Hakon เลือกหนีไปเสียจากความจริง

เมือง Cockaigne เป็นเมืองในฝันของใครหลายคน ผู้คนมีสิทธิ์ที่จะเลือก มีสิทธิ์ที่จะออกความเห็นใดๆก็ได้ มีเศรษฐกิจที่มั่งคั่ง เป็นเมืองที่เจริญด้านธุรกิจหลายๆด้วย นั้นเป็นเพราะ เมืองที่ปกครองด้วยพวกมาเฟีย ฟังดูน่ากลัวใช่ไหมล่ะ แต่เมืองนี้ยังยึดในกฎหมาย กฎหมายที่สร้างขึ้นเพื่อประโยชน์ส่วนรวมของประชากรในเมืองนี้ เมือง Cockaigne มีแก๊งมาเฟียหลายแก๊ง หลายกลุ่ม แล้วแต่เขตที่ได้แบ่งกันปกครอง แต่มีเพียงไม่มีแก๊งเท่านั้นที่มีอำนาจใหญ่ที่สุดในเมืองนี้ หนึ่งในนั้น 'อัลเทย์’ (Altay) เป็นหนึ่งในสองตระกูลเก่าแก่ที่ก่อตั้งเมืองนี้ขึ้นมา ตามประวัติศาสตร์ของเมืองนี้อะนะ ตระกูลอัลเทย์ กับ ตระกูลแคร์ลิมโลว์ (Karimloo) ร่วมกันสร้างเมืองนี้ และได้เป็นมาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในเมืองนี้ ภายหลังตระกูลแคร์ลิมโลว์ได้หายไป ในข่าวหนังสือพิมพ์รายงานว่าตระกูลแคร์ลิมโลว์ ได้ย้ายเมืองไปเพราะอาจเบื่อเมืองนี้ก็เป็นได้ สาเหตุปัญญาอ่อนสิ้นดี เหตุผลไม่ชัดเจนนัก แต่คาดว่าทั้งสองตระกูลอาจขัดแย้งผลประโยชน์กันก็ได้ และหลังจากนั้น ตระกูลอัลเทย์ ก็เป็นแก๊งมาเฟียที่ใหญ่ที่สุด และมีความลับดำมืดที่ซ่อนไว้ มีเพียงคนในแก๊งเท่านั้นที่รู้ความลับนั้น 
นี่แหละเหตุผลที่มีผู้ชายร่างถึกถือปืนในมาร์เก็ต คาดว่าอาจเป็นคนของแก๊งมาเฟียในสักแก๊งหนึ่งในเมืองนี้ และกำลังตามล่าผู้ชายผมแดง และผู้ชายผมแดงคนนั้น ก็ดันรู้จักฉัน !!!!! 
 
“ผม ผมนึกว่าเป็นเรื่องโกหก นี่พี่ความจำเสื่อมจริงๆงั้นหรอ!!” 
 
ผู้ชายผมแดงที่สูงกว่าฉันเล็กน้อยจ้องฉันด้วยความตกใจ ฉันเงียบไม่พูดอะไร เราต่างจ้องกันอยู่อย่างงั้นด้วยความสงสัยที่เต็มไปหมด วนเวียนอยู่ในหัว
“ให้ตายเถอะ งั้นที่เขาสั่งห้ามเข้าใกล้พี่ ก็เป็นเรื่องจริงสินะ บ้าชิบ!” เขาพูดขึ้นหลังจากที่เราจ้องกันโดยไม่พูดอะไร ดูท่าเขาจะอารมณ์เสียมากทีเดียวเลยล่ะ 
“นายเป็นใคร” ฉันตัดสินใจถามขึ้น เผื่อว่าเขาจะตอบ
“แย่แล้วล่ะพี่ ผมเพิ่งกลับมาจากเมืองนอก กลับไปหาเฮีย เฮียก็เก็บตัวเงียบไม่ยอมมาพบผม พี่ดันมาความจำเสื่อม แล้วพี่เพิร์ทก็ดันติดต่อไม่ได้” 
“นายพูดเรื่องอะไร ฉันไม่เข้าใจสักอย่าง” ฉันเริ่ม งง กับประโยคยาวๆที่เขาพูดขึ้น อะไรกัน เกิ่นมาสักหน่อยไม่ได้เรอะ ไม่เข้าใจเลยอะ 
ผู้ชายผมแดงจ้องฉัน แล้วจับไหล่ฉันทั้งสองข้าง 
“พี่ ! แบบนี้แย่แน่” 
 
ให้ตายสิ แย่แน่ แย่แน่อยู่นั้นแหละ จะไม่อธิบายเลยหรือไง แล้วนี่อะไร ดันพาเขามาในห้องของฉันเฉย ตอนแรกกะจะเดินหนีให้รู้แล้วรู้รอดอะนะ แต่เขาดันรั้งไว้ แล้วพูดว่า ‘พี่ฮอลลี่’ ใช่ หมอนี้รู้จักฉันชัว ฉันจะถามความจริงทั้งหมด เกี่ยวกับอดีตของฉันทันที แต่หมอนี่บอกว่า ‘แย่แล้ว’ อีกแล้ว ฮ้วย! ฉันเลยตัดสินใจพามาที่ห้องเพื่อถามความจริง เอาจริงถ้าคุยในซอกตึกมันก็น่ากลัวเกินไป แถมผู้ชายร่างถึกจะหาเราเจอตอนไหนก็ไม่รู้ การตัดสินใจพามา คงดี และปลอดภัยที่สุด คิดถูกไหมเนี้ย เริ่มกลัวแล้วนะ
 
“เล่ามาทั้งหมด” พอมาถึงห้องฉันก็ถามเขาทันที 
“โห ยังได้อยู่ห้องเดิมนะเนี้ย” หมอนี้เดินไปรอบๆห้อง
“ฉันเคยอยู่ห้องนี้หรอ” 
“อือ” เขาหยุดสำรวจห้อง แล้วนั่งบนเตียง แสดงว่าเขารู้จักฉันจริงๆ ถึงได้ดูไม่มีมารยาทเอาสะเลย ฉันเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างโต๊ะทำงาน แล้วหันหน้าเข้าหาเขา
“ช่วยเล่าได้หรือเปล่า”
“ผมบอกพี่ได้ทุกอย่างแหละ แต่ติดตรง มันจะมีปัญหาอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า เพราะผมเพิ่งกลับจากเมือง ผมไปอยู่ที่นู้นได้ 3 ปีเอง ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นนะ”
“…..” ฉันเงียบตั้งใจฟัง
“เฮ้อ ผมชื่อซีโน่ (Zeno)” เขาถอนหายใจ และแนะนำตัวทันที คงเชื่อแล้วว่าฉันจำอะไรไม่ได้เลย
“พี่ ผมแปลกใจ ช่วงที่ผมไปอยู่เมืองนอก เกิดอะไรขึ้น พี่ความจำเสื่อมได้ยังไง แล้วทำไมเฮียที่อยู่เมืองนี้แท้ๆถึงไม่ยอมเล่าอะไรให้พี่ฟัง ทำไมถึงปล่อยให้พี่มีสภาพแบบนี้ แล้วพี่เพิร์ทล่ะ หายไปไหน” เขาเหมือนพูดกับตัวเองมากกว่าพูดกับฉัน
“…..”
“อัลเทย์..” เสียงเขาเบาลง 
“นาย.. เอ่อ ซีโน่ ตะกี้ว่าไงนะ”
“เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับอัลเทย์เกี่ยวข้องกับพอลแน่นอน!!!”
งง
งง
งง
งงยิ่งกว่าเดิม ตระกูลอัลเทย์ผู้ก่อตั้งเมืองนี้เกี่ยวข้องกับความทรงจำที่หายไปของฉันงั้นหรอ ซีโน่ไม่ได้บอกอะไรหลังจากนั้น หมอนี้นั่งคิดคนเดียวเงียบๆ ปล่อยให้ฉันมองเขาด้วยความสงสัย เครื่องหมายคำถามเต็มไปหมดแล้วนะ แงงงง
“ผมว่า”
“ว่าอะไร นี่นายจะอธิบายให้ฉันฟังได้หรือยังไง มันหมายความว่ายังไงกันแน่”
“เอาจริง ผมก็ไม่รู้อะไรมากนักนะ ยังบอกพี่ไม่ได้ ผมจะติดต่อพี่เพิร์ทให้ได้ก่อน ในระหว่างนี้ ผมจะหาวิธีให้พี่กลับมาจำให้ได้ทั้งหมดเอง!!”
 
ซีโน่กลับไปแล้ว ฉันไม่รู้ว่าเขาจะไปที่ไหน เขาบอกกับฉันว่า ตอนนี้อยู่ในห่างกับพวกแก๊งอัลเทย์ นี่ฉันจะมีเหตุผลไปเข้าใกล้ทำไมเล่า บ้าจริงๆ ก่อนหมอนั้นไปเราแลกเบอร์กัน แล้วฉันถามเขาว่าแล้วผู้ชายร่างถึกที่ถือปืนวิ่งไล่เขาล่ะ ใช่พวกอัลเทย์หรือเปล่า หมอนั้นบอกฉันว่า ไม่ใช่ บังเอิญซีโน่ดันไปแอ๊วผู้หญิงแล้วผู้ชายร่างถึกเป็นแฟนของเธอ เลยโดนไล่ล่า แต่คงไม่มาไล่ต่อแล้วล่ะ ปัดโธ่ ไร้สาระซะมัด 
คำพูดวันนี้ของซีโน่ทำฉันนอนไม่หลับ ข้าวก็ไม่ได้กินเพราะกินอะไรไม่ลง คิดทบทวนหลายอย่าง หมอนั้นจะโกหกไหมนะ แล้วจะโกหกทำไม โกหกแล้วได้อะไร พี่ทิมเกี่ยวข้องด้วยไหม ถ้าเกี่ยวล่ะ แล้วฉันเนี้ยนะเกี่ยวข้องกับอัลเทย์ ไม่จริงใช่ไหม มาเฟียที่มีอำนาจสูงสุด แล้วฉันไปทำอะไรให้แก๊งนั้น ถึงได้...
...... ตัวที่ทั้งเปียก เลอะดินเต็มตัว และเลือด
มีความเป็นไปได้สูง เด็กมัธยมปลายที่สมองถูกของแข็งกระแทรกอย่างแรง เนื้อตัวที่เปียก เต็มไปด้วยดินและเลือด พวกเขาทำร้ายผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันไปทำไมกัน
 
ฟึบ
ฉันลุกขึ้นจากที่นอน แล้วตรงไปยังโต๊ะทำงาน เปิดโน๊ตบุ๊คเพื่อหาข้อมูลบางอย่าง ‘อัลเทย์’ 
ตระกูลอัลเทย์ผู้ก่อตั้ง.. อ่าาาอันนี้บอกไปแล้ว ต้องหาข้อมูลปัจจุบัน ‘หัวหน้าปัจจุบันของอัลเทย์’ 
หัวหน้าปัจจุบันของอัลเทย์ มีข้อมูลของหัวหน้ารุ่นสู่รุ่นมากมาย ฉันไม่ต้องการ ฉันต้องการคนปัจจุบัน 
‘ยูจีน’
ยูจีน ... ใครหนะ หาๆๆ ปัดโธ่ ไม่มีรูปสักใบ หมอนี้เป็นใคร ทำไมหัวหน้าคนก่อนๆถึงมีได้เล่า บ้าซะมัด แต่เอ๊ะ หัวหน้าที่สืบทอด ก็เป็นลูกหลานคนในตระกูล ลองหาเครือญาติดูละกัน 
 
ตระกูลอัลเทย์ (ปัจจุบัน)
คุณพีช (Peace) และ คุณเจนนีน (Jannine)ลูกชายคนโต พอล (Paul) ลูกชายคนรอง พีเรน (Peren)ลูกชายคนเล็ก เพิร์ท (Peart) 
 
“แย่แล้วล่ะพี่ ผมเพิ่งกลับมาจากเมืองนอก กลับไปหาเฮีย เฮียก็เก็บตัวเงียบไม่ยอมมาพบผม พี่ดันมาความจำเสื่อม แล้วพี่เพิร์ทก็ดันติดต่อไม่ได้”
“เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับอัลเทย์เกี่ยวข้องกับพอลแน่นอน!!!” 
“เอาจริง ผมก็ไม่รู้อะไรมากนักนะ ผมจะติดต่อพี่เพิร์ทให้ได้ ในระหว่างนี้ ผมจะหาวิธีให้พี่กลับมาจำให้ได้ทั้งหมดเอง!!”
 
เสียงของซีโน่กลับมาอีกครั้ง ประโยคพวกนี้ มีชื่อของคนในตระอัลเทย์เกือบทั้งหมด จากในประโยค คนชื่อพอลต้องไม่หวังดีกับเราแน่ๆ ส่วนเพิร์ท ทำไมซีโน่ต้องพยายามติดต่อเขา พวกเขามีความเกี่ยวข้องยังไงกับฉันกันแน่!!! แล้วยูจีนคือใครกัน มาเป็นหัวหน้าแก๊งได้ยังไง ในตระกูลไม่มีชื่อยูจินเลยสักคน นี่มันอะไรกันเนี้ยยย (ร้องไห้)
 
เช้าที่สดใส 
 
สดใสบ้าอะไรกันล่ะ แทบจะไม่ได้นอนเลยสักนิด คิดถึงเรื่องเมื่อวานทั้งคืนเลย รู้สึกตัวอีกทีก็เกือบจะเจ็ดโมง แล้วนี่ต้องไปเข้าเรียนตอนแปดโมงด้วย แงงง ชีวิตโหดร้าย 
 
ห้องเรียน
 
เฮ้อ ง่วงนอนแหละ อย่าไปบอกใครนะ ฉันมาห้องเรียนคนแรก ก็แน่นอนสิฉันเลือกที่จะไม่นอนลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วมาที่นี้ทันทีเลยไง
“ฮอลลี่ ขอโทษนะที่เมื่อวานที่รีบกลับ เฮ้ย! ทำไมขอบตาเป็นหมีแพนด้าอย่างงั้นล่ะ” อิมเดินเข้ามาทักทายฉัน เธอตกใจขอบตาฉัน ก็ดำปื้ดสะขนาดนี้อะเนอะ
“ยังไม่ได้นอนเลยอะสิ แงงง” 
“ทำไมอะ เกิดอะไรขึ้น”
“ไม่มีอะไรหรอก แค่นอนไม่หลับ” ฉันไม่บอกอิมหรอกว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น ถ้าบอกไปว่าตระกูลอัลเทย์มีส่วนเกี่ยวข้องกับความทรงจำที่หายไปของฉัน เธอต้องตกใจกลัวมากแน่ๆ อ่อ ลืมบอกไป อิมรู้เรื่องที่ฉันความจำเสื่อมนะ
“งั้นหรอ” 
 
เข้าสู่ช่วงเรียนรู้
 
หลังเลิกเรียน
 
“นี่ทั้งสองคน คืนนี้ไปเที่ยวกันสักหน่อยไหม ไหนๆพรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุดแล้ว” เพื่อนผู้หญิงในคลาสทักอิมและฉัน ใช่ พรุ่งนี้วันหยุด จะมีวันหยุด 5 วันก่อนวันสอบปิดเทอม นึกถึงเรื่องสอบแล้วเครียดแหะ 
“ก็ดีเหมือนกันนะ ว่าไหมฮอลลี่”
“เอ่อ...”
“ไปเถอะฮอลลี่ เธอไม่เคยไปเที่ยวกับเราเลย ไปสนุกกัน มีแค่ฉันแล้วเพื่อนอีกแค่สองคนเอง มีแต่สาวๆ ไว้ใจได้” เพื่อนผู้หญิงเสริม ก็จริง ฉันไม่เคยเที่ยวกับเพื่อนๆเลย พวกโลกส่วนตัวสูงอะเนอะ
“ก็ได้”
“เย้”
“เย้”
อิมและเพื่อนผู้หญิงร้องเย้ลั่นห้องที่พาฉันไปเที่ยวครั้งนี้ได้สำเร็จ ก็ครั้งก่อนๆ ฉันปฎิเสธนี่น่า ลองไปก็ได้
 
ใช้ชีวิตที่ต้องการ ชีวิตที่อยากจะเป็น .....
 
 
ตัวอย่างตอนต่อไป
ผับ G
“วันนี้เรียบร้อยเหมือนเดิมครับ” ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นมือขวายืนอยู่ตรงข้ามกับโต๊ะทำงานของผมพูดขึ้น 
“อืม” ผมตอบไปอย่างนั้น มันก็เหมือนกับทุกๆวัน ไม่มีอะไรเปลี่ยน ชีวิตที่ไร้ค่า มีลมหายใจไปวันๆ มันช่างไร้ความหมายจริงๆ ผมเบื่อที่ต้องใช้ชีวิตเป็นมาเฟียเต็มทนแล้ว ไม่รู้จะเป็นไปทำไม ในเมื่อคนที่อยากให้เป็น ไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วตอนนี้
“นายท่าน นายท่านยูจีน แย่แล้วครับ แก๊งGaston กับ แก๊งSanya ตีกันในร้านครับ” ลูกน้องอีกวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในห้องทำงาน ผมมองหน้านิ่งๆ และรับฟัง
“อือ ตื่นเต้นขึ้นมาหน่อย”