ากันหมดแล้วเนอะ  เดี๋ยววันนี้พอแค่นี้นะคะ แล้วพรุ่งนี้เจ็ดโมงเช้าเจอกันที่วงนะคะทุกเช้าพวกน้องจะต้องมาเช็ดเครื่องกับจัดอุปกรณ์ให้พวกพี่เขาตามกลุ่มของน้องนะคะ วันนี้พอเท่านี้คะ อ้อพี่ลืมบอกไปคนมาสายโดนทำโทษนะคะ เจอกันค่ะ” จากที่ฉันยืนยิ้มว่าความฝันเล็กๆของฉันที่จะได้ใกล้ชิดพี่แอลแล้ว ก็หุบยิ้มทันทีกับคำว่าเจ็ดโมงเช้า จัดเครื่องและแน่นอนทำโทษ ฉันที่มาสายสุดก่อนหน้านี้ ต้องมาเร็วกว่าเพื่อนโถ่วน้ำริน ออกไม่ทันแล้วค่ะไม่ทันแล้วจริงๆจะร้องไห้อดทนไว้น้ำรินอดทนไว้ ฉันเดินออกจากชมรมอย่างหงอยๆเพื่อรอลูกโป่งและเพื่อนๆกลับบ้านพร้อมกัน
“เป็นไงคะคุณน้ำริน ยังอยากอยู่ต่อไหมละ”ลูกโป่งและคนอื่นๆออกจากชมรมตัวเองมาเจอฉันที่นั่งหงอยๆ
“แก ไม่เห็นจะรู้เลยว่าต้องนัดเช้าต้องเช็ดเครื่องแถมถ้าสายโดนทำโทษอีกอ่ะ จะร้องแงT^T”
“โถวแกจะเข้าก็ไม่ดูให้ดีเนอะ แกก็เห็นอยู่ว่าวงโยโหดแค่ใหนก็ยังจะเข้า ทนไปจ๊ะท่องไว้เพื่อพี่แอล” ลูกโป่งพูดพลางล้อเลียนฉัน ไม่นะไม่ ฮือ คืนนี้ดูการ์ตูนไม่ได้แล้วสิใหนจะการบ้านอีก ช่างเถอะเพื่อความรักของฉัน ฉันทนไหว จริงๆนะTT
 
~เช้าวันถัดมา~
 
“ม๊า รินจะไม่ทันแล้ววซิ่งเลยยย” ฉันพูดพลางเร่งแม่เพื่อไปให้ทัน7โมงเช้า จะสายไม่ได้นะอายเขา
“ฉันเรียกแกตั้งแต่กี่โมงน้ำริน ถ้าสายก็ไม่ต้องโทษใครจ้ะลูก”
โถ่วม๊านี่มันวันแรกที่ตื่นเช้าขนาดนี้นะ กว่าจะย้ายร่างตัวเองออกมาจากเตียงได้ ฮือ ถามตัวเองอีกครั้ง กับเรื่องผู้ชายฉันต้องทุ่มเทขนาดนี้เลยหรอ แง
“เอ้าถึงแล้วรีบลงเข้า เดี๋ยวสายแล้วมาบ่นม๊าไม่ได้นะ”
“ห้ะ อ่อค่ะ สวัสดีค่ะม๊า” ฉันว่าพลางรีบก้มลงดูนาฬิกา ไม่นะอีกสิบนาที วิ่งค่ะน้ำรินวิ่ง แล้วหน้าโรงเรียนถึงห้องชมรมใช่ว่าจะใกล้ งานนี้มีหอบบอกเลยค่ะ ฉันเร่งฝีเท้าตัวเองเพื่อที่จะวิ่งไปให้ถึงห้องให้ทัน โอ้ยคนจะเยอะอะไรกันนักหนาทั้งมาเป็นคู่ มาเดียว มากลุ่ม หลบหน่อยค่ะ 
“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ขอทางหน่อยค่ะ” คนมาโรงเรียนเช้ากันเยอะขนาดนี้เลยรึไงหรือว่าวันนี้เป็นวันพิเศษอะไรนะ ในที่สุด แฮกๆ ในที่สุดฉันก็ถึงแล้วดีใจชะมัดมาทันเวลาไม่โดนทำโทษไม่ทำเรื่องน่าอาย
“เย้!!!!!” ฉันเผลออุทานเสียงดังออกมา
“น้องคนนั้นหนะครับมาช่วยกันสิครับ แล้วเสียงดังทำไมห้ะ!!” นั้นไงไม่ทำเรื่องน่าอายคิดไม่ทันขาดคำดันทำไปแล้วแล้วนั้นไม่ดุไปใช่มะทำไมต้องดุขนาดนี้ด้วยพูดดีๆไม่เป็นไง อดทนไว้น้ำรินอดทนไว้
“เห้ยพูดดีๆกันก็ได้น้องเขาตกใจหมดแล้วไม่เห็นรึไง น้องชื่ออะไรนะคะ” พี่ขิงเอ็ดรุ่นพี่เสียงโหดคนนั้น เป็นไงโดนไปเลยสมเชอะ
“รินค่ะพี่”ฉันพูดพลางส่งยิ้มหงอยๆไปให้พี่ขิงเพราะเพิ่งโดนรุ่นพี่ปากปีจอว่าไปงือ
“อ่ะน้องรินเดียวน้องไปเช็ดเครื่องฝั่งนู้นกับเพื่อนคนอื่นนะเขามากันเยอะละไปเลยค่ะ”
เอ่อเหมือนพี่ขิงกำลังจะพูดเป็นนัยๆว่าเธอหนะเกือบสายแล้วนะจ้ะ โถวน้ำรินไม่เป็นไรๆพรุ่งนี้จะมาเช้ากว่านี้คอยดูสิฉันคิดพลางเดินไปยังกลุ่มคนอื่นๆที่กำลังเช็ดเครื่องอย่างตั้งใจและแน่นอนเครื่องที่ฉันอยากจะเช็ดต้องเป็นเครื่องฟลุ๊ตแน่นอน นั้นมีคนเช็ดอยู่แต่ๆมีอีกหลายเครื่องเลยหนิฉันพยายามหาเครื่องที่ตัวเองต้องการแต่แล้ว
“เธอหนะ เขาให้เช็ดเครื่องรุ่นพี่ตามกลุ่มนะ เธอเล่นเครื่องเทนเนอร์ไม่ใช่หรอ อยู่ด้านนู้นนะครับ”
เสียงนึงทำฉันต้องฝันสลายฉันกล่าวขอบคุณเพื่อนคนนั้นเบาๆแล้วเดินหงอยๆไปทางอีกกลุ่มที่กำลังกวักมือเรียกฉัน
“ดีๆเราทับทิม นั้นทิวลิป แล้วก็นี่บาส เธอละชื่ออะไร”
“เราชื่อรินค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะริน อ่ะมาเช็ดกันๆ เช็ดไปดูพวกพี่ๆเขาวิ่งวอมร่างกายไปก่อนลงซ้อมนี่ดีเนอะแก”
ห้ะใหนใครวิ่งฉันหูผึ่งหันซ้ายหันขวามองหาว่าเขาวิ่งกันอยู่ตรงใหน นั้นไงพี่แอลของฉันแหม่พูดได้เต็มปากเลยนะน้ำรินแต่ก็นิดนึงหนะไม่ได้เช็ดเครื่องให้แต่ขอมองอยู่ไกลๆก็ได้ฉันนี่เพ้อจริงคุยกับตัวเองก็ได้ 
 
~ปั๊กๆ~
 
ฉันที่เช็ดเครื่องหันไปมองพวกพี่ๆเขาวิ่งกัน ก็ต้องสะดุ้งกับเสียงๆนึง อีกแล้วทำไมต้องมีอะไรสักอย่างมาทำให้การตกอยู่ในภวังที่มีความสุขของฉันต้องสลายไปด้วยนะ ฉันและทุกคนมองหาต้นเสียงของเสียงนั้น
“น้องๆที่กำลังเช็ดเครื่องเดี๋ยวพี่ให้เวลาอีกสิบนาทีนะ ทำเส็จแล้ววางไว้แล้วมารวมตัวกันนะครับ”
“ครับ/ค่ะพี่” ทุกคนต่างตะโกนเป็นเสียงเดียวกัน ฉันรีบก้มลงเช็ดเครื่องต่อเช็ดถูๆให้มันเงาๆ
“รินแกเสร็จแล้วยังอ่ะ” ทับทิมถามฉันเพราะของเจ้าตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“อีกนิดก็อใกล้เสร็จแล้วหละ อ้อเราถามหน่อยสิพวกเธอมากันกี่โมงหรอ”
“มาถึงตอนหกโมงสี่สิบได้นะ อ้ะนี่เบอร์เราจะได้ติดต่อกันได้” ทับทิมนี่ใจดีจังยังไม่ทันขอเบอร์ก็ให้ซะแล้วได้เพื่อนเพิ่มหนึ่งอัตราจ้า
“อ่อขอบใจจ้ะทับทิม อ้ะของเราเสร็จละไปกันๆจะได้ไม่โดนบ่น5555” ฉันพูดพลางทำท่าล้อเลียนพี่เสียงดุเมื่อกี้นี้ แล้วลุกไปนั่งรวมกับพวกเพื่อนๆคนอื่นหลังจากนั่งรอได้ไม่นานพวกพี่ๆก็หยิบเครื่องของตัวเองและเข้ามานั่งประจำที่ตามเครื่องของตัวเองเพื่อทำการวอมเสียงเครื่องก่อนออกไปตั้งแถว ที่ที่ฉันนั่งอยู่ก็นั่งตรงกับพี่แอลพอดีคนอะไรมีเสน่ห์มากๆยิ่งตอนเป่าเครื่องเป็นอะไรที่สุดๆอ่ะบอกเลย
“สำหรับเด็กใหม่ที่เพิ่งเข้ามานะคะหน้าที่ของน้องตอนเช้าก็จะประมานนี้เนอะ สำหรับช่วงเย็นยังไม่ต้องมาซ้อมก่อนนะของพวกเราจะได้หัดเครื่องกันเฉพาะวันชมรมนะคะ แต่ถ้าน้องคนใหนมาเช้ามากๆแล้วพวกพี่เขาว่างสามารถไปขอให้สอนได้นะ ตอนนี้แยกย้ายไปเข้าแถวได้เลยค่ะ ขอบคุณทุกคนนะคะ” อ้าวนึกว่าจะได้เจอทั้งตอนเช้าทั้งตอนเย็นซะอีกโถ่วอดเลยแหะ แต่ก็ดีจะได้เว้นระยะความคิดถึงระหว่างฉันกับพี่แอล เห้ออฟินน คิดกันอยู่ใช่ไมหละว่าฉันเพ้อหนักมากใช่ค่ะฉันเพ้อ~ฮ่าฉันกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหาลูกโป่งที่จุดนัดประจำของพวกเราเพื่อไปเล่าให้ลูกโป่งฟังว่าวันนี้ฉันได้เจอเทพบุตรของฉันแล้วดีใจจังดีใจ แต่เอะลูกโป่งอยู่ใหนกันนะ
“น้ำริน ทางนี้ๆ”  นั้นไงเจอแล้ว ฉันรีบวิ่งไปหาลูกโป่งและเพื่อนคนอื่นๆทันที
“เป็นไงคะคุณน้ำรินตื่นเช้าขนาดนี้ได้คุยกับพี่เขาสักประโยคไหมจ้ะ” อ่านั้นขนมผู้หญิงที่ขึ้นชื่อความปากไวของกลุ่มถามขึ้นมาทันทีเมื่อฉันถึงโต๊ะ
“เอ่อ ก็ ยังแต่ๆฉันได้เห็นพี่เขาแบบใกล้ ใกล้มากๆเลยนะเว้ยย คุ้มแล้ว” ฉันพูดพลางยิ้มแหยๆให้ขนมหนึ่งครั้ง แหะๆก็ให้ทำไงอ่ะฉันไม่กล้าแล้วไปถึงก็โดนทำงานทันทีจะเอาเวลาใหนไปคุยละ 
“โอ้ยย ช้าขนาดนี้ระวังคนอื่นคาบไปนะ” ยังยังไม่หยุดอีก ฉันหน้ามุ้ยแล้วนั่งลงประจำที่พร้อมฟุบลงกับโต๊ะใช่ค่ะเตรียมพร้อมงีบทันทีเมื่อถึงที่ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้จะสาธยายมากกว่านี้เพราะขนมคนปากไวคนเดียวเลยทำฉันฉุนแง
“เห้ยยรินอีกสิบนาทีเรียกเข้าแถวแล้วนะยังจะงีบลงอีกหรอ”ลูกโป่งเรียกฉันพร้อมสะกิด
“ตอนนี้ห้านาทีก็มีความหมายจะไปแล้ว ปลุกด้วยนะ”ฉันพูดเสียงอู้อี้พร้อมหลับตา ขอพักสายตาสักแป๊บพร้อมคิดแผนการใหม่ที่จะได้คุยกับพี่เขาแล้วกันทำไงดีนะ แกล้งหกล้มต่อหน้าพี่เขาดีมะแบบโอ้ยสะดุดพี่แอลขารับหนูหน่อยค่ะเอ่อตลกไปมั้ง หรือว่า แกล้งเดินชนแล้วขอโทษก็อ่อยไปเนอะ อ่ารู้แล้วฉันปริ้นตารางเรียนพี่แอลมาหนิ หึหึหึ เชคห้องเรียนแล้วไปเดินผ่านห้องพี่เค้าดีกว่า5555 ดีจริงๆที่โรงเรียนนี้เรียนแบบสลับห้องเรียนไม่ได้เรียนอยู่กับที่ ฉันคิดได้แบบนั้นก็ดึงตัวเองขึ้นเอากระดาษขึ้นมาดูระหว่างของตัวเองกับของพี่แอล 
“เมื่อกี้ที่ฟุบลงไปไม่ใช่ง่วงสินะ คิดแผนละสิ”ขนมพูดพลางยิ้มแหยฉัน ฉันได้แต่ยิ้มกรุ้มกริ่มกลับไปและก้มลงมองตารางเรียนต่อ อ่ะนั้นเดี๋ยวคาบที่สองภาษาไทยจะเรียนตึกเดียวกันแต่คนละชั้นกันว้าา แต่อาจะได้เจอกันตอนเปลี่ยนห้องเรียนก็ได้นิเนอะ 
“หยุดเพ้อแล้วไปเข้าแถวกันค่ะ” ลูกโป่งพูดขึ้นพร้อมกับลุกแล้วลากฉันไปเข้าแถวเดี๋ยวสิเดี๋ยวกระดาษจะปลิวเอานะลูกโป่งดีนะที่คว้าไว้ทัน
“กับการเรียนทุ่มเทขนาดนี้ไมคะคุณ”ขนมที่นำหน้าฉันพูดขึ้นพลางมองเหล่แหม่อย่าให้รู้นะว่าแอบชอบใคร จะนั่งล้อทุกวันเลยคอยดู
ใช่ค่ะโรงเรียนที่ฉันอยู่ได้รับความไทยแท้ๆไม่ต่างจากโรงเรียนอื่น เรียกรวมแถวเจ็ดโมงสี่สิบ วงโยทยอยเดินเรียงแถวเข้ามา แปดโมงเป๊ะก็เริ่มบรรเลงเพลงชาติตามด้วยไหว้พระและท่องคำปฎิญาณตนที่ก็คิดเหมือนกันว่าท่องทุกวันแบบนี้ตอนโตขึ้นคงลืมและไม่ได้ใช้แน่ๆโถ่วชีวิต และปิดท้ายตามเสตปคำกล่าวจากผอ ไม่ก็ครูปกครองไม่ก็ใครสักคนที่ได้รับรางวัล และสิ่งที่ฉันระทึกขวัญอีกอย่างคือการตรวจผมวันใหนไม่ตรวจถือว่าโชคดีไปแต่ถ้าวันใหนตรวจขึ้นมาละก็มันก็จะหวั่นๆค่ะ และทุกครั้งที่ตรวจมักแจ๊คพอตทุกครั้งเลยฉัน ผมยาวเกินระเบียบบ้างละเล็บลืมตัดบ้างแล้วเป็นกันไมคะวันใหนเรียบร้อยไม่ตรวจวันใหนมารุงรังจับตรวจทุกทีเลยค่ะคุณ โอ้วววโซแซ๊ดด หลังจากเข้าแถวเคารพธงชาติเสร็จ ก็จะแยกแถวไปขึ้นเรียนตามห้องเรียน  คาบแรกวันนี้คณิตศาสตร์อ่าคาบแรกก็ทำให้ฉันเริ่มง่วงซะแล้วแต่เราจะอดทนจนถึงท้ายคาบเพื่อเอาหน้าที่สดใสของฉันไปเดินผ่านหน้าห้องเรียนพี่แอลกันค่ะ 
"ยิ้มกริ่มๆแบบนี้มีแผนชั่วในหัวอีกแล้วใช่ไมจ้ะริน"ลูกโป่งถามรู้ใจฉันว่าฉันกำลังคิดจะทำอะไรอยู่ ฉันยิ้มหวานๆกลับไปให้ลูกโป่ง ลูกโป่งส่ายหน้าให้กับความบ้าผู้ชายของฉัน เถอะหนะฉันก็แค่ปลื้มพี่เขานิเนอะส่วนจะได้คบกันไหมมันก็แค่ผลพลอยได้จากการกระทำที่ทุ่มเทของฉัน คิดพลางยิ้มออกนอกหน้าไปอีก ระหว่างทางที่เดินไปห้องเรียนฉันก็เจอกับเพื่อนๆมากมาย แต่ก็มีคนคนหนึ่งที่สะดุดตานะแต่ฉันไม่อยากรู้หรอกว่าเขาเป็นใครเพราะในใจฉันตอนนี้มีแต่พี่แอลคนเดียวเท่านั้น ฉันเดิงมาถึงห้องเรียนคณิตศาตร์และเริ่มตั้งใจเรียนได้ไม่นาน ฉันก็เริ่มตาปรือๆเหมือนตัวเลขข้างหน้ากำลังสะกดจิตฉันให้หลับ อ่าวันนี้อากาศดีซะด้วยขอหลับตาห้าวิแล้วจะลืมตามาด้วยความสดใส
"รินลดา!!!" ฉันสะดุ้งพร้อมลุกขึ้นยืนทันทีเมื่อมีคนเรียก
"คะ คะ หนูไม่ได้หลับนะคะ" ฉันยืนขึ้นงงๆนั้นไงฉันเผลอทำเรื่องหน้าอายอีกแล้วสินะ ทุกคนในห้องหันมามองฉันเป็นตาเดียวพร้อมหัวเราะลั่น ฉันค่อยๆนั่งลงช้าๆพร้อมก้มหน้าสำนึกผิดในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป
"ง่วงใช่ไมคะรินลดาครูอนุญาติให้ออกไปเข้าห้องน้ำได้นะเชิญค่ะ" คุณครูพูดดีจนฉันรู้สึกละอายตัวเองที่ไม่ตั้งใจเรียนฉันลุกขึ้นเดินสะลึมสะลือออกไปนอกห้องเรียนจังหวะที่ฉันก้มหน้ามองทางเดินไปห้องน้ำฉันก็ชนเข้ากับอะไรสักอย่าง
 
ปั๊ก สมุดกระจายเต็มพื้น เวนแล้วน้ำรินสมุดเต็มพื้นไปหมดเลย
 
"ขอโทษค่ะไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เดี๋ยวช่วยเก็บนะคะ" ฉันได้แต่ก้มหน้าลงไม่กล้าเงยหน้าไปสบตาคนที่อยู่ตรงหน้า
"เอ้าน้องที่ห้องวงโยนิ ไม่เป็นไรๆ เราเจ็บไมเดินชนพี่"  เสียงนุ่มๆของผู้ชายหนิใครกันนะ ฉันเงยหน้าขึ้นสบตาพี่ที่อยู่ตรงหน้าแล้วรู้สึกร้อนๆบริเวณใบหน้าของตัวเองฉันมองค้างอยู่อย่างนั้น นั้นพี่แอลพี่แอลจริงๆพี่แอลกับรอยยิ้มนั้นไม่นะฉันฝันอยู่หรอ หรือว่าไม่สิเมื่อกี้นี้ก็ชนจริงๆหนิเอะยังงัย ฉันพยายามดึงสติตัวเองให้กลับมาแต่แต่ฉันขยับไม่ได้ ฉันเขิลลล
"เจ็บรึเปล่าครับนิ่งเชียวลุกไหวไม" พีแอลถามออกมาอย่างสุภาพฉันส่ายหน้าไปมาเป็นสัญญาณบอกว่าฉันลุกไม่ไหวจริงๆไม่ใช่เพราะเจ็บนะแต่อึ้งอยู่ พี่แอลประคองฉันขึ้น ฮึกประคองมือพี่แอลกำลังสัมผัสตัวฉัน ฮึกฉันอยู่ใกล้พี่แอลมากเกินไป ฮึกที่สามฉันอยากเป็นลมแต่ไม่ได้นี่คือโอกาสทองนะรินแข็งใจไว้แข็งใจไว้
"จะไปห้องใหนให้พี่พยุงไปไหม" พี่แอลถามต่อด้วยความห่วงใย
"ห้องน้ำค่ะพี่"ฉันที่พยายามเปล่งเสียงตัวเองออกไปไม่ให้เสียงสั่นเพราะความเขิลและความสะตั้นของตัวเองที่อยู่ใกล้คนที่ตัวเองชอบขนาดนี้
"ปะพี่พาไป" พี่แอลประคองฉันไปส่ง ส่วนสมุดที่ตกอยู่ก็ปล่อยมันไว้แบบนั้น นี่ฉันอยู่ใกล้กันขนาดนี้ฉันต้องพูดอะไรสักอย่างสิชวนคุยอะไรก็ได้แต่ แต่ฉันพูดไม่ออกอ่ะมันเขิลไปหมดแค่เก็บอาการก็พยายามอย่างที่สุดแล้ว
"เราชื่ออะไรนะ พี่จะได้เรียกถูก" พี่แอลถามพลางส่งยิ้มมาให้ฉัน อ่ายิ้มนั้นที่ฉันเคยเห็นไกลๆตอนนี้มันมาอยู่ตรงหน้าฉันแล้วจะเป็นลมค่ะคุณผู้ชม
"ชื่อน้ำรินค่ะพี่" ฉันตอบพลางทำตาหลุกหลิก เก็บอาการสิรินเธอต้องทำได้อีกนิดเดียวก็ถึงห้องน้ำแล้วอย่าเป็นลมไปตอนนี้นะ ฉันรู้สึกได้เลยว่าหน้าตัวเองตอนนี้หน้าร้อนมากและคิดว่ามันคงแดงเป็นมะเขือเทศแน่ๆ
"น้องน้ำริน พี่ชื่อแอลนะ อ่ะถึงห้องน้ำแล้วเดี๋ยวเดินกลับระวังๆนะคับ ไหวนะ" พี่แอลพูดขึ้นเมื่อถึงห้องน้ำพร้อมโบกมือให้ฉัน ฉันที่ถึงห้องน้ำแล้วโบกมือกลับไปพร้อมทั้งยิ้มกว้างๆให้พี่เขา เอะยิ้มกว้างฉันยิ้มกว้่างเกินไปไหมนะเขาจะรู้ไหมอ่ะว่าฉันปลื้มพี่เขาอยู่หรือพี่เขาชินแล้วที่มีคนอยู่ใกล้พี่เขาแล้วหน้าแดง วันนี้เป็นวันดีวันดีๆจริงๆนะต้องกลับไปเขียนลงในไดอารี่ซะแล้ว ฉันเข้าห้องน้ำพลางยิ้มเขิลเป็นคนบ้าแล้วล้างหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติตัวเองกลับมาเวลาเข้าไปในห้องทุกคนจะได้ไม่สงสัย ฉันที่เดินออกจากห้องน้ำรีบเดินกลับห้องเพราะเวลาที่ออกมาก็นานพอสมควรเดี๋ยวคุณครูจะดุเอา
"ขออนุญาติเข้าห้องค่ะ" คุณครูพยักหน้ากลับมาให้ฉันสามารถเข้าห้องได้ฉันนั่งเรียนอย่างตั้งใจมากขึ้นกว่าเดิมด้วยหัวใจที่กำลังพองโตและเต้นตึกตักกับความรักที่ฉันมีให้กับพี่เอ็มหลังจากหมดคาบฉันรีบเก็บของและลากเพื่อนๆเพื่อเดินไปยังอีกตึกอย่างกระตือรือร้นจนลูกโป่งผู้ที่ถูกลากถามฉันอย่างสงสัย
"รินแกดูดีดๆแปลกๆนะตอนไปเข้าห้องน้ำแอบไปทำอะไรมาไหมเนี้ย"ลูกโป่งถามฉันด้วยความสงสัย
"ก็ ฉันไปห้องน้ำแล้ว เดินชนพี่แอลเข้าอ่ะ" ฉันพูดพลางหลบตาเพื่อนเพราะฉันเขิลหนะสิคะคุณ
"ห้ะพี่แอล กรี๊ดดด แกชนพี่เขาว่าสิทำไมท้ายคาบแกดูมีความสุขกับการเรียนมากขึ้น"
"บ้านะ ฉํันก็ปกติป่าววะ" ฉันพูดแก้เขิลไปแต่นั้นก็ผิดปกติจริงๆนั้นละ 555555 เพื่อนๆในกลุ่มต่างแซวฉันกันใหญ่ยิ่งเพิ่มความเขิลให้กับตัวฉันมากขึ้นไปอีกเท่าตัว แล้วเดี๋ยวจะเดินผ่านพวกพี่ๆเขาไมนะถ้าเดินผ่านจะทำยังไงดี
 
"น้ำริน นั้นน้องน้ำรินใช่ไหม" ระหว่างทางที่เดินเปลี่ยนห้องเรียนก็มีเสียงเสียงหนึ่งเรียกฉันขึ้นแต่เสียงนั้นก็คุ้นๆอยู่นะ คุ้นเหมือนเสียงหน้าห้องน้ำหรือว่านั้นเสียงพี่แอลหรอ ฉันมองหาต้นตอของเสียงนั้นใช่จริงๆด้วย ฉันที่กำลังเขิล ต้องเดินไปหลบหลังลูกโป่งเพื่อปดปิดความหน้าแดงของตัวเองพี่แอลเดินเข้ามาทางกลุ่มฉันเพื่อทักทาย
"อ่าวหลบทำไมละครับ ไม่ต้องกลัวพี่แค่จะมาถามว่าโอเคแล้วใช่ไหม" ฉันดึงสติตัวเองแล้วค่อยๆออกจากหลังลูกโป่ง ก็คนมันเขิลหนิพลางยิ้มกลับไปให้พี่เขา
"โอเคแล้วค่ะขอบคุณนะคะพี่" ฉันว่าพลางมองหน้าพี่เขาไม่กระพริบตา
"ดีแล้วหละ งั้นพี่ไปก่อนนะบ๊ายย"
พี่แอลว่าพลางโบกมือให้กับฉันอีกเช่นเคยแล้วเดินกลับไปทางกลุ่มพวกเพื่อนๆพี่เขา สองครั้งแล้วนะที่ได้คุยกันฉันที่พอพี่เขาหันหลังไปก็หลุดยิ้มออกมา ยิ่งทำให้เพื่อนๆในกลุ่มแซวกันใหญ่ เมื่อใกล้ถึงห้องเรียนก็เดินผ่านกลุ่มพี่เขาอีก พี่เขาก็ยิ้มให้ฉันอีก จะเป็นลมค่ะน้ำรินจะเป็นลมแล้ว พอแล้ววันนี้ฉันไม่สามารถไปเจอพี่เขาได้อีกแล้ว ถ้าเจออีกนี่เป็นลมใส่จริงๆนะ ตลอดวันนั้น ฉันโดนเพื่อนแซวทั้งวัน คาบพักที่หลังกินข้าวทุกคนมักจะสงบเสงี่ยมเพราะความอิ่มแล้วหลับกันก็กลายเป็นเม้ามอยเรื่องฉันที่วันนี้เจอกับพี่แอล หัวใจฉันมันพองโตมากจริงๆเหมือนมีผีเสื้อนับร้อยตัวบินวนอยู่รอบๆตัวฉัน มันเป็นวันที่มีความสุขจริงๆนะ แค่เริ่มต้นมันก็ดีแล้ว แบบนี้ฉันก็พอมีหวังที่จะได้อยู่ในสายตาพี่แอลสิ ฉันกลับไปถึงบ้านอย่างอารมณ์ดีจนทุกคนในครอบครัวแปลกใจที่วันนี้ฉันเงียบและยิ้มอยู่คนเดียวผิดปกกติ และตั้งใจทำการบ้านโดยที่แม่ไม่มาบ่นก่อน หลังจากนนั้นฉันก็เข้าห้องนอนเพื่อเขียนในไดอารี่ของตัวเองถึงความพิเศษของวันนี้ที่ฉันได้พบเจอและได้คุยกับพี่แอล ฉันหวังนะหวังหว่ามันจะเป็นแบบนี้ในทุกๆวัน ฉันเข้านอนพร้อมรอยยิ้มที่มีความสุขของตัวเองพลางคิดวันพรุ่งนี้หรือวันต่อๆไปจะมีความสุขแบบวันนี้ไหมนะขอหละขอให้มีความสุขแบบนี้ไปทุกวันเลยและฉันก็หลับไปในที่สุด