เกิดใหม่อีกทีเป็นคนดีๆไม่ได้รึไง

ไหนเล่าเต้าหู้จืดชืดของเจ้านักแต่ง

          ตลอดหนึ่งชั่วยาม*เสวี่ยเจี้ยนจมอยู่กับความคิดของตัวเอง โดยมีแม่นางฉิง เจีย แม่บุญธรรมหมาดๆ คอยดูแลเปลี่ยนชุดข้างในสีขาวตัวบางเป็นสีฟ้าสดใส แล้วยังนำยาสมุนไพรมาทำแผลตามร่างกายเล็กๆ ถ้าจำไม่ผิดช่วงนี้ของนิยายเสวี่ยเจี้ยนน่าจะอายุราว 15 ปี

          ซึ่งช่วงนี้เสวี่ยเจี้ยนต้นฉบับได้เข้าสำนักฉางอันได้เป็นที่เรียบร้อย และคงกลับมาที่บ้านเพื่อเก็บข้าวของอันน้อยนิดไปที่สำนัก แต่เสี่ยวเอ๋อร์ดันบอกจะไปด้วย ทำให้เสวี่ยเจี้ยนกลับไปหาเจ้าสำนักเพื่อขอให้น้องสาวของตนได้เข้าไปอยู่ด้วยกันกับตนได้หรือไม่ แต่ด้วยระยะทางของหมู่บ้านไกลจากสำนักมากทำให้เสวี่ยเจี้ยนกลับสู่ร่างสัตว์อสูร แต่โชคร้ายขากลับเจอนักล่าสัตว์อสูรทำให้เกิดการสู้กันแล้วเกิดบาดแผลอย่างที่เห็น

          "เสี่ยวเอ๋อร์"เสวี่ยวเจี้ยนเรียกแม่นางฉิง เอ๋อร์ ด้วยสรรพนามที่เสวี่ยเจี้ยนดั้งเดิมใช้เรียก แม้เสวี่ยเจี้ยนดั้งเดิมจะไม่ค่อยได้คุยกับน้องสาวบุญธรรมนัก เพราะมั่วแต่ฝึกวรยุทธ์และลมปราณเพื่อเข้าสำนักฉางอันได้อย่างแนบเนียน พอเข้าได้แล้วก็ดันไม่มีเวลาให้น้องสาวซะงั้น จนพระเอกเข้ามาดูแลแทน เสวี่ยนเจี้ยนก็สบายใจขึ้น ด้วยเพราะเป็นคู่หู แต่ก็ตายเพราะความรักเช่นกัน

          แต่ไม่ต้องห่วงข้าเสวี่ยเจี้ยนคนใหม่จะขอปฎิญาณว่าจะใช้ชีวิตนี้อย่างคุ้มค่าและเห็นค่า และจะดูแลเสี่ยวเอ๋อร์ให้ดีเหมือนที่เจ้าอยากทำเป็นแน่!!

          สรุปคือ ตูจะไม่ยอมตายด้วยเหตุผลเดิมๆ อ่ะ

          "ต้าเกอต้องการสิ่งใดหรือ"เสี่ยวเอ๋อร์ที่นั่งมองทิวทัศน์จากหน้าต่างห้องหันมามองด้วยความสงสัย

          "ข้าเพียงต้องการไปล้างผม เจ้า..จะไปไหน? "ยังไม่ทันได้บอกว่าให้ไปเก็บของเตรียมตัวไปสำนักฉางอัน เสี่ยวเอ๋อร์ก็เดินไปทางประตูทันที

          "ข้าจะไปเตรียมถึงน้ำมาให้ท่าน ท่านน่าจะยังไม่หายดี"ห๊ะ!! คือแค่แผลถลอกเว้ยย ไกลหัวใจข้าเป็นโยดเลยเถอะ

          "ไม่ต้อง เจ้าจะเหนื่อยเปล่าๆ ถังน้ำคงหนัก ข้าขอเดินไปที่ลำธารเองน่าจะดีกว่า เจ้าไปเก็บของไปสำนักฉางอันเถิด"เสวี่ยเจี้ยนลุกเดินออกจากห้องด้วยท่าทางสบายๆ โดยมีจุดมุ่งหมายคือลำธารหลังตัวบ้าน น้ำใสสะอาดจนเห็น ฝูงอี๋ว์แหวกว่ายไปตามสายน้ำ

          เสวี่ยเจี้ยนทำเพียงนั่งคุกเข้าก้มดูเงาเพื่อนสำรวจใบหน้าใหม่ของตัวเอง

          "เห้ย!! ไหนคนแต่งมันบอกว่าเสวี่ยเจี้ยนจืดชืดเหมือนเต้าหูู่ไง! "เสวี่ยเจี้ยนลูบใบหน้าของตัวเองด้วยความอึ้งในรูปโฉมงดงาม แม้ดวงตาสีโลหิตคมกริบจะน่ากลัวไปหน่อย แต่เมื่อมารวมกันกับผมสีขาวยาวสลวยลงมาตามกรอบหน้าได้รูป ผิวขาวซีดเหมือนน้ำเต้าหู้ คิ้วได้รูปทรงสวยพาดเฉียง ดวงตาสีโลหิตคมเจ้าเล่ห์เหมือนจิ้งจอกไม่มีผิด เมื่อดูรวมๆ แล้ว งดงามน่าหลงไหลในแวบแรกที่มอง หากมองจ้องลึกนัยน์ตาสีโลหิตคงพบเพียงความเจ้าเล่ห์ ดุดันเหมือนสัตว์ป่า

          เชรดนี่มันค่ตจะหนุ่มงามเลยเถอะคุณนักแต่ง!!