ตอนพิเศษจากตอนที่ 9 

 

01.45

ติ๊งง ติ๊งงงง

เสียงไลน์เข้าตอนช่วงดึกที่ผมกำลังจะข่มตาหลับ ข่มตานอนไม่ใช่ว่ามีปัญหากับตะวันนะ เเต่รู้สึกดีใจจนนอนไม่หลับเลยต่างหาก

ผมจึงกดโทรศัพท์ดูข้อความ

LINE

@TAWAN ; พี่ภูหลับยังครับ

@ภูผา : ยังครับ เเล้วทำไมยังไม่นอนอีก

@TAWAN : ผมขอไปนอนกับพี่ได้ไหมครับ คือ..ผมนอนไม่หลับเลย หรือผมพึ่งย้ายมาอยู่คืนเเรกด้วย

@ภูผา : งั้นตะวันไม่ต้องมาหรอก เดี๋ยวพี่ไปหาที่ห้องเอง

@TAWAN : รีบมานะครับบบ^^

 

#ตอนที่ 10 หยอดเก่ง

 

 

กริ๊งงงงง กริ๊งงงงงง งงงงง !  เสียงนาฬิกาปลุก​ตอนเช้า ผมได้ยินเสียงนาฬิกาเเล้วแต่ก็ยังคงนอนกางขากางเเขนไม่ยอมลุกจากเตียง นอนบิดขี้เกียจ​ไปมานี่คือความสามารถผม

 

"ลุกได้เเล้วว" เสียงอีกฝ่ายพูดน้ำเสียงเข้มงวดที่นั่งอยู่ข้างๆบนเตียงที่ถือหนังสืออ่านอยู่ ก็ได้เอ่ยขึ้นมา

 

"พี่ภูวว ตื่นตั้งแต่ตอนไหนครับเนี้ย"

 

"เออตกใจอะไร ลืมเหรอว่าเมื่อคืนเรา...."

 

"……………………………………………………..ผมไปอาบน้ำก่อนดีกว่า"

 

สายตาผมมองตะวันที่ตรงไปอาบน้ำ (ทำไมมันเขินดูน่ารักจังว่ะ)  เเละนั่นเเหละครับผมเขินจริงๆ

 

เราสองคนไปเรียนพร้อมกันในวันแรกของการคบกัน

"พี่ภูเรียนเสร็จไปไหนต่อไหมครับ" ผมถามอีกฝ่ายที่กำลังขับรถ

 

"เรียนเสร็จน่ะเหรอ พี่ว่าจะไปหาเเฟน"

 

"เเฟนนี่คนไหนเหรอ" ผมถามด้วยน้ำเสียงกวนๆ

 

"ก็.. คนที่เตี้ยๆหน่อยอ่ะ "

ไหนมันก็กวนมาผมก็กวนกลับเลย

 

"พี่ภูอ่า"  ผมตีเเขนพี่เขาไปเบาๆ เเต่โดนพี่ภูคว้ามือไว้

 

"ปล่อยพี่ ขับรถถนัดหรอ"

 

"ทำมากกว่าจับมือก็ถนัด..."

 

"พี่ภูวววววววววววว"  

 

"อย่าเอาเเต่มองผมดิ มีไรติดหน้าผมหรอ"

 

"ก็อยากมอง"

 

"หันไปเลยๆขับรถก่อนเลยไป๊"

 

"……………………….พี่เลิกเรียนเเล้วเดี๋ยวรอตรงหน้าห้องวันนะ”

 

“^^”

 

 

“วันมึงมากลับใครเมื่อกี้อ่ะ กูเห็นแวบๆนะ”

บูมเอ่ยขึ้นแล้วกระชากแขนผมนั่งลงใกล้ๆ

 

“เอ่อ...”

 

“เชี่ยยยยอย่าบอกนะว่ามึงโดนพี่เขาข่มขืนแล้ว..”

 บูมเอ่ยขึ้นทำหน้าตาตกใจ

 

 “กูยังไม่ทันพูดเลย มึงนี่พูดแนวเดียวกับไอ้ภูมิเพื่อนสมัยมัธยมกูเลย มึงคิดไรของมึงเนี้ย”

 

“แล้วตกลงมึงรุก หรือรับว่ะ”

 

“ไอ้เชี่ยบูมมมมมมมมมม”

 ผมด่ามันด้านหน้าพร้อมกับลุกไปจะถีบมันแต่มันวิ่งหนีก่อน

 

“มึงเล่นไรกันวะ” มิกซ์เอ่ยขึ้นแล้วทำหน้าสงสัย

 

“ไอ้มิกซ์ๆๆ มันกับพี่ภูพี่รหัสมัน...”

ผมที่กำลังจะบอกไอ้มิกซ์มือบางๆเล็กๆของวันก็มาปิดที่ปากผมเรียบร้อย

 

“มึงพูดไร้สาระอีกล่ะ ไอ้มิกซ์มึงอย่าสนใจมัน” ผมบอกมิกซ์พร้อมกับชี้หน้าบูม

 

“หรอว่ะ” มิกซ์ตอบอย่างห้วนด้วยสีหน้าไม่ค่อยเชื่อ

“วันวันนี้กูขอไปกินข้าวบ้านมึงนะ” มิกซ์พูดขึ้นอย่างไม่มองหน้าผม

“พอดีกูมีไรจะบอกมึง”

 

“แต่วันนี้กูไม่แน่ใจว่าจะว่างหรือเปล่านะ”

 ผมตอบไปด้วยสีหน้าที่ไม่อยากให้พี่ภูรอ แต่ก็ไม่อยากจะเทเพื่อน

 

“กูมีเรื่องสำคัญจะคุยกับมึง มึงว่างให้กูหน่อยก็ได้”

  สีหน้ามิกซ์ดูเปลี่ยนไปทันที

 

“เออๆก็ได้”

 ผมรับปากมันไปเพราะคิดว่ามันคงมีเรื่องสำคัญมากจริงๆ

 

 

@เลิกเรียน

“เห้ย วันตกลงมึงกับพี่ภูมีไรกันมากกว่านั้นใช่ปะ”

 บูมเอ่ยขึ้นในขณะที่มิกซ์ก็เหมือนจะฟังด้วยความสนใจอยู่ไม่น้อย

 

“ทำไมมึงคิดงั้นอ่ะบูม” ผมถามบูมกลับ

 

“ก็....พี่ภูมึงยืนรอมึงอยู่ตรงนั้นไง ยิ้มให้อีก มึงคิดว่าพี่ภูจะยิ้มให้กูกับไอ้มิกซ์ป่ะล่ะ”

 

“มึงมานี่ก่อนเลย วันนี้กูต้องถามมึงให้รู้เรื่อง”

บูมดึงตัวผมไปคุยตรงมุมเสา

 

“มึงจะถามอะไรมันไอ้บูม” มิกซ์เอ่ยขึ้นกับบูม

 

“มึงมานี่เลยไอ้มิกซ์เรื่องเด็ดๆของไอ้วัน”

 

“มึงพูดมาเลยไอ้วัน”

 บูมบังคับผมด้วยสายตาทำให้ผมต้องบอกความจริง อย่างน้อยมัน2คนก้เป็นเพื่อนที่ผมสนิทมากที่สุด

 

“เออกูคบกับพี่เขาแล้ว”

 

“เชี่ยย นั่นไงกูว่าแล้วกูตะหงิดๆใจ มึงกับเขามีซัมติงกันจริงๆด้วย”

 

“จริงๆหรอว่ะ”

 มิกซ์พูดแล้วจับแขนวันด้วยสีหน้าตกใจ

 

“กูไม่ได้ตั้งใจปิดบังพวกมึงนะ เพราะว่ากูก็พึ่งคบกับเขาเมื่อวานเอง”

 

“มึงแน่ใจหรอว่าคบกับมัน แล้วมันจะไม่ทำให้มึงเจ็บ” มิกซ์เอ่ยขึ้น

 

“มึงอย่าไปแช่งมันดิว่ะไอ้มิกซ์” บูมเอ่ยขึ้นแล้วไปแตะไหล่มิกซ์

 

“แต่ไม่แน่ว่ะ สาวๆเคยไปชอบไปกรี๊ดมันตั้งเยอะ จู่ๆมันจะหันไปชอบผู้ชายจริงหรอว่ะ”

 

“อ้าวไอ้บูมมึงพูดทำให้กูคิดเลยเนี้ย พอกับไอ้มิกซ์เลยนะมึง”

ผมมองหน้ามันด้วยสีหน้าอยากจะด่ามันอีกยาวๆ

 

“แล้วตกลงมึงจะคุยอะไรกับกูว่ะมิกซ์ คุยที่นี่ได้ไหม พอดีกูย้ายมาอยู่หอแล้ว กลับบ้านไปแม่กูคงถามยาว” ผมเอ่ยขึ้นกับมิกซ์

 

“มึงมาอยู่หอแล้วหรอ” มิกซ์ถามขึ้น

 

“เออใช่ๆอย่าบอกนะว่าเมื่อคืนมึงกับไอ้พี่ภู..มึงสองคน...” บูมแทรกพูดขึ้นมา

 

“มึงอย่ามาทะลึ่งไอ้บูม กูกับเขายังไม่ถึงขั้นนั้นโว้ย”

 

“กูลืมไปแล้วว่าจะคุยเรื่องอะไร กูกลับก่อนล่ะ”

 มิกซ์บอกแล้วเดินหันหลังไป

 

“มันเป็นไรว่ะ ผมพูดขึ้นกับบูมเบาๆ”

 

“นั่นดิหึงมึงเปล่า ฮ่าๆๆๆ กูก็กลับล่ะ พรุ่งนี้เจอกันๆ”

 บูมก็เดินหันตามมิกซ์ไปติดๆ

 

 

“พี่ภูรอผมนานไหมครับ คิดถึงผมไหม”

ผมถามอีกฝ่ายขึ้นที่เหมือนว่าจะยืนรอผมนานอยู่สมควร แต่ผมก็แกล้งถามหยอดๆดู

 

“ทำไมนานจัง เลิกเรียนนานแล้วไม่ใช่หรอ”

 

“พอดีผมยืนคุยอยู่กับไอ้บูมไอ้มิกซ์หน้าห้องอ่ะ”

 

“........”

 

“งอลผมหรออออ” ผมจับแขนอีกฝ่ายแล้วจ้องหน้า

 

 

“วันนี้พี่อยากกินอาหารฝีมือวันอะ แล้วเดี๋ยวหายงอลเลย”

 

“เพื่อพี่ภูผมตะวัยคนนี้ทำได้ทุกอย่างครับผมม”

 

“แต่เป็นห้องพี่นะมีอุปกรณ์ครัวอยู่บ้าง พี่เคยได้ยินอาหนิงบอกว่าวันชอบทำอาหาร”

 

“อ้อ งั้นก็ได้ครับ ห้องผมยังไม่ได้ซื้ออะไรเข้าไปเลย ผมว่าจะหาเวลาไปซื้ออยู่เหมือนกันครับ”

 

“งั้นวันนี้เราไปห้างกัน”

 พี่ภูพูดจบก็ดึงมือผมแล้วพาไปขึ้นรถ

 

 

เอาจริงๆนะช่วงเวลาแบบนี้หาที่ไหนไม่ได้แล้วครับ ยิ่งใช้เวลาอยู่กับคนที่เรารักถึงจะเวลาสั้นๆก็มีความสุขมากเลยครับ พูดตรงๆเลยคู่ผมก็หวานไม่ต่างกับคู่อื่น เราใช้เวลาซื้อของกันไปในเวลา 2 ชั่วโมง ซื้อบ้าง เดินคุยไป วิ่งเล่นยังมีเลยครับ ผมไม่คิดว่าจะได้เห็นรอยยิ้มกว้างๆของพี่ภูขนาดนี้ ผมพูดได้เต็มๆปากเลย จากเมื่อก่อนเลยที่เคยชอบมากๆ ตอนนี้มันเปลี่ยนเป็นรักแล้ว  ผมดีใจมากที่เลือกรักคนอย่างพี่และมีพี่อยู่ในชีวิต

 

 

@ห้องภู

“จะทำไรให้พี่กินหรอ” อีกฝ่ายถามแล้วโอบเอว

 

“ผมว่าจะตำยำกุ้งกับผัดสปาเกตตี้ทะเลครับ”

 

“ของทะเลนี่ของโปรดพี่เลยนะ แต่...”

 

“แต่อะไรหรอพี่ภู” ผมหันไปมองอีกฝ่ายที่เหมือนพูดค้างคาไว้ให้ผมคิด

 

“แต่ตะวันคือคนโปรดพี่มากกว่า”

 

“มุกใช่ไหมครับ หยอดเก่งนะครับเเหม่”

 

เป็นอีก 1 ช่วงเวลาตอนค่ำที่เราสองคนมีแต่รอยยิ้มและความสุขของกันและกัน

 

“ไอ้เราก็นึกว่าพาใครมาห้อง ที่ไหนได้ว่าที่เมียมึงนี่เอง”

เสียงคิวเอ่ยขึ้นหลังเปิดประตูเข้ามาในห้อง

 

“มึงไปไหนมาไอ้คิว วันนี้รอชิมอาหารฝีมือแฟนกูเลย”

 

“โอ้โฮแฟนเต็มปากเลยนะครับพี่ภู้ววว เหม็นความรักโว้ยยยย ไปนั่งเล่นเกมรอละกัน”

 คิวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแขวะๆ

 

 

 

 #ภูผาตะวัน