#หายไปไหน

ผมที่กำลังล้มลงนอนบนเตียงอันแสนนุ่มนิ่ม พลางลูบหมอนที่เหมือนจากกันไปนานแสนนาน ความรู้สึกเหมือนจะง่วงไม่ง่วง จู่ๆในหัวก็มีเรื่องถ่ายโปสเตอร์เมื่อตอนเย็นมันแวบขึ้นมาในหัวทันที ก็เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อดูภาพที่ถ่าย แต่ดันไปสะดุดตากับคนๆนึง ลักษณะจากภาพสดใสมาก สูง ผิวขาวๆ ผมเกรียนๆหน่อย ใส่ชุดนักเรียนมอปลายน่าจะถ่ายช่วงปัจฉิมได้

ชื่อภูผาหรอเนี้ย ผมเอ่ยขึ้นกับตัวเองพร้อมกับเห็นเบอร์ที่ทิ้งไว้ใต้ภาพโปสเตอร์ ก็เลยลองเข้าไปในไลน์แล้วลองแอดไลน์จากเบอร์ ไลน์ก็เด้งรูปชายแปลกหน้าขึ้นมาทันที มือก็ลั่นไวเกิน กดแอดไปทันทีไม่รอช้า

“ใครแอดมาครับ”

ไม่เกินนาทีที่แอดไป ก็มีข้อความไลน์เด้งขึ้นมา รู้สึกตัวว่าจะพิมพ์ไม่ถูกเลยส่งสติ๊กเกอร์ไปแทน แล้วไม่ได้ตั้งรูปตัวเองด้วย ผมตั้งเป็นรูปการ์ตูนแมว ใครเห็นคงนึกว่าเด็กอนุบาลแอดไปแน่ๆ

“มีอะไรหรือเปล่าครับ ตกลงว่าแอดมาทำไมครับ เอาไอดีมาจากไหนเหรอ”

เหมือนอีกฝ่ายจะพยายามถามย้ำเข้ามา ผมทำตัวไม่ถูกเพราะปกติไม่ค่อยทักใครหรือแอดใครไปก่อน ไม่รู้ว่าทำไมครั้งนี้ถึงใจกล้ามากนัก

“ผมชื่อนาย ธนาวุฒิ ขวัญกลาง ชื่อเล่น ตะวัน อายุ 18ปี อยากจะเข้าเรียนคณะบริหารธุรกิจครับ”

โอ้ยอะไรของกูครับเนี้ย ใครจะบ้าพิมพ์แนะนำตัวอย่างกับจะไปสัมภาษณ์เรียน ผมเอ่ยกับตัวเองพลางกุมขมับหัวเล็กน้อย

“อ๋อครับ รุ่นน้องโรงเรียนเดียวกับพี่ใช่ไหม”

“ใช่ครับ”

“งั้นมีอะไรอยากปรึกษา หรือถามพี่เกี่ยวกับที่จะสอบเข้าก็บอก”

“ขอบคุณครับพี่ ...พี่ชื่ออะไรหรอครับ”

(กูถามไปได้ไงเนี้ย ในโปสเตอร์ก็บอกชื่อไว้แล้วนะ เขาคงงงไม่รู้จักชื่อแล้วแอดไปได้ยังไง)

“พี่ชื่อภูผา ถ้าสนิทมากๆก็เรียกภู งั้นพี่นอนละน้อง มีไรก้ทิ้งข้อความไว้”

06.30

“พี่ภูผาครับผมอยากได้หนังสืออ่านต้องทำไงหรอครับ”

“พี่พอจะมีหนังสือให้ผมยืมไหมครับ”

“คือผมอยากเตรียมตัวเลยครับ”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

“ผมขอไปเอาที่บ้านพี่ได้ไหมครับ”

“ใครส่งอะไรมาแต่เช้าว่ะไอ้ภู สาวๆมึงหรอทีหลังปิดเสียงดิวะ” คิวพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“เออๆ เดี๋ยวกูเปิดดูตอนนี้แหละ” บอกไอ้คิวเสร็จก็เลยลุกออกไปยืนตรงระเบียงพร้อมกับกดโทรศัพท์ดูว่าใครบ้าส่งข้อความมาแต่เช้าขนาดนี้

“เชี้**!!!!!!”

“เฮ้ยใครเชี้**ว่ะไอ้ภู” คิวลุกนั่งบนเตียงหลังจากที่ตกใจเสียง

“เปล่าๆไม่มีอะไร มึงนอนต่อเลย” บอกมันให้นอนต่อพร้อมกับหันมาดูหน้าจอพร้อมกับเขินตัวเองเบาๆ กูลืมอ่านข้อความข้างบนนี่เองเอาซะกูคิดลึกเลย

“ไอ้ตะวันมึงเหม่อไรวะวันนี้ อาจารย์สอนจนหมดคาบมึงยังเหม่อไม่เลิกสักที” ภูมิถามขึ้นด้วยความแปลกใจ

“คือกู..”

“มึงทำไม”

“กูเครียดเรื่องสอบเข้ามหาลัยนิดหน่อย กลัวสอบไม่ติด”

“โห้วว ระดับท่านตะวันห้องคิง ยังไงก็ติดครับบ” ภูมิยื่นมาตบหลังเบาๆ

“กูทักไปขอหนังสือรุ่นพี่ที่ครูแก้วตาแนะนำให้ แต่เขายังไม่ตอบกูเลย”

"เอ้า เขาต้องตอบดิว่ะ จะใจร้ายเลยหรอ"

“แต่เขาหายไป 1 อาทิตย์เลยนะ เขาไม่รับปรึกษาคนอย่างกูเปล่าวะ”

“มึงคิดมากวะ ง้อทำไมวะ ระดับมึงจ้างติวเตอร์เลย บ้านรวย พ่อจ่ายไม่อั้น”

“แต่กูก็อยากได้หนังสือจากพี่ภูผาอยู่ดี”

“มึงชอบพี่เขาเหรอ ” ผมอึ้งกับคำถามที่ไอ้ภูมิถามขึ้นมาทันที

#ภูผาตะวัน