เกิดใหม่อีกทีเป็นคนดีๆไม่ได้รึไง

เสวี่ยเจี้ยน
 
          '...ต้าเกอ...' อะไรกัน? เด็กที่ไหนมาร้องหาพี่ชายกัน มันทำให้คนตายอย่างเขาคึดถึงไอ้พี่อ้วนนะเว้ย เฮ้อออ ถ้ารู้ว่าตัวเองจะตาย ก่อนออกจากบ้านเขาจะกอดไอ้พี่อ้วนให้หายคิดถึง ว่าแต่เขายังไม่เห็นวี่แววของนางฟ้าจะมารับตัวเองเลย
          ไป๋เสวี่ยรู้สึกเหมือนร่างกายตัวเองหนักอึง ฝ่ามือเปียกชื้นกับแรงบีบเบาๆ
          เดียวนะ!! รึว่าเขากำลังถูกท่านยมทรมาณร่างกายอยู่กัน? ฮื่ออ ถึงจะเป็นหมอก็ใช่ว่าจะช่วยทุกคนให้หายจากโรคได้เสมอ แต่อย่างน้อยเขาก็พยายามสุดความสามารถ โปรดให้อภัยและส่งเขากลับโลกเถิดดดด
          "ต้าเกอ เมื่อไรท่านจะฟื้น" เดียวนะ! เสียงมันเหมือนดังอยู่ข้างหูเขา ถ้าเขาลืมตาสิ่งที่เห็นจะไม่ใช่เพลิงสีแดงของไฟในยมโลกหรอกใช่ไหม?
ไป๋เสวี่ยฝืนลืมตาที่หนักอึงขึ้น ทัศนวิสัยที่แปลกตา เมื่อกวาดตามองรอบๆ มันไม่เหมือนโรงพยาบาลที่เขาควรจะอยู่ กลับเป็นห้องนอนห้องหนึ่งในสมัยโบราณ เตียงนอนที่มีม่านทั้งสี่มุมที่ถูกมันไว้กับเสาทั้งสี่ มีโต๊ะกลมๆ วางอยู่กลางห้อง ประดับด้วยแจกันใส่ดอกเหมย
          นัยต์ตาสีแดงโลหิตมองสำรวจเสร้จสายตาจึงมาหยุดโฟกัสที่หัวทุ่ยๆ ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง สวมใส่ชุดจีนสมัยโบราณสีขาวลายดอกเหมย ดูเข้ากันกลับสีผิวขาวอมชมพู ไป๋เสวี่ยทำเพียงขยับนิ้้วมือที่ถูกมือเล็กป้อมกุมไว้
          เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมา ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ไป๋เสวี่ยพุดคำๆ นึงขึ้นมา ตั้งแต่เขาเป็นหมอ เจอคนไข้สวยๆ ก็เยอะ แต่นิยามสวยหยดย้อยคือคนตรงหน้าเขาชัดๆ ใบหน้าจิ้มลิ้มที่เปื้อนคราบน้ำตา ปากเล็กๆ สีชมพู แก้มป่องๆ ชมพูระเรือราวกับดอกซากุระ มันคือสิ่งที่มองแล้วเพลินตา แต่ที่สะดุดตาเขาที่สุดคงเป็นนัยน์ตาสีม่วงที่ดูลึกลับและมีสเน่ห์ของอีกฝ่าย
          "ต้าเกอในที่สุดท่านก็ฟื้น ทำไมท่านถึงไปโผล่ที่ป่าหลังสำนักกันเล่า ท่านก็รู้ว่ามีพวกล่าอสูรมากมายที่นั้น ทำไมท่านถึงชอบพาตัวเองไปอยู่ที่อันตรายกันนะ! "เดียวนะแม่หนูู?! ตูไปมีน้องสาวสุดคาวาอี้กับเขาตอนไหนฟร่ะ ตอบ!
          "ข้าต้องขออภัยเจ้าด้วยที่ชอบสร้างเรืองให้เจ้าต้องเป็นห่วง"ตอนนี้ข้าๆ เจ้าๆ ไปก่อนแล้วกัน เหอะๆ
     แอ๊ดด~
          "เสวี่ยเจี้ยนเจ้าฟื้นแล้วก็ดี แม่กับฉิงเอ๋อร์เป็นห่วงเจ้ามากรู้หรือไม่"เสียงอบอุ่นของหญิงวัยกลางคยที่เปิดประตูเข้า ทำไป๋เสวี่ยและฉิงเอ๋อร์หันไปมอง แวบแรกที่เขาเห็นเขารูู้ได้ทันทีว่าฉิงเอ๋อร์กับคนมาใหม่ต้องมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดเป็นแน่ ด้วยหน้าตาที่สวยสดงดงามของหญิงสาว แม้จะมีรอยที่บอกว่าตนได้ผ่านวัยเยาว์มาแล้วก็ตาม
          และอีกเรื่องที่เขารู้คือ เขาได้ตายไปแล้วจริงๆ และตอนนี้เขาก็มาสิงอยู่ในร่างของเสวี่ยเจี้ยนตัวละครที่ยอมตายเพื่อปกป้องคู่หูของตัวเอง แถมเสวี่ยเจี้ยนยังเป็นสัตว์อสูรอีกด้วย แม้เขาจะจำเรื่องราวเกี่ยวกับนิยายเรื่อง เจ้าขนคู่หูสีขาว ไม่ได้มากนัก แต่เขาจำนางเอกผู้สวยล่มบ้านล่มเมืองอย่างแม่นางฉิง เอ๋อร์ ลูกสาวแท้ๆ ของแม่บุญธรรมเสวี่ยเจี้ยนได้ เพราะนางเป็นตัวละครหญิงที่สวยที่สุดในเรื่อง และเป็นผู้หญิงในอุมคติของเขาอีกด้วย!! แล้วทำไมเขาถึงได้เกิดมาเป็นพี่ชายของผู้หญิงในอุดมคติตัวเองกันฟร้ะ