Hakon เลือกหนีไปเสียจากความจริง

 

“เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับอัลเทย์เกี่ยวข้องกับพอลแน่นอน!!!” 

 

“เอาจริง ผมก็ไม่รู้อะไรมากนักนะ ผมจะติดต่อพี่เพิร์ทให้ได้ ในระหว่างนี้ ผมจะหาวิธีให้พี่กลับมาจำให้ได้ทั้งหมด!!”

เสียงของซีโน่ยังคงวนเวียนเสมอ ย้ำๆ ทุกวินาที ตลอดที่นั่งเรียนแทบจะไม่มีสมาธิจดจ่อกับบทเรียนเลยสักนิด เฮ้ออออ หาวิธีให้กลับมาจำได้อย่างงั้นหรอ คิดว่าฉันไม่รู้วิธีนั้นหรือยังไงกัน 


สามปีก่อน ณ โรงพยาบาล 

 

“แล้ว ... ต้องทำยังไง ให้ความทรงจำกลับมาคะ”

หลังจากที่ฉันพักฟื้นร่างกาย บาดแผลที่ได้จากการที่สมองโดนกระแทรกด้วยของแข็ง ตอนนี้ ได้หายเกือบสนิทแล้ว แต่บาดแผลที่ค่อยๆเลือนหายไป ไม่ได้ทำให้สภาพจิตใจของฉันให้ดีขึ้น ไม่มีอะไรมาเยียวยาจิตใจที่บอบซ้ำได้เลย เขาว่ากันว่า ‘ความทรงจำคือชีวิต แม้คนที่ตายไปแล้ว จะกลับมามีชีวิตอีกครั้งได้ ก็ต่อเมื่ออยู่ในความทรงจำของใครสักคนหนึ่ง’ แต่บัดนี้ ความทรงจำของฉันไม่หลงเหลืออะไรอยู่เลย ฉันจดจำใครไม่ได้ และไม่เหลือใครแม้แต่คนเดียวที่จะจำจดฉัน ฉันตัวคนเดียว และนั้นก็เหมือนฉันได้ตายไปแล้ว 

แต่ฉันยังไม่อยากตายไปทั้งๆที่ไม่มีเรื่องราวใดๆติดไปกับฉันในโลกหลังความตาย.... 
และนั้นคือคำถามที่ฉันถามคุณหมอ  

“มีครับ”

คำตอบของคุณหมอเป็นแสงไฟจากเทียนเล่มหนึ่ง แสงที่สามารถส่องทางในความมืดให้ฉันได้มองทางข้างหน้า แม้มันจะมองไม่ชัดนัก แต่ก็ต้องผิดหวัง เมื่อมีลมที่แรงพอจะดับแสงไฟจากเทียน

“เขาเรียกมันว่า *จุดปฏิกิริยา”

 

“จุดปฏิกิริยา หรอคะ?”

 

“ครับ สมองจะจดจำเรื่องราวไว้ ถ้าหากสมองได้รับการกระทบเทือน บวกกับเมื่อเจอเหตุการณ์ที่จิตใจย้ำแย่ สมองอาจสั่งการระงับการแสดงผลครับ เพื่อรักษาสภาพจิตใจนั้น หรืออาจจะเรียกอีกอย่างว่า การจำศีล ...” (*ไม่มีจริงนะคะ)

 

“….”

 

ฉันเงียบตั้งใจฟังคุณหมอ คุณหมอเห็นว่าฉันไม่โต้ตอบอะไรจึงพูดต่อ

 

“ถึงได้เรียกมันว่า จุดปฏิกิริยาครับ จุดปฏิกิริยาคืออะไรก็ได้ครับที่สำคัญสำหรับผู้ป่วย อย่างเช่น สิ่งของ สถานที่ ผู้คน คำพูด หรือความรู้สึกครับ”

 

“ที่สำคัญสำหรับฉันหรอคะ”

 

“ใช่ครับ เมื่อผู้ป่วยเจอกับจุดปฏิกิริยาของตัวเอง จุดปฏิกิริยานั้นจะดึงตัวตนที่อยู่ก้นบึ้งในจิตใจให้ตื่นขึ้นมาครับ”

 

“แสดงว่าฉันต้องหาให้เจอใช่ไหมคะ จุดปฏิกิริยาที่สำคัญสำหรับฉัน”

 

“ครับ” คุณหมอยิ้ม

คุณหมอยิ้มให้กับฉันเหมือนเป็นการบอกว่า ฉันจะหาจุดปฏิกิริยานั้นเจอได้แน่นอน 

 

ได้แน่นอน

 

ได้แน่นอน

นี้มันผ่านไปสามปีแล้วค๊าคุณหมอ ไม่มีวี่แววอะไรเลย ฉันทั้งหาสิ่งของ สถานที่ต่างๆในเมือง ผู้คน คำพูดหรอ ก็อย่างที่เห็น พูดปกติอยู่ทุกวัน แทบจะทุกคำอยู่แล้ว ก็ยังไม่เจอจุดปฏิกิริยาของตัวเองเลยสักนิด หรือว่า ... ความรู้สึกกันนะ ความรู้สึกแบบไหนกันล่ะ 

อ่าาาา มัวแต่คิดวนเวียนอยู่นั้น เลิกเรียนแล้วหรอเนี้ย

“เจอกันคืนนี้ สองทุ่มที่ผับ G นะทุกคน” เพื่อนผู้หญิงที่ชวนเราตั้งแต่ตอนที่แล้วเน้นย้ำถึงการนัดหมายของเราอีกครั้ง

 

“ได้ เจอกัน” อิมตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม

 

“ฮอลลี่ เราจะไปพร้อมกันเลยไหม ให้ฉันไปรับที่คอนโดเปล่า” ฉันไม่มีรถ ใช้ชีวิตกับการเดินและรถโดยสาร

 

“เอาสิ มารับฉันด้วยนะ”

 

“ได้เลย เจอกันหนึ่งทุ่มหน้าคอนโดนะ เผื่อเวลาขับไปร้านด้วย”

 

“โอเค้”

ฉันแยกย้ายกับอิมที่หน้าตึกของคณะ แล้วนั่งวินออกมาหน้ามหาลัยเพื่อต่อรถโดยสารประจำทางที่จะผ่านคอนโดของตัวเอง ฉันชอบนั่งรถโดยสารมากเลยล่ะ ได้เจอผู้คนมากมาย ได้มองวิวนอกหน้าต่าง ตึกต่างๆที่ผ่านไปเหมือนกับว่าฉันได้ชมเรื่องราวของใครหลายๆคนเมื่อรถเคลื่อนผ่าน 
เรื่องราวที่ฉันไม่อาจมี...

ติ้ง

 

เสียงข้อความจากโทรศัพท์ ฉันหยิบมันขึ้นมาดู พบว่าเป็นข้อความจากซีโน่ 

 

ซีโน่ : ผมยังติดต่อพี่เพิร์ทไม่ได้เลย 

 

ซีโน่ : เขาหายไป 

 

ซีโน่ : หายไป แบบไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้เลย

 

ซีโน่ : พี่อยู่ไหน 

 

ซีโน่ : ผมอยู่หน้าคอนโดพี่ 


ฉันเจอซีโน่ที่หน้าคอนโด ฉันพาเขามานั่งคุยกันในห้องรับแขกของคอนโด เขาเปิดประเด็นการคืนความทรงจำให้กับฉัน และแน่นอน เขาพูดเหมือนคุณหมอเปี๊ยบเลย

สปอยนิ๊ดเดียว พระเอกทำเครื่องมือขึ้นมาที่สามารถพูดคุยได้ เหมือนกับสิริ ที่โต้ตอบเรา แต่ขาดความรู้สึกของสิริ ในเรื่อง จะให้เสียงสิริเป็นคนที่เราอยากคุยด้วย แต่การคุยโต้ตอบที่เป็นธรรมชาติของคนนั้นจริงๆ มีความรู้สึก นึกคิดเหมือนคนจริงๆ จึงมีคำว่า จุดปฏิกิริยา ขึ้นมาในเรื่องค่ะ จุดปฏิกิริยาที่จะทำให้เครื่องที่โต้ตอบ มีชีวิตขึ้นมา