#เเค่เริ่มต้น

 เมื่อ1ปีที่แล้ว

“อ่า เร็วดิว่ะไอ้ภู มึงเสร็จยังเนี้ย!!!”

 “เออออ แปปดิๆ กูก็สอดอยู่ทำจนเจ็บแล้วเนี้ย”

 “รีบๆดิกูเสร็จนานแล้วเนี้ย รอไม่ไหวแล้ว”

 “ไอ้เชี้**คิว กูว่ากูไม่ใส่ล้ะเข็มขัดเนี้ย เปิดวันแรกกูไปแบบนี้แหละ”

 “มึงจะบ้าหรอไอ้ภู ปี1 เขาให้แต่วตัวเรียบร้อยกันปะครับ มึงอยากโดนรุ่นพี่มองหรอ”

 “ช่างแม่**เหอะ กูไปแบบนี้แหละ กูเอาสมองไปอย่างเดียวพอ”

 “เออค้าบบบบบพ่อคนเก่ง ไปๆ มันต้องเป็นเวรกรรมกูแน่ๆตั้งแต่เล็กจนโตกูต้องได้เรียนที่เดียวกับมึงตลอด นอนยังนอนด้วยกัน บอกไว้เลยกูมีเมียเมื่อไรจะหนีมึงเลย”

ณ ตึกคณะบริหารธุรกิจ

“แกๆ เรายืมปากกาหน่อยดิ ลืมเอามาอ่ะ”

 ผมรีบหันข้างไปทันทีที่เหมือนมีมือใครสักคนมาสะกิด น้ำเสียงๆออกแมนๆแต่..เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ผมสั้นประบ่า...

 “แกๆ เราขอยืมปากกาไง ได้ยินที่ถามป่ะเนี้ย ถ้าไม่ให้จะได้ไปยืมคนอื่น”

“อ้อได้ๆ เอ้านี่ โทษทีคิดไรเพลินไปหน่อย”

(แก้ตัวได้แมนมากกู นินทาคนอื่นในใจเนี้ย)

“เฮ้ยเธอๆที่ยืมปากกาไอ้ภูอ่ะ กลางวันไปกินข้าวกันปะ ไปกันตั้ง3คนเลยนะ”

ไอ้คิวยื่นหน้าไปถามเพื่อนใหม่ที่ยืมปากกา ไอ้คิวพอรู้ว่าเป็นผู้หญิงมันก็รีบหว่านเสน่ห์ทันที ขอให้เป็นผู้หญิงไม่ว่าจะสาวเล็ก สาวใหญ่ สาวแมน มันไม่เคยเลือก

“ไปก็ได้ เราชื่อแป้ง พวกแกชื่อไรกัน”

“ชื่อคิว หล่อทุกส่วน เปย์ได้ไม่อั้นครับผม” ไอ้คิวรีบเสนอหน้าตอบทันที

“นี่ชื่อภูผา เรียกสั้นๆว่าภูเฉยๆก็ได้”

“งั้นเรียนเสร็จไปกินข้าวกัน” แป้งเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันไปเล่นโทรศัพท์

ณ โรงเรียนมัธยมชายล้วน

“ตอนนี้อยู่ม.5กันแล้วนะนักเรียน คิดกันได้หรือยังว่าจะเลือกเรียนอะไร อยากทำอาชีพอะไร”

เสียงหวานๆของคุณครูแก้วตาเอ่ยพูดขึ้นมาหน้าห้อง คุณครูแก้วตาใจดีมาก บทจะใจดีก็ใจดีเกิน บทจะโหดก็เจ็บอยู่นะ (หมายถึงตีเจ็บอ่ะ)  

บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความวุ่นวาย อีกคนบ้างโยนกระดาษ อีกคนนอนหลับ อีกคนเล่นโทรศัพท์ ส่วนผมหรอนั่งฟังคุณครูไม่คลาดสายตาเลยครับ ครูจะพูดอะไรผมก็นั่งทำตาปริบๆฟังทุกอย่างแหละครับ

“อ่ะนี่เดี๋ยวเย็นนี้จะมีโปสเตอร์แปะหน้าห้องฝ่ายปกครองนะเด็กๆ”

“โปสเตอร์อะไรครับ”

ผมถามด้วยความสงสัย แต่ผมรู้สึกว่าครูแก้วตาจะยังพูดไม่จบแต่ผมดันถามไวซะก่อน ครูแก้วตาจึงทำคิ้วขมวดใส่ผมเล็กน้อย

“โปสเตอร์รุ่นพี่ศิษย์เก่าของโรงเรียนเราที่จบไปจ้ะ ว่าแต่ละคนไปเรียนคณะอะไรที่ไหนอย่างไร มีเบอร์โทรไว้ด้วยนะ รุ่นพี่เขาทิ้งไว้ให้ เผื่อใครสนใจอยากจะสอบถามอะไรพี่เขานะ”

“ฮาโหลครับพ่อ”

“วันนี้พ่อไม่ได้ไปรับนะ ติดประชุมบริษัทตอนค่ำๆ”

“อ่อครับๆ งั้นเดี๋ยวผมนั่งแท็กซี่กลับบ้านเองครับ”

ระหว่างที่ผมจะเดินกลับบ้าน ผมก็นึกถึงที่ครูแก้วตาบอกไว้เมื่อช่วงบ่ายเรื่องโปสเตอร์

“ไอ้วันๆวันนี้มึงกลับบ้านเองหรอวะ” เสียงพวกไอ้มิกซ์ตะโกนถามผมตรงริมสนามฟุตบอล พร้อมกับเพื่อนที่ยืนอยู่ด้วยอีก3-4 คน

“เออพ่อกูไม่ว่างอะ”

“งั้นกูไปส่ง ไปรอหน้าโรงเรียนเลย”

“เดี๋ยวๆ มึงจะเตะบอลไม่ใช่หรอ”

“ไม่เตะแล้ว พวกกูเลิกเล่นแล้ว”

“อ้าวไอ้มิกซ์พวกกูยังไม่ได้เล่นเลยนะ มึงทิ้งพวกกูเลยหรอว่ะ” เสียงเพื่อนด้านหลังตะโกนบอกด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ พร้อมกับทำหน้างง

“มึงก็ปล่อยๆมันไป มันกำลังตามจีบไอ้ตะวันอยู่ เล่นกันแค่นี้ก็ได้ สงสัยจะไปส่งที่ว่าเมีย มึงอย่าไปขัดเลยไอ้ชิน”

ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันเวลาผมเจอเรื่องที่ไร ไอ้มิกซ์ชอบมาช่วยผมตลอด ผมกับมันเรียนคนละห้องด้วยซ้ำ

ผมรีบเดินเข้าไปตรงหน้าห้องฝ่ายปกครองเพื่อจะดูโปสเตอร์ ผมเลยไม่ได้ทันดูอะไรมาก เพราะไอ้มิกซ์มาเรียกซะก่อนเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายไว้แทน

 #ภูผาตะวัน